Terug

‘k Heb het concert uitgezeten én eerst zelfs het voorprogramma … wat eigenlijk logisch is want anders zou ik het concert dus zelf niet hebben uitgezeten (hmm, klinkt nogal verward met soit).

Het voorprogramma, The Bony King of Nowhere, not my cup of tea of toch wel. Misschien een beetje verklaren: ze spelen het soort muziek waar ik ongeveer dag in, dag uit zou kunnen naar luisteren, of beter: de muziek zou ik opzetten terwijl ik een boek zou lezen of een andere ontspannende activiteit zou doen. Zo’n soort muziek dus. Wreed passend voor in een ‘lounge’bar en zo, of een intieme club met tafeltjes waar je gezellig op uw gemak zit en tussendoor zachtjes babbelt. Een drankje bij de hand en in leuk gezelschap.

Voor een concert, op een podium, in een zaal: not my cup of tea dus. Te traag, te eentonig, te saai, altijd hetzelfde. Leuk voor een liedje of twee, maar een half uur aan een stuk daarnaar moeten luisteren, rechtstaand, zonder de gezellige ontspannen sfeer van een club, neen. En pas op hé: die gasten waren niet slecht hoor, maar dus niets voor mij voor op een concert.

Laïs daarentegen: fantastisch! Zo’n goed concert: sfeer, ritme, ingetogenheid, samenzang, meeslepend, …. En hun muziekanten, zo goed maat. Yep, ‘k ben blij dat ik niet in mijn bed gekropen ben en dat ik mijn moed bijeen genomen heb om ernaartoe te gaan. Met de fiets zelfs. Ik vrees dat ik het morgen ga moeten bekopen, maar dat neem ik er dan wel bij.

Maar nu een opmerking. 

Ik denk dat ik ongeveer tien jaar niet meer naar concerten was geweest en nu heb ik er twee gedaan op een maand tijd. ‘k Ben er dus een beetje uit, dat weet ik ook wel, maar toch vraag ik mij iets af: in die tien jaar, is er een ongeschreven verbod uitgevaardigd dat zegt dat mensen niet meer mogen bewegen op concerten? Twee concerten met hoofdzakelijk mensen die stokstijf bleven staan. Weird!

Zowel Tim Finn van Crowded House als Annelies van Laïs maakten er een opmerking over, dus blijkbaar ben ik niet de enige die dat heeft opgemerkt.

Een kleine oproep dus: muziek mensen, daar mag, neen MOET je op bewegen. Het is goed voor lijf en leden én het maakt de band op het podium wreed content want dat betekent dat je aan het genieten bent. Dus mensen, doen hé. ’t Is niet gevaarlijk hoor en je zou je nog eens (nog beter) kunnen amuseren 🙂

Bliss

Dat ik fan was (en ben) van Crowded House, dat had ik al geschreven. En toen bleek dat we tickets hadden was ik nogal erg gelukkig, om het zacht uit te drukken.

Ik denk dat het, op een festivalconcert na, toch wel meer dan tien jaar moet geweest zijn dat ik nog naar een concert geweest ben. Zo doelbewust naar een zaal voor één bepaalde artiest. Ik dacht dat dat niets meer voor mij was: te luid, te druk, geen zin om tussen de massa te staan, ….

Eigenlijk was het gewoon waarschijnlijk luiheid én het feit dat ik niet echt fan meer geworden ben van een groep sinds mijn studententijd. Tot een paar jaar geleden dan toen ik Coldplay ontdekte. Dàt dus en kinderen krijgen en ik had ook geen redenen meer om naar concerten te gaan.

Uiteindelijk zijn er altijd al relatief weinig artiesten en groepen geweest waarvoor ik die extra moeite wou doen, maar Crowded House is er altijd één van geweest. Ik vermoed dat ik erbij was toen ze hun laatste concert in België gegeven hadden begin de jaren ’90, want (kort?) daarna zijn ze ermee gestopt.

Het concert was toen in een uitverkochte AB en had een relatief intieme sfeer. Maar misschien had dat ermee  te maken dat ik helemaal vooraan aan het podium stond, samen met mijn vriendin, en we kregen een fantastisch optreden. Toen ik hoorde dat ze uiteen gingen was ik dus niet opgetogen.

De heroprichting van de groep was dan ook zeer goed nieuws voor mij en alhoewel ik tot vandaag nog steeds hun nieuwe plaat niet beluisterd heb (hmpf, wanneer zou ik dat moeten doen), toch had ik genoeg vertrouwen om naar hun concert te willen gaan gisteren.

En ik ben niet teleurgesteld geweest, integendeel. Het concert was van het begin tot het einde fantastisch. Ik heb mij de longen uit het lijf gezongen bij de liedjes die ik kende (van hun oude platen dus) en enorm genoten van de nieuwe nummers. Die nieuwe plaat moet ik dus zeker beter beluisteren.

Op het einde van de avond, na een concert van bijna drie uur, had ik pijn in de spieren van mijn kaken en realiseerde ik mij dat dat van het (glim)lachen was: van het begin tot het einde had ik een gelukzalige glimlach op mijn gezicht.

Het concert was alles wat een concert moest zijn en maakte dat ik mij herinnerde waarom het zo wijs is om een groep live mee te maken, wat er zo speciaal aan is.

Voor de mensen die het nog niet gezien, ga maar eens een kijkje nemen bij Michel om te weten wat een goed concert je gemist hebt.

Zingen

Van Anna mag ik niet zingen. Telkens als ik begin te zingen, begint zij luid te roepen in protest. Ik ga hier nu niet beweren dat ik een prachtige stem heb, maar zo vals zing ik nu ook niet om protest uit te lokken. Zeker niet als ik zachtjes zing.

Maar van Anna mag ik dus niet zingen.

Vanavond heb ik er voor eens een mouw aan kunnen passen. Het was ‘Vlaanderen zingt’ hier in Gent en omdat ik iemand moest spreken en zij er naartoe ging, hebben we daar afgesproken. Ik ben er met alle kinderen naartoe geweest en we hebben daar toch anderhalfuur gebleven en ik mocht mij uitleven.

Luidkeels meegezongen. Dat heb ik gedaan. Zonder ook maar één kreet van protest van Anna. Plezant dat dat was. Anna kon wel niet meezingen, maar dansen wel en dat heeft ze ook volop gedaan. Eerst op mijn arm, maar daarna moest ik haar neerzetten en stond ze op haar beentjes te dansen of ze zette zich neer en bewoog zo op de muziek. De drie anderen zijn vanaf het begin door de mensenmassa naar voor gelopen om daar het gebeuren mee te maken en te dansen en zingen.

’t Was een leuke avond maar de kinderen zaten erdoor (uiteraard) veel te laat in bed: het was kwart voor elf. Morgen zou Zelie om 9u moeten gaan turnen. We zullen dus wel zien of we er geraken.

Concert

Kijk. Het is bijna twee uur in de ochtend en ik ben nu pas thuis. Slechte moeder nietwaar. Zo tot een gat in de nacht uitzitten.

Maar ik heb een excuus. Een zeer goed zelfs: ik ben naar een concert wezen luisteren. En niet van zomaar iemand hoor. Nee. Ik heb vanavond Elvis Costello zien optreden in het illustere gezelschap van de Allen Toussaint Band (mét illustere Allen Toussaint zelve natuurlijk).

En neen, het was niet goed. Het was meer dan goed. Het was fantastisch. Prachtig. Dormifabel. Bijna twee uur en vijfentwintig minuten lang.

En nu kruip ik in mijnen nest. Ik ga goed slapen én dromen vannacht, dat weet ik nu al.

Wij gaan!

De tickets zijn er. Van Crowded House.

Bedankt aan iedereen die ons gemaild/becommentarieerd hebben voor de juiste data: één concert dat ik dus niet ga missen.

Michel schrijft dat het voor hem van 1992 geleden is en dat kan wel kloppen. Een aantal jaar nadien hebben ze nog eens opgetreden in de AB en wij hadden daarvoor tickets.

‘Wij’ als in Michel, vriendin M. en ik. Michel is er echter niet geraakt. We mochten blijven overnachten in Brussel bij zijn vriend R. en voor het concert hebben M. en ik R. moeten telefoneren om Michel te komen afhalen van de trein wegens dat hij opbrandde van de koorts.

Michel heeft dat laatste concert gemist, ik niet. Ik hoop dus dat het nu zo goed wordt als toen.

Concert alert

Het is eeuwen geleden dat ik nog naar een concert geweest ben en ik heb de laatste jaren geen zin meer om te gaan: te luid en te druk en ge kunt de muziek toch beter horen in uwen luien zetel thuis, nietwaar.

Anderzijds is er uiteraard die sfeer van een live concert die niet na te doen is.

Enige tijd geleden zei ik nog dat ik niet echt fan ben van veel groepen, maar ik moet zeggen, één van de groepen/zangers die mij tot zijn fans kan rekenen is toch wel Crowded House. Voor zover ik mij herinner vind ik ze al fantastisch van bij hun eerste plaat.

En wat hoor ik nu vanavond op Zomer 2007, van de heren zelf: Crowded House zal ik oktober een concert geven in België. Ze wisten niet te zeggen wanneer en waar juist, maar wel dat het binnenkort wel zou bekendgemaakt worden. Tja, want presentator Marcel Vanthilt wist het zelf ook nog helemaal niet.

Vorige keer, toen ik absoluut een concert wou zien, heb ik het gemist wegens in het geheel niet op de hoogte te zijn (en ook niet weten hoe ik op de hoogte zou moeten komen) van concertagendas. Vandaar hierbij een oproep:

Lieve mensen, als jullie te weten komen wanneer en waar Crowded House zal optreden, laat het mij aub weten? En liefst voordat het concert uitverkocht zou zijn 🙂

Halfslachtige poging

Tja, wat wilt ge, ons madam is nogal eigenzinnig dus als ge wilt dat ze iets doet, zal ze het niet doen hé.

Ze was aan het swingen en toen vroeg ik aan Michel om het te filmen, maar tegen dat hij zijn apparaatje klaar had was het haar beu.

Maar hier toch een kleine ’teaser’ en beeldt u in uw hoofd in wanneer ze dat enthousiaster doet.

[youtube 8C2BjPTS1mo]

Swingen

Anna is een danserke. Zoooo grappig, ongelooflijk. En zo ‘cute’.

Ze zit in de auto en we zetten een cd-ken op en daar gaat ze: armpjes zwaaien, hoofdje heen en weer, beentjes op en neer.

Meestal niet samen hoor: nu eens het ene, dan weer het andere én meestal met haar duimpje in haar mond.

Neen, ge zoudt het moeten zien. Echt.

Liedje

My song is love
Love to the loveless, shown
And it goes up
You don’t have to be alone

Your heavy heart
Is made of stone
And its so hard to see you clearly
You don’t have to be on your own
You don’t have to be on your own

And I’m not gonna take it back
Well I’m not gonna say I don’t mean that
Your the target that I’m aiming at
And I get that message home

My song is love
My song is love, unknown
And I’m on fire for you, clearly
You don’t have to be alone
You don’t have to be on your own

And I’m not gonna take it back
And I’m not gonna say I don’t mean that
Your the target that I’m aiming at
But I’m nothing on my own
Got to get that message home

And I’m not gonna stand and wait
Not gonna leave it until its much too late
On a platform I’m gonna stand and say
That I’m nothing on my own
And I love you, please come home

My song is love, is love unknown
And I’ve got to get that message home

Zooooo schoon vind ik dat. Voor de mensen die het zich afvragen, van Coldplay uiteraard.

Swing

Anna heeft duidelijk geen ‘zittend gat’. Telkens ze muziek hoort begint ze mee te bewegen.

Heel grappig om zien: de ene keer is het haar bovenlichaam dat meebeweegt, de andere keer een beentje dat op een neer gaat, …

We hebben er een dansertje bij 😀