Tag: mamie

Leuk einde in zicht

De laatste dag van het jaar en we hebben voor een keer plannen gemaakt. Michel is deze voormiddag nog enkele cadeautjes gaan kopen, vergezeld van Zelie. Als ze terug zijn wordt er rap een boterham gegeten en dan vertrekken we naar de cinema.

Michel had vandaag vrij en dus konden we nog iets plannen met iedereen. We gaan naar de voorstelling van 14u15, Rapunzel bekijken en hopelijk hebben we daarna nog tijd om te gaan schaatsen op het Sint-Pietersplein (maar ik betwijfel het). En vandaar dan doorrijden naar mamie om het einde van het jaar daar, naar goede gewoonte, te vieren in fantastische gezelschap en met goed eten.

Nu nog rap voortdoen en alle cadeautjes van gisteren inpakken voor ze terug zijn. Alvast een leuk feest gewenst vanavond.

Naweeën

Niet van de geboorte hoor. Dat zou een beetje heel laat zijn. Anna is ondertussen al 7 weken (de tijd vliegt, nietwaar).

Nee, naweeën voor de kinderen van het weekend: het waren lange dagen.
Voor Zelie was het het ergst maar zij heeft er het minste last van, heb ik zo de indruk.

Vrijdagavond was het scouts voor haar en toen zat ze maar om 21u45 in bed. ’t Was een leuke vergadering (wat het belangrijkst is uiteraard) en we zijn te voet naar huis gekomen. Eerst een eindje meegewandeld met haar vriendinnetje Yanthe (en haar zusje en oma bomma): langs de Ketelvest, Nederkouter, Koophandelsplein, Veldstraat, over de Korenmarkt en dan een kleine afslag genomen om langs het Vleeshuis te passeren. Daar hebben we ook afscheid genomen van het vriendinnetje. Aan het Vleeshuis een frietje gekocht en dan op het gemak doorgewandeld naar huis.

Met dat Zelie, Yanthe en Nimuë (het zusje dus) er in de Veldstraat niet beter op gevonden hadden dan om op handen en knieën een eindje af te leggen, mocht Zelie nog in bad voor het slapengaan. Het water zag donkergrijs, ongelooflijk, maar ze zat uiteindelijk proper en fris in bed.

Zaterdagvoormiddag was het turnen voor Zelie en Louis, zoals gewoonlijk. In de namiddag zijn we dan gaan kijken om een nieuwe relax te vinden voor Michel. Ik stond erop erbij te zijn, kwestie dat hij toch (hopelijk) met iets thuis zou komen dat niet alleen comfortabel was, maar ook een beetje mooi zou zijn.

We hebben dus iets gevonden dat aan beide eisen voldoet. We zullen volgend weekend waarschijnlijk een definitieve beslissing (en dus bestelling) nemen.

Na het zetelshoppen zijn we bij Michel’s mama langsgegaan met een kadootje om haar een (vervroegde) moederdag te wensen gezien we zondag niet thuiswaren. Het was nog mooi buiten en de kinderen hebben dus naar hartelust kunnen rondhotsen, wat blijkbaar nodig was na al het winkelen.

Maar zo’n bezoekje loopt altijd uit en uiteindelijk was het na 20u eer we thuis waren. De kinderen moesten nog eten (wij ook trouwens) dus tegen dat ze in bed zaten was het weer na 21u.

Zondag rustig begonnen: beetje eten gemaakt, kinderen in bad voor een zeer grondige wasbeurt, gegeten en na het eten dan onmiddellijk vertrokken richting Nederland (Oisterwijk, waar mijn broer woont) voor het verjaardagsfeestje van mijn broer’s jongste: Louis is 4 jaar geworden.

Drukke bedoening met heel veel kinderen (18 als ik mij niet vergis, gaande van bijna 7 weken tot 13 jaar) en een hoop volwassenen, bijna allemaal familie. Altijd wreed wijs en ik amuseer mij altijd rot op zo’n gelegenheden en de kinderen duidelijk ook. Pas rond 20u vertrokken helaas, dus het was na 22u dat de kinderen in bed zaten, en dat voor een schoolavond.

Het resultaat laat zich zien.

Nu eigenlijk valt het nog mee hoor. Zelie en Louis hebben alleen last om ’s ochtends op te staan. Jan heeft meer last: hij is nogal humeurig, weent heel rap en heel hard, krijst de hele peutertuin bijeen als ik hem ’s ochtends afzet…

These thins shall pass, hopelijk alleen vroeger dan later 🙂

Tijd

Er bestaat zo een algemene misvatting over vrouwen die thuis blijven na een geboorte: ganse dagen thuis, een zee van tijd, die kunnen dus vanalles doen. Maar het tegendeel is waar. Glad vergeten hoe weinig tijd je hebt als er een baby is.

Toen ik zwanger was van Zelie dacht ik aan al hetgeen ik zou kunnen doen als ik thuis was. Eens ze geboren was was ik al blij dat ik de basisdingen in het huishouden had gedaan en als ik iets had klaarstaan om te eten tegen dat Michel thuiskwam. Bovendien was ik bijna constant moe: ik heb zo de indruk dat als je borstvoeding geeft, de baby tevens je energie uitzuigt met de melk.

Dit was eigenlijk niet anders met de volgende twee en nu met Anna realiseer ik me dat opnieuw. Het selectief geheugen van een mens zeker.

Als je het goed bekijkt dan ziet een gemiddelde dag er als volgt uit::

Ergens tussen 5u en 6u: Anna eten geven

7u30: opstaan. Drie oudste wakker maken en klaarmaken om naar de opvang te gaan (aankleden, eten geven…)
8u45: kinderen wegbrengen

9u15: Anna wassen

9u30: Anna eten geven … dat duurt gemiddeld toch wel een 45 minuten, geloof het of niet

Rond 11u eindelijk een uurtje vrij … of beter: net de tijd om eten te halen en klaar te maken

12u30: Anna eten geven

13u30 tot 15u30 toch eventjes tijd voor mezelf?

15u30: Anna eten geven … weeral

16u30: Drie oudste afhalen

17u15: terug thuis. Net genoeg tijd om naar de beenhouwer en bakker te gaan

18u: avondeten. Wordt meestal overgenomen door Michel want om

18u30: Anna eten geven

18u45: badtijd voor de oudsten

Na 19u (als Anna “gevoederd” is): avondroutine: eerst Jan in bed, dan verhaaltje voorlezen voor Louis en Zelie, Louis in bed en uiteindelijk ook Zelie

20u: eindelijk kinderloos … voor een uurtje

21u30: Anna nogmaals eten geven

22u30: bedtijd voor Anna en mezelf

2u: Anna eten geven … en de cirkel is rond

Dit ALS Anna dus een beetje regelmatig is, maar meestal is het niet zó regelmatig om de drie uur: soms is het twee uur, soms is het vijf uur tussen voedingen. Jammer genoeg zijn die vijf uur nooit ’s nachts maar altijd overdag.

Dus met een beetje sjans heb ik overdag zo’n twee uur voor mezelf en heb ik er nog een paar ’s avonds.

In het ziekenhuis besteedde ik de tijd tussen voedingen meestal al slapend: de nachtrust die werd onderbroken moet ook ingehaald worden.

Toen ik thuis kwam met Zelie deed ik dat ook. De meeste tijd van mijn dagen bracht ik slapend door, vooral omdat Zelie ’s nachts zo’n moeilijke slaper was. Vele uren heb ik rondgelopen met haar op mijn arm (ze had last van reflux en dus na de voeding nog veel pijn). Ook heeft Zelie pas haar eerste volledige nacht doorgeslapen de avond dat ze 3 jaar was geworden.

Met Louis en Jan ging het veel beter: beiden sliepen ze heel rap de nacht door (geen 12 uur, maar wel een lange 9 uur, Jan zelfs al na vier of vijf weken) dus was ik gauw gerecupereerd.

Sinds ik nu terug ben van het ziekenhuis is het nog niet gelukt om slaap in te halen: vrijdag thuis gekomen en de paasvakantie begon direct. In het weekend waren alle kinderen uiteraard thuis en gisteren en vandaag is er hier gekuisd geweest. Niet dat ik veel gedaan heb (zie schema hierboven) maar ik heb, zo gauw ik kon, toch zoveel mogelijk geprobeerd mijn schoonmoeder te helpen (sorry mamie dat het zo weinig was :().

Morgen komt mijn broer met zijn familie op bezoek (all the way from the Netherlands) dus moet ik het kuiswerk afwerken en dan proberen voor taart en zo te zorgen en we verwachten ook een andere juffrouw die zal langskomen met een vriend. Drukke dag dus want gezien de juffrouw nogal graag gezien is hier ten huize én oom en tante met de twee neefjes komen, blijven alle kindjes ook thuis. Ik kijk er naar uit … toch naar het deel in de namiddag.

Dat brengt me bij donderdag (eigenlijk de dag dat Anna zou geboren worden :)) die tot nu toe “leeg” is: geen kinderen, geen kuiswerk, geen bezoek … Het ziet er naar uit dat ik die dag zal kunnen vastpinnen voor platte rust.

Yee ha!

Geluk

Ik heb zonet ons meisje gelukkig gemaakt. Of eigenlijk moet ik zeggen: ze zal morgen gelukkig zijn als ze wakker wordt want nu slaapt ze.

Het zit namelijk zo:

vorige week heeft Zelie van mamie een bloemetje gekregen in een potje waar ze zelf voor gaat zorgen. Geen probleem daarmee. We hebben het woensdagavond in een potje gestoken dat Zelie vorig jaar zelf beschilderd had (zo heeft het ook weer eens nut) en Zelie heeft het op haar vensterbank gezet. Zaterdag heeft Zelie het naar beneden gebracht om water te geven. So far so good.

Alleen is ze zaterdag vergeten het terug mee te nemen naar boven. En zondag ook. En plots viel gisteren haren frank dat ze haar plantje niet meer op haar vensterbank staan had.

Nu, ’t is niet dat ze het bloemetje niet mag terughebben. Zelie heeft alleen de vervelende gewoonte om dingen te vergeten tot op het moment dat wij zeggen dat ze naar bed moet. En op dat moment moet of wil ze plots nog dit of dat. Deze keer dus haar plantje.

Gisteren zat ze al in bed toen ze tot het besef kwam van haar vergetelheid en was papa van wacht (ik stond op het punt te vertrekken naar een vergadering) toen ik hem plots hoorde roepen dat het genoeg was en dat Zelie onmiddellijk in haar bed moest.

Vanavond bijna hetzelfde, alleen had ze het zich een klein beetje vroeger herinnerd: ze stond halverwege de trap naar haar kamer. Ik herinnerde haar eraan dat ze al een half uur alleen op was en tijd genoeg had gehad om zich zulke dingen te herinneren en uiteraard kwamen er traantjes bij te kijken. Omdat ze technisch gezien nog niet in bed zat heb ik dan maar toegegeven: ze mocht beneden haar plantje halen.

Jammer genoeg herinnerde ik mij verkeerd waar het stond en dus heeft Zelie het niet gevonden. Verdrietig is ze dus naar bed gegaan.

Toen ik toch nog naar beneden moest deze avond (ik probeer de trappen nu zo veel mogelijk te vermijden) heb ik haar plantje gezocht … en gevonden. En nu, bij het gaan toedekken van de kinderen (mijn laatste ritueel voor ikzelf ga slapen) heb ik haar bloemetje op haar vensterbank gezet.

Hopelijk zal ze dus morgen opstaan met een glimlach.

Leve mijn schoonmoeder

Niet iedereen kan dat zeggen, maar ik wel, en wel degelijk uit de grond van mijn hart.

Altijd die schoonmoeder moppen. Het tegendeel mag ook wel eens gezegd, nee geschreeuwd worden.

Vanaf het begin kwamen we (naar mijn bescheiden mening) toch al overeen. Mamie is niet het type van jaloerse mama die haar zoon kwijt geraakt aan een andere vrouw. Eerder het type die blij is dat haar zoon een vrouw heeft gevonden (ook al zijn we niet getrouwd).

Sinds de kinderen geboren zijn is die band er alleen op verbeterd.

Ze helpt ons constant op allerlei vlakken, o.a. met de opvang van de kinderen op woensdagnamiddag, met de strijk (dank dank dank) 🙂 maar los daarvan, en veel belangrijker, staat ze altijd klaar met een luisterend oor en met raad en daad.

Vooral nu mijn eigen mama er niet meer is om bij uit te huilen (indien nodig) of een klapke te slaan worden haar schouder en oor des te meer geapprecieerd.

Ik vond dat dat ook eens mocht gezegd worden: hoera voor mijn schoonmoeder!