Tag: reclame

De reclameregie mag mij dan misschien vergeten zijn toen ze apparaatjes uitdeelden om te testen, ze vonden wel mijn adres om met het hele gezin op uitstap te gaan en dat is ook heel leuk.

De vraag was of we geïnteresseerd waren om iets te doen rond de campagne die Danone nu voert, over waar hun melk vandaan komt en zo. Zoals de dame van Danone vandaag zei: ge kunt nog zoveel via reclame zeggen aan de mensen dat de melk van lokale boeren komt en van zeer goede kwaliteit is, als de mensen dat niet zelf kunnen meemaken en zien, dan komt dat toch niet echt over.

Dus contacteerden ze hun leveranciers met de vraag of die het zouden zien zitten om een soort van opendeur dag te houden en een aantal van hen ging akkoord. En zo hebben ze het ook mogelijk gemaakt voor u en ik om in levende lijve zo’n melkboerderij te gaan bezoeken.

Elke zondag tijdens de grote vakantie kan je zo’n bezoekje doen en het is eigenlijk wel meer dan gewoon een bezoekje. Wij werden om 10.00u verwacht in het verre Wuustwezel voor een brunch. We werden daar zeer goed ontvangen met een glas versgeperst appelsiensap en een volledig buffet stond al te blinken. We konden ‘aanvallen’ wanneer we wilden en de keuze was meer dan ruim: ruim assortiment aan broodjes, brood en koffiekoeken, zalig roerei met tomaatjes, spek en kruiden, uiteraard verschillende producten van Danone (yoghurt, mousses, drankjes…), tomatensla, gemengde sla, charcuterie, quiches, kaasschotel, cornflakes, verse chocomelk, koffie, thee, water, … Alles zeer vers en lekker klaargemaakt.

Ook de kinderen waren zeer welgekomen want het bezoekje is dus echt op de volledige familie gericht. Er stond een springkasteel (ge ziet dat dus van hier dat de kinderen veel gegeten hebben: dat springkasteel was uiteraard veel interessanter), er waren kleurprenten en dingen om die mee in te kleuren. De kinderen kregen hun eigen afzonderlijke rondleiding vóór de volwassenen en ze kwamen zeer enthousiast terug, zeker nu er die morgen net twee kalfjes geboren waren en ze die hebben kunnen zien.

De

Daarna was het de beurt aan de volwassenen. Terwijl iemand van de organisatie bij de kinderen bleef, konden wij met een gerust hart vertrekken. We kregen een uitgebreide uitleg van hoe de koeien behandeld werden, wat voor voer ze krijgen, de verschillende stadia van hun opgroeien, het verzorgen, het kalveren, al wat erbij komt te kijken en uiteraard het melken. De rondleiding werd door de boer zelf gegeven (enfin, de jonge boer, want het is een familiebedrijf waar vader, moeder en zoon samenwerken) en het enthousiasme en de liefde voor het vak druipten er van af en zoiets werkt aanstekelijk. Zo’n blik achter de schermen krijgen met zoveel uitleg … zeer leuk. De boer beantwoordde ook alle vragen die we stelden.

Als afsluiter mochten we nog poseren voor een instant foto om mee te nemen. Ik heb den anderen dan maar een beetje onder druk gezet om met ons vijf op foto te gaan, want zoveel gezinsfoto’s hebben we hier niet, en het is nog gelukt ook. Toen we afscheid namen kregen we nog een hele goodie-bag toegestopt met allemaal lekkers van, u raadt het al, Danone.

Wil je ook eens gaan genieten van een lekkere brunch en zo’n bedrijf ook van dichtbij bekijken, dan moet je naar de website van Danone surfen en u inschrijven, want het is een aanrader én het is gratis, wat ook altijd meegenomen is.

Dankuwel Danone voor een leuke middag.

Er was nog een opvolging tegoed en dus ook al long overdue. Maar beter laat dan nooit, zou ik zo zeggen.

Want er moest uiteraard eerst getest worden, en toen was het hier een maand stil, en toen moest ik mijzelf op gang trekken, want ik doe dat wel graag, bloggen, maar soms is het nu eenmaal nog een opgave om ’s avonds uw hersenen te gebruiken en stelt ge dat dan uit, en uit, en uit…

De testfase zit er inmiddels al lang op en het gebruik is volledig ingeburgerd. De Dyson Digital Slim staat (of beter: ligt) in de keuken en wat! een! gemak! en ook: luxe!

Het ding is zeer compact, licht en handig. Het werkt op een (oplaadbare) batterij zodat er nooit een draad in de weg zit en doordat het nogal klein is ligt het niet in de weg. ‘Liggen’ want bij ons ligt hij (voorlopig) op de vensterbank.

Wordt er gegeten en vallen er kruimels op de grond: even vastpakken en opstofzuigen en weg zijn ze. Snijden we brood af en ligt het aanrecht vol kruimels: lange buis eraf, kort stukje erop en gebruiken maar. En dat ding werkt dus niet alleen op kruimels hé 🙂

Dat een keuken waarin zes mensen dag in dag uit leven rap vuil wordt hoeft niet gezegd, dus die Dyson is een godsgeschenk. Geen gesleur meer met borstels uit de kast halen, dingen bijeen vegen en dan alles nog verslepen naar de vuilbak. Gewoon de Dyson pakken, stofzuigen en alles is proper. En wat nog het leukst is vanallles: de kinderen doen nu niet liever dan hun gemors op te ruimen. Ze vechten er zelfs om.

Is er dan niets negatief aan? Eén heel miniem klein opmerkingske. Het ding is eigenlijk eerder kruimeldief met een lange buis aan om niet op uw knieën de kruimels op te moeten zuigen. Geen probleem, want het is even krachtig als een stofzuiger (en krachtiger zelfs, wegens, het is en blijft een Dyson), maar als je stofzuigt, gebruik je dat toch wel gemiddeld iets langer dan een kruimeldief (ikke toch) en de aan/uitknop is geen knop om aan en uit te zetten, maar een knop die je ingedrukt moet houden zolang je wil stofzuigen. Maar kijk, zo’n minpuntje is meer dan te verwaarlozen (en ondertussen krijgt de vinger ook een krachttraining).

Nog één kleine minpuntje, maar dat is gewoon zeer persoonlijk: jammer dat het ding niet 2 jaar vroeger bestond. Dan had ik speciaal een kast laten inrichten in onze keuken om hem in op te bergen (en dan vooral de oplader). Maar niet getreurd: de kamer naast onze keuken moet nog ingericht worden en ik weet nu al waar de kast moet komen waar ik hem kan in opbergen zodat hij zeer handig beschikbaar blijft.

De Dyson Digital slim is dus echt een aanrader.

We spreken 7 februari. Een mailke van Caroline van Dyson

We hebben van Dyson iets nieuws, en ik zou het je graag opsturen!
Het is een draadloze stofzuiger, die je ook gemakkelijk als kruimelzuiger kan gebruiken… Je ziet hier een foto… laat je me nog even weten naar welk adres ik dit nieuwe juweeltje mag opsturen…!

Net zoals Drun ben ik een grote Dyson fan. Al van voor ik van hen een prachtig cadeautje kreeg in de vorm van de Dyson City. Want ik een aantal jaar voordien al besloten eens een deftig pak geld te spenderen aan een stofzuiger die betrouwbaar was. En die eerste stofzuiger, dat was een Dyson en is nog steeds de meest gebruikte hier in huis. Elke euro waard.

En toen kreeg ik de Dyson City om te testen en ik was meteen verkocht: klein, relatief licht, handig en even krachtig. Zeer handig als ge vlug een stofzuiger nodig hebt.

En nu vroegen ze dus of ze mij nóg een Dyson mochten opsturen. Wat dachten ze? UITERAARD!

Er zit bijna een maand tussen die eerste mail en mijn post. Niet omdat ik er niet over wou schrijven, gewoon omdat hij maar vorige vrijdag (eindelijk) is toegekomen. Geen fout van Dyson, maar een probleem bij UPS (ah ja, het moet niet altijd Taxipost zijn). Want eerst kwam er niets. Mailke van Dyson om te vragen hoe het zat en of ik hen op de hoogte wou houden. Dan, plots, de 16e februari. Thuisgekomen en 2 briefjes in de bus van UPS: dat ze al twee keer langsgekomen waren en niemand thuis was geweest. Twee keer. Overdag. In het midden van een werkdag. Rara, hoe zou dat komen dat er niemand thuis was.

Ik zoek het volgnummer op, typ het in op de website en krijg als bericht ‘UPS kan voor uw aanvraag de informatie over de zending niet vinden. Controleer uw informatie en probeer het later opnieuw‘. Ik waarschuw Dyson dat er toch gelijk een probleempje is.

En dan zit er maandagavond een briefje van UPS in de brievenbus. Ze zijn voor een derde keer langs geweest, uiteraard weer in het midden van de dag, en als ik de volgende dag niet bel, dan sturen ze mijn pakje maar terug naar afzender.

We zijn ondertussen dinsdag 22 februari en er wordt een telefoontje gepleegd naar de mensen bij UPS. Ja, hallo. Ik heb jullie briefje ontvangen. Hoe kunnen we afspreken? Niet echt dus: die mensen weigeren een tijd te geven, beweren dat hun chauffeurs zonder GSM op baan zijn en het zou er op neer komen dat iemand van ’s ochtends tot ’s avonds thuis zou moeten zitten wachten. Ik vraag die mens vriendelijk hoe zij ooit hun pakjes geleverd krijgen? Hij vraagt of ik geen alternatief adres weet en mijn euro valt dat het morgen woensdag is en wij bij mamie gaan eten en dat het pakje dus daar zou kunnen geleverd worden, wegens dat daar toch iemand de hele dag thuis is.

De anticipatie stijgt. Nog één dag en dan zou ik eindelijk het pakje mogen ontvangen.

De woensdag was hectischer dan voorzien. Uiteindelijk was er door omstandigheden de helft van de tijd niemand thuis en tussen twee taxiritten door reed ik terug, in de hoop dat ik de man-van-UPS niet zou gemist hebben.

Om 16.00u krijg ik bij Jan op de voetbal telefoon van mamie: de man van UPS stond voor de deur met een pakje van Dyson. Een hele minuut was ik doodcontent. Na die minuut bleek dat die mens € 122,80 wou hebben vooraleer het pakje af te willen geven. Streep door de rekening: niet alleen hadden mamie dat niet op zak, maar ik was onder de indruk dat het een cadeautje was, en zo werd het wel een zeer duur cadeautje. Dus zei ik aan de meneer van UPS dat hij het pakje terug mocht meenemen en stuurde ik een mailtje naar Dyson.

Onmiddellijk een antwoord terug:

Dat bedrag is helemaal niet normaal…. Ik stuur het je terug op vanaf het ogenblik het hier krijg…

Dat moet uiteraard niet betaald worden, en ik begrijp het niet, want ik had ze deze ochtend ook gebeld, en daar hebben ze me niets van verteld….

Het komt goed! Hopelijk volgende week 🙂

Ha! Bij Dyson houden ze zich aan hun woord, want ik heb zelfs geen week moeten wachten. Vrijdagavond moest ik vroeg door om te helpen op het retoricabal van de school en toen ik zaterdagochtend om 3.30u thuis kwam stond een pakje in de gang: mijnen Dyson Digital Slim was nog die vrijdagavond toegekomen.

Sinds zaterdag is hij (intensief) in gebruik en morgen krijgen jullie er hier alles over te lezen.

We gaan hier nog eens van reclame doen, of moet ik zeggen, review

Een tijdje geleden werd ik, net als i., gecontacteerd om de Samsung Wave uit te proberen en jullie weten het of niet, maar ik ben geen gadget persoon. Mijn GSM is een basismodel waarmee ik kan telefoneren en sms’en en daar stopt het ook bij. Geen internet, geen GPS, geen foto’s, … geen enkele extra functie. Wat uiteraard niet wil zeggen dat ik niet opensta om iets nieuws uit te proberen. Enter de Samsung Wave.

En kijk, we zijn nu ondertussen een paar maanden verder en ik ben er redelijk mee weg, ook al gebruik ik slechts een fractie van de mogelijkheden. Het is uiteindelijk een telefoon in bruikleen, niet om te houden, en dat beperkt je toch in het gebruik. Alhoewel. Zoals gezegd ben ik niet zo’n gadget persoon en de de functies die ik nu niet gebruik, zie ik mij sowieso niet direct gebruiken.

Dienen Wave, dat is een smartphone begod. Touch screen, met een heleboel icoontjes en applicaties en wat nog allemaal. Met eigenlijk twee soorten schermen waarbij op het ene scherm vele icoontjes op staan en een ander soort scherm waar je je eigen meestgebruikte widgets kan opzetten en zo direct toegang hebben.

De kennismaking was wel positief. Het is een stevige telefoon, duidelijke, heldere display, knopkes op de juiste plaats, handig en zo. ‘Helder display’, dat is dan tegelijk ook een negatief puntje, want in de zon ziet ge amper een steek. Gelukkig is er niet zo veel zon hier in België, zo hebt ge er ook niet te veel last van.

Het besturingssysteem, Bada en speciaal ontworpen, snel en logisch: het wijst zichzelf allemaal uit en de handleiding is niet echt nodig. Zeker voor een nitwit als ikzelf, moet zoiets zichzelf wel uitwijzen, want anders had ik hem zeer rap aan de kant gelegd: ik heb daar nu eenmaal niet het geduld voor. Stabiel, weet ik niet zo. Het is al een paar keer gebeurd dat ik een nummer wou bellen en de boodschap kreeg ‘enkel noodoproepen’. Toen het de eerste keer gebeurde dacht ik dat dat kwam omdat mijn belkrediet op was, dus ging ik maar opladen. Maar mijn krediet kwam niet op de telefoon en de booschap bleef staan. Bleek achteraf dat ikzelf trouwens ook niet bereikbaar was, wat wel het geval is als mijn belkrediet op is: dan kan ik niet bellen, maar kan iedereen anders mij wel bellen. Probleempje dus. Het is makkelijk op te lossen, daar niet van (telefoon volledig uitzetten en opnieuw opstarten) maar het is wel vervelend, vooral omdat je niet weet wat de aanleiding kan zijn en dat je niet gewaarschuwd wordt dat het gebeurd is. En hij is ook al een drietal keer vanzelf uitgevallen: ik wou hem gebruiken en toen moest ik mijn pin-code opnieuw ingeven. Bizar en, zoals al gezegd, vervelend.

Het gebruik zelf dan maar.
Het eerste wat ik testte was uiteraard het touch screen. Icoontjes openen, wireless aansluiten, internet uitproberen en mail controleren. Kijken hoe het toetsenbord werkt en zien of het gemakkelijk was of eerder moeilijk en als ik het moet vergelijken met mijn gewone telefoon, dan moet ik toch zeggen dat een klassieke indruktoets iets gemakkelijker is. Want de ene keer werkt het scherm als een droom, een andere keer druk je een paar keer vooraleer er enige reactie komt. Vooral met het opnemen van de telefoon en het afsluiten van een gesprek heb ik in het begin gesukkeld. Via het touch screen was het ‘eenvoudig’ want je moest gewoon de toets even blijven ingedrukt houden. Maar dat gaf meestal tot resultaat dat ik het gesprek mistte omdat het te lang duurde. Dan toch maar de handleiding erbij gehaald en toen bleek dat je ook kon opnemen met een ‘echte’ druktoets. Sindsdien mis ik geen gesprekken meer.

Volgende test was uiteraard met de camera. Het is de eerste keer dat ik een telefoon heb met een camera. Vroeger had ik altijd een kleine camera op zak. ‘Vroeger’ als in mijn studententijd en ik had gehoopt dat ik, met een deftige camera op de GSM, ook weer meer foto’s zou trekken, maar dat is niet het geval. De camera is nochtans van goede kwaliteit en ik ben zeer tevreden over de kwaliteit van de foto’s en filmpjes, maar ik ben het ondertussen niet meer gewoon om een fototoestel bij de hand te hebben en dus vergeet ik telkens weer om er gebruik van te maken. Maar hier en daar heb ik het mij toch al herinnerd en schoon foto’s gemaakt van de kinderen.

Maar de foto’s die ik maak, kan ik daarentegen wel zelf direct uploaden naar mijn mail account, of naar Facebook (één van de standaard applicaties). Het gevolg is dat ik de foto’s direct online kan zetten of bewaren op mijn computer en geen eeuwen moet wachten tot den anderen tijd of zin heeft om dat voor mij te doen.

Qua applicaties gebruik ik dus enkel die die er standaard opzitten. Zoals de gmail widget om mijn mail te controleren. Het kon ook via een speciaal icoontje en waar je je e-mail adres kan ingeven. Maar bij elke nieuwe mail ging er een “ping”, wat danig op mijn zenuwen werkte, dus heb ik het maar weer afgezet. Er is gewoon internet en Facebook en Youtube en een weerapplicatie en een applicatie om kaarten te bekijken en uiteraard zit er een GPS functie in. Dat laatste heb ik nog niet gebruikt, de vorige dingen wel. Jan speelt met de spelletjes die er op staan, ikzelf niet. Spelletjes zijn niet zo mijn ding. Andere applicaties downloaden is wat nutteloos aangezien de telefoon toch ooit eens moet teruggegeven worden.

Ik geniet wel van het speeltje, wat ik eigenlijk nooit echt gedacht had. Vooral het feit dat ik nu mijn mail kan opvolgen, ook als ik niet thuis ben, vind ik fantastisch, alhoewel ik dat dan weer zelf beperkt heb: ik heb geen internet bij mijn telefoonabonnement en dan op het internet gaan is zeer duur. Dus gebruik ik alleen het draadloos internet, als dat beschikbaar is en gelukkig bieden meer en meer zaken gratis draadloos internet aan, en als dat niet beschikbaar is en ik zit niet achter mijnen computer, ben ik gewoon niet bereikbaar per mail en dat is ook geen ramp.

Conclusie: der zijn leuke dingen aan, ook een paar minder leuke, maar overwegend is het een leuk ding, zeer handig, maar uiteindelijk, als het puntje bij paaltje komt, zou ik hem zelf niet kopen. Niet omdat ik een andere smartphone verkies, maar gewoon omdat ik echt zoveel geld niet zou kunnen uitgeven aan een telefoon en als ik hem moet teruggeven ga ik gewoon terug naar mijn modelleke waarmee ik kan telefoneren en sms-en.

Maar ik ga het toch wel (een beetje) missen.

Op 24 augustus kreeg ik volgend mailtje van het reclamebureau:

Hoi Sandra,

We zijn met Enchanté een nieuw Belgisch kinderkledingmerk aan het helpen bij de lancering. Momenteel mogen we nog niet veel zeggen maar het betreft kledij voor meisjes van 2-12 jaar. De lancering gebeurt woensdag 15 september met een heus défilé … Ik weet dat de info momenteel schaars is, maar er mag nog niks vrijgegeven worden.

Is dat iets wat jou interesseert?

Kindermode voor meisjes tussen 2 en 12? Geïnteresseerd? Dat zal wel zijn dat. Dus regelde ik alles hier op het thuisfront om met de meisjes naar de modeshow te kunnen gaan (ah ja, want de dochters moesten toch mee naar een modeshow van kleren voor hen).

Meer info kreeg ik de weken daarop niet, want ze mochten dus effectief niets vrijgeven. Een link naar de uitnodiging gaf alleen op dat er een modeshow ging komen van een nieuw merk ‘Juggle Angels. Mash-up fashion for IT girls’ en het adres waar die plaatsvond. Het was duidelijk de bedoeling de nieuwsgierigheid op te wekken en dat lukte dus wel.

Vandaag dan D-day. Kinderen van school afgehaald, de jongens afgezet bij mamie en met de meisjes doorgereden. Gestopt onderweg bij de Quick om iets te eten te hebben en dan gezellig in de auto gegeten terwijl we onderweg waren: het voordeel van een auto waar je de zetels kan omvormen tot tafel 🙂

We moesten in Terkamerenbos zijn, in Chalet Robinson en, manmanman, wat was ik blij dat ik de GPS van mamie had mogen lenen, want ‘Jachtdreef’ was niet echt duidelijk terug te vinden en we zouden er anders volledig voorbij gereden zijn.

Auto geparkeerd en dan was het gemakkelijk want eens in Terkamerenbos was het wel goed aangegeven: paadjes naar beneden gewandeld richting water, bootje genomen naar het eiland, restaurant binnen, trap omhoog, aan de tafel aanmelden, naamticketje opgeplakt krijgen en voorgesteld worden als ‘de bekende blogster’. Ik moest mij inhouden om niet in lachen uit te barsten, maar langs de andere kant streelt het toch uw ego, nietwaar.

De show zelf had gelijk een beetje vertraging, maar er was genoeg te zien om de kinderen bezig te houden (vooral dan een zeer rijkelijk gevulde en lange snoeptafels) en dan eindelijk, om 14u45 begon de défilé. Een kleine intro door de ontwerpsters en de mededeling dat het ook voor de kindjes hun allereerste défilé was. De presentatie zat goed ineen: een korte voorstelling op scherm van de ‘modellen’, mooie beelden en enthousiaste kinderen, en daarna mochten ze zelf op de catwalk.

Het eerste model mocht eigenlijk het concept voorstellen: ze kwam op in één outfit, ging de catwalk af op het einde en verdween achter een scherm uit rijspapier gemaakt. Daardoor zagen we haar silhouet en zagen we hoe één van de ontwerpsters in een paar minuten tijd de jurk ‘veranderde’. Eens getransformeerd mocht het meisje door het papier lopen en haar nieuwe outfit showen. Daarna kwamen de modellen één voor één (soms ook in een groepje) de catwalk op om de rest van de collectie te showen, de een al dapperder dan de ander.

Juggle Angels. Het concept is simpel: één basisjrukje, vier kleuren, 11 ‘kits’ en het resultaat is redelijk spectaculair: hoe een ‘stom’ bandje een simpel jurkje kan transformeren tot iets chique, klassiek, hip, romantisch …. Het idee is ‘simple comme bonjour’, maar je moet er maar op komen.

Bij navraag bij de dochters, want het is uiteindelijk voor hen bestemd, zei Anna simpelweg ‘heel mooi’ en vond Zelie het een prachtig idee dat leuke jurkjes opleverde, maar, zei ze er wel bij, eerder iets voor ‘kleinere’ meisjes, niet mee voor haar leeftijd (11 jaar, zo oud al maat), en ik vond haar ergens wel gelijk hebben: het jurkje zou prachtig zijn voor Anna, maar ik zie er Zelie dus ook niet direct in rondlopen. Langs de andere kant, initieel zei het reclamebureau dat het voor meisjes van 2 tot 12 jaar was, maar op de website staat nu 2 tot 10 jaar, dus het klopt dan wel weer.

Het was een leuke modeshow met leuke meisjes: schattige kleintjes en fiere ‘groteren’. Er zat zelfs een echt zangtalent bij: een zevenjarig meisje die de défilé afsloot met een prachtig gezongen Waka Waka.

Daarna was het tijd om de snoep te ‘verdienen’: de kinderen mochten hun eigen jurkje creëren. Er lagen tekeningen van de jurk die ze zelf mochten inkleuren, versieren met bloemetjes, bolletjes, … Als de tekening af was mochten ze die afgeven en een zak met snoep vullen. Wees dus maar zeker dat er twee goedgevulde zakken mee naar huis gekomen zijn. Nu, ik had hen wel gezegd dat ze ook aan hun broers moesten denken, dus het was te verwachten. Ik ben zo geen snoeper, maar ik heb ook mijn buikje kunnen rondeten: taarten (iets zegt mij ‘Françoise‘), chocolademousse, lekkere pannenkoeken, wafeltjes, aardbeien, … een koffietje erbij of iets fris. We zijn allemaal goed verwend geweest.

We zijn er vanonder geglipt als dieven in de nacht: de kinderen moesten naar het toilet en in plaats van terug te keren zijn we gewoon doorgegaan (sorry mensen, dat ik zo beleefd niet was om ‘dag’ te zeggen), met dat voordeel dan dat we op tijd terug in Gent waren zodat Zelie haar eerste dansles kon meedoen. Net op tijd, maar toch op tijd.

Besluit: een leuke namiddag, leuke kledij en ik zie Anna daar wel eens in rondlopen. Ik heb alleen nog geen echte voorkeur voor een ‘kit‘. Mijn voorkeur gaat uit naar Nouette of Liberty, maar ik denk dat Miss Butterfly de voorkeur van Anna gaat wegdragen.

We hadden het dingetje al uitgepakt, ondertussen heb ik ook al regelmatig gebruikt. Wat wilt ge met een grote Kerstboom in de keuken en een poes die graag met balletjes speelt en iedereen die door de keuken moet die er sowieso langs moet passeren en hem niet altijd mist (de boom dus, niet de poes).

Bij ons staat hij op het tweede verdiep. Op het eerste staat mijn ‘oude’, grote Dyson en die werkt nog prima. Geen klagen van na al die jaren, toch niet qua functionalitiet: hij zuigt nog altijd even krachtig en doet zijn werk dus nog hoe het moet. Maar wat ik al van in het begin had met die dyson is dat het niet gemakkelijk was om de stukken te veranderen op de buis, zelfs niet om de buis in verschillende stukken te trekken. Je hebt er heel wat macht voor nodig. Hetzelfde om de filter te legen: niet altijd even praktisch en gemakkelijk, noch om hem te openen, noch om hem terug te installeren en nog minder om hem terug ineen te steken als je hem eens goed uiteen haalt om hem grondig te kuisen.

‘Problemen’ die de nieuwe generaties duidelijk niet (meer?) hebben, tenminste niet de kleine dyson. De zuigstukken vervangen, het klikt simpel in en uit, geen extra macht nodig. Vooral de filter uitlegen is een zaligheid: er is een knopje bovenaan om op te drukken en de onderkant valt open. Geen gesleur meer met de stukken van elkaar doen en kloppen om het vuil eruit te krijgen. Als de filter leeg is, gewoon met een simpele druk weer dichtklikken en klaar is kees. Geen vuile handen, veel hygiënischer.

Zuigen doet hij evengoed als zijn grotere broer: krachtig, pakt alles mee, geen klagen van. Wat ik zelfs beter vind: er is geen rond gat waarin alles verdwijnt, eerder een langwerpiges strook waardoor hij breder opneemt. Nadeel: de strook is niet zo dik als het normale ronde gat en niet alles kan dus opgenomen worden. Heb ik gemerkt toen ik de Honey Pops van de kinderen wou opzuigen. Toen ik de stofzuiger stilzette vielen die er allemaal weer uit, of dat dacht ik toch. En toen merkte ik waarom hij dus bredere stroken kuiste dan de andere: de langwerpige opening maar ook smaller. De bolletjes waren er dus niet weer uitgevallen, ze waren gewoon tegen het mondstuk gezogen en dus als de zuigkracht werd uitgeschakeld opnieuw afgevallen.

Licht is hij wel en ik verhuis dus veel en veel liever de kleine van het tweede verdiep in op het gelijkvloers te stofzuigen dan die grote te versleuren. Ik doe het dan ook veel meer: ik ga nu rapper de kleine dyson naar beneden halen dan dat ik ga vegen met de borstel. Veel effciënter met al die naalden en gebroken kerstballen, zeker omdat de kinderen nogal graag op hun blote voeten rondlopen (ook al mogen ze niet).

Nog een nadeeltje aan de kleine. Toen ik hem ging halen stond er voor mij een demonstratie toestel, nog niet de heel definitieve versie. In de bovenkant daarvan zat een soort gaatje, duidelijk om iets in vast te haken. Bij navraag bleek dat ze oorspronkelijk gedacht hadden om bij de kleine hetzelfde systeem te doen als bij sommige anderen: de stowaway modellen, zodat de slang volledig rond het toestel kon gedraaid worden. Gudrun vind het jammer dat haar dyson het ophangsysteem achteraan niet (meer) heeft zodat zij telkens de slang moet neerleggen. Ik ben volledig akkoord met haar, dat dat ophangsysteem zeer handig en nuttig is en dat ik het niet zou willen missen bij mijn dysons (deze hebben alletwee wel dat ophangsysteem), maar ik vind het een gemiste kans dat ze het oprolsysteem bij de kleine dyson niet (ook) hebben gedaan. Het is handig om je buis te kunnen vasthaken als je aan het stofzuigen bent, maar om de kleine nu op te bergen neemt hij plots wel redelijk veel ruimte in. Met het ‘stowaway’s systeem zou hij in een veel kleinere plaats (zelfs kast) passen én zou hij veel handiger te verhuizen zijn van verdiep naar verdiep: nu is de balans volledig verkeerd en valt de buis er constant af eens je hem opheft.

Dus naar dyson toe: niet of/of maar én/én, zowel voor de grote als de kleine stofzuigers.

Tot slot, een klein dingske waar ik persoonlijk ongelooflijk content van ben: het handvat bovenop de buis. Ik voel mij zo glamoureus als ik nu stofzuig 🙂

Kadootjes opendoen is altijd leuk, zelfs als er geen strik rondzit of als ge al weet wat er in zit.

En zo werd de doos open gedaan.

Het resultaat: de kleine stofzuiger dus.

‘k Heb hem ondertussen al even gebruikt. De borstel die eraan zit is er één voor zowel zachte als harde vloeren, dus niet met een knopje om extra borstelhaartjes tevoorschijn te brengen voor harde vloeren extra te beschermen. Hij stond in de keuken, er eten vier kinderen in die keuken dus zeker na het ontbijt valt er heel wat te ruimen.

Op het kleine stukje dat ik gestofzuigd heb werkte hij als een droom. Vlak voor de flexibele darm begint zit een handvat wat het stofzuigen een heel pak vergemakkelijkt. Als ge kijkt naar de lengte van de buis, zie ik u al denken ‘zo kort zeg, dat gaat lastig zijn voor mijnen rug’. Awel, dan zijt ge mis. Onderaan bij de borstel ziet ge een rood knopje en als ge daarop drukt dan kunt ge de buis verlengen op de lengte die voor u het best zit.

Eventjes over de vloer gegaan dus en hij werkt perfect. Net zoals mijnen groten en even krachtig als die groten. Leuker dan bij de groten: ik moet er niet zo aan trekken om hem mee te krijgen wegens (duh!) dat hij dus lichter is. Hij voelde aan alsof ik een veertje voorttrok. Het was dus maar een klein stukske op een stenen vloer, maar momenteel dus nog geen klachten. Uitgebreider testen zullen later volgen alhoewel mijn kuisvrouw er eerder genot van zal hebben, maar ik doe mijn best: binnenkort is het Kerstvakantie en dan ben ik toch thuis.

En wat ook een gemak is, omdat hij zo licht is kon Zelie hem meenemen naar boven … tot ik mij realiseerde dat ik hem dus beneden nodig had en er boven al een stofzuiger stond en ik hem dus maar weer gaan halen ben.

Eerste evalutatie: content dus.

En nu jullie. Dyson heeft nog 20 (twintig!) van die toestelletjes te geef en iedereen komt hiervoor in aanmerking. Dus niet alleen blogsters, iedereen die kan schrijven/foto’s trekken/kattebelletjes neerpennen/sms-taal doen/whatever. Als je kans wil maken, dan stuur je gewoon een mailtje naar Caroline De Wolf van Dyson. Misschien met een korte uitleg over wie je bent en waarom jij de geschikte kandidaat bent om eentje te krijgen, of misschien zonder enige uitleg, ge ziet zelf maar. Het is geen wedstrijd ‘om ter snelst’: de toestellen gaan dus NIET naar de eerste 20 mensen die reageren. Moest dat het geval zijn, dan moet ge zelfs al niet meer mailen, want inmiddels hebben al een hondertal mensen gereageerd. De selectie van de kandidaten zal binnen een paar weken gemaakt worden, maar Caroline vroeg toch om niet te lang meer te wachten om te reageren. Laten we zeggen, nog een week?

Als je één van de gelukkigen wordt, wat moet je dan doen in ruil? Een klein woordje schrijven over je bevindingen en gewoon naar Dyson sturen, of een foto sturen waarop je het toestel gebruikt, of er een liedje over maken, of … ge kiest maar. Dyson wil gewoon reacties verzamelen van de gebruikers om die later beschikbaar te stellen aan toekomstige gebruikers. Ze willen eerlijke reacties, dus als het toestel tegenvalt, moogt ge dat ook gerust zeggen zonder enig probleem: ge moet het toestel niet teruggeven als ge het niet volledig goed vindt.

Succes!

Toen Dyson mij in mei contacteerde om te vragen of ik één van hun stofzuigers wou uitproberen zei ik onmiddellijk ‘ja’. Er staat hier al een Dyson, al een heel pak jaren, en het is een investering geweest waar ik mij nog geen moment over beklaagd heb.

Er werden afspraken gemaakt, ook met andere blogsters, en er zou samengekomen worden in september maar toen had Anna een ongelukje en kon ik uiteindelijk niet gaan. Toen ik achteraf hoorde dat elke aanwezige die avond met een eigen toestel naar huis is mogen gaan, was ik toch een beetje jaloers. Maar maar een klein beetje: ik had er uiteindelijk al één en wat moet ik nu doen met twee.

Tot ik eind november nog een mailtje ontving. Dat er een nieuwe Dyson uit was en of (onder andere) ik deze misschien wou uitproberen. En dan kunt ge spreken van een geluk bij een ongeluk, want die nieuwe is de Dyson City en  is er eentje in miniformaat, ideaal dus als tweede stofzuiger.

Het had nogal wat voeten in de aarde om hem te kunnen halen (voor mij, niet voor hen), maar uiteindelijk was vandaag de dag. Gezien ik zonder auto zit was het met het openbaar vervoer te doen en zo vertrok ik deze ochtend met de trein van 8u56 naar Antwerpen Centraal. Op voorhand gekeken waar de Vlaamse Kaai was en welke bus/tram ik zou moeten nemen om er te geraken en zo vol goede moed vertrokken.

Moed heb ik wel nodig gehad vandaag, want alhoewel ik een grote voorstander ben van het openbaar vervoer, in zo’n guur weer als het vandaag was is het allesbehalve aan te raden als je niet weet waar je allemaal moet zijn.

De trein was geen probleem. De Dampoort is hier vlakbij, ik was mooi op tijd zodat ik zelfs nog een koffie en een koek kon kopen en de trein was ook op tijd. Ik kon zitten zodat de rit naar Antwerpen vlekkeloos verliep.

Eens in Antwerpen Centraal was het andere koek: er stond een pijltje in het station welke de uitgang voor de bus was, maar eens buiten was er geen enkele indicatie meer. In de verste verte geen bushalte te zien. Er kwam een bus uit een straat en dus besloot ik die maar te volgen: uiteindelijk zou hij toch ergens bij een halte stoppen? Een hele eind verder zag ik uiteindelijk in een zijstraat aankondigingsborden voor de bussen. Het bleek het Rooseveltplein te zijn en daar kon ik effectief mijn bus nemen.

Waar aangekondigd stond dat de bus 5 minuten later zou  toekomen, bleek dat algauw 15 min te zijn. 15 lange minuten in de bijtende wind en ijskoude regen. Leuk is anders. Toen de bus er was vroeg ik vriendelijk aan de chauffeur of hij mij wou waarschuwen wanneer ik bij mijn halte zou aankomen en ik had een zeer vriendelijke en grappige chauffeur die dat met plezier zou doen. De busrit zou zo’n 20 minuten duren, tijd om een beetje op te warmen, maar na 25 minuten maakte ik mij toch een beetje ongerust. Bleek dat de chauffeur mij een beetje uit het oog verloren had en zelfs dacht dat ik al afgestapt was en ik dus mijn halte al een eind voorbij gereden was voor ik hem erop attent kon maken dat ik nog steeds op een teken wachtte. Geen paniek, de bus rijdt om de 10 minuten en ik moest gewoon een paar haltes terug. Maar die 10 minuten werden er uiteindelijk 20 en zo werd ik opnieuw koud tot in de toppen van mijn tenen. De tweede chauffeur verwittigde mij wel op tijd en toen was het opnieuw de kou in op zoek naar de plaats van afspraak, wat gemakkelijk gevonden was.

Een gezellige babbel gehad met Caroline van Dyson. Een koffie, een beetje uitleg over het toestel, een beetje praten over koetjes en kalfjes en het was weer tijd om de kou te trotseren, ditmaal gewapend met een doos met daarin een stofzuiger.

Het is een relatief klein ding, dus de doos is ook niet groot en was gemakkelijk te dragen. De tweede buschauffeur had mij de tip gegeven een tram terug te nemen, niet naar Centraal maar naar het station van Berchem: de halte was dichterbij, de rit iets korter én zo ging mijn treinrit ook iets korter zijn. De tramhalte was makkelijk te vinden, maar net zoals bij de bus moest ik toch een eind wachten vooraleer er een tram opdook. Gelukkig was het een ‘nieuwe’ tram deze keer waarin de haltes werden afgeroepen, zodat ik niet op de chauffeur moest rekenen om af te stappen en ik zonder omwegen in het station van Berchem toekwam. Maar daar had ik weer pech: in principe had ik 10 minuten om mijn trein te halen en dus ging ik op mijn gemak op het perron zitten. Maar die 10 minuten gingen voorbij zonder enig teken van een trein en pas na nog eens 3 minuten kwam er eindelijk een bericht dat de trein 12 minuten vertraging had. Daar zat ik dus weer in de ijzig koude wind te bevriezen terwijl ik voor de zoveelste keer vandaag stond te wachten op het openbaar vervoer.

De vertraging is nog een beetje ingehaald onderweg, maar eens in Gent kon ik te voet, met de fiets aan de hand, naar huis: ondanks dat het een klein toestel is pastte de doos van de Dyson niet in één van mijn fietstassen en dus moest ik ze maar laten balanceren op het stoeltje van Anna.

Moet ik nog zeggen hoe content ik was toen ik eindelijk thuis was, in de warmte én ik eindelijk kon eten. Want ondertussen was het dus 13u45, juist: vijf uur nadat ik thuis vertrokken was stond ik terug in mijn keuken.

Binnenkort: het openen van de doos. Oh ja, en goed in de gaten houden, want dan laat ik jullie weten hoe je misschien zelf zo’n Dyson City volledig gratis en voor niets kunt krijgen.