Via een Facebookgroep werd de vraag gesteld wie een blog had, dood of levend. Ikke dus, maar of hij dood of levend is kan ik niet goed zeggen. Het is hier heel stil, dat wel, maar ‘dood’ zou ik hem nog niet willen noemen. ‘Levend’ dan ook weer niet.
Waarom het stil is? Dat heeft vooral met persoonlijke zaken te maken. Niets geheim, daar niet van, maar daar kom ik straks wel op terug.
Met de kinderen gaat alles goed. Ze groeien en bloeien. Hiet is toch al dat.
Anna is in het vierde leerjaar begonnen. Een nieuwe juf en dus nieuwe regels en dus zal Anna zich moeten aanpassen en ook haar tempo. Louis was ook zo en dus weten we dat dat op termijn er wel zal uitgaan (Louis heeft het ook geleerd), maar dan wel op haar eigen tempo.
Daarnaast heeft ze nog haar hobby’s: turnen, muziekschool (AMV2 en klarinet), zwemmen en scouts. Muziekschool doet ze gelukkig alleen (het is naast de deur). Voor zwemmen en turnen is er taxi mama. Voor de scouts fietst ze met haar grote zus mee en ga ik haar halen.
Jan is in het vijfde leerjaar gestart. Frans erbij dit jaar en hij ziet dat helemaal zitten. Hij zoekt zelfs oefeningen op op websites. Hij voetbalt ook nog altijd. Bij Gent-Zeehaven. U11 al met drie trainingen per week dit jaar, plus een match, plus nog eens een technische training op zondag (bij Way to Play). Druk dus want voetbal, dat word met de taxidienst gedaan (die van mama dus). Daarnaast nog eens muziekschool (AMV2 en trompet; samen met Anna begonnen en dat is ook wel gemakkelijk want zo kunnen ze samen leren) en scouts (samen met zijn broer met de fiets). Hij weet dus ook wat gedaan.
Louis doet zijn 2e jaar humaniora. Geen latijn voor hem maar moderne talen en hij amuseert zich kostelijk. Hij is het jaar al begonnen met een paar waarschuwingskes (lees: zeer slechte toetsen) en hopelijk heeft hij het nu door 🙂 We volgen het op en zien wel. Hij weet dat zijn school belangrijker is dan zijn nevenactiviteiten en aangezien hij die veel te graag doet, denk ik wel dat hij dit in gedachte houdt. Nevenactiviteiten: animatietekenen, badminton en scouts. Hij springt voor alles gezwind en zonder morren op de fiets en we moeten hem er nooit op wijzen dat hij de tijd in de gaten moet houden om op tijd te vertrekken. Zelfstandige (oudere) kinders, het is een gemak.
En dan nog Zelie. 4e humaniora en sinds ze vorig jaar eindelijk de klik gemaakt heeft, een kind waar ge niet meer naar om moet kijken. Het voordeel is natuurlijk dat ze de richting waar ze zit (4LA4 -latijn met 4 uur wiskunde; een richting die meer de Moderne talen uitgaat) ongelooflijk graag doet. Ze studeert hard, niet omdat we dat vragen maar volledig uit vrije wil. Ze haalt mooie cijfers en is (zeer terecht) trots op zichzelf. Daarnaast nog een pak hobby’s, alhoewel ze deze dit jaar wel bewust verminderd heeft. Muziekschool is stopgezet, maar turnen doet ze nog steeds en scouts ook. Vanaf het 4e wordt het een pak zwaarder op school: veel meer taken en opdrachten, dus heeft ze daar voor gekozen. Slimme meid 🙂
En dan ikzelf en daar wringt het een beetje. Want binnen een kleine week ‘vier’ ik mijn tweejarige werkloosheid (die 5 weken lesgeven niet gerekend) en dat maakt mij redelijk depressief. Niet klinisch depressief: ik denk niet dat ik daar ook maar enige aanleg voor heb. Maar vrolijker wordt ik er niet van.
Het is niet alsof ik niet zoek. Ik zoek al naar vast werk van 2010. Ik wist dat mijn vorige job bij de Provincie tijdelijk was en afliep op 1 oktober 2012 en ik ben dus gewoon blijven zoeken, maar niets. Nada. Noppes. Ik vermoed dat ik op 80% van mijn sollicitaties niet eens antwoord krijg. Van de 20% die overblijft krijg ik van de helft direct het antwoord dat ik niet in aanmerking kom voor een gesprek. Als ik al een gesprek heb dan haal ik het niet. Solliciteren onder, op of boven mijn ‘niveau’: allemaal hetzelfde.
Het wordt psychisch zeer zwaar, maar financieel ook. Want voor de werkloosheid ben ik blijkbaar gewoon ‘lui’ en heb ik geen recht op een deftig inkomen. Naar het OCMW gaan denk ik niet dat dat erin zit, want den anderen werkt (gelukkig) wel. Met een deftig loon en mijn peuleschil is het soms moeilijk, maar alles went. Ge staat er voor en moet er door. Het is niet alsof er veel keuze is. Maar dan vraagt men zich af hoe mensen in de armoede komen en ik kan er mij iets bij voorstellen. Het vooruitzicht dat onze kinderbijslag ook nog eens een pak naar beneden zal gaan, maakt er mijn ook absoluut niet vrolijker op.
Dus het is hier stil, want veel heb ik niet te vertellen en ik vrees als ik veel schrijf, dat het gewoon zagen wordt en dat is voor niemand leuk.
Dus concentreer ik mij of hetgeen ik wel doe en kan doen en probeer positief te blijven en de goede dingen te zien. Zoals thuis zijn voor de kinders en hen elke avond vers eten te kunnen voorschotelen. Geen stress omdat ik oplossingen moet zoeken om de kinders ergens naartoe te brengen of af te halen. Kunnen blijven babbelen op de training omdat ik geen taken liggen wachten heb. Mij inzetten voor de oudervereniging en mijn taak als secretaris zo goed mogelijk uitvoeren. Een kersthappening helpen organiseren op de basisschool en volgende week, voor het jaarlijks eten in de school, achter de bar gaan staan en helpen. Gaan kijken naar de matchen van Jan en mijn keel heesroepen om hen aan te moedigen. Vrijdagochtenden met de vriendinnen koffie drinken en af en toe mijn hart daar kunnen luchten, en weten dat ik zeer goede vriendinnen heb want als het even niet gaat zien ze het direct en laten ze mij zagen.
En vooral: op donderdagavond gaan koken in de avondles (tweede jaar al en dit jaar doen we Dagschotels met vlees en gevogelte & Nagerechten). Zalig gewoon. Ik rij met een grote glimlach elke donderdag naar de les en bevind mij gedurende een paar uur in de hemel.
Het leven is dus niet al kommer en kwel. Gelukkig maar, maar het kan beter door opnieuw te kunnen werken. Want hoe leuk ik het soms ook vind om gewoon moeder te zijn, ik ben iemand die moet werken want heel dat ‘huismoeder’ ding is niet echt iets voor mij.
Duim dus eens mee dat het tij op werkvlak rap gaat keren of ik kom hier nog volledig zot 🙂
