Tag: Louis

Vis

Op 1 april was ik op een opening van een nieuwe winkel en daar het 1 april was hadden ze er niet beter op gevonden dan de gasten naar huis te sturen met een goudvis mét bokaal. Ik kreeg maar liefst drie goudvissen (in één bokaal) mee.

De kinderen vonden dat uiteraard fantastisch. Wij veel minder. Vissen vind ik lastige beesten, want ge ofwel geeft ge dat teveel of te weinig voedsel en binnen de kortste keren zijn die dood. Minder dus.

Zo ook dus bij deze vissen: vorige zondag heeft de eerste de geest gegeven. De kinderen vonden het jammer, maar gelukkig waren er geen drama’s. Toen Michel’s ouders voorstelden om de vissen bij hen in de vijver te steken, waren wij doodblij en hoopten dat we de kinderen zouden kunnen overtuigen.

Dat bleek geen probleem te zijn en toen we dinsdag vertrokken staken we de vissen in een plastic zakje en maakten een omtoer langs de schoonouders om de vissen in hun nieuwe verblijfplaats te deponeren.

Vandaag bleek dat minstens Louis het voorgestelde concept niet goed had begrepen, want toen we deze middag naar huis kwamen vroeg hij of we dan eerst de vissen gingen halen bij mamie en grandpère?  Neen dus 🙂

Eindelijk af

In februari was ik goed op gang. Met haken dan. Maar om één of andere reden was ik dan stilgevallen. Het werkje was opzij gelegd en ik kwam er niet meer toe om het weer op te pakken. Er kwam altijd wel iets tussen.

Maar toen was er de Tweiclub woensdag en uiteraard kon ik daar niet naartoe zonder haakwerk. Wol en werkje meegenomen en tijdens het vele kletsen door goed doorgehaakt. En eens vertrokken had ik alleen maar goesting om verder te doen.

Gisterenavond, of beter deze nacht, was het dan af: de muts voor Louis. Niet dat hij er nog veel aan zal hebben dit jaar, maar ze is er dan toch eindelijk én ik vind ze goed gelukt. Het initiële patroon heb ik volledig moeten omrekenen en aanpassen en dus vind ik het bovenste van de muts niet volledig geslaagd, maar al bij al ben ik zeer content. En het belangrijkste: Louis vind ze heel mooi.

 hat-louis

Jan heb ik ook een muts beloofd, dus tijd om aan de zijne nu te beginnen.

Tranendal

Het was weer één van die dagen vandaag. Anna doodmoe waardoor ze serieus lastig was, zowel deze ochtend als vanavond. Tegendraads, niet mee willen werken, krijsen, wenen, … en dan begint dat op de duur zo op mijn zenuwen te werken dat ik met mijn kop tegen de muur zou lopen wat uiteraard ook niet bevorderlijk is om haar te kalmeren.

Michel is dan de persoon om haar te kalmeren en dus deze ochtend is dat gelukt. Maar vanavond had hij zijn trein gemist en was het moeder en dochter tegenover elkaar. Er zijn gemakkelijker gevechten.

Toen ik Louis van school haalde hoorde ik hem al krijsen tot op de speelplaats. Enorm groot drama dus. Wat het probleem juist was en wat de oorzaak was geweest, dat was tegen dan al helemaal niet meer te achterhalen: hij was teveel over zijn toeren om nog enige uitleg te kunnen geven. Maar dus was er een groot probleem want hij was niet meer voor rede vatbaar en weigerde nog te luisteren.

Een jongen van 8 ergens toe dwingen … niet gemakkelijk, zeker Louis niet als hij in zo’n bui is. De aanleiding was nochtans maar iets stoms geweest, zeker niets waar hij ‘normaal’ een toer voor zou krijgen: de leraar had hem gewoon gevraagd om een papier, dat Louis had gebruikt, in de vuilbak te smijten. Dus proberen kalmeren, maar hoe meer ik probeerde hoe erger het werd. Dan maar strenger en hem bijna fysiek gedwongen (neen, niet slaan, maar ik ging hem wel dragen naar het papier) en pas toen wou hij het eindelijk opruimen. Daarna hem gedragen naar de leraar om zijn excuus aan te bieden en hem dan gerust gelaten zodat hij op zijn eigen tempo kon afkoelen.

Hij is dan al wenend zijn fiets gaan halen en heeft bijna de ganse weg naar huis geweend. Pas toen we thuiskwamen was hij opgehouden en gekalmeerd.

Ook Zelie had haar dag blijkbaar niet. Net geen tranen, maar het scheelde ook niet veel. Blijkbaar denkt ze dat een vriendin boos is en ze weet niet waarom en natuurlijk heeft ze er niet naar gevraagd. Maar dat beteuterd gezichtje, mijn hart brak. Gelukkig is er morgen nog een schooldag en kan ze dan nog met haar vriendin praten zodat ze niet verdrietig het weekend moet beginnen.

De enige die vandaag dus geen problemen had was Jan. Vrolijk als altijd met veel blabla.

Oef! Weekend morgen. Ik ben duidelijk niet de enige die er nood aan heeft.

Vorderingen

We zijn al zover. Vandaag zijn drie van de vier kinderen terug naar school.

Na Michel zijn ontdekking maandagavond vond ik het gisteren dan maar opportuun om Jan ook thuis te houden, en bij uitbreiding Anna. Kwestie dat Anna toch nog niet schoolplichtig is en mijzelf een vroege ochtend te besparen. Zo heeft iedereen dan lekker lang geslapen tot 8u en bleek Jan, toen hij eindelijk opstond, geen graadje verhoging te hebben. Ook Louis had geen koorts meer toen hij opstond en toen bleek dat beiden ’s avonds ook geen koorts meer maakten, heb ik ze genezen verklaard.

Deze ochtend had Louis het moeilijk met opstaan: na bijna een week lekker mogen uitslapen en niets doen had hij het extra lastig om uit zijn bed te komen. Ik heb me zelfs serieus kwaad moeten maken en gedreigd dat ik hem desnoods in zijn pyjama op school zou afzetten. Eens uit bed verliep het uiteindelijk allemaal een pak vlotter.

Zelie lijkt vandaag al marginaal beter dan de laatste dagen en zeker in vergelijking met gisteren. Ik vermoed dat ze gisteren haar slechtste dag heeft gehad want tegen 18u30 was ze compleet kapot alhoewel ze dat niet wou toegeven. Rond tien voor zeven heeft ze dan toch haar koppigheid opzij gezet en is ze naar bed gegaan.

Ikzelf ben ook eindelijk aan de beterhand. Nog steeds hoofdpijn en watten in mijn hoofd, een rauwe keel en hoesten, maar ik draai tenminste niet meer op mijn benen als ik rechtsta en ik heb nog nauwelijks koorts.

Straks nog eens naar de dokter: Zelie laten nakijken en mijzelf en ook voor de nodige briefjes kijken. En nu maar hopen dat Anna en Jan niet alsnog ziek worden.

Ja, het zou

Gisteren is Louis dan maar thuisgebleven van school. Gelukkig was Michel in de voormiddag thuis om te werken zodat ik ‘mijn’ planning niet omver moest gooien: eerst leesuurtje in Louis zijn klas en dan de tweewekelijkse koffie met A., een andere mama.

Heel zwaar ziek is Louis nl. niet: koorts, hoofdpijn maar alletwee niet overdreven. Eens hij Nurofen binnenheeft merkt hij er eigenlijk niets meer van. Dus konden we gisterennamiddag, toen broer en zusjes en vriendinnnetje Eva thuiskwamen, met zijn allen een milkshake gaan drinken. Maar toen we thuiskwamen voelde hij zich toch weer wat slapjes, dus is hij duidelijk niet in staat om een beetje inspanning te leveren. Vegeteren voor de TV en de computer is wat hij momenteel doet.

Deze ochtend is Zelie dan gesneuveld. Toen ik haar het eerst zag, rond 8u deze ochtend, zei ze dat ze gewoon iets wou drinken en dan ging verderslapen. Niet van haar gewoonte maar omdat ik met Anna ging zwemmen (jaja, mijn zaterdagplanning is nu nog een stuk zwaarder gemaakt want Anna heeft nu op zaterdagochtend ook zwemles) bleef ik er niet bij stilstaan.

Van de zwemles passeer ik eigenlijk gewoon thuis om Jan en Zelie dan op te halen om te gaan turnen en toen ik toekwam bleek Zelie nog in pyjama te zitten. Ik werd kwaad en zei dat ze zich moest haasten toen ze begon te huilen en zei dat ze hoofdpijn had. Koorts genomen en lap, ze heeft het ook zitten.

Twee zieke kinderen en ik moet toegeven dat ik mij ook alles behalve goed voel: hoofdpijn, een keel die rauw aanvoelt en druk boven mijn ogen. We gaan ‘gezellige’ dagen tegemoet, lijkt mij.

Zou het?

We hebben deze winter al extreem veel sjans gehad met de kinderen. Behalve Zelie is er nog geen enkele ziek geweest en toen Zelie ziek was heeft ze dat netjes tijdens de Kerstvakantie gedaan zodat ze genezen was toen de school weer begon.

Tot nu toe dus nog geen enkele dag moeten thuisblijven met een ziek kind of iemand anders met dat zieke kind moeten opzadelen.

Maar vanavond klaagde Louis over hoofdpijn en buikpijn en toen hij zijn pyjama aandeed zei hij dat de juffrouw gezegd had dat hij een beetje ziek was. Gevoeld aan zijn voorhoofd en ja, het voelde warm. Thermometer erbij gehaald en ja, hij had 37,9°C.

Perdolan werd zijn medicijn en we kwamen overeen dat hij toch iets vroeger dan normaal zou gaan slapen.

Qua timing zit het eigenlijk wel goed: op vrijdag ben ik toch thuis, dus met een beetje sjans is het ergste voorbij na het weekend en kan hij maandag gewoon weer naar school. Met een beetje pech breekt het niet echt door tot ergens tijdens het weekend en is hij volgende week thuis.

Of hij heeft gewoon een zware dag achter de rug en is hij morgen weer piekfijn in orde. Het wordt dus afwachten.

Heimwee

Vandaag had Louis eens uitzonderlijk scoutsvergadering in de voormiddag. Normaal is Louis dus de hele voormiddag thuis bij Michel, want hij rijdt liever niet mee als ik de andere drie naar de turnles voer. Maar vandaag niet.

Om half tien was er afspraak aan het scoutslokaal. Om half één was de vergadering gedaan. We vertrokken om kwart na negen, op tijd aan het lokaal, Louis afgezet ik terug naar huis om de andere drie te halen voor de turnles, terug naar huis boterhammen maken want Louis mocht direct na de scouts gaan zwemmen en Zelie had om half één vergadering i.p.v. om twee uur. Tegen 11u20 was ik terug op de turnles om Jan en Anna af te halen, in de auto te laden en thuis af te zetten vooraleer Zelie weer af te halen en haar naar de scouts te brengen.

Zelie afgezet, Louis opgepikt samen met drie vriendjes en dan de toer gedaan om eerst de vriendjes bij hun respectievelijke thuisen af te zetten en met Louis naar de zwemles te gaan.

Drie kwartier zwemles is net te weinig om naar huis te gaan om daar nog iets nuttigs te doen en dus had ik mijn i-pod bij terwijl ik wachtte. Zo kon ik naar filmpjes én naar Louis kijken. Toen Louis gedaan had zijn we eerst richting centrum gereden voor een kleine test en toen we (eindelijk) naar huis wilden gaan kwamen we blok te staan wegens grote betoging tegen Gaza in Gent. We hadden ‘geluk’: we stonden aan de Zuid en er reed net een geparkeerde auto naast ons weg. In plaats van de lucht te vervuilen hebben we ons geparkeerd en zijn we in de Match boodschappen gaan doen.

Maar tegen dat we buiten kwamen was het eigenlijk de moeite niet meer om naar huis te gaan en dus besloot ik om maar direct naar het scoutslokaal te rijden om Zelie af te halen.

Van het moment dat Louis gedaan had met zwemmen tot het moment dat Zelie in de auto zat, heeft Louis gezaagd of we nu ‘eindelijk’ naar huis konden. Niet constant, hij is geen echte zaag, maar toch telkens hij dacht dat het ‘nu’ wel mogelijk was. Het ventje is zo graag thuis en hij is het zo niet gewoon om een hele dag van hot naar her te trekken dat hij er wel een beetje van aangedaan was.

We waren uiteindelijk rond kwart voor vijf thuis, zeven en een half uur na het vertrek, en ik denk dat ik weinig een gelukkiger kind gezien heb.

Bijna

Kijk zie, het is bijna vakantie en dat zal nodig zijn.

Anna loopt doodvermoeid na bijna twee maanden school. Het kan ook moeilijk anders want tijdens de week doet ze geen middagdutje meer en in het weekend maximaal één dag op twee.

Zelie heeft de laatste weken constant hoofd- en buikpijn. Dus gisteren naar meneer doktoor geweest en we gaan eens een fotooken van haar hoofd laten maken, om zeker te zijn dat het geen sinusitus is. Morgen eens kijken voor de openingsuren en dan bellen voor een afspraak op de radiologie. Waarschijnlijk vrijdag dus al. Als het dat niet is, dan zal de vakantie de break zijn die ze nodig heeft om een beetje op adem te komen.

Jan en Louis hebben er iets minder nood aan, alhoewel ik vermoed dat Jan ook opgelucht zal zijn met de vakantie. Louis lijkt zich de laatste weken meer op zijn gemak te voelen op school, maar hij kijkt ook uit naar de vakantie.

En voor mij kan ze niet rap genoeg beginnen, de vakantie. Nog twee werkdagen en dan zit het er er voor mij op. Het stadium van oververmoeidheid ben ik al lang voorbij, dus de komende twee weken zijn meer dan welkom.

Bijna vakantie. Joepie!

Oude doos

Gisteren vroeg den anderen mij wanneer de kinderen geboren waren. Niet gewoon de datum, maar het uur ook.

Zelie en Louis, dat wist ik zo. Zelie op de minuut, Louis op één of twee minuten verschil. Maar voor Jan en Anna moest ik even nadenken. De loop van de dag nagaan van wanneer ik naar het ziekenhuis ben gegaan en waneer die eerste wee er weer was en hoe lang het daarna nog geduurd had. Uiteindelijk kwam ik bij alle twee op een uur uit en ik dacht: give or take 15 minutes.

Maar dan is er uiteraard het internet en beide bevallingen staan ongeveer minuut per minuut op den anderen zijnen blog, en dus ben ik eens gaan kijken naar de exacte uren. En wat bleek: ik zat er bij alle twee op maar een paar minuten naast, veel minder dan ik gedacht had.

Wat nog leuker was dan het juiste uur te vinden was de foto’s terug zien van hun geboorte.  Hoe klein ze waren en hoe ongelooflijk veel veranderd dat ze zijn. Zelfs de foto waar Zelie en Louis en Jan komen kijken. Manmanman. Zijn de kinderen ondertussen al groot geworden (en het stopt hier nog niet).

Ik moet dat meer doen, zo naar foto’s kijken. Dat is zoooo wijs.

Rot

Deze ochtend de langverwachte afspraak met de tandarts. Langverwacht voor zowel Louis als mij. Van Louis hadden we het verdict vorige keer al gehoord, bij mij moest het nog vallen. Mijn tand(en) rechtsboven deden al een (kort) tijdje pijn als ik beet, dus ik was niet op mijn gemak.

Louis mocht als eerste in de stoel. Mondje open om spuitjes te krijgen met verdoving. Maar daar waar Louis stoïcijns was bij al zijn vorige behandelingen, was het deze morgen groot drama. Nu begrijp ik hem wel: die verdovingsspuiten zijn echte kl*tedingen en ongemeen venijnig. Hij kon zijn hoofd niet stilhouden omdat hij zich instinctief probeerde weg te trekken en dus in plaats van drie spuitjes voor drie tanden, heeft Louis er uiteindelijk maar twee gekregen.

Terwijl de verdoving inwerkte en Louis ondertussen een beetje kon kalmeren mocht ik in de stoel. Het verdict was niet zo erg als ik vreesde. Blijkbaar was er iets bizars gebeurd met de vulling van mijn ontzenuwde tand. De tandarts heeft de oude vulling er dan maar uit gehaald en een nieuwe gestoken. Een kwartiertje en ik was er vanaf.

Tegen dat ik van de stoel mocht was Louis aan de beurt. Hij voelde de verdoving werken en was dus alweer volledig ontspannen. Maar zijn ene tand was erger dan gedacht: er was niet alleen een gat in zijn tand, hij was gewoon volledig verrot. Groot probleem dus want telkens de tandarts een stuk tand vasthad, brak het af. Er is dus veel geklop, geduw, gesleur en getrek aan te pas gekomen en tijdens de behandeling bleek de verdoving niet genoeg geweest te zijn zodat hij nog een extra spuitje moest krijgen. Enfin, dat extra spuitje deed tenminste geen pijn. Maar na vele kleine stukjes kon de tandarts er eindelijk het laatste stuk uithalen, dat met het grootste deel van de wortel, en toen bleek daar nog een knoert van een absces op te zitten. Dat Louis de laatste weken niet heeft zitten janken van de pijn, het mag een wonder genoemd worden.

De tweede tand ging gelukkig zonder veel problemen: even draaien en trekken en hij was eruit. Maar met dat die spuitjes zoveel pijn hadden gedaan en die eerste tand zoveel problemen had gegeven én de verdoving blijkbaar toch niet volledig gedaan had wat ze had moeten doen heeft de tandarts dan maar besloten om niet aan die derde tand te komen. Tenminste voorlopig toch niet. Het plan is om af te wachten en hopen dat dat laatste stukje vanzelf gaat uitvallen.

Onze Louis heeft het niet getroffen met zijn tanden. Hopelijk zullen zijn definitieve tanden toch van een iets betere kwaliteit zijn of we gaan nog veel pijnlijke tandartsbezoeken tegemoet.