Tag: Ontwikkeling

Den tweeden

De ween- en krijsbuien van de voorbije week zijn verklaard: Anna haar tweede tand komt erdoor.
Niet dat ik het niet verwachtte. Anna had duidelijk pijn toen ze ons mij zo wakker hield, het was niet gewoon verlatingsangst of manipulatie om niet te moeten gaan slapen.

Enfin. Vanavond kwam ze weer wakker en kon niet terug in slaap geraken en toen ze op mijn schoot zat stak ze mijn vinger in haar mond en toen voelde ik het: na haar rechtersnijtand onderaan is nu de rechtersnijtand bovenaan er door aan het komen.

Ze heeft een tijdje gewacht met tanden krijgen maar blijkbaar is ze haar schade aan het inhalen.

Zit

Het is eigenlijk al twee dagen geleden gebeurd, maar ik was het niet echt zeker.

Ik zag het toen ze in haar park zat maar had zo mijn twijfels of ze het op zichzelf had gedaan of of ze steun had gevonden aan de spijltjes van het park.

Maar neen hoor. Vandaag heeft ze het onomstotelijk bewezen: Anna kan van liggen naar zitten gaan. Ze zet zichzelf heel mooi op haar poep.

Volgende stap: van sluipen naar kruipen?

Spreken en zeggen

Er zijn mensen die kunnen spreken zonder dat ze eigenlijk iets zeggen. Als je naar interviews op TV kijkt met politici kan je daar (soms) zeer goede voorbeelden van zien: een gesprek van een half uur en er wordt niets in gezegd. Een kunst op zich, dat wel.

Daarnet een staaltje van het tegenovergestelde gezien. Anna kan nog niet spreken, maar ze kan het wel serieus uitleggen.

Ze lag op de grond, naast papa die in de zetel zat, en begon luidkeels van ‘haren tet’ te maken. Michel kijkt om te zien wat er is en Anna ligt boos naar hem te roepen, waarop Michel zijn armen uitsteekt en zegt ‘pakken’ en Anna breed begint te glimlachen.

Ge hebt niet altijd woorden nodig om het te kunnen uitleggen 😀

Controle na acht en een halve maand

Eindelijk gelukt om nog eens bij K&G te geraken. De eerste afspraak in oktober gemist (mijn warhoofd), de tweede diende ik te verleggen waardoor uiteindelijk een derde afspraak werd gemaakt voor gisteren.

Anna doet het goed. Niet dat ik iets anders verwachtte, maar enfin. Altijd leuk om het nog eens bevestigd te horen van ‘experts’ nietwaar.

De stand:

  • lengte: 71 cm
  • gewicht: 8kg 130gr
  • hoofdomtrek: 44,8 cm

Ze is van net boven de curve van P75 gezakt tot net onder P50, maar op alle vlak. Mooi proportioneel dus.

De verpleegster vroeg of ik nog vragen had. Hmmm. Niet echt. En of ik in januari terug wou komen voor een bezoekje. Hmmm. Als het niet moet, dan niet echt.

Volgende afspraak op haar verjaardag voor haar volgende prik. Leuk kadootje hé 🙂

Ik

Tot een tweetal weken geleden was Jan gewoon Jan. Hij kon het niet begrijpen dat hij niet alleen Jan was, maar ook broer, jongen, zoon, …

Telkens je hem zei dat hij bv. een jongen was, werd hij kwaad en zei: Neen, ik ben Jan!

Tot vorige week. Maandagavond kwam hij thuis van school en zei: Jan is een jongen. Ik was zo verbaasd dat ik het eerst niet begreep. Maar echt hoor, hij had opeens door dat hij Jan was, maar ook een jongen.

Sindsdien is hij elke dag bezig: hij is een jongen, Zelie is een meisje, papa is een jongen, Louis is een jongen, Anna is een meisje, mama is een meisje. En waar hij tot gisteren nog moeite had om niet-gezinsleden als jongen of meisje te zien, zei hij plots deze avond, over een vriendinnetje van Louis, N. is een meisje.

Hij krijgt het concept door.

Aanpassing

Algemene raad: nooit babies verhuizen tussen 7 en 9 maand. Zelfs best niet tussen 6 en 12 maand. Dan hebben ze het er het moeilijkst mee. Vooral rond 8 maand is het het lastigst omdat ze dan meestal verlatingsangst krijgen: dat gecombineerd met een totaal nieuwe omgeving is niet echt leuk voor een baby.

Anna is vorige week maandag 8 maanden geworden. De vrijdag erop heb ik eindelijk een bed gekocht voor Jan en zaterdag zijn Anna en Jan van bed veranderd.

Na vier kinderen zou ik dus beter moeten weten, maar door omstandigheden was het er niet vroeger van gekomen en het moest dringend gebeuren: de wieg werd veel te klein, dus nog een aantal maanden wachten was eigenlijk geen optie.

Uiteindelijk is het meegevallen, de verhuis. Zaterdagavond en -nacht was het moeilijk: eerst wou ze niet slapen, daarna is ze ’s nachts nog twee maal wakker geworden en was ze relatief overstuur en moeilijk te troosten.

Zondagnacht van hetzelfde laken een broek: moeilijk om haar in bed te krijgen ’s avonds, ’s nachts één maal wakker geworden maar ook zeer overstuur. Tegen de ochtend is ze nog eens wakker geworden, maar dan omdat ze ‘kolieken’ had: drie kwartier gekrijst van de pijn om dan uitgeput in mijn armen in slaap te vallen. Het schaapje.

Maar toen ik haar gisterenavond in bed legde was er geen gekrijs, geen protest. Ze ging braaf slapen en heeft de ganse nacht doorgeslapen, zonder één kik te geven. En ook vanavond heb ik haar zonder probleem in bed gekregen. Zalig gewoon.

Duimen dus dat ze zich (nu al) aangepast heeft aan haar nieuwe omgeving. Ik houd alvast hout vast.

Tuut

Al een tijd geleden, toen er eerst over Sinterklaas werd gesproken, hadden we Jan proberen overtuigen om zijn tuut af te geven. Zelie heeft het indertijd ook gedaan (2j en 5m) en Louis heeft de zijne aan de Paashaas gegeven (2j en 11m), dus sinds Jan nu 2j en 10m is vonden wij het tijd. Bovendien had de tandarts ook gezegd om ze zo snel mogelijk af te pakken wegens lichte ‘overbite’.

Aanvankelijk was hij er in het geheel niet voor te vinden. Telkens wij erover begonnen zei hij categoriek ‘nee!’. Maar we merkten eigenlijk dat hij niet echt begreep waarover het ging.

De laatste weken zijn ze op school uiteraard rond het thema beginnen werken en langzaam maar zeker zag je zijn begrip groeien.

Vandaag was het Sinterklaasfeest op school en dus toen we hem gisteren vroegen of hij vandaag zijn tuutje aan Sinterklaas wou afgeven (om dan waarschijnlijk een mooi kadootje te krijgen) ging hij zonder aarzelen akkoord, maar toen ik gisterenavond vroeg of we het tuutje toen al opzij zouden leggen wou hij nog niet: ‘nog ene keer?’ vroeg hij, zo met zijn hoofdje scheef en een lief glimlachje rond zijn mond.

Ik had er dus nog mijn twijfels over of het ging lukken, maar deze morgen nam hij zelf zijn tuut mee naar beneden om ze in zijn boekentas te steken. Beer moest zelfs mee naar school om ‘aan Zwarte Piet tonen’.

Deze avond is hij dus thuisgekomen zonder tuut. Even zei hij nog dat hij met zijn ander tuut wou gaan slapen, maar ik wees hem erop dat hij ook die tuut had meegenomen en dat hij nu een grote jongen was die in een groot bed sliep, en grote jongens in grote bedden slapen zonder tuut. Kijk maar naar Louis en Zelie, zei ik er nog bij. ‘Ah ja’ was zijn antwoord.

Hij is naar bed gegaan met beer. Ik heb hem zijn verhaaltje voorgelezen. Hij is zelf in bed gekropen en hij heeft geen kik meer gegeven over de tuut.

Nu hopen dat hij zonder wakker worden de nacht door komt, maar ik heb de indruk dat Jan in de laatste week een enorme sprong gemaakt heeft in zijn ontwikkeling, hij heeft ergens een klik gemaakt, en dat het dus geen probleem zal zijn.

Afscheid

Ze is weg. Anna. Van onze kamer.

Jan heeft nu zijn groot bed dus mocht Anna onmiddellijk in het kleine bed. No time like the present.

Anna is naar boven verhuisd en ik kan u verzekeren: ze was er niet mee opgezet. Nieuw bed, nieuw geluid, nieuwe geur, … Veel te veel verandering in een keer en dus was het huilen dat het geen naam had.

Totaal overstuur heb ik haar er dan maar uitgehaald en even aan papa gegeven. In haar wieg sliep Anna in door de bekleding van de wieg in haar knuistje te nemen, ze tegen haar neusje te drukken en dan haar duim in de mond te steken. Ik heb de bekleding dus maar uit de wieg genomen en in haar bedje geïnstalleerd.

Dan naar beneden om haar over te nemen van Michel en te zorgen dat ze volledig rustig was. Eens ze volledig rustig en ontspannen was het nog eens geprobeerd en gelukt: ze vond de bekleding, nam ze vast, duim in de mond en nog geen halve minuut later lag ze te slapen.

Nu de rest van de nacht afwachten, maar als dit een teken is, dan zijn we op goede weg.