Tag: School

Leeg

Zware discussies gehad met de oudste dochter vanavond. Dingen die op school gebeurd zijn die absoluut niet door de beugel kunnen. Dingen waarvan ze blijkbaar niet volledig beseft dat ze ze gedaan heeft, laat staan welke gevolgen ze hebben.

Zij wenen, ik wenen. Praten en luisteren. Argumenten bovenhalen en gevolgen trekken. Proberen naar oplossingen zoeken. Het heeft veel met dit te maken, als niet alles, maar dan met een ander kind.

Wat er ook gebeurd is, het was sowieso niet haar bedoeling om de gevolgen te krijgen die er nu zijn, maar ze zijn er en ik ben er fysiek slecht van. Nu proberen dingen recht te zetten.

Bergop

De laatste twee weken ga ik nu vier dagen op vijf met de kinderen naar school op de fiets: Anna bij mij op de fiets en de andere drie fietsen zelf. De evaluatie volgt wel nog eens, maar ik wou het even hebben over Jan.

Jan is dus nu 4 jaar en 8 maanden. Een leeftijd waarop de meeste kindjes blijkbaar pas leren rijden met twee wieletjes en Jan rijdt dus alleen naar school. ‘Alleen’ als op zijn eigen fiets, niet als ‘alleen zonder begeleiding’. En ik ben nu dus al veel ouders tegengekomen die ons op weg zien gaan van en naar school en Jan de hemel inprijzen van hoe goed hij dat doet en hoe veilig hij rijdt en hoe goed hij luistert naar mij. En ik kan met trots zeggen dat hij dat dus fantastisch doet.

Er is evenwel een obstakel op ons parcours. Eigenlijk zijn het er twee: de Pollepelstraat en de Willem Tellstraat. Twee straten met een serieuse helling. Zo lang wij enkel de vrijdag naar school fietsten, fietste Jan de straten naar boven. Met een beetje last, maar hij geraakte boven. Eens we (bijna) dagelijks naar school fietsen geraakte Jan niet meer boven. De Pollepelstraat ging nog net, maar de Willem Tellstraat was er teveel aan. En dus sprongen we halfweg de straat van de fiets en stapten we verder naar boven. Wel moedigde ik hem aan om elke dag toch ietsje verder te proberen fietsen: zo zou hij op de duur toch (weer) boven geraken.

Deze morgen begon hij aan de Willem Tellstraat en zoals gewoonlijk moedigde ik hem aan: vrijdag waren we tot punt x gekomen, dus daar zou hij moeten proberen voorbij geraken. En toen hij aan punt x kwam fietste Jan door … en door … en door tot hij boven stond. Hij trok grote ogen van zijn eigen prestatie en grote lof viel hem dus te beurt van mijnentwege.

Glunderend fietste hij door en vroeg plots ‘mama, ga jij dat aan de juffrouw vertellen?’. ‘Natuurlijk’, zei ik hem, ‘zo een prestatie zeg. Of mag ik niet?’ ‘Neen’ zei hij gedecideerd, en dan, vijf minuten later, met zo’n schaapachtige glimlach ‘Of toch’.

Hij is nog niet een beetje trots op zichzelf. En ik ook natuurlijk.

Avondgebeuren

En zo zaten we gisterenavond nog eens op school. Ja, vijf dagen op de week is het aan de kinderen, een paar dagen/avonden per jaar mogen wij er ook zijn. Gisteren voor het jaarlijkse schooletensfeest. Dit jaar in de Griekse sferen en het moet gezegd zijn: de moussaka was zeer lekker.

Dat eetfeest, daar gaan wij dus al plichtsbewust naartoe sinds Zelie in de eerste kleuterklas zit. Toen zaten we met ons drietjes aan een tafel. Eigenlijk met ons tweetjes, want Zelie zat in een buggy en lag te slapen wegens dat het al avond was en zij gemakkelijk sliep in de buggy. Met twee wegens dat wij toen nog amper andere ouders kenden op school en echt sociaal zijn wij niet altijd aangelegd. Maar we waren er, al was het maar om de school (financieel) te steunen.

Gisteren zaten we daar met meer 40 personen, volwassenen en kinderen: een 16-tal ouders en de rest dus kinderen. Vier tafels gereserveerd en nog plaats te kort, maar ‘gelukkig’ hadden een aantal van de kinderen bij ander vriendjes aan andere tafels een plaatsje gevonden zodat iedereen uiteindelijk toch kon eten.

Zo’n schooleten, dat is dus ongelooflijk wijs vind ik en ideaal om langs de ene kant, met de ouders die ge al kent een heel gezellige avond door te brengen en langs de andere kant, om met de ouders die ge nog niet kent kennis te maken. Na gisterenavond zullen we volgend jaar misschien voor het dubbele mogen reserveren, maar dan vragen we misschien de lerarenrefter 🙂

Blijven plakken tot de tweede shift begon en toen we wensten het gekeuvel verder te zetten in één of andere after-dinner gelegenheid, bleek die er dit jaar niet te zijn. Zo ongelooflijk jammer. En daar stonden we dan, met 15 volwassenen en een hoop kinderen, te bedenken wat we zouden kunnen doen. Want allemaal de stad intrekken met zo’n hoop kinderen, dat zagen we niet direct zitten. En naar huis, dat zagen we ook (nog) niet zitten. Tot een vriendelijke man ons aanbood om hem te vervoegen in een andere zaal waar de oud-leerlingen(?) zaten en waar er ook drank was en waar er geen tweede shift was en waar er ruim plaats was om nog na te babbelen. En zo belandden we voor nog een tweetal uur in de Muzenzaal en konden we dus nog even blijven plakken.

Dat zijn van die avonden waar ik echt naar uitkijk. We kunnen weer beginnen aftellen naar de volgende gelegenheid en hopelijk is er dan wel iets voorzien om te blijven plakken 🙂

Het gaat niet goed

voor de rest gaat het goed.

Het leek beter te gaan, maar gisteren is Zelie in tranen thuisgekomen van haar repetitie. Hetzelfde liedje als voordien: ze mag niet meedoen met de andere kinderen. Of ze gaan in een groepje staan en als ze haar zien afkomen gaan ze verder staan. Of ze spelen een spelletje dat zij niet kent en dus mag ze niet meedoen omdat ze het niet kent. Of ze laten haar meedoen, maar niet echt om te spelen. Ze mag bijvoorbeeld meedoen met touwtjespringen zolang ze blijft draaien. Als het haar beurt is zeggen ‘ze’ dat het niet zo is en ook niet de volgende keer of die daarna … Bij tikkertje mag ze de tikker zijn, maar de andere kinderen hebben dan zoveel mogelijkheden om zichzelf veilig te stellen dat ze niemand kan/mag tikken. Enfin, you get the picture. Het gebeurd meer wel dan niet dat ze met niemand kan of mag spelen en dat ze dus moederziel alleen is tijdens de speeltijden.

Vandaag vroeg mij een ander kindje hoe het nog met Zelie ging en ik ben beginnen wenen. ’t Is allemaal veel en veel te bekend en gekend. Oude wonden en openrijten en zo. Behalve dat, was ik eigenlijk blij om met dat kind gesproken te hebben want zij bevestigde dat het waar was wat Zelie zei, dat ze het al zien gebeuren had.

We zullen dus nog maar eens spreken met de ouders én de kinderen én de school. Er moet op één of andere manier een einde aan komen. Het moet gewoon. Ik weiger mijn kinderen te laten doormaken wat ik heb doorgemaakt. Als het niet anders kan, dan vinden we een andere school en andere clubs en andere …

Desperate times call for desparate maesures.

Na dag één

Voila. Anna haar eerste dag zit erop en hij is vlekkeloos verlopen.

Deze ochtend afgezet. Geen traantjes en direct vrolijk gaan spelen. Toen ik nog even door het raam keek was ze al op onderzoek in de klas.

De rapporten van de rest van de dag stemmen tot optimisme. Rapport één komt uit de mond van het meisje zelf. School was leuk. Ze heeft gefietst. Ze gaat morgen terug. juffrouw Greet is lief. Anna was zeer beslist.

Het tweede rapport komt van haar ‘grote’ broer, Jan dus: hij heeft de hele dag met Anna gespeeld. Ze heeft niet één keer geweend. Ze was heel flink. Rapport drie komt van een andere mama: Anna doet het heel goed. Rapport vier komt van mij: toen ik op school aankwam was ze aan het fietsen en ze had geen zin om van de fiets af te komen. Na even aandringen is ze dan toch meegegaan. Altijd een goed teken als ze niet direct meewillen naar huis.

Als ze het patroon volgt van haar broers en zus, dan zal deze eerste week geen probleem zijn. Volgende week kunnen er al probleempjes zijn en als het dan niet is, dan zeker binnen twee weken: hevige huilbuien als ik ga weggaan want dan zal ze eindelijk beseffen dat de verandering definitief is. Een paar dagen huilen en dan zal dat ook weer voorbij zijn en zal ze zich als een vis in het water voelen.

Alhoewel, Anna heeft zich op dat vlak eigenlijk nog maar weinig zoals haar broers en zus gedragen, dus misschien zullen we hier ook een ander patroon zien. Afwachten dus.

Gestart

Net als Lena is Anna deze ochtend gestart met de kleuterschool. Ons kakkernestje zit ook in de volgende fase.Michel is zelfs meegegaan op haar eerste schooldag.

Juffrouw Greet heeft haar direct opgevangen, er een gesprekje mee gehad en haar een beetje op haar gemak gesteld. Ze heeft haar eigen kastje gekregen met een zonnetje als teken (’t was eerst een muisje, maar aangezien Louis ook een muisje was hebben we gevraagd of ze geen ander tekentje kon krijgen, kwestie van later de tekeningen niet door elkaar te smijten) en kon er direct haar boekentas inzetten.

Heel even zag het er naar uit dat ze zou wenen toen we weggingen, maar toen ik haar vroeg of ze nog met Jan wou spelen, liet ze direct los en was ze weg.

Ik zou toch ook wel wreed graag een vliegje zijn vandaag.

Actie

Veel gepraat vandaag. Met een andere mama over uitdagingen en hoe die al dan niet aangemoedigd worden. Met vriendin F. bij de koffie over de kinderen en hun pleziertjes en ‘probleempjes’, over de gezondheid en over de bezigheden.

Met de leraar op school over pesten en opvolgen. Met de zorgjuf over extra uitdaging of niet en hoe dat in de gaten te houden.

Ook veel gefietst. Van huis naar de scholen. Van school naar de koffieplaats. Te voet meegewandeld naar vriendin F. haar huis en ondertussen nog meer praten. Van het huis van vriendin F. naar school. Van school naar huis.

De twee uur dat we ’s middags dan thuis waren heb ik nog eens een laatste keer genoten van het alleenzijn met Anna: dit is haar laatste vrijdag alleen thuis met mij. Volgende week zijn broers en zus ook thuis en daarna start ze met de eerste kleuterklas. Ik zal serieus mogen wennen.

’s Namiddags van thuis weer naar school om de kinderen op te halen. Van school naar school naar huis. Van huis naar de fietsenwinkel om zowel mijn licht als het licht van Zelie haar fiets te laten herstellen … en dan te voet weer naar huis.

In de vooravond dan toch de auto genomen: na het vele fietsen waren zowel mijn jas als mijn truien eronder doorweekt geraakt en sinds ik toch geen fiets meer heb tot morgen … Ik moest dus niet ver zoeken voor een excuus.

Vanavond dan verwacht onverwacht bezoek gekregen van de voltallige scoutsleiding van Zelie. Verwacht omdat ze eerder deze week gebeld hadden dat ze zouden afkomen; onverwacht omdat ze de afspraak nog gingen bevestigen en dat niet gedaan hadden. Maar welkom waren ze sowieso. Altijd leuk om de mensen die voor uw kinderen zorgen eens even op het gemak te kunnen spreken. Binnen een paar weken komen ook de leiding van Louis op bezoek. Als het even sympathieke mensen zijn dan gaan ze alletwee een goed jaar tegemoet.

En na al die actie kruip ik nu in mijn bed want morgen is het nog altijd geen vakantie: die begint pas als de kinderactiviteiten ook een weekend rusten.

Twee jaar geleden al

Toen ik zwanger was van Anna besloot ik mijn sociaal leven weer serieus op te krikken, na de bevalling dan wel. Sinds Zelie was dat allemaal een beetje op een (soms vreselijk) laag pitje gezet. En toen kwam Louis erbij. Dan Jan. En uiteindelijk Anna.

Die kalme jaren, dat was nodig. Babies zijn druk, kleine kinderen ook, en telkens er eentje bijkomt moet ge toch weer een beetje uwen draai vinden én proberen genieten van al dat nieuwe leven. Maar zeven jaar was meer dan genoeg geweest en ik nam mij voor om hoedanook weer iets voor mijzelf te doen, na de geboorte van Anna dus.

Toen Louis naar school ging had ik al de eerste stappen gezet en mij opgegeven als klasverantwoordelijke. Drie vergaderingen per jaar was zoveel niet gevraagd en zo kwam ik een beetje meer in contact met de school. Altijd interessant om te weten wat er zoal omgaat in de school van uw kinderen en het contact met andere ouders (lees ‘volwassenen’) was ook niet te versmaden.

Twee jaar geleden heb ik dan een volgende stap gezet: ik gaf mijn kandidatuur op voor de oudervereniging en het lukte: ik werd lid van de raad van bestuur. Maandelijks vergaderen deze keer en vooral: navergaderen. Wreed toffe en wijze mensen leren kennen en mijn sociaal leven is weer volledig hersteld (niet alleen daardoor hé, maar dat was er een deeltje van).

Dat eerste jaar was nog een beetje aftasten: wie wat doet en hoe ik daarin pastte en waar ik kon helpen. Het tweede jaar vond ik zo ‘mijn’ dada’s en ik denk dat ik dat wel goed gedaan heb.

Het mandaat is voor twee jaar, wat dus wil zeggen dat ik dit jaar mij opnieuw verkiesbaar moet stellen. Een paar weken geleden heb ik dus opnieuw mijn kandidatuur ingezonden en volgende week is het verkiezing. Spannend hé.

Vijf minuten paniek op de eerste schooldag

Einde vakantie en dus mocht de schoolroutine weer aanvangen. Op 1 september wordt die wel een beetje gewijzigd, toch in de zin van kinderen afzetten. Waar het normaal gezien van groot naar klein is, is het op 1 september dus omgekeerd.

Eerst Anna afgezet in de peutertuin. Ik had een beetje (veel) drama verwacht want Anna wil niet meer naar de peutertuin, zoals ze ons de laatste dagen wel meermaals had meegedeeld. Dat ze daar geen keuze in heeft, dat gaat er nog niet in uiteraard, en dus had ik er geen goed oog op, deze morgen. Maar het begon goed toen ik haar uit de auto kreeg via het ballonnenafleidingsmanouvre: aan de ingang van de kleuterschool hadden ze ballonnen opgehangen en dus zijn we maar die poort doorgewandeld. Eens binnen heb ik haar zonder wenen kunnen overdragen aan de kinderverzorgster en blijkbaar heeft ze zich de ganse dag gedragen als een engeltje. Ze is zelfs met de andere kindjes gaan slapen, iets wat ze de afgelopen vakantie nog amper gedaan heeft.

Daarna was het tijd om Jan af te zetten. Hij mag naar de tweede kleuterklas dit jaar, wat betekent dat hij nu één van de ‘grote’ kindjes is op school: het eerste en tweede kleuterklasje zijn in een andere straat gevestigd, vandaar dus. Eerst verborg hij zich achter mij, maar zijn beschaamdheid was rap voorbij en binnen de kortste keren was hij al aan het rondfietsen en aan het spelen.

Terwijl hij dus nog een beetje moest wennen, was ik beginnen praten met de juffrouw van de eerste kleuterklas en uiteraard over het feit dat Anna ook zou beginnen na de herfstvakantie en dat ik haar toch zou moeten inschrijven. De juf keek mij eens aan met opgetrokken wenkbrauwen en zei dat er misschien een probleem dan zou zijn want de klas was volzet. Ik stond redelijk perplex: sinds Zelie in 2003 begon in de school is de eerste kleuterklas nog nooit volzet geweest. Er was nooit sprake van een wachtlijst of zich opjagen en behalve Zelie heb ik dus Louis en Jan nooit op voorhand ingeschreven tot ongeveer een week voor ze begonnen. Een lichte paniek maakte zich dus van mijn meester want een alternatief heb ik niet echt in gedachte. De juf zag mij dus wit wegtrekken en raadde mij aan om zo rap mogelijk langs het secretariaat te gaan: misschien dat er toch nog één plaatsje was, maar zeker wist ze het niet.

Het goed humeur van de eerste twee ‘drops’ was dus op slag weg en bloednerveus reed ik dan met de oudsten naar de school. In plaats van eerst met Zelie en Louis naar hun klas te gaan kijken, was het dus eerst richting secretariaat. Met paniek in mijn stem (en ja, tranen in mijn ogen want dat gebeurt bij mij als ik paniekeer) vroeg ik dus of het waar was dat de eerste kleuterklas volzet was, en het eerste spontane antwoord was ‘ik dacht van wel, ja’, en toen ‘ik zal eens kijken’. Er werden lijsten bovengehaald, pakken papieren, nog een andere hoop papier, een nieuwe lijst. Er werd gebeld met de juf van de eerste kleuter om namen op de lijst te controleren en te zien of er niemand vergeten was. Na een tiental zeer bange minuten viel het definitieve verdict: er was nog één plaatsje vrij. Opluchting mens, ge kunt u dat niet inbeelden. We hebben onmiddellijk ter plekke alle formulieren ingevuld en de nodige handtekeningen gezet en het is nu officieel: Anna kan na de herfstvakantie starten op school. Dezelfde school als haar broers en zus.

Zelie stond de hele tijd bij mij en even later kwam Louis er ook bij staan en we stonden daar dus alledrie bijna te bibberen op ons benen, maar eens alles in orde bleek konden we eindelijk zonder zorgen naar hun klassen gaan kijken. Het waren twee blije kinderen: de klassen zijn volledig overgegaan, niets gemixt en dus zitten ze bij dezelfde vriendjes als vorig jaar. Zelie zit ook bij de leraar waarop ze gehoopt had. Gezien Louis geen voorkeur had was hij dus ook blij met zijn lerares. Hij zit bij dezelfde lerares als Zelie indertijd, dus wij kennen haar ook al een beetje.

Vanavond zijn ze allemaal blij thuis gekomen, de twee oudsten met een pak huiswerk al … voor mij: boeken kaften. Louis zijn boeken waren tegen morgen en daar heb ik mij dus eerst aan gezet en die zijn gedaan. Voor Zelie heb ik nog tijd tot woensdag. De helft is nu al gedaan maar na meer dan drie uur kaften heeft mijn rug het begeven en de andere helft zal dus voor morgen zijn.

Tweede schooldag morgen en voor mij mijn tweede werkdag. Morgen meer daarover. Nu eerst gaan slapen.

De cijfers

Uiteraard krijgen de kinderen op het einde van het jaar ook een rapport mee en het was zowel voor Zelie als voor Louis weer zeer goed.

Eigenlijk een herhaling van het tussenrapport in december, relatief identiek hetzelfde. Allebei hadden ze weer meer dan 90%.

Louis zit blijkbaar in een zeer sterke klas. Op de laatste dag van het schooljaar nog eens gesproken met de juf en ze zei het zelf. Ze was er enigzins verbaasd van hoe goed de klas wel was. Acht kindjes zijn geëindigd in de 90%, de rest van de klas heeft in de 80%.

In Zelie haar klas zit er al meer variatie: van 60% (2) tot 90% (2) en Zelie is opnieuw tweede geworden met één tiende verschil van haar beste vriendin die opnieuw eerste was. Ze waren alletwee zeer content, ook voor elkaar en wij waren ook blij omdat zij blij waren.

Een mooi einde dus van het schooljaar. Hoogtijd voor ontspanning.