Tag: Pleegzorg

A & A & J & Z

We hebben de kennismaking tussen onze kinderen en de pleegkinderen opgesplitst: vandaag met Jan en Anna, volgend weekend met alle vier.

De reden hiervoor is tweeërlei: de eerste is gewoon praktisch: Zelie en Louis beginnen aan de examens en het is nu niet de moment om op woensdag een paar uur niet te kunnen studeren. Anderzijds dachten we dat het misschien minder overdonderend zou zijn voor de pleegkindjes om eerst de 2 ‘kleinsten’ te ontmoeten en daarna pas de 2 grote. Want ons ‘grote’ zijn ondertussen toch al redelijk groot. Alletwee 1m70 en bij Louis is het nog niet gedaan.

Eerste ontmoeting tussen de kinderen en Jan en Anna dus vandaag en die is zeer vlot verlopen. Jan kwam in het begin nog af en toe onwennig naar mij toe ‘ik weet niet hoe ik daarmee moet spelen’, maar na een kwartierke was dat ook voorbij. Ze hebben samen buiten gespeeld en het was wel een beetje een meisje-meisje, jongen-jongen spel. Grappig om zien.

En kijk: zowel Jan als Anna zijn nu zeker volledig mee met het verhaal en zien het compleet zitten.

Zaterdag dus met de hele bende ernaartoe.

Weer een stapje dichter

Vorige week hebben we de mama ontmoet. Het was ook emotioneel, maar ze zei dat ze een goed gevoel bij ons had, dus oef: goed verlopen dus.

Vandaag superspannend want we hebben de kindjes zelf ontmoet. Het CKG had ons gewaarschuwd dat de jongste toch wel een beetje angstig was over de aangekondigde veranderingen, maar dat de oudste zeer nieuwsgierig was. En ja, de oudste praatte direct tegen ons, zij het met het gezicht een beetje naar beneden, een beetje beschaamd. De jongste probeerde weg te kruipen in de schoot van de opvoedster.

Maar dat duurde niet lang: na een kwartiertje was de jongste ook al helemaal ontdooid en we hebben een uurtje met de kindjes gebabbeld en gespeeld. Het klikte en we kregen een dikke knuffel bij het afscheid.

Volgende week op bezoek met Jan en Anna en vanaf dan staan er nog geen afspraakjes gepland, maar het zal dan wel beginnen vooruit gaan.

Nu is het voor écht

Het is één ding om een opleiding te volgen en dan gesprekken te hebben van ‘jullie zijn aanvaard’ en ‘er zijn kindjes gevonden om eventueel bij jullie te komen’ en ‘iedereen is akkoord’, het is helemaal wat anders als het dan ook reëel wordt, als er echte personen mee gemoeid gaan.

Gisteren hadden we namelijk onze eerste, échte ontmoeting: met de papa van de kindjes. Het was redelijk emotioneel en die mens ziet er een capabele mens uit en dan vraag ik mij af, wat er al allemaal moet gebeurd zijn als andere mensen in uw plaats beslissen wat er met uw kinderen gaat gebeuren. Hij ziet zijn kindjes duidelijk zeer graag en moet dat maar toestaan dat niet hij, maar wildvreemden ze nu (tijdelijk) gaan opvoeden. Hij heeft geen keuze.

Maar we hebben veel gebabbeld en informatie uitgewisseld en vragen gesteld en beantwoord. Er werden foto’s getoond en over de kindjes gebabbeld en verteld hoe ze zijn.

Het was een lange kennismaking, langer dan ik voorzien had, maar niet té lang. Nooit té lang als het om kinderen gaat en om vertrouwen proberen krijgen en iemand gerust proberen stellen dat we echt ons best gaan doen en dat wij echt niet zijn plaats willen innemen. Nooit te lang om iemand proberen gerust te stellen.

Het was emotioneel. Maar wel de moeite, want ik denk dat hij het echt wel ziet zitten met ons. Ik hoop het toch voor hem.

Update: er komt gezinsuitbreiding

We kregen het telefoontje al enige tijd geleden, maar daar zaten nog heel veel ‘als’-en tussen:

  •  als de rechtbank akkoord is
  • als de ouders akkoord zijn
  • als de begeleiders van de kinderen akkoord zijn
  • als, als, als …

Maar ondertussen zijn die als-en opgelost en is het officieel: we worden, als alles goed gaat, pleegouders van een broer en zus van respectievelijk 3,5 en 4,5 jaar.

Volgende stappen: kennis maken met de ouders en dan kennis maken met de kinders.

Het blijft ‘als alles goed gaat’. De ouders hebben wel hun fiat gegeven, maar uiteindelijk hebben de kinderen zelf er ook nog een zegje over.

Maar we zien het helemaal zitten en als de timing van pleegzorg klopt, dan zullen de kindjes ergens midden augustus definitief bij ons komen wonen. En als jullie je nog steeds afvragen of dit een bevlieging was of niet, lees dan de historiek maar bij den anderen: we hebben hier al zeer lang en zeer veel over nagedacht. Echt wel 😉

Weet ge nog, die ‘opleiding’?

Awel, we zijn geslaagd. T.t.z. we hebben geen examen of toetsen of zo moeten afleggen. We zijn eerder ‘goedgekeurd’.

De laatste maanden zaten we op maandagavond in een CAW-zaal. We volgden er vormingsavonden rond pleegzorg. ‘Maanden’ klinkt zo veel, want uiteindelijk duurde die vorming welgeteld 5 weken (niet zo veel dus) en zijn ze 3 maal bij ons thuis geweest om enerzijds zowel den anderen als ikzelf te ‘doorgronden’ en anderzijds om met de kinderen te praten. Een dergelijke stap zet je namelijk niet zonder dat elk gezinslid erachter staat.

Gisteren kregen we dan de bespreking van de afgelopen weken en evaluaties en het bijhorende verslag en we werden als gezin aanvaard.

We staan nu dus officieel op de lijst als pleegouder. Benieuwd hoe lang het gaat duren vooraleer we iets horen.