Tag: kinderen

Allemaal beestjes

Ik heb zo’n twee heel goede vriendinnen. Toevallig ook twee vriendinnen sinds het eerste leerjaar, toch al zo’n eenendertig jaar geleden (OH! MY! GOD!).

Vriendin E. zie ik zo gemiddeld één keer per week: zij heeft een (optiek)winkel in Destelbergen en op zaterdag komt ze dan haar boterhammetjes hier bij ons opeten. Daarnaast spreken we af en toe bij elkaar thuis af zodat we kunnen kletsen en de kinderen (ze heeft er ook twee) samen kunnen spelen.

Vriendin B. zie ik gemiddeld één à twee keer per jaar en dan alleen nog als we er echt een afspraak voor maken. Vriendschap onderhouden is niet altijd evident, maar er een beetje moeite voor doen loont toch wel. Horen doen we elkaar iets meer, per mail dan, maar niet overdreven veel meer.

Een paar weken geleden hoorden we elkaar nog eens (of beter: mailden) en met de vakantie voor de deur name we onze agendas en legden vandaag vast om af te spreken met elkaar. Sindsdien nog veel over en weer gemaild om concrete afspraken te maken, want wat doe je juist op zo’n dag met zes kinderen als je toch nog een beetje wil bijpraten.

We hadden al bijna concrete afspraken om ergens een restaurant met speeltuinen uit te proberen toen B. opperde om misschien naar één of andere zoo te gaan en in plaats van alleen te gaan eten, er een daguitstap van te maken.

Fantastisch idee vonden ik en de kinderen. We besloten om naar Paradisio te gaan wegens er nog nooit geweest te zijn. Tenminste, wij waren er nog nooit geweest en B. dacht dat haar kinderen er ook nog niet geweest waren. Bleek achteraf dat dochterlief er al een paar keer met school naartoe gegaan was maar nog niet naar Planckendael was geweest. Maar het was absoluut geen probleem.

We hebben dus een ganse dag rondgetsjold in Brugelette: de dieren bekeken, de roofvogelshow gezien (impressionant), frietjes gegeten, de grote speeltuin uitgetest, heel veel gewandeld, veel gebabbeld en de kinderen hebben zich rot geamuseerd.

Het was een lange dag, daar niet van. Uiteindelijk waren we pas rond half negen deze avond thuis (onderweg wel gestopt om – gezonder – eten te kopen in de supermarkt) en noch Jan noch Anna hadden in de auto geslapen waardoor zij tweeën wel uitgeput waren.

Van Anna had ik dat wel verwacht: zij was vandaag pas rond vijf uur in slaap gevallen in haar buggy dus was ze nog relatief opgepept van haar dutje. Jan daarentegen. Hij is de ganse dag als een stoomwals door het park gegaan, onstopbaar, vol energie, lopend van hier naar daar en dolenthousiast, dus had ik verwacht dat, eenmaal de baan op, hij als een blok in slaap zou vallen. Maar dat is dus niet gebeurd.

Thuisgekomen heb ik de twee jongsten dus onmiddellijk in bed gestoken. Zelie en Louis hebben nog een 20-tal minuten TV gekeken en daarna was het ook bedwaarts. En geloof het of niet: geen piep meer gehoord eens ze in bed zaten 🙂

Vriendin B. vertrekt volgende week op reis, maar we hebben nu al afgesproken dat we, als ze terug is, samen naar Planckendael gaan.

Kunst

Ze zijn toegekomen: de door Zelie, Louis en Jan gekozen werkjes van op de SMAK-tentoonstelling “Verboden onder de 18j”. Ze zaten half in de bus en half uit de bus toen we vanavond thuiskwamen. Nog een geluk eigenlijk dat niemand ze uit de bus heeft gehaald.

De kinderen wouden ze direct openmaken maar ik ben een beetje sadistisch geweest: we moesten eerst nog naar de bakker en dus moesten ze wachten.

Eens we terug waren hebben ze dan nog een beetje gewacht en uiteindelijk pas open gedaan toen mamie toegekomen was.

Zelie en Jan hebben beide een werkje gekozen van Dick Frizzell: voor Zelie een huilende ajuin met het opschrift ‘Happy crying’. Jan heeft een banaan met opschrift ‘Happy being bent’. Louis zijn werkje is van Gerben Hermanus: een meneer op een skateboard met een knapzak op zijn schouder.

Ze hebben leuke dingen gekozen die zeer goed in hun kamer zullen passen. Ik moet toegeven: mijn kinderen hebben smaak 🙂 Nu nog een kadertje errond en een nagel in de muur en dan kunnen ze blijven genieten.

Goed idee

De kinderen wouden knutselen, gisteren al.

Gisteren hadden we andere dingen te doen en dus ging dat niet meer lukken, maar als tegenprestatie mochten ze gisteren op winkeltocht dingen kiezen om te kunnen knutselen vandaag.

Deze voormiddag was het dan zover: knutseldag was aangebroken.

Zelie wou met de scoubidou knutselen (gisteren gekozen), Louis wou met de toverstiften en Jan wou schilderen met zijn handjes.

Voor Zelie een plaatsje gemaakt aan de tafel en voor de jongens een plastiek op de tafel gelegd zodat ze naar hartelust (en zonder te veel schade aan mijn tafel) hun ding konden doen.

Ik heb dus al betere ideeën gehad dan dat dus. Vanaf moment één liep het mis.

De scoubidou lukte niet bij Zelie. Het is de eerste keer dat ze het deed en het vereist toch wel enige handigheid en vaardigheid in de vingers, dingen die je alleen krijgt door het veel te doen. Zelie heeft evenwel niet altijd geduld met dingen die niet direct lukken en er is dus heel wat afgezaagd geweest.

Louis kon het wel alleen af, dus daar was het relatief kalm.

Jan had de potjes met vingerverf nodig en om de zoveel minuten vroeg hij mij om er één open de doen. Nu vragen jullie zich waarschijnlijk af waarom ik ze niet gewoon allemaal open gedaan had? Wel, dat had ik wel gedaan, maar telkens hij een potje gebruikte deed hij het ook weer dicht. Vandaar.

Tussendoor moest ik ook nog het eten maken (uiteraard) en mij bezig houden met Anna die zich na een tijdje grondig begon te vervelen zo op haar eentje.

Tegen dat Jan besloot dat hij gedaan had met verven zat niet alleen zijn blad onder de verf, maar ook zijn volledige schort, zijn handen en zijn gezicht. Hij had nog net zijn haar gemist.

Jan naar het toilet gestuurd om zijn handen te wassen en ondertussen de schort buiten gelegd om te drogen.

Toen ik even later naar het toilet moest kreeg ik bijna een hartaanval. OK, volledig akkoord, je kan niet van een driejarige verwachten dat hij zonder morsen zijn handen wast, maar wat hij gedaan had sloeg toch alles.

De volledige lavabo, binnen- en buitenkant, zat onder de verf. Een hele plas lag onder de lavabo en het potje en opstapje dat eronder stond zaten ook quasi volledig onder de verf.

Laat het gezegd wezen dat het toilet nu heel proper staat te blinken terwijl het niet mijn bedoeling was vandaag ook te kuisen 🙂

Gelukkig hadden de kinderen, tegen dat het eten klaar was, geen zin meer om daarna nog eens te knutselen.

Errug

Het is blijkbaar vannavond de avond dat mijn maag moet overhoop liggen.

Ik ben altijd al gevoelig geweest wat kinderen betrof, maar sinds ik zelf kinderen heb is dat gewoon verhonderdvoudigd.

Vanavond op het nieuws: baby sterft in hete auto omdat moeder hem vergeten was; vierjarig kind ontvoerd toen ouders uit eten watern.

Slecht wordt ik daarvan. Echt fysiek slecht.

Kunst en angst

Toen mevrouw Polly mij op de stadsloop vertelde over “Verboden boven de 18” in het SMAK, bleef het ergens wel bij mij hangen.

Maar niet in eerste instantie: het was stadsloop en zowel Zelie als Louis liepen mee in de Kids run.

Na afloop van de Kids run was ik het zelfs volledig vergeten: Louis was na de eerste ronde huilend toegekomen en mensen van de organisatie hadden hem eruit genomen en meegenomen. Naar waar? Dat kon niemand ons blijkbaar zeggen en dus heb ik het hele Sint-Pietersplein afgelopen op zoek naar Louis. En hoe langer het duurde voor ik hem vond, hoe meer ik in paniek geraakte (ge zoudt van minder).

Uiteindelijk heb ik hem op het podium gevonden, net toen de mens aan de micro uitriep dat “Louis Vuijlsteke verloren was gelopen”.

De annonce was nog niet afgelopen of we hadden elkaar al gezien en toen hebben ze hem, over de hekkens tillend, naar mij toegebracht, maar niet voordat ik de mensen van de organisatie de huid had volgescholden: Louis was niet verloren gelopen. *Zij* hadden hem verloren dóen lopen. Idioten.

Toen we vrijdag dan naar het stad vertrokken om te gaan winkelen passeerden we aan het SMAK en de woorden van mevrouw Polly vielen mij weer te binnen.

Zo rap als tel parkeerde ik de auto en legde het concept uit aan de kinderen en vroeg of zij geïnteresseerd zouden zijn? Ja hoor, geen probleem en dus zijn Zelie, Louis en Jan naar binnen gegaan terwijl ik vol ongeduld buiten op hen stond te wachten met Anna in mijn armen.

Ze mochten alle drie één werk kiezen en dat hebben ze dus ook gedaan, net als bij mevrouw Polly geheel op eigen houtje, zonder enige indoctrinatie. Er zou er één zijn met een ajuin, één met een banaan en één met een paarse meneer? Denk ik?

Morgen mogen we als volwassenen gaan kijken. Als ik het niet vergeet zal ik dat dan ook doen en daarna zal het afwachten zijn tot de werkjes thuis worden geleverd.

Rust en genot

De laatste dagen is het hier nogal stil geweest en dat komt omdat ik eigenlijk zo goed als niet achter de computer gezeten heb maar vooral genoten heb.

Genoten van het weer, de rust maar vooral van de kinderen.

Ik ben vijf dagen thuis geweest en heb eigenlijk zo goed als niets gedaan. Vijf dagen, zijnde thuis geweest van vrijdag (mijn vrije dag in de werkweek) tot en met gisteren waarbij ik dus ‘de brug’ gemaakt heb van 1 mei.

Alleen vrijdag gewerkt en gekuisd in ons huis, maar dat was half drie ’s namiddags ook gedaan. Daarna ben ik de kinderen gaan afhalen op school, zijn we naar de kapper gegaan en na de kapper zijn we nog een ijsje gaan eten in de stad.

Zaterdag was er kabassenstoet van de tekenschool waarin ik met de drie oudste meegelopen heb. In de namiddag was er het verjaardagsfeestje voor mijn metekind, zijnde de oudste zoon van mijn zus (ook al vijf jaar geworden) en we waren uiteindelijk pas om kwart voor tien ’s avonds thuis. Heel leuke namiddag dus, zowel voor mij (veel bijbabbelen met de familie) als voor de kinderen (veel spelen met de neefjes).

Zondag niet veel gedaan. De kinderen hebben vooral in de tuin gespeeld en ik heb ernaar gekeken, een (heel klein) beetje gelezen en samen met de kinderen gespeeld en bellen geblazen. Wreed plezant en veel genoten.

Maandag met de kinderen naar de bibliotheek geweest. In concreto: rond tien uur ’s ochtends vertrokken bij de schoonouders om rond zes uur ’s avonds terug te keren. Niet dat we de hele dag in de bibliotheek gezeten hebben, uiteraard niet. Maar we hebben de auto voor ons eigen huis geparkeerd en dan zijn we volledig op het gemak het centrum doorgewandeld met langs de weg verschillende stops.

Zo hebben we gewinkeld of beter: ik heb geshopped (twee T-shirts en een rok) en de kinderen zijn braaf geweest terwijl ik dat deed, daarna hebben we op het terras van de Pizza Hut gegeten (moest er een keer van komen), om langzaam door te wandelen richting Walpoortstraat (broeken zoeken voor de jongens, niet gevonden) en zo te eindigen in de bibliotheek.

Op de terugweg hebben we de Sint-Baafskathedraal bezocht en zijn we daarna de Sint-Niklaas kerk binnen gestapt, wat de kinderen fantastisch vonden.

Gisteren was het dan nog een luilekkerdag. Tot ’s middags niet veel gedaan. De kinderen hebben een beetje in het water gespeeld. In de namiddag zijn we dan eens tot aan de Vrijdagmarkt geweest voor de 1 mei-viering. Jammer genoeg waren we er pas om drie uur zodat de sprinkastelen al plat lagen, maar de kinderen hebben zich nog kunnen laten shminken (Jan was een draak, Louis een vlinder en Zelie en bloemenfee) en hebben dan van een ballonnenartiest nog een ballon gekregen (voor Jan en Louis een ridderoutfit, zijnde zwaard, helm en riem om het zwaard in te steken, Zelie had een konijn voor op haar hoofd). De twee laatste hebben de teleurstelling van de springkastelen onmiddellijk laten vergeten zodat het een leuke namiddag gebleken is.

’s Avonds dan weer terug naar ons eigen huis om verder te doen met de opkuis. Terwijl ik zaterdag aan het genieten was hebben mijn schoonouders en Michel een heel groot deel opgeruimd en vooral gekuisd. Gisterenavond mochten wij dan de hulp krijgen van mijn schoonbroer en Hugues om de zwaardere spullen op hun plaats te krijgen (wreed bedankt allemaal!).

Vandaag terug aan het werk, gedaan met de rust en de kalmte want hier is het druk, druk, druk, en vanavond dan terug naar ons huis want nu de slaapkamer vrij is van meubilair dat er niet hoort kan ik eindelijk daar ook beginnen kuisen.

Hmm, gedaan met de rust blijkbaar.

Genant

Dinsdag, late namiddag. Het was een warme, lange dag geweest voor de kinderen. Zeer goed te merken bij Jan door zijn bijna fushia roze kaken, een duidelijk teken van vermoeidheid.

Voor het weekend had mama belooft om voor woensdag iets klaar te maken dat de kinderen doodgraag lusten. Om zeker te zijn dat ik het niet zou vergeten hebben ze er mij elke dag (echt niet overdreven) toch een paar keer aan herinnerd.

Dinsdagavond na school moesten dus nog boodschappen gedaan worden om alle ingrediënten in huis te halen. In het naar (schoont)huis te gaan rap binnen gesprongen in de supermarkt: mama en vier kindjes.

De supermarkt in kwestie heeft zo’n zelfscan ding en toen de kinderen het zagen begonnen ze direct te zagen. Gezegd dat ieder om beurt mocht, maar het mocht niet baten: ruzie brak uit. Eenvoudig opgelost dus: mama houdt het ding alleen vast.

Geen probleem voor Zelie en Louis, al waren zij ook wat teleurgesteld, maar voor Jan … man, man, man. De vermoeidheid van de hele dag kwam opeens als een blok op hem neer en hij is begonnen aan een scène dat het geen naam had.

Onmogelijk om ermee te babbelen of hem te kalmeren, dus heb ik de truc van de boekskes toegepast: negeren … en als een zot mijn boodschappen gedaan om zo rap mogelijk buiten te zijn.

In de supermarkt eigenlijk geen probleem: de mensen keken eens en negeerden het dan. Aan de kassa kreeg ik zelfs medelevende blikken en bemoedigende woorden.

Maar eens buiten was het nog niet afgelopen met het krijsen. Jan hield koppig vol.

En toen werd ik benaderd door een jongeman die mij heel vriendelijk aansprak.

“Mevrouw, mag ik iets vragen aub”

“Ja hoor, geen probleem” zei ik in uiterste concentratie om die mens te kunnen verstaan boven het gekrijs van Jan.

“Kent u het programma ‘De Supernanny’?”

“Euh, ja …”

“Wel ziet u, ik ben een medewerker aan dat programma en …”

Hier moest ik de vriendelijke jongeman toch wel onderbreken want ik zag plots welke richting het gesprek uitging.

“Meneer, normaal gezien heb ik zeer brave kinderen, weet u”

“Oh, maar dat zie ik direct hoor mevrouw”

???? Excuseer, maar als hij dat ‘direct zag’, waarom benaderde hij mij dan. Enfin, ik heb me maar even verder verdedigd want zo ben ik nu eenmaal (‘Het is een lange dag geweest en hij is zeer moe en hij heeft nu een toer’) en dan heeft hij vriendelijk dag gezegd en ik ook.

‘Genant’ is het goede woord zeker? Of is het ‘slechte moeder’?

Compleet

Na ettelijke weken gezocht te hebben naar schoenen voor Zelie, hebben we ze vandaag gevonden. 93€, ik dacht dat ik niet goed werd. Maar uiteindelijk is het resultaat wat we moesten hebben: haar tenu voor haar lentefeest is nu compleet. Ze heeft het daarnet geshowed en ze is zeer mooi.

De jongens hebben ook hun kleren, maar zij moeten nu ook nog schoenen hebben.

Nu nog mama (Joepie! Een geldig excuus om te gaan shoppen) en papa .

Kermis

Het was hun vorige week al beloofd, dus vertrokken we deze namiddag naar Oudenaarde om met mijn zus en haar gezin naar de kermis te gaan.

Mijn papa trakteerde (dankuwel papa) zodat wij met vier volwassenen en vijf kinderen (Anna gaat nog niet op de molens, waar) een (financieel toch) onbezorgde namiddag hadden.

Zowat alle molens gedaan waar de kinderen op konden en we hebben allemaal genoten.

Zelie content dat Louis de floche gepakt heeft

Aan het springen

Jan content

Zelie is met tante Sofie ook nog op de Breakdance geweest en tante Sofie, nonkel Andy en ikzelf zijn met vier van de vijf kinderen (de oudste van mijn zus had daar geen zin in) zelfs op de rups geweest.

Jan zat bij mij en eens de rit begonnen was begon hij het niet meer zo leuk te vinden. Eerst was er de rit vooruit en halverwege zei hij al dat hij eruit wou. Maar dan moesten we nog achteruit.

Eruit willen of niet, leuk vinden of niet, schrik had hij niet. Hij heeft absoluut niet geweend of geroepen.

Eens eruit was hij eerst nog een beetje onder de indruk, maar na een minuut of twee kwam hij naast mij lopen met een enorme glimlach op zijn gezicht en zei: “Dat was leuk hé mama”.

The mind boggles 😀

Maar we hebben een prachtige namiddag gehad. Vanavond waren we nogal laat thuis, dus zal het morgenvroeg niet zo leuk zijn als ze er om half zeven uitmoeten. Maar zoals hun papa altijd zegt: ‘een kermis is een geseling waard’.

Fijne dag

Het plan was om gisteren naar de zoo te gaan met de kinderen, afhankelijk van hoe Anna de nacht voordien had geslapen en ge raad het al: Anna had een prachtige nacht gehad en ik dus ook.

Geslapen gelijk dat ik in geen tijden had gedaan en zo fris als een hoentje opgestaan … om acht uur, zo’n luxe.

Jan was de avond voordien ook op tijd in zijn bed geraakt en had een volle 13 uur geslapen en hij was ook zeer goed gezind.

We hebben ons op het gemak klaargemaakt en zijn uiteindelijk rond vijf na tien vertrokken om net de trein van half elf te missen (hij vertrok net toen we op het perron aangekomen waren). Dat vond niemand erg, we waren niet gehaast, en uiteindelijk waren we rond de middag in Antwerpen.

In de zoo hebben we een plannetje genomen om zo zeker te zijn dat we alle dieren zouden kunnen zien en de kinderen hebben de weg uitgestippeld.

Het was een zeer leuke dag: net warm genoeg, zeer goedgezinde en enthousiaste kinderen, veel gelachen, gespeeld en gezien.

Het verliep allemaal zo vlot en leuk dat ik ’s avonds zelfs nog energie genoeg over had om terug naar ons huis te gaan en nog een beetje te gaan kuisen, samen met i.

Resultaat: de kamer van Zelie en Anna is nu ook in orde. Nu nog de kamer van Louis en Jan, onze kamer en de badkamer en we kunnen terug in ons huisje gaan wonen.

Straks terug naar huis en nog een beetje (proberen) kuisen terwijl de kinderen in de straat kunnen spelen en Anna haar middagdutje doet.

Yep, langzaam maar zeker en later dan gepland, maar we gaan nog thuis geraken.