Tag: Optreden

Afscheid van een stukje jeugd

De hele heisa rond de nieuwe K3 werd hier zeer hard gevolgd. De hele TV show werd gevolgd van begin tot einde en de gekozen combinatie was ook één van onze favorieten, dus eigenlijk zijn we wel content.

Toen een vriendinnetje van Anna vroeg of zij en een andere vriendin, én de mama’s, samen met haar naar de afscheidsshow wilden gaan kijken, wou ik dat wel: ook bij mijn kinders werd K3 heel veel gedraaid toen ze kleiner waren en ik vond het een mooi afscheid van een stukje van hun jeugd. Gevraagd aan de rest van het kroost hier thuis en Zelie was zeer enthousiast en zelfs Jan wou heel graag mee. De enige die niet geïnteresseerd was was Louis.

Op zoek dus naar tickets, want alles bij elkaar geteld zouden we met 10 zijn. Na veel zoeken bleek er enkel nog plaats tijdens de Krokusvakantie voor zo’n grote groep, en toen waren er ook maar 9 meer: één iemand had al plannen.

En kijk: woensdag was het dan zo ver en ik moet zeggen: het was een heel leuke show. Het verschil tussen de ‘oude’ en de ‘nieuwe’ meisjes is duidelijk zichtbaar en er zal nog moeten geschaafd worden aan het acteertalent van de nieuwkes (logisch wel), maar ze doen dat echt al zeer goed.

Het leukste vond ik eigenlijk wel het publiek dat vlak voor ons zat: een bende van ongeveer 8 jongeren (einde tieners? begin twintigers?) die ongelooflijk enthousiast meededen en zelfs bijna hysterisch deden. Zalig om zien 🙂

En zo dacht ik dat we er wel vanaf zouden zijn, maar noppes dus: de nieuwe meisjes hebben blijkbaar zo’n goede indruk nagelaten zodat zelfs Zelie opnieuw de plaat van voor naar achter beluistert en alles al kan meezingen. Binnen een paar jaar maakt zij dus deel uit van die enthousiaste 20-ers, samen met haar vriend(inn)en 🙂

Magische dieren

Begin dit jaar is Anna met een nieuwe hobby begonnen: Woord. Zeer toevallig eigenlijk. De juf woord zat in de zaal bij de inschrijving voor AMV en vroeg of Anna geen zin had om een les bij te wonen, gewoon om te zien of ze het niet leuk zou vinden. Ze kwam dolenthousiast terug en we schreven haar dus in.

Vrijdag was er een optreden/toonmoment, samen met enkele leerlingen piano. Afwisselend waren er een paar pianostukjes en een toneeltje.

IMG_20151211_183651

Op het programma stond Anna’s stukje in het midden geprogrammeerd, en dat was maar goed ook, want ik kon niet tot het einde blijven (vandaar de slechte foto’s: ik stond achteraan in het lokaal om zo weinig mogelijk te storen als ik weg ging. Grote zus kon gelukkig wel blijven en zat helemaal vooraan).

IMG_20151211_183721

En zie: je zag duidelijk dat ze er ongelooflijk haar kot in had om te doen en ook: ze deed dat zelfs zeer goed. Ze speelde een oud vrouwtje en ik geloofde het zelfs 😉

In mei treden ze nog eens op, blijkbaar dan in een ‘echte’ zaal. Ik kijk er al naar uit om dan te genieten van op een stoel, én vanop de eerste rij.

Surprise!

Wij zijn hier thuis grote fans van Studio Orka. Hier heb ik dat nog niet neergepend, maar bij Gentblogt des te meer. Sinds ik ze leerde kennen in 2012 heb ik geprobeerd om geen voorstelling meer te missen en hebben we al ongelooflijk genoten van hetgeen we konden meepikken.

En toen zag ik in september passeren (o.a. bij P.) dat ze een nieuwe voorstelling hadden, De Spreeuw. En in plaats van op lokatie, in een gewone theaterzaal dan nog wel. En ik had dat gemist. Erg! Niet alleen ik vond dat erg, maar de kinders ook.

Beginnen rondkijken op hun site om te zien wanneer en waar ze nog optraden en dan kijken of ik niet nog aan ticketjes kon geraken, want in Gent was het tegen dan uiteraard al volledig uitverkocht. Het moest nog passen in de agenda (met 4 kinders is dat niet altijd gemakkelijk) en we moesten er ook vlot kunnen geraken.

En zie, vorige week zag ik dat er nog een extra voorstelling ingelast was in Antwerpen en dus reserveerde ik prompt kaartjes en zei tegen de kinders dat we zaterdagnamiddag op uitstap gingen naar Anwerpen, zonder hen te zeggen waarvoor.

Gisteren met 4 zeer nieuwsgierige kinders naar Antwerpen vertrokken. Mooi op tijd om daar dan nog eerst frietjes te eten. Zelie had voor we vertrokken al geraden waar we naartoe gingen en tijdens het frietjeseten hebben de andere drie het uiteindelijk (met de nodige tips) ook geraden. Iedereen was content en dolenthousiast om ze nog eens aan het werk te zien.

We zagen Studio Orka in een gewone zaal, maar zonder dat het een gewone voorstelling was. Opnieuw een zeer verrassende voorstelling waar we meer dan van genoten hebben en waarvan we niet anders kunnen zeggen dan: als ge nog kunt gaan kijken, DOEN! En zelfs moest ge geen tickets voor De Spreeuw meer kunnen bemachtigen, Zoutloos spelen ze ook nog en mocht je ook nog niet gemist hebben.

 

Avondje uit

Zaterdag is een over-en-weer dag. Een dag waarop ik over het algemeen weinig achter de computer zit en dus op tinternet. Vanaf 9u ’s ochtends tot 17u ’s avonds is het rijden van hier naar daar om de kinderen van en naar hun hobby’s te brengen.

Maar kijk, zo tussen 14.30u en 15.45u heb ik over het algemeen toch een beetje rust: drie kinderen op de scouts en de vierde op de academie. En zo zat ik toch eventjes op tinternet en zag ik plots deze boodschap verschijnen op Facebook:

Iemand die nog mee wil naar Theo maasen vanavond in Antwerpen?

Ik wou gewoon al mee om gezelschap te houden aan degene die het vroeg, maar voor de zekerheid googlede ik de man toch nog eerst om te weten wie Theo Maassen wel mocht zijn. Ik had een vermoeden dat het met comedy te maken had en dat bleek nog zo te zijn ook.

Geïnformeerd hoe het praktisch ineen zou zitten (vertrekstijd en zo), kwestie om te zien of het wel haalbaar zou zijn en juich oh juich, we zouden maar om 18.45u vertrekken, dus tijd genoeg om alle kinderen af te halen, eten te maken en op tijd klaar te zijn om te vertrekken. I was in.

En wat een goede beslissing was het om te antwoorden. Het was een heel fijne en zeer leuke avond daar in Antwerpen. Een comedian die in het eerste deel hilarisch praatte over het feit dat hij eigenlijk toch niets te vertellen heeft, dan maar doodleuk een pauze nam (‘Het is dan nu pauze’ en toen een aantal mensen bewogen riep ‘Voor mij! Wat heeft u gedaan om pauze nodig te hebben’) om in het laatste deel het vooral te hebben over dingen die verkeerd-om zijn. Wreed hard gelachen (al verstond ik zijn verwijzingen naar de Nederlandse voorbeelden niet altijd, soit).

Het gezelschap was nog fijner en we eindigden de avond in een heel leuk café om nog een beetje verder te praten en uiteindelijk nog op een redelijk deftig uur thuis ook.

Soms zijn het van die onverwachte dingen waar je enorm veel genot van kunt hebben. Een leuke bonus (voor mij dan toch): aangezien ik eens niet zou moeten rijden, kon ik op het gemak een glaasje drinken.

Week end

Best laid plans … dat lukt nooit, of toch. Enfin, toch niet bij mij. Veel te doen is natuurlijk een excuus, maar ook niet meer dan een excuus en geen verantwoording.

Maar ik heb dan wel kunnen genieten van de dochters, dit weekend. Twee keer van Zelie en één keer van Anna. Op het jaarlijkse turnfeest van hun turnclub. Gisteren met de hele familie, vandaag samen met de schoonbroer en tevens peter van Zelie.

Onbevooroordeeld als ik ben (kuch, proest, hoest) hebben ze dat weer fantastisch gedaan, of wat dacht ge.

Oliver

Deze namiddag ben ik met de kinderen naar de musical Oliver gaan kijken, en ik moet zeggen, we zijn allemaal zeer content om hem gezien te hebben.

Ik was een beetje bang. Ik ben een musical fan, ken de Engelse versie (van de film op Tv en zo) en ken de Engelse liedjes. Ik was een beetje bang voor de vertalingen, want veelal zijn die nogal lullig: geforceerd om toch maar iets gelijkaardigs te krijgen zodat het onnozel wordt en niet meer geloofwaardig. Maar deze keer niet dus. De liedjes zijn goed vertaald, in schoon ‘Vlaams’, zonder te plat te worden of te onnozel en tegelijk zijn ze zeer dicht bij de Engelse versies gebleven. Ze hebben daar goei mensen op gezet, zou ik zo denken.

En ‘onzen’ Oliver, Timon Sohier, amai mijn voeten, zo een stem. Een pluim. Kwestie van onder de indruk te zijn, kan het tellen. En trouwens, dat telt voor de hele cast. Peter Van Den Begin, ik moet bekennen dat ik het mij niet echt kon voorstellen, maar hij was het helemaal. Serieus onder den indruk dus.

Enfin, laat het gezegd zijn dat we een fantastische namiddag achter de rug hebben. Het maakt onze vakantie goed.

Op het podium

De dochters staan komend weekend op het podium in Scala. Een voorstelling met hun balletschool en het is een groots opgevatte bedoening.

De geplande optredens (drie!) waren quasi onmiddellijk uitverkocht zodat ze er rap nog een vierde hebben moeten bijdoen en wij zo gelukkig ook nog aan kaartjes geraakt zijn.

Maar optreden dus. Zaterdag en zondag. Dat vereist veel repetities, want het zijn de scholen van Oudenaarde en Gent die samen optreden en dus moeten zij ook samen kunnen oefenen.

Vandaag had ik het mooi in de agenda opgeschreven: Anna van 17.00u tot 18.30 en Zelie van 18.30u tot 19.30u. Het werd een gepuzzel om dat bovenop de gewone activiteiten te krijgen maar dankzij de hulp van mamie lukte het.

Tot ik Zelie had afgezet en na een 15min een sms kreeg: de repetities voor haar waren blijkbaar al begonnen om 14.30u.

Het hoeft niet gezegd zeker dat ik mij serieus miskeken had op de papieren en dat de juf niet al tevreden was (om het zacht uit te drukken), zeker niet omdat Zelie met haar graad één van de hoofdrollen voor hun rekening nemen.

Langs de andere kant: Zelie treedt ook op met haar dansschool en door de missing met het ballet, heeft ze wel kunnen oefenen voor dat optreden in haar gewone les.

Elk nadeel heeft zijn voordeel zeker?

Crash

Vandaag was de Grote Dag van de vader/dochter-uitstap. Maar gisterenavond zag het er al niet goed uit en deze ochtend geraakte Michel niet uit zijn bed. Er kwam geen geluid meer uit zijn keel en hij zag eruit als een uitgewrongen schotelvod.

Het zag er ook niet goed uit op vlak van vervoer: ze zouden met het openbaar vervoer gaan en juist vandaag is er uiteraard staking. Als ik zo rondkeek op de website dan was de miserie voornamelijk in Wallonië, maar toch. Zeker van vervoer waren ze niet.

Op dinsdag hebben Louis en Zelie ook muziek, dus ging ik na school met Louis mee naar de les (hij begint om 16.00u) en stuurde ik Zelie naar huis om te horen hoe het met haar papa was: misschien voelde hij zich goed genoeg na een ganse dag slapen? Maar toen ik iets later thuiskwam waren er tranen: papa kon echt niet mee en Zelie was teleurgesteld.

Ik had gisteren aan Zelie al belooft dat ze sowieso zou gaan, dat als den anderen ziek was, dat ik uiteraard zou meegaan, maar daar was het haar niet echt om te doen: het was haar uitstap met papa en dat het naar Lady Gaga was, was gewoon een bonus.

Maar het ‘voordeel’ van dat Michel ziek was, was dat we nu wel zeker waren dat ze er ging geraken, want we gingen met de auto. Het voordeel was ook dat Zelie nu wel naar haar saxofoonles kon gaan en dat, tegen dat ze terug was, ze er zich bij neergelegd had dat het een meisjesavond zou worden. Lang verdrietig blijven kon ze ook niet, want ze ging naar Lady Gaga. Het voordeel was ook dat ze nu alle tijd had om haar huiswerk te maken 🙂

Michel heeft zich voldoende kunnen herpakken om voor Louis, Jan en Anna te zorgen zodat Zelie en ik op tijd zouden kunnen vertrekken. Wij geraakten vlot tot bij de P&R parking in Melsele om daar de tram te nemen en mooi op tijd in het Sportpaleis te zijn.

Het was een zeer goed concert: spectaculaire show, zeer goede klank, prachtige stem, fantastische kostuums, ongelooflijk decor. Er was wel een minpunt: er werden een aantal podiumdecorwissels gedaan en om dat te doen werd een doek neergelaten en daarop werd geprojecteerd om de mensen bezig te houden. Op zo’n moment valt de sfeer als een pudding in elkaar: ge zijt opgezweept, staat te dansen en mee te zingen, om dan plots naar videobeelden te moeten kijken. Niet dat dat zo lang duurde, maar toch te lang om de sfeer niet te breken.

Maar soit. Ondanks dat de verwachtingen anders ingelost waren dan voorzien, heeft Zelie toch een fantastische avond gehad … denk ik toch 🙂

Première

Wij waren vanavond uitgenodigd om erbij te zijn. De première van de nieuwe show. Ik Kortrijk dan nog.

We reden er naartoe met de GPS, maar ik had beter vertrouwd op mijn geheugen: ik ging tot 1987 bij mijn grootmoeder op bezoek in Kortrijk. Daarna niet meer omdat ze overleden was. Maar soms gingen we nog eens naar Kortrijk bij Dugardin of bij mijn ‘nonkel’ (meer bepaald de zoon van de nicht van mijn grootmoeder, maar we hadden daar meer contact mee dan met sommige ‘echte’ nonkels). En toen was ik advocaat en ben ik toch wel ook een paar keer gaan pleiten in Kortrijk en alhoewel dat ondertussen toch ook wel 9 jaar geleden is, blijven er toch sporen achter in uw geheugen.

Maar niet getreurd. De GPS bracht er ons ook heen. Een beetje met een omweg, maar we zijn er geraakt. En nog op tijd ook. Zonder ons op te jagen. En dan een parkeerplaats vlakbij gevonden waarvoor we niet moesten betalen, was ook nog mooi meegenomen.

De show zelf vond ik heel goed: ongelooflijk veel gelachen en een zeer fijne avond gehad ook op de receptie nadien. Maar of ik dat experiment nu zal voortzetten, daar heb ik nog mijn twijfels over. Alhoewel ik toch wel een ideaal slachtoffer in mijn nabije kring heb die er in mee zou gaan… Ik zie dus nog wel.

Opnieuw: De Nieuwe Snaar

Kwestie dat ik het toch al eens geschreven heb, ga ik hier voor ne keer eens van copy/paste doen van bij Het Project:

  snaar-1Zal ik hier maar beginnen met een statement: als het op De Nieuwe Snaar aankomt ben ik bevooroordeeld. Ik heb er absoluut geen probleem mee om dat toe te geven. Al meer dan twintig jaar ben ik fan. Wat zeg ik? Ik vergeet blijkbaar hoe ‘oud’ ik al ben. Zeg maar gerust ‘al bijna dertig jaar’.

Begin de jaren 1980 liep ik luid ‘Zonder auto’ te zingen op weg van school naar huis, daarbij mijn vriendinnen meer dan op hun zenuwen werkend. Uiteraard wist ik toen, als prille tiener, niet dat dit muziek van De Nieuwe Snaar was. Het bleef niet bij ‘Zonder auto’. ‘De fotografie’, ‘Ardennen Doo-wap’, ‘De schat van de Farao’… u noemt het, ik kon het meezingen. Dat thuis Radio 2 constant opstond, zal er wel mee te maken gehad hebben.

Eens een beetje ouder heb ik uiteraard onderzoek gedaan naar wie de artiesten waren van al die leuke liedjes. Content dat ik was toen bleek dat het allemaal één en dezelfde artiest was, of beter, groep. De Nieuwe Snaar dus.

Toen ik aan de universiteit begon te studeren kreeg ik voor het eerst de kans om een optreden bij te wonen. Eind jaren ’80, begin jaren ’90 zag ik ze voor het eerst live aan het werk. De muziek vond ik al zeer goed, maar na dat optreden was ik, indien mogelijk, nog meer fan. Sindsdien ga ik, waar mogelijk, naar elke show kijken.

En zo zag ik hen over de jaren heen evolueren. Van een cabaretshow met liedjes tot een liedjesoptreden met hier en daar show/cabaret. Van een bijna lege zaal tot optredens gemist wegens volledig uitverkocht maanden op voorhand. Van liedjes met absurde teksten tot songs met diepgang. Van trio tot quartet.

Verder lezen Opnieuw: De Nieuwe Snaar