Tag: Nieuwjaar

Rot

Vorig jaar december wist ik al dat 2009 een rotjaar ging worden. Er was de voorziene operatie voor Michel, die gelukkig goed is afgelopen. Toch goed in de zin dat hij er niet meer beschadigd is uitgekomen. Niet goed is dat de operatie aan de pijn uiteindelijk niets verholpen heeft. Niet dat het verwacht werd, maar ik ben nogal optimistisch van inslag en ik had toch een beetje hoop.

Er waren een aantal dingen waar ik toen nog niet over kon schrijven, wegens te privé, te intiem. Zo was er toen het bericht dat mijn schoonvader terminaal was, iets wat ik moeilijk kon geloven. Mijn schoonvader was sterk als een beer, gaf nooit op en ging door, door, door. Met die ingesteldheid waren we ervan overtuigd dat hij alle voorspellingen van de dokters ruimschoots zou verslaan, en ergens heeft hij dat ook gedaan, maar niet lang genoeg. Maar is het ooit lang genoeg? Ik ging nog op op bezoek gaan op zondag maar toen kregen we de zaterdagnacht ervoor bericht dat hij overleden was. Ik mis hem nog elke dag.

Een derde slecht ding dat ik wist dat mij te wachten stond, was dat ik op het einde van dit jaar geen werk meer zou hebben, maar zolang het niet echt officieel is, blijft er hoop. De klap was voorzien, maar kwam dus niet minder hard aan. Eigenlijk ben ik er wel blij om. Het dwong mij eindelijk het heft in handen te nemen en actief op zoek te gaan naar wat ik wel wil doen op professioneel vlak, want mijn job deed ik, inhoudelijk gezien, al jaren niet meer graag en nog minder sinds januari 2009. Maar er was de zekerheid en er waren andere, wel zeer positieve aspecten aan het werk waardoor ik niets ondernam om de situatie te veranderen. Nu moet het wel.

Ondertussen was er ook een vriendschap die kapotgegaan is, iets waar ik nog steeds ongelooflijk rouwig om ben, maar feiten zijn feiten en hoe jammer ik het ook vind, het is nu eenmaal zo.

De druppel van dit jaar was toch wel Anna en haar ziekenhuisbezoek. Drie negatieve zaken, daar wist ik van, het vierde zat er jammer genoeg aan te komen, maar Anna, dat was er een beetje teveel aan.

Maar kijk, net toen ik dacht dat we het nu wel gehad zouden hebben, gaf het leven ons nog een paar slagen in het gezicht. Niet verwonderlijk, want na augustus kwamen er nog vier maanden, dus waarom zou 2009 vroeg stoppen? Het bleek dus nog niet gedaan te zijn: nog iemand in de familie zijn werk kwijt, op een zeer onheuse manier dan nog, én een goede vriendin die in het ziekenhuis belandde.

Maar ik ben een (zeer realistische) optimist, dus ga ik er van uit dat wij onze portie negativiteit wel gehad hebben voor een zeer lange tijd en dat 2010 alleen maar beter kan worden. Ja toch?

Vanavond gaan wij oudejaar vieren met de familie, in goed gezelschap dus, en toasten op een nieuw begin. Geniet er zelf ook van en tot volgend jaar.

2009

Zeer lyrisch ben ik niet aangelegd dus kort en bondig: allemaal een zeer gelukkig nieuwjaar toegewenst. Alles wat jullie wensen in 2009 en veel maar, maar vooral: be carefull what you’re wishing for.

Voor de rest hoop ik dat jullie het oude jaar in even leuk gezelschap mochten afsluiten als wij. De familie samen, lekker eten en drinken en ‘het jaar dat de kadootjes werden afgeschaft’ en we dus nog weinig zoveel kadootjes hebben gezien 🙂

Het was laat gisterenavond, of beter: het was vroeg deze ochtend, maar elke minuut er één te weinig eigenlijk. Soms toch jammer dat een mens moe wordt en moet gaan slapen.

HN

Terug van het nieuwjaarsfeestje/-drink/-dink bij Michel op zijn werk. We keken er eigenlijk allemaal naar uit, ‘allemaal’ zijnde ik en de drie oudste kinderen, want dan zouden we de mensen en kinderen terugzien die we (nog beter) hadden leren kennen in oktober.

Vorig jaar waren we er ook bij, maar toen werkte Michel er nog maar relatief pas en kende ik geen kat. ‘k Heb mij toch goed geamuseerd: ’t zijn allemaal sympathieke en sociale mensen, dus dat compenseert mijn associaliteit wel een beetje, maar het is toch leuker met mensen te praten die je ondertussen als eens meer gezien hebt en waar je al een gedeelde ervaring mee hebt.

De drank en het eten was weer overvloedig en zeer lekker: wraps, lekkere slaatjes, zalm, iets speciaals/aparts voor de kinderen, scampies (allemaal koud) en zeer lekkere (warme) kipcurry en rijst. ‘Uiteraard’ hebben we een deel van de overschot mee in doggy bags.

Deze keer gebleven tot 21u20 maar het heeft toch nog een half uur geduurd voor het doodstil was in de auto en iedereen, behalve de chauffeur uiteraard (ikzelf dus), lag te slapen.

Thuisgekomen eerst Anna naar boven gedragen en in haar bedje gelegd. Gelukkig had ik reeds op de receptie haar pijama aangedaan want ze was met geen stokken wakker te krijgen, wat ook een eerste is.

Daarna Jan naar boven. Die is wel wakker geworden en was niet goed gezind en wou plots absoluut nog eten en iets drinken. Uiteindelijk heb ik hem toch kunnen kalmeren door hem een slokje te laten drinken en is hij braaf gaan slapen.

Dan een derde keer naar beneden om Zelie en/of Louis te halen, maar net toen ik Louis er wou uithalen werden ze allebei wakker. Oef, want nu konden ze zelf naar binnen en boven in plaats van dat ik ze moest dragen. Het was toch half elf vooraleer ze er alle vier eindelijk inlagen.

Dan eindelijk mails gechecked, een paar blogs gelezen, een beetje geschreven en nu is het tijd om zelf ook in bed te kruipen: ‘k ben de vorige twee dagen mooi op tijd gaan slapen dus best deze goede trend doorzetten (geloof mij: half twaalf is ‘op tijd’ voor mij).

Nieuwjaarsreceptie x 2

Het is eigenlijk raar, maar uiteindelijk heb ik nooit ‘van nieuwjaarsreceptie’ gedaan tot twee jaar geleden.

Daarvoor vierden we oudejaar en nieuwjaarsdag bij mijn schoonouders en een dag of het volgende weekend erna gingen we wel bij mijn ouders langs om gelukkig nieuwjaar te wensen, maar daar stopte het wel bij.

Geen ooms of tantes of grootouders bij wie wij op bezoek moesten, vrienden om bij langs te gaan om op het nieuwe jaar te klinken. Niet dat ik dat zeg om zielig te klinken. Het was gewoon geen gewoonte, wij hadden zo geen traditie om een hele maand nieuwjaar her en der te gaan vieren.

Sinds twee jaar is daar verandering in gekomen, of moet dat ‘drie jaar’ zijn? Wat ik bedoel is dat wij in januari 2006 voor het eerst naar de nieuwjaarsreceptie van de stad Gent zijn gegaan. Tot een paar dagen voordat we gingen wist ik zelfs niet dat er zoiets was, laat staan dat ik er naartoe zou gaan. Maar het was leuk, de kinderen vonden het ook leuk en vorig jaar stonden we daar dan weer en dit jaar opnieuw. Een traditie is dus gestart.

En dat is niet de enige nieuwe traditie. Vorig jaar werden we uitgenodigd door mijn jongste neef en nichtjes, de drie kinderen van de jongste broer van mijn moeder. Of we wouden komen een glas drinken op het nieuwe jaar. Zeer graag en het werd een ongelooflijk leuke avond, wat het eigenlijk altijd wel is als we met mijn familie zijn.

Vorig jaar (vorige maand dus), op het verassingsfeestje van mijn zus, vroegen ze of we dit jaar opnieuw een glas wouden komen drinken en onmiddellijk werd een datum vastgelegd: vorige zaterdag.

We keken er wreed naar uit, gezocht naar een babysit en gelukkig nog iemand gevonden die wou/kon komen (het is examentijd hé voor de studenten) en toen viel Michel ziek. Babysit afgezegd en gehoopt dat hij tegen zaterdagavond toch enig teken van beterschap zou vertonen, maar toen er ’s namiddags nog steeds geen verbetering was belde ik mijn nicht om af te zeggen.

Maar ’s avonds kreeg ik de kriebels en toen de kleinsten in bed waren heb ik me toch nog klaargemaakt om er naartoe te gaan. Ja, ik weet het, slechte vrouw, zo niet voor mijnen vent zorgen, maar uiteindelijk kon ik hier toch niets doen voor hem. Ik ben dus maar gegaan.

Het was zeer gezellig: veel champagne, lekkere hapjes en het belangrijkste natuurlijk, fantastisch gezelschap. Om 2u heb ik mijzelf eindelijk kunnen forceren om naar huis te gaan: de nieuwjaarsreceptie van de stad was er ’s ochtends en ik had de kinderen beloofd om vooraf te gaan schaatsen.

Twee wreed leuke nieuwe tradities en mogen ze nog lang blijven voortduren.