Gisteren kreeg ik telefoon. De mama van een vriendje van Louis. Hoe het ermee ging? En de verbouwingen en zo? Een babbeltje geslaan en zo en ondertussen afwachten waarom ze belde. Het ging wel over een bezoekje gaan van de kinderen want al komen we wel overeen, onder ons hebben wij nog nooit afgesproken.
En toen kwam het dus, ze had een beetje een ‘genante’ vraag, vond ze zelf: of haar zoontje L. nog eens mocht komen spelen?
L. is namelijk het beste vriendje van Louis en toen hij vorige week, na het feestje, naar huis moest waren er traantjes bij want hij wou nog helemaal niet naar huis. Bij zijn vertrek had ik hem dus gezegd (uiteraard in bijzijn van zijn mama) dat als hij zin had, hij absoluut nog eens mocht komen spelen. Gewoon aan zijn mama zeggen, de telefoon oppakken en we zouden wel afspreken. Vriendje L. is soms heel bedeesd en verlegen, dus het feit dat hij terug wou komen zegt al veel en toen hij zijn mama vroeg om te bellen dacht zij ook ‘het ijzer smeden als het warm is’.
Ik verzekerde zijn mama dat het geen probleem was. Een beetje verbouwingen heeft ons leven nog nooit in de weg gestaan. Na tien jaar hebben we er ondertussen toch wat ervaring mee en was het dan alleen nog afspreken wanneer. We besloten op vandaag want uiteindelijk was er niet veel keuze meer gezien wij volgende week al op reis vertrekken.
Hij zou een ganse dag komen: mama bracht hem voor ze naar haar werk vertrok en zou hem na haar werkuren komen afhalen en dus had ik deze morgen de wekker gezet om toch op tijd de deur te kunnen opendoen. ‘k Was ruim op tijd wakker want ik heb de gang nog kunnen kuisen voor ze toekwamen. Eens L. er was zijn we samen Louis en Jan gaan wakker maken en was de speeldag begonnen.
Ik denk dat hij zich geamuseerd heeft. Er zijn even een paar traantjes geweest, vooral toen zijn mama ’s middags belde om te vragen hoe het ging. Niet dat ze met hem gepraat heeft maar hij merkte blijkbaar aan de conversatie wie er aan de andere kant van de lijn was en hij kreeg toen een ‘klopke’. Maar de rest van de dag is vlot verlopen. In de namiddag had ik afspraak gemaakt voor het hele gezin bij de kapper en eens Anna, Louis en ikzelf gepasseerd waren ben ik met hen en L. nog een pannenkoek gaan eten. Even de vriendjes alleen (met mij en Anna) zonder de hele drukke bende erbij (Zelie en Jan zijn bij papa gebleven). Ik denk dat vooral dat laatste anderhalf uur hem het best bevallen is.
Toen ik vroeg of hij zich een beetje geamuseerd had, zei hij: een beetje, met zo’n verlegen glimlach, en toen ik vroeg of hij nog eens zou willen komen spelen zei hij enthousiast ‘ja!’. Speeldate geslaagd zou ik dus zeggen.
