Tag: kinderen

Vriendjes

We gaan nog eens van reclame doen. Af en toe mag dat en als het voor iets is dat nog wreed leuk is erbij, waarom niet (en op voorhand sorry voor de kwaliteit van de foto’s, want mijne GSM geeft niet echt de beste kwaliteit).

Samen met een aantal andere bloggers-met-kleine-maar-niet-al-te-kleine-meisjes kreeg ik namelijk een mail met de vraag of ik vandaag met Anna (en Zelie, moest die nog geïnteresseerd zijn) de nieuw Lego Friends wou komen ontdekken. Het was vakantie, ik vind lego wel wijs, dus waarom niet. En zo antwoorde ik dat ik zou afkomen met Anna en Zelie (laat die stoere bijna-tiener houding u niet misleiden, in haar hart is ze nog een klein meisje).

We werden ontvangen met een glaasje cava in het Pantone hotel, een hotel dat gelijk speciaal ingericht is om Lego in te presenteren. Het kader kon dus niet beter, zeker niet toen we zagen hoe die nieuwe Lego eruit zag.

De nieuwe lijn is speciaal ontworpen voor meisjes en heeft dus een hele nieuwe kleurencombinatie. Vier jaar onderzoek ging eraan vooraf en in die vier jaar ontdekten ze o.a. dat meisjes dus wel degelijk graag bouwen, maar dat meisjes graag dingen bouwen om er daarna mee te spelen en, in plaats van dingen te herbouwen, ze liever dingen herinrichten. Een ander ‘probleem’ dat meisjes met Lego hadden, bleek de peetjes te zijn: meisjes konden zich niet indentificeren met de klassieke peetjes, ze waren niet reëel genoeg.

Het resultaat: een hele nieuwe wereld, Heartlake city, gebaseerd op het leven van vijf vriendinnen, elk met hun eigen karakter en interesses. De Legomeisjes zijn niet meer vierkant en redelijk abstract, maar zijn echte kleine meisjes met elk een eigen gezicht(suitdrukking), kledingstijl en kapsel. De bouwstenen hebben andere, nieuwe kleuren dan de klassieke (paars, roze, pistachegroen, lichtblauw, …) wat ze meer meisjesachtig maakt, maar zonder er een té roze meisjeswereld te maken. Elke vriendin heeft een specifiek huis/winkel en om het meer aantrekkelijk voor meisjes te maken heeft elke zaak/bouwdoos een hele hoop accessoires (strikjes, bloemen, diertjes, barbecue met alle benodigdheden, spiegels …

Er zijn veertien dozen met prijzen gaande van 6,99 € tot 74,99 €. Dertien van de veertien dozen stonden op tafel en waren reeds gemaakt. Na de voorstelling mochten de kinderen onmiddellijk met de nieuwe Lego beginnen spelen. Maar er waren niet alleen de paketten die reeds gebouwd waren, er waren ook een heel pak dozen die nog niet geopend waren en die de kinderen dus ter plekke zelf konden bouwen.

Eens de kinderen werden losgelaten op het nieuwe speelgoed bleek het een enorm succes. Er werd gebouwd, gefantaseerd, gespeeld, geherorganiseerd, … De kinderen vonden elkaar en staken hele verhalen ineen om deze dan uit te spelen.


Het was heel leuk om zien hoe Zelie er zo volledig in opging, maar terzelfdertijd kleine zus aanmoedigde om zelf te bouwen en hielp waar het kon.



En de mama’s (en een enkele papa) die hadden een beetje tijd om te babbelen of moesten de kinderen helpen of konden, samen met de kinderen, genieten van het buffet (ik ga de eerste dagen die weegschaal toch eventjes vermijden).



We hebben Olivia’s boomhut mee naar huis gekregen en de meisjes konden niet wachten om ze ineen te zetten. Ze staat ondertussen mooi op hun kamer, klaar om hele avonturen in te beleven.

De nieuwe lijn wordt gelanceerd op 1 maart en Anna verjaart op het einde van maart. Ik heb al zo’n vermoeden wat er op haar verlanglijstje zal staan.

The muppets rule

Hartelijk gelachen vanavond. Nochtans met veel schrik gaan kijken.

Schrik dat de jeugdherinneringen overroepen waren.

Schrik dat de kinderen, en meer bepaald Jan en Anna, het niet leuk zouden vinden wegens in het Engels.

Schrik dat het saai ging zijn.

Maar niets van dat alles. Ik vond het zalig. Heel leuk gedaan. Niets diepzinnig en Statler en Waldorf hebben onder Disney jammer genoeg toch moeten inboeten aan cynisme, maar toch: zalig!

En de kinderen hebben ook genoten. Jan vroeg wel veel uitleg (wat gebeurd er? wat zeggen ze? waarom doen ze dit?) maar heeft gevochten om wakker te blijven (hij had er een week voetbalkamp opzitten en was kapot) en, net als zijn zussen en broer, vond hij het wreed wijs en was hij heel blij.

Hoogtijd om de Muppetshow heruit te zenden op de kinderTV, dat de onze ook eens deftig kunnen kennis maken.

Langs mijnen neus weg

Ik las op Facebook dat verschillende van onze vrienden mee zouden doen met Dagen zonder Vlees. We zitten aan het avondmaal en ik laat dat dus zo tussen de soep en de patatten vallen, die Dagen zonder Vlees dinges.

Mijn wederhelft is nogal een vleeseter: liever een biefstuk van een halve kilo dan een gram groenten. Ik ben eerder het omgekeerde, maar echt vegetariër worden dat zie ik ook niet echt zitten: ik eet veel te graag vlees en kip en vis.

Maar het woord was gevallen en den anderen zei dat dat toch geen probleem zou kunnen zijn? Hem kennende deed ik dat van de hand als zijnde ‘zever’: Michel die vlees zou laten vallen, ha!

Vanavond kwam hij thuis. Op het menu stonden hamburgers (op broodjes) met frietjes en Michel zei: niet voor hem want het was toch DZV. Er zaten nog een paar groentenburgers in de diepvries en zo werd het menu onmiddellijk aangepast: Michel, Zelie (eigen vraag) en ikzelf een groenteburger, de andere kinderen een gewone hamburger.

En zo is het vlees op dat ik al ingeslagen had en kunnen we volop gaan voor DZV. Ik ben benieuwd.

En zo

zijn we weer thuis.

Na het zonnetje en de blauwe hemel van de afgelopen week waren de wolken niet zo’n welkom zicht. Het bericht op het vliegtuig dat het 9 °C was in Brussel, was dan weer welkomer: het vroor tenminste niet meer.

De oudste dochter was aanwezig toen we werden afgezet bij mamie. De andere drie zaten op hun respectievelijke activiteiten en we waren op tijd thuis zodat ik ze zelf kon afhalen. Drie verbaasde maar zeer blije gezichtjes toen ze mij zagen en ik al even content.

Onze vakantie zit erop. Volgende week zijn de kinders wel thuis, op Jan na want die heeft voetbalkamp, en ik zal maandag en vrijdag ook thuis zijn. Het wordt dus sowieso een korte werkweek. Gelukkig, want dat vakantiegevoel, dat zit er wel nog in.

Waar zijn de dagen naartoe

Gisterenavond zijn den anderen en ik dan gaan eten met mijn papa in zowat het stamrestaurant van mijn papa, Wine & Dine. En mens, wat hebben we lekker gegeten. Die gasten kunnen er echt wat van. Papa had als voorgerecht rivierkreeftjes besteld en ze smolten op de tong. Het hoofdgerecht kozen we dan zelf (steak voor Michel, lamsnavarin voor mij, tong meunière voor papa) en ook hier werden de borden afgelekt teruggegeven. Voor dessert hebben we dan alledrie gepast.

We zijn niet blijven plakken, want deze ochtend moesten voor een keer nog eens allebei paraat zijn: Jan had match tegen de U7 van KAA Gent (hijzelf speelt al bij de U8) en Anna moest naar ballet.

In de vorige twee matchen hadden die jongens van KAA Gent al bewezen dat ze waardige tegenstanders zijn voor onze U8 (één match gewonnen met 11-8 en één gelijk gespeeld met 8-8). Het moet ook gezegd zijn dat ons ploegske een zeer goede start gemaakt had in het begin van het seizoen, maar de laatste weken het toch niet altijd kon waarmaken. We vreesden dus een beetje voor de goede afloop, maar ik weet niet wat ons jongens gegeten hadden de laatste dagen, maar voor het eerst sinds weken stonden ze er weer. Er werd mooi samen voetbal gespeeld, prachtige passen gegeven en mooie goals gemaakt en de einduitslag was een verdiende 6-15 voor Mariakerke. En ja, ondanks de uitslag was het een zeer spannende match.

Daarna was het weer over-en-weer-voeren en boodschappen doen en toen was Zelie haar vriendien H. hier en aten we avondeten en stak ik de kleintjes in bed (die dan nog zonder protest braaf naar bed gingen: ze moeten wel moe geweest zijn) en vertrok ik met Zelie en vriendin naar het lichtfestival.

Ik ben zeer blij dat ik eigenlijk al donderdag geweest was, want de massa volk vanavond was bijna niet te doen. Dus zijn we selectief geweest en hebben we maar delen van het parcours afgelopen, maar wel heel mooie delen.

Dat waren dus 6 avonden op rij dat ik niet thuis was. Maandagavond ‘moet’ ik weer weg, maar eerst ga ik morgen toch wel zoveel mogelijk in mijne luie zetel zitten, ik denk dat ik dat wel verdiend heb.

Terugslag

Er is nog een drukke ‘vakantie’ voor de boeg. Ik heb namelijk twee weken vakantie genomen van het werk, maar echt vakantie zal het niet zijn.

Er moeten namelijk nog twee taken gemaakt worden en één taak herwerkt. Er moeten ook nog twee examens gestudeerd worden.

Maar vandaag heb ik mijzelf een dagje cadeau gedaan om niets te doen. En morgen krijg ik er nog eentje van mijzelf.

Dus heb ik mijn vrije dag vandaag in pyjama doorgebracht en heb ik ook lang en veel geslapen. Het was blijkbaar nodig.

Gisteren vierden we Kerst bij mijn zus met lekker eten en in goed gezelschap van den anderen, papa, zus en schoonbroer, broer en schoonzus en de hele roedel kinders. Daar gebleven tot 2u30 en dan onze nest kinders in de auto en tegen 3u00 thuis.

Morgen terug naar zuslief om papa zijn 70ste verjaardag te vieren. We hebben zijn cadeau gisteren al gegeven: we gaan met de hele troep een weekendje weg en ik kijk daar al naar uit. Morgen gaan we gezellig samenzijn. Deze keer hebben we al ’s middags afgesproken zodat de kinderen nog veel met elkaar kunnen spelen. We zullen dan nog wat eten en drinken en bijpraten.

Alleszins een zeer leuk begin van een niet-zo-echte-vakantie.

Hallo-weer

Oef! Dat zit er ook weer op. Het wordt hier uitgebreider en uitgebreider gevierd blijkbaar van jaar tot jaar. Dit jaar namelijk twee dagen Halloween gevierd (of is ‘gevierd’ het verkeerde woord? Met al die drukte zouden we er misschien beter ‘ondergaan’ van maken).

Zondag naar Puyenbroeck getrokken. Een heel Halloweengebeuren met kraampjes en activiteiten en een fakkeltocht. Leek leuk en wegens personeelslid van de provicie toch gratis, dus waarom niet? De kinderen aangekleed en geschminkt en ze keken er echt naar uit.

Halloween!

Ik vrees dat het de eerste én ook direct laatste keer was. We hoorden immers, eens we er waren, dat er vorig jaar niet minder dan 2.500 tickets verkocht waren in voorverkoop en dit jaar 3.000. Dat zijn dus allemaal mensen waarvan ze het op voorhand weten. Er rekening mee houdend dat je ook ter plekke nog een ticket kan kopen en dan kan je je een beeld vormen van de massa volk die er was. Overal lange rijen om iets te kunnen doen en als je wou eten was het nog erger: één frietkraam, één wafelkraam en één hamburgerkraam voor heel die massa.

Om 18.30u begon een fakkeltocht en je kon vertrekken tot 20.30u. We hadden pas ons eten om 18.30u dus aten we dat eerst op het gemak op. Daarna aangesloten bij de mensen met onze fakkel om de toch te doen. Het was gezellig, maar met zo een massa ging het dus echt niet vooruit en met vier kinderen was het niet echt aangeraden om mee te slenteren. Gelukkig kon je ook over het gras mensen voorbij steken zodat er toch nog een beetje stap in zat.

Dan nog heeft de wandeling anderhalf uur geduurd, een beetje veel te lang voor de kinders. Het eerste uur viel nochtans nog mee en de kinderen vonden de ‘engerds’ die langs de weg ons moesten in de stemming laten komen wel leuk, maar naarmate ze meer en meer moe werden, werden ze ook meer en meer bang van al die verkleedde mensen en de lol was er het laatste half uur wel vanaf. Ik denk dat we dat volgend jaar wel zullen overslaan.

Gisteren dan Halloween in de straat: een bende vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd en uiteindelijk waren er 14 kinderen die de toer in de wijk meeliepen. P., de papa van één van de vriendinnetjes, had een grote trommel meegenomen en begeleidde de stoet met gepast getrommel: zeer spooky. Maar we liepen geen anderhalf uur rond (amper een half uur), ze kregen veel snoep en eens terug thuis was er lasagne en film (voor de kinderen) of een babbel (voor de volwassenen).

Uiteindelijk zijn er 5 kinderen extra blijven slapen waardoor het deze ochtend een gezellige drukte was en we deze middag nog gezellig geaperitiefd hebben met de ouders.

We kunnen weer beginnen aftellen naar volgend jaar.

Idem

Meneer volume 12 zegt het zowaar: weg is september.

Veel en veel en veel te druk geweest om goed te zijn. Vorige maandag zat ik er volledig door. Zin om achter alles een punt te zetten. Maar kijk. This too shall pass, and ik has.

Oktober ziet er een pak rustiger uit, dus ook meer tijd om hier te passeren en te vertellen. Van de oudste dochter die gisteren vertrokken is met het koor en orkest van de school om een weekend van repetitie te doen voor hun optreden op 22 oktober (Antwerpen) en 26 oktober (Gent) in de Opera. Spannend.

Of van onze jongste zoon die al een heel pak voetbalmatchen gespeeld heeft en wiens ploegje tot nu toe onverslagen bleef. Morgen match tegen de andere ploeg in hun reeks die nog niets verloren hebben, dus dat belooft ook spannend te worden.

Of van onze jongste, die gewoon in het eerste studiejaartje zit (een jaartje te vroeg) en waarvan blijkt dat dat een goede zet was (ik was daar toch niet echt gerust in) en die dus ondertussen begint te lezen en eigenlijk ook al mooi schrijft (het mooiste handschrift van de vier, nu al).

Of van onze oudste zoon, die een nieuwe stap in zijn ontwikkeling gezet heeft en waar ik zeer content van ben dat hij het aangedurfd heeft en dat dankzij een ongelooflijk goede leraar waardoor hij weer met veel plezier naar school gaat (de invloed van zo’n leerkracht op kinderen is toch echt niet te onderschatten).

Yep, oktober is begonnen en ik kan ook weer een beetje ademhalen. Het wordt sowieso een druk jaar voor mij: deze laatste twee semesters SLO ga ik keihard moeten werken. Maar kijk, met een beetje slaap in te halen en een paar dagen het kalmer aan te kunnen doen, zie ik het weer volledig zitten. Nog een paar maanden op de tanden bijten, en we geraken er wel.

Vertrokken

Een dagje vrij kunnen nemen vandaag, op de eerste schooldag, en de shifts werden gesplitst. Zelie vertrok met papa. Niet omdat papa haar absoluut moest vergezellen. Wel omdat de boeken nog afgehaald moesten worden en terug naar huis moesten komen.

De drie anderen met mij mee. Eerst samen met Anna naar haar klas zoeken (ze zit bij juf Hilde). Ze was heel beschaamd en wou mijn hand niet loslaten tot ze plots haar vriendinnetjes zag en verdween. Toen kon ik kijken hoe het met de jongens zat. Jan passeerde net en dus ging ik met hem kijken in welke klas hij zat (bij meester Paul) en ondertussen was Louis al op eigen houtje naar zijn klas gaan kijken. Eens Jan gesettled was ging ik dus maar naar Louis kijken en dat was maar net op tijd want de bel ging net toen ik toekwam (hij zit bij dezelfde meester als Zelie 2 jaar geleden, meester Dirk).

De rest van de dag heb ik fijn gerelaxed: koffie gedronken met de vriendinnen, gelunched bij één ervan, dan boodschappen gedaan en het avondeten voorbereid want eens er vier kinderen thuis zouden komen zouden er dingen met papier en schaar en lijm te doen zijn en weinig tijd om te relaxen of uitgebreid te koken.

Om vier uur de kinderen afgehaald (Zelie uiteraard niet: die is nu groot genoeg om alleen naar huis te komen, wat dacht je) en ze waren alle drie zeer content met hun klas en hun leerkrachten. Oef! Zelie is iets minder enthousiast over klas en leerkrachten naar huis gekomen, maar toch ook niet negatief, dus dat zal zichzelf ook wel uitwijzen.

En ik heb gelijk gekregen wat betreft die drukke avond: in het totaal werden er 33 boeken door mij gekaft en ook een heel pak door Zelie zelf (note to self: tijd om Louis te leren kaften). Morgen komt nog een deel, vrees ik, dus we zijn er nog niet vanaf, maar het grootste deel is achter de rug.

Ikzelf heb nog wat uitstel van executie gekregen: ik had een bericht gelezen dat de lessen aanvingen op 1 september, maar vandaag kreeg ik dan een mail dat de lessen pas aanvangen op 5 september, dus heb ik morgen nog lekker een dagje vrij, joepie. Ik ga daar dus nog even van genieten, zo van mijn laatste vrije vrijdag voor een paar maanden.

Zoef!

En de grote vakantie zit er weer op.

Zoals de voorbije jaren ging het weer veel en veel te snel. Vele plannen had ik gelukkig niet gemaakt op voorhand, denkende aan de voorbije jaren. Toen werden plannen gesmeed en niet uitgevoerd en dat had verdrietige kinderen tot gevolg. Dit jaar was het plan: geen plannen maken, zien wat er gebeurd, hoe we ons voelen, welk weer het is, … en dan zien we wel wat we doen.

En neen, geen twee maanden thuis geweest zoals de afgelopen jaren. Wel twee maal twee weken en veel lange weekends en zo bleef het vakantiegevoel wel hangen gedurende twee maanden.

En morgen begint het nieuwe schooljaar. De kleuters zijn hier de deur uit. Anna gaat naar het het eerste leerjaar, Jan naar het tweede en Louis naar het vijfde leerjaar. Zelie mag ook een nieuw avontuur beginnen in de humaniora.

Het zal kriebelen morgen.