Tag: Optreden

Zinnen verzetten

Vanavond een wreed goed concert gezien: intiem, ingetogen en tegelijkertijd vol vuur en passie. Meer daarover binnenkort op het Project, maar het is altijd fijn om een optreden te zien waar het ervan afdruipt dat de artiesten zich ook rotamuseren. Dat heeft altijd dat tikkeltje meer.

Daarna in goed gezelschap nog een klein stappeke in de wereld gezet. Eerst eens gaan piepen daar aan het glazen huis. Gewoon uit nieuwsgierigheid eens gaan kijken hoe het daar was, we hebben ons er absoluut niet tussen gewaagd, hadden daar ook helemaal geen zin in.

Eens de nieuwsgierigheid bevredigd zijn we onze dorst gaan lessen in een zeer leuk caféke: Hasta manana (er moet daar ergens nog een tilde op, maar ge moet ze u maar inbeelden). Leuke muziek, lekkere cocktails en zeer lekkere tapas. Gezellig (bij)gebabbeld en zo was het dan plots middernacht en vonden we het tijd om misschien toch eens naar huis terug te keren.

Morgen eens een artikelken plegen. Nu eerst in mijnen nest kruipen.

Lachen

’t Was gisteren Comedy Casino en met het humeur waar ik tegenwoordig in ben kon het me alleen maar deugd doen. Het was een excursie op mijn eentje, wegens rugklachten bij den anderen, maar gelukkig heb je niet echt gezelschap nodig op zo’n evenementen.

Niet dat ik echt alleen was. Vriendin M. en haar man waren er ook en we hebben elkaar gezien en (af)gesproken. We zijn begonnen bij dezelfde komiek en ook geëindigd bij de drie zelfde komieken, maar daartussen zijn we onze eigen weg gegaan.

Optredens van 20u tot 00u30 (’t was dus een beetje uitgelopen) en voor het merendeel zitten/staan gieren van het lachen. ’t Kan serieus deugd doen. Jammer dat het geen blijvend effect heeft.

Gezwollen

Vanavond was het eindelijk zo ver. Na weken oefenen op school en de laatste week al het geoefen in de Opera zelf was het optreden aangebroken.

Voor de gelegenheid hadden we de familie uitgenodigd, want hoeveel keer krijg je zo de kans om je dochter/kleindochter/nichtje te zien optreden in de Vlaamse Opera. Gisteren de inkopen gedaan, maar Michel stond in voor het koken. Op het menu voor vandaag stond hutsepot en tarte tatin met ijs. De hutsepot werd gisteren gemaakt, want opgewarmd de dag nadien is hij nog lekkerder. De tatins deze voormiddag.

Het eten was vreselijk lekker. Zelfs mijn papa, die de hutsepot van mijn moeder de lekkerste vond, had niet verwacht dat hij hem zo ongelooflijk lekker zou vinden (minstens zo lekker als die van mijn mama dus). De dessert was heerlijk. Het gezelschap niet te schatten.

Rond half vier Zelie naar de Opera gebracht voor haar laatste repetitie. Een uur later zijn wij dan te voet vertrokken om te gaan kijken en na al dat eten heeft de wandeling meer dan deugd gedaan. Ook goed voor de kinderen want die waren ondertussen zo uitgelaten dat ze een stuk energie onderweg hebben kunnen kwijtgeraken.

Het was even wachten om binnen te gaan, maar dat wisten we. Het was evenwel nog langer wachten vooraleer de voorstelling begon wat iets minder plezant was met kleine kinderen, maar uiteindelijk was het het wachten waard.

Kiekevel kreeg ik toen het begon. Eerst de muziekanten die begonnen, een beetje later de extra muziekanten die plaats namen in de zijbalkons en tenslotte de kinderen van de drie koren die binnenkwamen en plaats namen op het tweede balkon. Extra kiekenvel toen ik Zelie zag en ze begonnen te zingen. Kiekevel en een gevoel alsof ik ging beginnen wenen van trots. Mijn hart zwol zo hard dat het bijna uit mijn lijf barstte. Eens de eerste emoties achter de rug was het alleen nog genieten … en Anna en Jan een beetje kalm proberen houden.

Het was een zeer mooie voorstelling: zeer goede muziek, de kinderen deden het fantastisch en het deed smaken naar meer. Volgend jaar eens op tijd kaartjes bestellen.

11 juli

Al jaren is het op het Sint-Pietersplein te doen voor de 11 juli viering in Gent. Toen ik nog mijn stage deed en vlak bij de Overpoort woonde, passeerde ik ’s ochtends en zag de laatste voorbereidingen. Tegen dat ik ’s avonds naar huis ging zat ik dan middenin de ambiance. Soms bleef ik dan hangen, soms niet.

Eens we verhuisd zijn naar ons huidig huis ben ik er eigenlijk niet meer geraakt. Dat is ondertussen tien jaar geleden dus. Het ligt niet direct ‘op de weg’ en zo speciaal naar daar trekken om min of meer bekende groepen te zien, daar had ik geen zin in. Vooral ook misschien omdat het feest zelf mij niet echt interesseert: ik ben een Belg die Vlaams spreekt. Het enige leuke aan 11 juli voor mij is dat ik op een bedrijf werk die zijn werknemers die dag vrij geeft.

Maar ik ben nu een maal thuis en gezien er twee kinderen minder waren dit jaar en ik op het programma zag dat er toch kinderactiviteiten waren, ben ik er vandaag maar eens naartoe getrokken. Met de fiets en Jan reed zelf (en goed dat hij dat doet).

Wij zijn er rond half twee toegekomen en toen was het eigenlijk al bijna afgelopen voor de kinderen. Of neen. Ik moet het anders zeggen. Voor de kinderen begon het om 12u en het was de hele namiddag. Van 12u tot 13u was er straattheater en dan tot 14u was er kinderdisco en daarna waren er nog verschillende workshops voor kinderen. Maar! Uiteraard is er een maar!

Een paar opmerkingen dus. Ten eerste: wie krijgt het nu in godsnaam in zijn hoofd om kinderactiviteiten te starten om 12u. Wanneer moeten we ons gasten dan eten geven? Om 11u? Het is vakantie! Hallo! Iemand met kinderen in de organisatie? TIjdens de vakantie gaat het allemaal wat trager en dus om 11u eten is een beetje bij het haar getrokken, nietwaar. Zeker als ge tijdens het schooljaar al nooit om 11u eet.

Ten tweede: workshops voor kinderen, wreed leuk, maar sinds wanneer zijn alle kinderen direct minimum 6 jaar? En waarom kunnen dat geen open dingen zijn zodat iedereen kan deelnemen als ze toekomen? Want niet iedereen weet 1. op voorhand of ze zullen afzakken of niet. Als ge met kinderen op pad gaat wacht ge graag een beetje het weer af; 2. dat die workshops er zijn: als ge besluit om eens een kijkje te gaan nemen, dan doet ge dat soms op den bots; 3. dat ge u op voorhand moest inschrijven. Ik lees Gentblogt, maar niet iedereen doet dat.

Dus hebben wij het einde van de kinderdisco meegemaakt en een beetje rondgelopen op de rommelmarkt. Daarna zijn we de binnenkoer van het Huis van Kina overgelopen om een beetje in de tuin van de abdij rond te lopen. Gelukkig hebben kinderen niet veel meer nodig dan een helling en een beetje ruïnes om zich te amuseren.

Na de tuinepisode heb ik mij op het terras op de binnenkoer zelf gezet terwijl de kinderen het (reuze)speelgoed, dat – zeer positief - vrij te gebruiken was, op diezelfde binnenkoer inspecteerden en gebruikten. Opnieuw weinig zeer-kleine-kinderen kindvriendelijk speelgoed (er was zo’n plastic wip-achtig ding), maar ook al konden Jan en Anna het speelgoed niet gebruiken zoals het zou moeten (een reuze vier-op-een-rij spel, dat gaat hun petje te boven … en ook hun hoogte), ze hebben andere manieren gevonden om zich ermee te amuseren (jammer genoeg was er weinig toezicht bij dat speelgoed want toen ik Anna zag rondlopen met reuzegrote mikado stokken hield ik serieus mijn hart vast).

Wij hebben onze namiddag daar afgesloten met een ijsje en ja, ik ben dus niet content van de organisatie en zo maar ondanks dat hebben de kinderen zich geamuseerd en ik zo ook en dat is wat telt. Na het ijsje zijn we terug op de fiets gekropen richting EFTC om naar Lejo te gaan kijken. Afgesproken met een goede vriendin om nog eens naar de show te gaan bekijken: we hadden hem al vorig jaar al een paar keer gezien maar hij was zalig en de kinderen waren er dol op, enfin, Jan, Louis en Zelie toch want Anna was nog te klein om er veel van te beseffen.

Jan heeft zich weer kostelijk geamuseerd. Anna was de eerste helft doodsbenauwd. Die oogjes en vingers, ik denk dat ze het een beetje te beangstigend vond om die ‘apart’ te zien, zonder lichaam eraan. Toen er ongeveer halverwege een soort vogel opdook die dan opera begon te zingen, is Anna bijgedraaid. Toen werd kreeg haar nieuwsgierigheid en liefde voor muziek de overhand op haar angst en is ze ervan beginnen genieten. Er kwamen nog momenten waarop ze zich naar mij draaide en zich probeerde weg te steken, maar die duurden amper een paar seconden en toen kreeg de nieuwsgierigheid weer de overhand. Dan toch nog een geslaagd einde van de avond (en zeker dan dat klapke achteraf).

Voor echt

Voordat ge moogt beginnen juichen, moet er eigenlijk eerst officiële bevestiging zijn dat alles wel in orde is. Gisteren kreeg ik die dan ook:

Betaling goed ontvangen!

» Coldplay, The Viva La Vida Tour, 04/10/2008 , Sportpaleis Antwerpen

Beste Sandra,

We hebben uw betaling goed ontvangen. Voor evenementen die nog veraf zijn, bestaat de kans dat u wat geduld moet oefenen: we kunnen de tickets pas opsturen nadat ze ons door de organisator van het evenement ter beschikking zijn gesteld.

Met vriendelijke groet,
Tele Ticket Service

We geen nu dus voor 100% zeker. Joepie!

Guido! Guido! Guido!

Zo eindigde het optreden gisterenavond: met een staande ovatie en het scanderen van zijn naam uit volle borst. Als ik al enige twijfel zou gehad hebben of de mensen voor de man kwamen of voor een avondje lachen, dan was op dat moment alle twijfel volledig weggenomen. Het waren stuk voor stuk echte fans in de zaal.

Nu ja, stuk voor stuk echte fans. Michel en ik en Lieve en Jan waren er ook en ik denk niet dat wij onder de categorie ‘echte’ fans vallen. Maar toen Michel en ik elkaar leerden kennen, 16 jaar geleden, toen hadden wij allebei (afzonderlijk dus) al zijn platen: we vonden Guido Belcanto dus alletwee wel zeer goed. Lieve en Jan daarentegen. Lieve kende hem van hem al eens op de radio gehoord te hebben en Jan kende hem absoluut niet. Maar geen van ons vieren hadden spijt van de twee en een half uur dat we daar gezeten hebben (twee uur show, een half uur pauze).

Hier en daar kenden Michel en ik een nummer, maar uiteindelijk kenden wij het grootste deel ook niet. Maar het was een zeer goed optreden. De man bracht alles met een overgave en legde zijn ziel er volledig in, het was prachtig om zien. En hij is grappig, wat ook meegenomen is om geen dode momenten tussen de liedjes te hebben. Het grootste deel waren eigen nummers, maar hij bracht ook enkele covers die zeer goed waren.

A great evening was had by all. Jammer dat we allemaal zo moe waren, of het zou nog a great night geworden kunnen zijn.

Trop is teveel

Het was de laatste weken al hectisch geweest en vorige week was zo’n beetje de kers op de taart, of eigenlijk meer de druppel die de emmer deed overlopen: dinsdagavond weg, donderdagavond, vrijdagavond, zaterdag eerder de ganse dag, … Het resultaat kan u al raden: zondag radikaal gestuikt.

Niet dat het niet leuk was hé maar de leeftijd begint zich af en toe serieus te laten gelden.

De doorslag was eigenlijk vrijdag gekomen. Als lid van het oudercomité was ik van appel vrijdagavond voor het Retoricabal. Van half negen ’s avonds tot ongeveer kwart na drie ’s ochtends heb ik aan de ingang gestaan en samen met de andere leden alles in een beetje goede banen proberen leiden. Het was heel leuk, ongelooflijk druk en tegen dat ik naar huis ging had ik de moeder aller hoofdpijnen dus ge kunt u misschien inbeelden hoe gelukkig ik was.

Maar vier uur later waren de kinderen er al weer: om 9u moest Zelie op de turnles zijn. Jan had geen les en toen we om half elf haar gingen afhalen zijn we doorgereden naar de academie om even te gaan kijken naar de opendeurdag en een klein beetje zelf te tekenen. Daarna huiswaarts, eten en Zelie en Louis naar de scouts, alwaar wij allemaal rond 17u ook moesten zijn voor het jaarlijkse scoutsfeest.

Optredens gekeken (zwakker dan twee jaar terug), chinees gegeten maar vooral: een zeer gezellige avond doorgebracht met de andere ouders, eerst aan tafel en nadien in de Lounge. Resultaat: de kinderen zaten pas tegen 23u in bed en ik ben er maar onmiddellijk ook ingekropen: totaal uitgeput. De bedoeling was nochtans om na het feest nog naar een verjaardagsfeestje te gaan, maar het lichaam wou echt niet meer mee en dus hebben we met spijt in het hart afgebeld.

Het lichaam protesteerde nog meer toen Anna de volgende ochtend al om 6u wakker werd. Een uur lang heb ik geprobeerd om haar weer in slaap te krijgen maar tevergeefs. Het grote probleem was eigenlijk dat het telkens leek te lukken, dat Anna toch in slaap gevallen leek te zijn. Dus kroop ik terug in mijn bed om er dan weer uit te mogen nét toen ik opnieuw in slaap gevallen was. Na een uur was ik dus geradbraakt en zat ik te huilen op de trap. Gelukkig heeft Michel het dan overgepakt én ook de andere kinderen toen ze wakker werden en heb ik eindelijk een beetje slaap kunnen inhalen: het was half twaalf toen ik opstond.

Voor de rest werd het nog een zeer productieve dag en avond: ongeveer zeven uur strijken, gaan zwemmen met de kinderen en toch nog net niet gekookt (dat zou een beetje van het goede teveel geweest zijn).

De batterijen zijn weer opgeladen en voor de komende weken ziet het er gelukkig een pak minder druk uit. Nu nog zo houden.

Terug

‘k Heb het concert uitgezeten én eerst zelfs het voorprogramma … wat eigenlijk logisch is want anders zou ik het concert dus zelf niet hebben uitgezeten (hmm, klinkt nogal verward met soit).

Het voorprogramma, The Bony King of Nowhere, not my cup of tea of toch wel. Misschien een beetje verklaren: ze spelen het soort muziek waar ik ongeveer dag in, dag uit zou kunnen naar luisteren, of beter: de muziek zou ik opzetten terwijl ik een boek zou lezen of een andere ontspannende activiteit zou doen. Zo’n soort muziek dus. Wreed passend voor in een ‘lounge’bar en zo, of een intieme club met tafeltjes waar je gezellig op uw gemak zit en tussendoor zachtjes babbelt. Een drankje bij de hand en in leuk gezelschap.

Voor een concert, op een podium, in een zaal: not my cup of tea dus. Te traag, te eentonig, te saai, altijd hetzelfde. Leuk voor een liedje of twee, maar een half uur aan een stuk daarnaar moeten luisteren, rechtstaand, zonder de gezellige ontspannen sfeer van een club, neen. En pas op hé: die gasten waren niet slecht hoor, maar dus niets voor mij voor op een concert.

Laïs daarentegen: fantastisch! Zo’n goed concert: sfeer, ritme, ingetogenheid, samenzang, meeslepend, …. En hun muziekanten, zo goed maat. Yep, ‘k ben blij dat ik niet in mijn bed gekropen ben en dat ik mijn moed bijeen genomen heb om ernaartoe te gaan. Met de fiets zelfs. Ik vrees dat ik het morgen ga moeten bekopen, maar dat neem ik er dan wel bij.

Maar nu een opmerking. 

Ik denk dat ik ongeveer tien jaar niet meer naar concerten was geweest en nu heb ik er twee gedaan op een maand tijd. ‘k Ben er dus een beetje uit, dat weet ik ook wel, maar toch vraag ik mij iets af: in die tien jaar, is er een ongeschreven verbod uitgevaardigd dat zegt dat mensen niet meer mogen bewegen op concerten? Twee concerten met hoofdzakelijk mensen die stokstijf bleven staan. Weird!

Zowel Tim Finn van Crowded House als Annelies van Laïs maakten er een opmerking over, dus blijkbaar ben ik niet de enige die dat heeft opgemerkt.

Een kleine oproep dus: muziek mensen, daar mag, neen MOET je op bewegen. Het is goed voor lijf en leden én het maakt de band op het podium wreed content want dat betekent dat je aan het genieten bent. Dus mensen, doen hé. ’t Is niet gevaarlijk hoor en je zou je nog eens (nog beter) kunnen amuseren 🙂

In de kleren

Dat het de laatste dagen/weken/maanden nogal druk geweest is, dat heb ik al een paar keer gezegd … denk ik. Dat laatste zet ik erbij omdat mijn denkvermogen niet al te goed meer werkt momenteel.

Vandaag voelde ik mij nochtans goed. Niet dat ik gisteren op tijd in bed zat: het was nog steeds half twaalf, maar ‘k heb zeer goed geslapen en dat doet soms veel meer dan zeer lang slapen.

Toen ik deze namiddag dan op de trein zat begon het: ik voelde mij niet al te best. Ik weet het aan het feit dat ik ongelooflijk hard had moeten fietsen om mijn trein te halen en dat ik dat dus niet gewoon ben. Een beetje overdaan dus. Of dat dacht ik toch.

Eenmaal in Gent in de auto ging het van kwaad naar erger en tegen dat ik thuis kwam met de kinderen stond mijn hoofd op ontploffen en was ik gewoon misselijk van de pijn.

Ondertussen heb ik een dafalgan gepakt en hoop ik alsnog dat het verbetert: binnen een uur is er een optreden van Laïs waarvoor wij kaartjes hebben en ik zou die groep ongelooflijk graag zien, maar zoals het er nu uitziet lijkt het erop dat ik het niet ga volhouden, daar zo meer dan twee uur in een concertzaal rechtstaan in loeiharde muziek.

Michel heeft al forfait gegeven: hij is ook thuisgekomen met hoofdpijn, maar daarbovenop nog keelpijn ook. Een graad erger dan mij dus en hij ziet het niet zitten om te proberen te gaan.

Ik hou u op de hoogte van het vervolg.