Tag: Ontwikkeling

Elegantie

Het sluipen is nu definitief voorbij voor Anna: kruipen is nu hét van hét.

Als het in het begin nog wat traag ging en voorzichtig, gaat ze er nu vandoor als een haas, een echte stoomwals. Maar ze doet het met elegantie.

Telkens ze een knietje verschuift/verzet, doet ze dat met haar voetje elegant in de lucht gestrekt. Als het andere knietje moet verzet worden gaat dat voetje dan in de lucht en gaat het eerste voetje zachtjes op de grond.

Zooooo schattig en grappig dat dat is, ge kunt het u niet inbeelden.

Tand 4

Eh voila!

Gisteren ging het blijkbaar al veel beter met Anna: geen koorts, vrolijk en goed slapen. Zeer goed slapen zelfs, dus blijkbaar een inhaalmaneouver van de laatste dagen.

’s Avonds, toen ik haar pyjama aandeed, even gevoeld aan haar tandvlees boven en ja hoor: tand 4 zit erdoor. Misterie opgelost. Het is haar tweede snijtand boven, de middenste links.

Ook deze ochtend sliep ze lang en werd ze zeer vrolijk wakker én: ze eet weer zeer goed. Joepie, ze is weer helemaal de oude.

Tekenen

Kijk zie, ik had dit gisteren in draft staan, maar wou wachten op de foto, of m.a.w. op Michel die de foto’s on-line zet. Hij heeft er nu ook iets over geschreven met foto, dus kunnen jullie het nu ook zien daar. 

“Louis tekent alsmaar beter en beter. Als hij voorbeelden heeft tekent hij ze zo goed als perfect na en dingen die hij uit zijn hoofd tekent zijn ook ongelooflijk accuraat.

Jammer dat de tekenschool geen kinderen toelaat onder de 6 jaar. Aftellen dus: voor volgend jaar gaan we hem inschrijven en ik denk dat hij het fantastisch zal vinden.

Hij is ook aan het leren lezen, en het meeste leert hij zichzelf. Hij komt eigenlijk voornamelijk vragen of het goed is, niet hoe het moet.

Eergisteren heeft hij een zeer mooie draak getekend en daarbij dan geschreven ‘draak’ en dan ‘staart’, helemaal alleen, zonder iets te vragen behalve achteraf of het goed was.

Hij staat daarmee verder dan Zelie aan die leeftijd, iets waar Zelie toch wel een beetje jaloers op is als je er haar op wijst. Anders niet hoor: ze doet niet liever dan hem tonen hoe het wel of niet moet en hem dingen aan te leren.”

Goed hé (borst zwelt van trotsheid) 🙂

Another small step

We kunnen nu officieel zeggen dat Anna kruipt.

Gisteren zat ze in de living en ze hoorde mij in de keuken (ze zag mij niet) en dus is ze naar mij toe gekropen, mooi op handjes en knietjes, niets op de buik geslopen.

Ze zal nog wel sluipen hoor, maar nu weet ze toch al hoe het moet en voor we het weten zullen we vergeten zijn dat ze niet kroop.

Tand 3 – de saga

Eve vroeg “waren al uw gasten zo pijnlijk tijdens het tandjes krijgen?”.

Voor zover ik mij herinner: alleen Zelie. Bij de jongens heb ik er niet overdreven veel van gemerkt. De eerste tandjes hebben we geweten, maar ze hebben beiden nooit zo hard en veel geweend. Vooral van Jan zijn laatste tanden heb ik niets gemerkt: vier maaltanden die er plots stonden, zonder enige waarschuwing.

Maar bij Zelie herinner ik mij ook nog de huilbuien, de rode openliggende billetjes, het gehuil, de koorts, … Ik heb sindsdien wel gelezen dat tandjes krijgen en rode billetjes/koorts geen oorzakelijk verband zouden hebben, maar maak mij wat anders wijs.

Bij Anna nu ook. Sinds tand drie er probeert door te komen (en ik zeg wel: probeert. Het was hetzelfde met die eerste twee: een klein puntje maar de rest volgt niet echt) heeft ze ‘koortsaanvallen’: ik weet niet hoe ik het anders moet uitdrukken. Vermoedelijk, telkens het tandje duwt, krijgt Anna hoge koorts (vrijdag tot zelfs 39,5 °C), maar een half uurtje later is daar helemaal niets meer van te merken. Ze is verder ook niet ziek, dus ik zie niet in van wat het anders kan zijn. Uiteraard kan er iets ‘sluimeren’, maar ik betwijfel het.

Haar billetjes zien ook ongelooflijk rood en hebben de neiging om veel rapper te evolueren naar ‘open’ wonden. Tot nu toe er telkens tijdig bij geweest en de dikke lagen cold cream doen hun preventiewerk, maar als haar tandjes niet duwen heeft ze helemaal geen last van rode billetjes.

De laatste nachten waren ook wel in orde. Vrijdagnacht heeft ze 3 volle uren liggen krijsen. Eerst dacht ik dus ’tandje’ maar dat heb ik moeten herzien. Uiteindelijk bleek het een aantal liter lucht te zijn in haar darmen. Uiteindelijk is ze om half drie (’s ochtends) in slaap gevallen … tot ze om 5u45 wakker werd gemaakt door een pijnscheut van haar tandje.

Relatief uitgeput heb ik zaterdagnamiddag dan maar een dutje gedaan toen Anna en Jan sliepen, maar Anna is toen twee keer half wakker geworden, half wenend (weer tandje dat duwde zeker) zodat dat ook maar half heeft gewerkt.

Zaterdagnacht was niet veel beter: doodstil tot ongeveer middernacht en toen heeft ze het volgende anderhalf uur, telkens zo om de 5 à 10 minuten, een aanvang gemaakt om te beginnen wenen om dan uiteindelijk toch verder te slapen. Telkens ik dus wou opstaan om haar op te pakken en te troosten viel ze stil. Tot ze dus om 1u30 eindelijk echt wakker werd van de pijn en het op krijsen zette. Suppo gegeven en de rest van de nacht heeft ze dan rustig doorgeslapen.

Zondagnacht dacht ik eindelijk dat het ergste voorbij was. De hele avond stil geweest en toen ik ging slapen nog steeds niet. Mijn hoop werd in de grond geslagen toen ze om 5u wakker werd.

De wallen blijven dus aangroeien.

rrrrrrrrrrrrrrrrrr

Louis kon tot voor kort de letter ‘r’ niet uitspreken. Soms een beetje lastig want in de plaats zei hij ‘j’ en soms ‘begjeep’ je dan niet goed wat hij wou zeggen.

Een tweetal maand geleden heeft mamie hem kunnen laten de ‘r’ zeggen en trots dat hij was. Het heeft daarna nog een tijdje geduurd vooraleer hij ze zelf wou gebruiken maar sinds een tweetal weken is hij er echt mee weg.

In het begin sprak hij voornamelijk de woorden die met een r begonnen mooi uit. Als de r in het midden voorkwam werd dat nog wel eens vergeten. Maar de laatste twee dagen is hij daar nu ook erg hard op aan het letten om de r in alle woordjes goed te zeggen.

Het heeft soms wel iets komisch als ge hem zo hoort woorden uitspreken terwijl hij zich concentreert om toch maar die r op de juiste plaats goed te zeggen, maar hij doet het toch maar.

Binnenkort zal iedereen gewoon vergeten zijn dat hij ooit de r niet kon uitspreken. Way to go Louis!

Wallen

De wallen onder mijn ogen zullen weer aanzienlijke proporties aannemen de komende dagen: Anna haar derde tandje (snijtand linksonder) komt erdoor.

Het resultaat sinds gisteren: ik ben haar uitzonderlijk ’s middags gaan ophalen en de hele dag, tot ze ging slapen, wou ze mij (letterlijk) niet loslaten. Nu, ze heeft mij wel moeten loslaten (eten, verversen, omkleden, …), maar telkens ik haar ergens neerzette was het drama tot en met.

Dat het een tandje was, was initieel nog niet echt duidelijk: ik dacht gewoon dat ze niet goed genoeg geslapen had en dus moe was. Tot ik haar ’s avonds in bed ging steken en zag dat ze een bloedrode wang had: toen begon het te dagen.

Gehoopt dat het toch niet dat was want in de verhuis had ik mijn ‘kinderapotheek’ niet meegebracht. Dus geen pijnstillers of -verzachters, geen koortswerende middelen (ze voelde een beetje warm), … niets.

Bedje binnen en geen enkel probleem: onmiddellijk in slaap gevallen. Toch doodmoe, dacht ik opgelucht, en ging met een gerust hart zwemmen met Louis (die het uitstekend doet trouwens).

Toen ik terugkwam zat Anna zielig te wezen op papa’s schoot. Blijkbaar had ze nog een half uurtje geslapen en was ze huilend wakker geworden. Direct toen ze mij zag begon ze weer te neuten. Ik heb haar dan maar overgepakt, er even mee rondgelopen en nadat ik Louis en Zelie in bed had gestoken Anna er ook weer ingelegd. Opnieuw zonder probleem: ze viel als een blok in slaap.

Tot 00u30: krijsend is ze wakker geworden, voelde gloeiend heet aan (maar dat kon ook van te warm toegedekt geweest zijn) en ze had duidelijk pijn.

Grandpère is zo lief geweest om in de auto te springen en de ‘kinderapotheek’ thuis te gaan halen. Tegen dat hij terugkwam was Anna haar temperatuur al weer normaal (dus effectief te warm toegedekt geweest) maar haar pijn was er duidelijk nog altijd. Suppo gegeven, opnieuw in bed en opnieuw direct ingeslapen.

De hele verdere nacht is ze zeer onrustig gebleven: nog drie keer heb ik er haar moeten uitpakken om haar te troosten, maar ik kon ze na een paar minuutjes ook onmiddellijk weer neerleggen en ze viel direct weer in slaap. Tussen die drie keer is ze nog een paar keer half wakker geworden en kon ik haar met een zacht “sssst, mama is hier” weer laten inslapen.

Vandaag heb ik dus een paar mooie wallen onder mijn ogen en tot het tandje er volledig doorzit vrees ik voor nog zo’n paar nachten.

Hoeveel tanden komen er nu ook weer in zo’n kindermondje 🙁

Bokes

Vanaf acht maanden mogen babies boterhammen beginnen eten. Anderhalve maand geleden ben ik daar dus mee begonnen bij Anna en haar reactie was om u ziek te lachen: had ik haar vergif gegeven, ze had geen erger gezicht kunnen trekken.

Geen succes dus, om het met een eufimisme te zeggen.

Sindsdien heb ik het af en toe eens geprobeerd en heel af en toe at ze twee of drie dobbelsteentjes van zo’n 3mm, maar meestal werd het categoriek geweigerd: mond stijf dicht en hoofd weggedraaid. Kwestie van duidelijk te zijn, nietwaar.

Tot gisterenavond. Ik gaf haar weer een paar dobbelsteentjes en ze aanvaardde ze zonder protest. Ze heeft zelfs haar pincetgreep geoefend om dan zelf de stukjes in haar mondje te steken (het loslaten was zelfs een relatief succes) en op een bepaald moment nam ze zelfs mijn pols vast om mijn hand rapper naar haar mondje te brengen. Voor ik er erg in had, had ze een halve boterham binnen. Succes dus.

Deze ochtend was het opnieuw van dattem: een halve boterham binnengespeeld zonder enig protest.

Na de groentenpap, de fruitpap, de formule melk en nu de geplette ‘patatjes’ (haar groenten worden ook niet meer gemixed) eet Anna nu ook boterhammetjes. Ze is weer een stapje groter geworden.

Staan

Ik dacht dat de volgende stap van Anna ging zijn dat ze zou beginnen kruipen, maar neen hoor: vandaag heeft ze zich voor het eerst zelf opgetrokken tot staan in haar park.

Niets gehoord of zo. Ik was bezig haar eten aan het maken en zij zat rustig te spelen in haar park en toen ik op een bepaald moment omkeek stond ze vrolijk recht. Ik vroeg me af of ze spel zou maken om weer neer te kunnen zitten (de andere drie konden zich eerst rechttrekken, maar dat weer neerzitten was een stuk moeilijker en kwam later) maar neen hoor. Terwijl ik verder kookte heeft ze zich zonder boe of ba weer zelf neergezet en toen ik de volgende keer weer keek zat ze weer rustig te spelen.

Van Zelie en Jan herinner ik me de eerste keer niet zo goed meer. Vermoedelijk omdat ze dat ook zonder veel kabaal hebben gedaan. Louis daarentegen…

De dag dat hij zich rechttrok zag ik het aankomen. Rap rap de camera erbij gehaald en beginnen filmen. 20 minuten heeft dat geduurd. 20 minuten roepen, protesteren, wenen, kreunen. Ongelooflijk. En blij dat hij was toen het eindelijk gelukt was en hij op zijn beentjes stond. Fantastisch.

En zo is ons meisje ondertussen weer een stapje dichter bij het peuterzijn.