Tag: Ontwikkeling

Te vroeg gejuicht

Anna dronk haar eerste fles koemelk zonder enig probleem op. Haar tweede fles was al niet meer zo leeg en haar derde fles heeft ze gewoon geweigerd.

Overschakeling niet geslaagd dus.

Toen ze maar de helft van haar tweede fles opdronk dacht ik gewoon dat ze geen honger had. Het zou de eerste keer niet zijn dat ze de helft van haar fles drinkt, dus zocht ik er niets achter.

Gisteren weigerde ze kategoriek haar fles na een eerste slok gedronken te hebben. Ze was doodmoe en relatief lastig en ze had haar boterham opgegeten, dus veel zocht ik er niet achter.

Maar toen ik haar in haar bed legde begon ze hartverscheurend te krijsen en stopte niet. Weer uit bed gehaald en willen troosten maar dat leek niet echt te lukken.

Ze werd wel eventjes kalm maar herbegon steeds weer te wenen en dat is zeker niet van haar gewoonte.

Doodmoe, dacht ik, dus opnieuw naar bed. Geen avance want ze bleef maar huilen.

Terug beneden nog eens haar fles geprobeerd en in eerste instantie wou ze drinken, maar eens een slokje genomen stopte ze weer onmiddellijk en toen viel eindelijk mijn euro: ze had nog honger maar lustte de melk niet.

Poedermelk had ik niet meer in huis gehaald na de ‘geslaagde’ fles, dus kon ik haar dat niet geven. Oplossing: ik heb haar twee petit gervais kaasjes gegeven.

Toen die op waren heb ik haar terug in bed gestoken waar ze als een blok in slaap is gevallen.

Vandaag ben ik dus een nieuwe doos poeder gaan halen voor ons meisje én een doos met chocoladegranen voor babies om bij de koemelk te doen. Misschien dat de melk, met een smaakje bij, wel in de smaak zal vallen. Eens ze dat wel wil drinken zal ik het smaakje afbouwen, want ik ben eigenlijk helemaal niet te vinden voor melk waar ze allemaal smaakjes aan toevoegen.

Tot nu toe heeft Anna het ons nog nooit gemakkelijk gemaakt om van voeding over te schakelen. Op deze manier blijft ze tenminste consistent 🙂

Controle op één jaar

Als ‘verjaardagskado’ had ik voor Anna een bezoekje aan Kind & Gezin gepland. Toen ze mij namelijk een aantal maanden geleden vroegen wanneer ik de volgende afspraak wou en ze mij zeiden dat ik eigenlijk enkel diende terug te komen voor haar vaccinaties op één jaar, vroeg ik een datum zo dicht mogelijk bij haar verjaardag. Het toeval wou dat er consultatie was op de dag van haar verjaardag, en dus heb ik die dag maar uitgekozen.

Ik heb namelijk nogal een geheugen als een zeef en zo wist ik tenminste zeker dat ik de afspraak niet zou vergeten. Het zou namelijk de eerste keer niet zijn.

Zoals gewoonlijk niets op Anna aan te merken. Ze doet het goed op alle vlakken, speelt goed, doet alle dingen die verwacht worden van een éénjarige, kortom: alles in orde.

De stand:

  • lengte: 75 cm
  • gewicht: 9kg 300g
  • hoofdomtrek: 46

Zo zit ze ongeveer volledig op de P50 curve: gemiddelder kan niet.

Twee prikken moest ze hebben vandaag: mazelen-rubella-bof en meningitis. Niet zo tof. Integendeel.

We hadden al maar een afspraak om 18u50 en toen we daar toekwamen bleek er een serieuse achterstand te zijn: nog 9 wachtenden voor ons. Anna was toen al moe (bedtijd is rond 19u) en dat verbeterde er niet echt op maar eens de meeste mensen weg waren is ze er toch weer doorgekomen: ze is vrolijk beginnen spelen en heeft gans de ruimte onderzocht én de overblijvende babies, allebei ook rond één jaar.

Uiteindelijk zijn we pas om 20u bij de verpleegster gekunnen en was het 20u30 tegen dat we bij de dokter binnen konden. Anna was ondertussen doodmoe maar ze was OK zolang ze op mijn schoot mocht. Eens eraf was het huilen dat het geen naam had. Eerst wou de dokter haar volledig onderzoeken (gewoonte) maar toen ze merkte dat ze al met moeite Anna’s hoofdomtrek kon nemen (wegens huilen en proberen wegkruipen waar mogelijk) heeft ze dat wijselijk achterwege gelaten.

Restten alleen nog de prikken. Anna op mijn schoot met beide beentjes aan één kant, armpjes goed vasthouden en pikuur in de arm. Resultaat: krijsen bij Anna, gebroken hart bij mama (hatelijk is dat). Anna draaien, weer armpjes goed vasthouden en tweede prik in andere arm. Resultaat: nog harder krijsen nog meer gebroken hart bij mama.

Ik heb haar daarna zo snel mogelijk aangekleed, tegelijk zo dicht mogelijk tegen mij proberen houden en dan vliegensvlug naar huis om haar in haar bed te kunnen steken. Ongeveer tot 2 km voor we terugwaren heeft ze mijn hand vastgehouden. Daarna heeft ze losgelaten wegens (eindelijk) in slaap gevallen.

Volgende afspraak binnen drie maanden voor twee nieuwe prikken. *zucht*

Hiep hiep hiep! Hoera!

Vandaag is Anna één jaar geworden. Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat.

In tegenstelling tot haar broers en zus maakt ze nog geen aanstalten tot lopen. Ze trekt zich mooi op en heel af en toe zal ze wel eens een stapje (of twee) opzij zetten, maar als je haar aan de hand wil laten lopen zet ze zich spontaan neer.

Maar een andere ‘stap’ heeft ze ondertussen wel genomen. Wel, eigenlijk twee stappen  en het betreft allebei voeding.

Zondag heeft ze voor het eerst ‘met de pot’ meegegeten. Ik had wel haar eigen maaltijd klaargemaakt, maar het smaakte haar duidelijk niet. Wij aten konijn in appelsiensaus (lekker jongens, ongelooflijk! Nogmaals chapeau mamie) en toen ik Anna haar lepeltje in de saus dipte om haar te laten proeven was het hek van de dam.

Ze stak met veel ongeduld haar eigen lepeltje in mijn hand zodat ik haar nog meer van hetzelfde zou geven. Terwijl ik eten op haar lepeltje nam was ze zo ongeduldig dat ze bijna de mouw van mijn pull had getrokken.

En smaken dat dat deed. Konijn, appelsiensaus en pasta. Ze kon er niet genoeg van krijgen.

Gisteren heeft ze dan een andere stap genomen: haar eerste fles gewone volle melk. Zelie, Louis en Jan heb ik langzaam maar zeker moeten laten wennen aan die nieuwe smaak: de eerste keer een kliekske en de rest formule, de volgende keer iets meer, enz.

Anna heeft gisteren haar fles in één, twee, drie opgedronken. Geen problemen met de smaak. Ze vond het even lekker als haar andere melk. Dus nu gaan we het laatste van haar poedermelk nog geven en daarna is het gedaan met knoeien met maatlepelkens en schudden van flessen. Joepie.

Jaja. Een jaar is weer rap voorbij gegaan.

En nog enen

Gisterennacht had Anna het weer extreem lastig. Niet dat dat eigenlijk zo een uitzondering is deze week: ze heeft nog geen enkele nacht rustig doorgeslapen, en dus ik ook niet.

Maar gisterennacht was het van krijsegem én ze voelde koortsig aan.

Met zware benen uit mijn bed (het was ondertussen 3u) en met Anna naar beneden. Ze had duidelijk geen honger maar voelde zich lamlendig en dat zag je ook aan haar zeer kleine oogjes. Papa erbij gehaald (hij was toch nog wakker) om haar een lepeltje siroop te geven en ondertussen nam ze mijn vinger vast en stak die in haar mond.

En ja hoor: tand nummer zeven zit erdoor. Haar vierde (en laatste) snijtand linksonder.

Tand vijf en zes lijken dus een uitzondering. Tand zeven toont aan dat we nog een 13 moeilijke tanden voor de boeg kunnen hebben.

Trap

De trap in ons huis, die van het gelijkvloers naar het eerste gaat, is niet af te sluiten: beneden maakt hij een zeer korte draai waardoor er geen enkel hekje op past, boven is er een extra ruimte tussen de trap en de muur waardoor de opening van het deurtje ook niet past.

Met die gedachte in het achterhoofd heb ik er altijd op toe gezien dat, van zodra de kinderen mobiel werden, ze ook leerden om trappen op en af te gaan.

Zelie kon het het vlugst: in het huis van mijn ouders (huis waar ik opgegroeid ben en dat nu mijn ouderlijk huis niet meer is wegens verkocht) was er aan de keuken een drempel-trapje (beetje te hoog voor een drempel maar te laag voor een trapje, dus ideaal) waar we Zelie lieten oefenen en in een mum van tijd had ze het onder de knie: trapje op, draaien en trapje af met voetjes eerst. Ik denk dat ze amper 11 maand was.

De jongens hebben dus ook trappen leren doen voor ze konden lopen en nu is het Anna haar beurt. Zeer belangrijk, en eigenlijk nog een beetje meer nu we even bij mamie en grandpère wonen, want hier is de benedenverdieping opgedeeld in drie niveaus: bij het eerste verschil is er één trapje, bij het tweede zelfs twee trapjes.

Tot een tweetal weken geleden weigerde Anna pertinent: telkens ik haar draaide om haar te helpen van een trapje te gaan begon ze hartverscheurend te huilen, net alsof we haar martelden. Ze weigerde mee te werken en op die manier kon het niet echt lukken.

Vorige week sloeg ze plots om: telkens we haar draaiden begon ze te lachen en werkte ze mee. Niet dat ze het spontaan deed, maar de tegenwerking was tenminste weg.

Zondag ging het plots vlot: ze klom de twee trapjes omhoog en liet er zich direct weer afglijden/afkruipen. Een zeer leuk spelletje bleek want ze bleef maar omhoog en omlaag gaan.

Blijkbaar op zich geen probleem, ware het niet dat ze het alleen kon als ze al ‘in positie’ zat, m.a.w. als ze van beneden vertrok. Als ze kwam aangekropen van bovenaan moest ze zich eerst draaien, en die truuk bleek niet zo gemakkelijk.

Tot ik ergens in de namiddag aan de computer zat en Anna doodleuk naar de trap kroop, zich spontaan draaide om naar beneden  te kruipen. Mijn hart sloeg enkele slagen over toen ik haar zo zag gaan en ze was veel te rap om nog recht te springen en erachteraan te gaan. Bovendien zou een té plotse beweging misschien alleen tot gevolg hebben dat ze zou schrikken waardoor ze zeker zou vallen.

Maar ik kon opgelucht ademhalen: ons meisje ging als een volleerde peuter zonder enig probleem van de trap.

Dat was zondag en tot nu toe heeft het zich nog niet herhaald maar ze is duidelijk op de goede weg. We moeten haar nu weer helpen om zich te draaien, maar eens gedraaid gaat het zonder problemen. 

Dat de kinderen vlot trappen op en af gaan, hoe klein ze ook waren, heeft al zeer veel bekijks mee gebracht, wat wel wreed wijs is. Ik zag vorig jaar mensen hun hart vasthouden toen Jan, amper 2 jaar, in de ‘grote’ school zelf de trap op en af klom, niet begrijpend dat hij dat helemaal alleen kon en dat ik er dus maar op stond te kijken.

Voor mij is het maar normaal … en voor hen veel veiliger eens ze het kunnen.

Update: sinds zaterdag (17/3) zijn trappen geen enkel probleem meer voor ons madam … en leutig dat ze dat vindt.

Verwondering

An vroeg me een tijdje geleden of ik nog steeds zo verwonderd was over Anna’s ontwikkeling, een vierde kindje en al, ik zou dat toch al ergens gewoon moeten zijn.

Awel, ik ben daar nog steeds doodverwonderd over. Dat ze dat leren en kunnen, hoe ze dingen onder de knie krijgen. Het oefenen, kijken, proberen uitvinden hoe dingen werken en hoe zij het zelf kunnen laten werken en doen.

Anna is momenteel aan het oefenen om eten in haar mond te krijgen. Op zich niet zo speciaal, zou je denken. Anna steekt vanalles in haar mond: als het in haar handje belandt, belandt het luttele seconden later in haar mond. Maar dat lukt maar perfect als het relatief grote dingen zijn.

Nu neemt Anna nog alles in haar vuistje en als de dingen groot genoeg zijn kan ze het dus in haar mond steken. Stukjes boterham daarentegen zijn klein en als ze dat in haar vuistje neemt is het moeilijk om dat te coördineren om in haar mond los te laten. Want een vuist geraakt niet in haar mond en dus moet ze het stukje boterham zo voor haar mondje plaatsen dat, als ze haar mondje opendoet, ze het erin kan drukken.

Dus begint ze goed te oefenen op de pincetgreep (iets tussen duim en wijsvinger nemen). Ze merkt al dat als ze dat doet, het iets makkelijker is om een klein stukje in haar mond te steken én ook los te laten: de toppen van haar vingertjes passen immers wél in haar mond. Maar lukken doet het nog niet altijd, zowel de pincetgreep als iets in haar mond krijgen.

Dus daar zit ik nu naar te kijken en te wachten tot ze het volledig onder de knie heeft. Het boeiende leven van een mama, voila.

Rood kaakje

Vanmiddag had Anna weer een rood kaakje, een teken dat er waarschijnlijk weer een tand aan het uitkomen is. Dus controleren geblazen en ja hoor:

tand 6, snijtand rechtsonder, is een feit.

Bij zowel tand 5 als tand 6 hebben we eigenlijk niets gemerkt, behalve de rode kaak dan: geen koorts, geen wenen, niet lastig zijn, niets gewoon. Zalig. Het geeft tenminste hoop voor de overige 14 tanden.

En daar is dan nummer 5

Vrijdagmiddag, toen ik Anna afhaalde bij de onthaalmoeder, had ze een rood kaakje. Meestal een teken van tandjes, dus heb ik maar eens in haar mondje gepierd.

En ja hoor: er kwam geen tandje door, er zat er al een door. Volledig en al, nooit iets van gemerkt deze keer. Geen koorts, niets lastig geweest. Alleen donderdag had ze blijkbaar niet veel eetlust maar vrijdag was dat al volledig voorbij.

Tand nummer 5, snijtand rechtsboven, is een feit. Nog maar 15 te gaan.

Coördinatie

’t Is al een tijdje geleden dat ik iets over Anna schreef *kuch kuch* en ze groeit zo snel op, dat ik nog zou vergeten te vertellen wat ze allemaal bijleert.

Momenteel is ze goed aan het leren haar voetjes te coördineren: rechttrekken aan iets en dan opzij proberen gaan. Ge ziet haar dan zo geconcentreerd kijken en één voetje zweeft dan zo eventjes in de lucht vooraleer een centimeter opzij te gaan. En zo komt ze heel langzaam maar zeker waar ze wil zijn.

Haar eerste stapjes zijn dus een feit, zij het met steun.

Een ander iets waar ze zich nu mee bezighoud is dingen in haar handjes nemen en op eigen wil loslaten. Niet zo gemakkelijk.

Hét uitgesproken spelletje daarvoor is ‘dank u, asjeblieft’ waarbij een voorwerp dus gegeven wordt aan Anna (asjeblieft) en dat zij dan teruggeeft (dank u). Telkens het loslaten op vraag lukt verspreid er zich een grote glimlach om haar lipjes.

Ge kunt er haar toch eventjes mee zoet houden.

Eén minder leuke kant aan haar groter worden: ze wordt zeer éénhandig. Ze kent haar mensen en daar moet het maar bij gelaten worden. Van iedereen waarmee ze niet zeer regelmatig in contact komt moet ze nu niet meer weten. Probeer haar zelfs maar geen eten te geven: ze valt nog liever dood van de honger dan een hap te aanvaarden.

Ze hangt vooral aan mij, letterlijk dan, en nog meer als er dus (voor haar relatief) onbekenden aanwezig zijn.

Het doet mij een beetje denken aan Louis aan die leeftijd. Hij liet mij ook (letterlijk) niet los. Telkens ik hem op de grond zette klampte hij zich vast aan mijn been. Hij ging nooit meer dan een halve meter bij mij uit de buurt en telkens er maar iets beweegde klampte hij zich weer vast.

Bij Louis heeft dat geduurd tot hij goed anderhalfjaar oud was. Toen is het zo goed als plots gestopt.

Anna is zo erg (nog) niet, maar het kan tellen. Dus als ik Louis als voorbeeld mag nemen, dan zal dat nog zo’n goed half jaar duren. Pfff.