Het is gelijk al eeuwen geleden, maar ooit kregen we een hoorspel toegestuurd. Of we er eens naar wilden luisteren en eventueel zeggen wat we er van vonden.
Nu, ik heb niet zo’n groot concentratievermogen als het om dingen gaat om naar te luisteren. Als het enkel luisteren is, dan ben ik zeer rap afgeleid en mis ik ook hele stukken. Michel heeft de CD eens ingestoken, maar het was op een slecht moment en moest dan afgezet worden en uiteindelijk kwam het er niet meer van.
De CD werd vergeten. Hij vloog ergens op een stapeltje en we dachten er niet meer aan.
Fastforward naar eind december vorig jaar: met 2 auto’s naar de Efteling, vijf kinderen in mijn auto en wat had het vriendje mee voor in de auto? Niet de CD die wij gekregen hadden, maar wel 2 andere CD’s van dezelfde reeks. Ze duurden elk ongeveer een uur en dat was ideaal: één om te gaan en de ander om terug te keren.
Ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo een aangename autoritten gedaan met 5 kinderen. Zalige stilte gewoon. 5 kinderen (de jongste 3j 9m, de oudste 10j 6m) die een uur lang doodstil zaten te luisteren. Zalig. En mijn concentratieprobleem was afwezig, want uiteindelijk deed ik iets meer dan alleen luisteren: ik was ook met de auto aan het rijden, dus mijn ogen deden ook iets en dus konden mijn oren gewoon hun ding doen.
De kinderen waren onmiddellijk gebiologeerd, maar ik niet minder. Het zijn luisterspelen naar verhalen van Hans Christian Andersen en op kinderen gericht, maar voor de volwassenen zijn er ook meer dan genoeg elementen om het even leuk en boeiend te maken. Er zijn double entendres, verwijzingen naar dingen van toen wij ‘klein/jong’ waren, dubbelzinnige opmerkingen, grapjes gericht op volwassenen, maar allemaal zo gedaan dat de kinderen het niet door hebben dat zij niet het doel zijn van die grapjes. De kinderen vinden het even leuk, zij het op een ander niveau.
Ondertussen heeft de firma 4 CD’s uit en we hebben ze alle vier. De eerste CD hebben we (gelukkig) terug gevonden, de andere hebben we dus gewoon gekocht en het is een ongelooflijk goede investering geweest. Ik heb trouwens rijkhalzend uitgekeken naar de laatste CD, niet omdat ik wist wat het verhaal ging zijn, maar omdat de andere 3 CD’s ondertussen zoveel gespeeld zijn geweest dat ik ze toch wel een beetje beu gehoord ben. De kinderen daarentegen kunnen ze nog wel duizenden keren beluisteren.
Voor degenen onder jullie die wel eens willen weten welke die ongelooflijk leuke CD’s zijn, het zijn de luisterspelen van Het Geluidshuis: De wilde zwanen, De vlo en de professor, De mestkever en De reisgenoot. Ze hebben ook een reeks voor volwassenen en ik heb eigenlijk ongelooflijk veel goesting om ook zo een eens te proberen. Maar ik zit niet lang genoeg meer alleen in de auto om te kunnen luisteren, dus ik ga dat nog even uitstellen.
