Tag: Sport

Actie

Kijk, ik ben zo geen persoon die aan sport doet. Dat is voor mietjes en mensen die meer karakter dan mij hebben. Niet dat ik altijd zo geweest ben hoor.

Toen ik ‘jong’ was, zijnde van mijn 5 jaar tot ergens begin mijn tienerjaren, sportte ik wel. Ballet gedaan, een paar jaar atletiek, zwemclub en jarenlang scouts, wat ook actie genoeg gaf. Tijdens het humaniora deed ik niet echt veel sport, maar we fietsten naar school of gingen te voet. Niet dat we zo ver van school woonden, misschien 3 kilometer, we  bewogen dus wel. Dat en de vele fietstochtjes om tot bij de vriend(inn)en te rijden maakten dat ik in beweging bleef.

Aan de univ kreeg ik een opstoot van actie. Een vriendin kon me overtuigen om mee te gaan zwemmen en fitnissen en dat hebben we een paar jaar gedaan. Wreed leuk en zo, maar eens de vriendin begon af te haken stopte ik er ook mee.

Sindsdien ben ik zonder sport. Al meer dan 15 jaar en ik schaam mij daar niet voor. De kinderen geven mij de laatste jaren genoeg beweging, ik fiets al zeven jaar van het station naar mijn werk en terug en sinds vorig jaar fiets ik ook tussen thuis en station. Geen gebrek dus aan beweging. Er is ook geen enkele sport die mij genoeg aanspreekt om mijn gat voor op te heffen, laat staan om er ’s avonds nog eens voor uit mijn kot te komen.

Maar er lijkt verandering ingekomen te zijn. Vanavond heb ik mijzelf zo ver gekregen om een proefles Zumba te volgen. Redenen? Ik dans graag en zeker op latinomuziek, dus dat sprak me al heel erg aan. Doorslaggevend was de plaats waar de lessen plaatsvinden: achter de hoek. Ik moet geen sporttas klaarmaken, geen sleutels of portefeuille of andere brol meenemen. Ik trek een trainingsbroek aan, een T-shirt – en als het kouder wordt gewoon een jas erover – en ga gewoon de deur uit om even te sporten. Bijkomende reden: de les begint om 19u30 en dat is nét op tijd: de kleinsten zitten dan net in bed en ik heb mij nog niet in de zetel geïnstalleerd (want anders kom ik er niet meer uit). Een uurtje weg en op tijd terug voor de avondprogramma’s op TV.

Conclusie na één les: zalig! Ik heb de ganse les doorgemaakt met een lach op mijn gezicht. Zo erg heb ik mij geamuseerd. Het is vermoeiend en uitputtend, maar het uur is voorbij gevlogen. Dat ik geen partner had heeft mij geen moment gestoord.

De lessen zijn op dinsdag en donderdag en ge moet geen vaste dag gaan. Ge moet zelfs niet elke week gaan. Ge kunt een beurtenkaart nemen en dan zelf beslissen wanneer ge die op gebruikt. Of gewoon per les betalen per keer dat ge gaat. Volledig mijn ding dus.

Ik heb nu wel een kaart genomen, kwestie van mijzelf toch ergens een beetje te dwingen om terug te gaan, maar ik denk dat er niet veel dwang zal nodig zijn. Oh, en bedankt Drun, voor de tip.

Hectisch

Gisteren was hectisch. OK, het was vroeger ook al zo, maar dit jaar is het (nog) een graad erger geworden. De belangrijkste oorzaak? Jan zijnen voetbal.

Begrijp mij niet verkeerd: ik vind dat fantastisch. Hoe gelukkig die jongen is als hij mag voetballen. Hoe hij daar in opgaat. Hoe veel en hoe rap ze dingen leren, in zo’n club (Jan dus niet alleen, ge moet die andere gastjes sprongen zien maken). Maar kwa tijdsroof kan het tellen.

Zaterdagvoormiddag was vorig jaar ook al druk: turnen (Zelie, Jan én Anna) en zwemmen(Jan, Louis en Zelie). Maar de namiddag was tenminste een rustpunt, zeker omdat er 2 kinderen minder waren wegens naar de scouts. Dit jaar zijn de voormiddagen opnieuw druk: ballet (Anna), turnen (Anna en Zelie) en zwemmen (Jan, Louis en Zelie). In de namiddag zijn Zelie en Louis weer naar de scouts, maar nu komt daar tussenin Jan zijnen voetbal. Elke zaterdag heeft hij een wedstrijd, soms in de voormiddag, soms in de namiddag, en een wedstrijd betekent erbij blijven. Mijn rustige namiddag is dus weg als de wedstrijd in de namiddag valt.

Maar kijk, we (de ouders) hebben zaterdag genoten. Onze jongens hebben weer verloren, maar deze keer maar met 3-4. Twee goals door Noah, één door Jan en vooral, ze hebben goed gespeeld. Op een bepaald moment een prachtige beweging gemaakt tussen 3 spelers met lange passen. Ik ga dus effectief nog een echte voetbalmama worden.

Maar kijk, dat was maar één deeltje van de hectische dag. On a different note heeft Anna haar eerste balletles gekregen zaterdag. Zelie volgt sinds 2 jaar balletles bij Ducatillion en we zijn daar zeer content van: streng maar rechtvaardig en het moet goed zijn zonder de kinderen af te jakkeren en te ontmoedigen. Het is echt ballet en geen ‘huppeldepup’ om de kinderen bezig te houden. Dit jaar kwam er een lesuur bij voor de allerkleinsten vanaf 4 jaar en ik heb gevraagd of Anna het mocht proberen: ze wil graag ballet doen en ge kunt nooit weten hé. Toen ik haar afhaalde glunderde ze gewoon en de juf zei dat ze dacht dat het wel ging gaan, dus proberen we toch nog even voort.

Om een hectische dag volledig rond te maken was er nog een verjaardagsfeestje ’s avonds … in Nederland wat betekende: op tijd vertrekken als in tussen 17u30 en 18u. Als ge maar om 17u thuiskomt, 2 kinderen moet klaarmaken voor de avond én uzelf klaar maken voor een feest, laat dat niet veel tijd.

Het feestje, dat was van mijn broer en zijn vrouw, die dit jaar 40 geworden zijn endit met een zeer leuke fuif hebben gevierd: lekker eten, veel drank, mensen teruggezien die ik 15 à 20 jaar niet meer gezien had, familie, goede muziek en zeer luik gezelschap. Om 2u30 heb ik mijzelf verplicht om toch te gaan slapen: het feestje was nog niet gedaan en ik amuseerde mij rot, maar vandaag was er een lunchafspraak in België en dus moest ik op tijd opstaan. Een voordeel: mijn papa is mij thuis komen halen en heeft mij hier weer mooi afgezet zodat ik zelf niet moest rijden. Moe gelijk ik loop de laatste weken was dat maar goed ook en zo had ik bovendien nog zeer leuk gezelschap gezien Michel thuis is gebleven bij de kinderen.

Vandaag was ik toch blij dat zaterdag achter de rug was.

Wedstrijd

Vandaag speelde Jan zijn eerste wedstrijd. ‘Zijn’ eerste, want blijkbaar was de eerste wedstrijd vorige week en wegens andere dochter in ziekenhuis hebben we die gemist. Maar soit. De eerste wedstrijd dus.

Voetbal

Ik stond eigenlijk verbaasd over mijzelf. Ik ben allesbehalve een voetbalfan, heb in mijn leven nog nooit een voetbalwedstrijd uitgekeken en dus zag ik er een beetje tegenop dat er wedstrijden gingen zijn, maar ik vond het eigenlijk wel leuk en voor dat ge het weet zit ge in de sfeer. Zoals het cliché dus zegt: het is anders als uw kinderen meedoen.

Voetbal

Ze zijn grandioos verloren (verkocht, zegt den anderen), maar één van de papa’s die mee was zei dat ze het toch beter deden dan vorige week: ze kwamen deze week tenminste op de kant van de tegenspelers 🙂

Keeper Jan

De kinderen hebben nog veel te leren, maar wat wilt ge: ze hebben amper 4 of 5 keer getraind. En ook: ik denk dat Jan niet echt keepersmateriaal is. Maar verder, voor zover ik het kon zien hebben ze zich wel goed geamuseerd en wij als ouders ook, en dat is toch het belangrijkste.

Aan mijne rekker

Zoals Michel zegt: vanaf nu zijn wij officieel ‘voetbalouders’ want Jan mag sinds vandaag voetballen. Voor hem ‘eindelijk’. Wij zijn geen voetbalfans, ik heb er zelfs een grondige hekel aan, maar ik moet toegeven: uwen kleinen zo zien rondlopen en hem amuseren is fantastisch.

Jan voetbalt!

Hij moet nog veel leren, maar daarom net gaat hij dus naar een club. Ik heb veel goede dingen van de club gehoord en op het eerste zich lijken ze allemaal al te kloppen, dus ik zie het eigenlijk wel zitten om af en toe naar een training te gaan. Meer dan af en toe zal toch niet lukken wegens werk enderzijds en andere kinderen ook met activiteiten anderzijds.

Maar gelukkig dat Jan was én is, ge hebt er geen idee van. Hij vraagt dat dus al jaren en ik had hem gezegd, pas als je 5 bent. Toen hij in februari 5 was geworden stond dat voor hem gelijk met het feit dat hij dus eindelijk naar een voetbalclub kon. Gelukkig had ik hem altijd gewaarschuwd dat hij zou moeten wachten tot het nieuwe seizoen, maar ik stuurde wel onmiddellijk een mail naar de club om te weten wanneer dat seizoen juist zou beginnen. Ze gingen mij terugmailen met de nodige details.

Jan voetbalt!

Eind juli kreeg ik dan de mail dat de trainingen op 12 augustus zouden starten. Jan kan al deftig optellen, maar de laatste twee weken heeft hij zich toch goed bezig gehouden met aftellen.

Swim, swim, swim

Zelie, Louis en Jan gaan sinds een paar maanden zwemmen in de zwemclub, want zwemmen is belangrijk. Dat heb ik nog maar eens goed gemerkt toen we op vakantie waren en bleek dat, alhoewel Louis had leren zwemmen met school, hij eigenlijk nog helemaal niet kon zwemmen. Toch niet in de mate om hem alleen in een diep zwembad te laten.

Dus zitten ze in de zwemclub. Om techniek te leren en ook kracht. Om echt goed te leren zwemmen.

Zelie en Louis zijn samen begonnen. In de tweede groep. ‘Tweede’ in de zin van één stapje hoger dan de kindjes die dus voor de allereerste keer leren zwemmen, zoals Jan dus, die dus in de eerste groep zit. Want de zwemclub eist relatieve perfectie in techniek vooraleer ze in de volgende groep mogen.

Met dat Zelie ondertussen toch al vier jaar kan zwemmen mocht zij na enkele weken al over: haar techniek moest gewoon wat geperfectioneerd worden.

Om de zoveel weken, meestal na een reeks en voor een nieuwe reeks begint, worden ze dan geëvalueerd. Kijken naar de vorderingen en de techniek en dus kijken of ze klaar zijn om over te gaan naar de volgende groep.

Het einde van de reeks komt er weer aan en vorige zaterdag werden Zelie en Louis geëvalueerd. Louis had zijn evaluatie bijna gemist, maar gelukkig had hij zijn badmuts aan het zwembad vergeten zodat hij terug gegaan was en dus nog eens het zwembad in mocht. Zelie was ook al wat later dan gewoonlijk en uiteindelijk kwamen ze bijna gelijktijdig terug. Eerst Zelie bijna euforisch omdat ze over mocht: ze mag nu in het ‘grote’ zwembad. Een paar minuten later kwam Louis doodgelukkig terug: hij mocht ook over.

Vandaag was het dan aan Jan. Ik was nog net op tijd om zijn laatste 10 minuten les te volgen en dus zag ik het ook toen hij getest werd. Een eerste poging ging niet goed zodat het bijna leek of hij nog een reeks in de eerste groep zou moeten blijven. Maar zijn juffrouw zei dat hij het wel kon en dus mocht hij nog een tweede poging doen. Resultaat na poging twee: hij mag ook over gaan.

Drie dolgelukkige kindjes dus en een overtrotse mama.

Afgetrapt

Vandaag zijn de eerste buitenschoolse activiteiten begonnen. Nu, eigenlijk mag dat in het enkelvoud hoor: de turnles is opnieuw begonnen.

Dit jaar een verandering ten goede: Zelie haar lesuren zijn opgeschoven van 9u naar 10u30. Dubbel joepie, want niet alleen is dat dus later en moeten we ons op zaterdagmorgen niet meer opjagen. Bovendien valt dat samen met de aanvang van het kleuterturnen (voor de kleintjes van 3 en 4 jaar) en nu moet ik dus maar één keer rijden voor drie kinderen.

Dit jaar zijn er dus drie kinderen die turnen. Zelie doet voort met ritmisch turnen. Jongeren dit jaar. Jan doet zijn tweede jaar kleuterturnen en Anna is ook begonnen aan haar eerste jaar. In principe is het maar vanaf 3 jaar, maar Anna is een ferme en toen ik er de organisatie vorig jaar over sprak, of ze nu al mocht beginnen, zeiden ze dat ze kon proberen en als het goed ging, dat ze mocht blijven.

Deze ochtend dus met de kinderen naar de turnles. Toen ik gisteren tegen Anna zei dat de lessen vandaag zouden beginnen was ze zeer enthousiast: ze was het nog niet vergeten dat zij ook mocht gaan turnen. Toen ik haar deze ochtend afzette keek ze zelfs niet meer om: direct mooi op de bank en mama bestond niet meer. Ze heeft het hele uur flink meegedaan en vond het fantastisch. Zelfs een kleine valpartij heeft haar niet ontmoedigd. Ze doet zeer goed mee en mag dus blijven.

De kleutergroep is opgedeeld in de 3-jarigen (Anna nu dus) en de 4-jarigen en dus mocht Jan nu bij de ‘grote’ kleuters turnen in de grote zaal. Hij had het een beetje moeilijker om mijn rok los te laten, maar na een paar minuten is dat dan ook gelukt. Samen met Louis heb ik mij dan in de cafetaria gezet om naar hem te kijken en eens de les begonnen was, voelde hij zich weer als een vis in het water.

Een uur na aanvang mocht ik de twee kleinsten aankleden. Nog een half uur later was Zelie er ook klaar voor. Drie enthousiaste kinderen op hun eerste dag buitenschoolse activiteiten. Het schooljaar is nu wel echt begonnen.

Goede moeder

Pluim voor mijzelf. Soms mag dat ook eens.

Morgen zijn er drie kinderen die een lunchpakket nodig hebben: Louis en Zelie omdat ze sportdag hebben, Anna omdat het staking is op de peutertuin. Vanavond heb ik dus al voor een deel van de lunch gezorgd.

Eerst gaan winkelen nadat ik de kinderen afgehaald had. Bakker (Anna heeft bokes nodig voor haar 4-uurtje), beenhouwer (beleg), Spar (groenten en fruit).

Dan naar huis om de kinderen eten te geven en ondertussen aan de lunch voor morgen te beginnen: pasta koken, komkommer in fijne reepjes doen, kerstomaatjes in twee, bloemkool stomen en in kleine roosjes verdelen, erwtjes blancheren. Alles mengen, er een yoghurtsausje opdoen en verse bieslook overstrooien. Afwerken met gesneden ham. Verdelen in drie porties in doosjes die ze morgen zo in hun knapzak kunnen steken en alles bewaren in de frigo.

Gaan nog mee in het lunchpakket, voor de groten: een petit gervais kaasje, twee stukken fruit, een koek, fles water. Voor Louis waarschijnlijk nog een paar boterhammen ook voor op de opvang na de sportdag. Voor Anna, naast de pastasalade, nog een paar boterhammen en een stuk fruit.

Soms ben ik dus wel degelijk een goede (huis)moeder.

Actie

Louis is eigenlijk een wreed kalm kind. Zeer emotioneel ook, op dat vlak dus alles behalve kalm, maar als het op doen aankomt is het wat anders.

Dit weekend verkondigde hij dat hij volgend jaar niet meer naar de scouts wou gaan, een verklaring waar ik kop noch staart aan kreeg: Louis gaat doodgraag naar de scouts. Hij stond dit jaar te popelen om te vertrekken, zijn vriendjes gaan ook, hij kwam uitgelaten en blij terug en kon amper wachten tot de volgende vergadering. Dus wat was het probleem?

Toen ik hem vroeg waarom trok hij zijn schouders op. Hij wist het niet, maar dat hebben we wel meer met Louis. Uiteindelijk komt het er wel uit, maar je moet geduld hebben. En het kwam er dus ook uit.

Louis tekent graag. ‘Graag’ is hierbij een understatement van jewelste: het is één van de dingen die hij het liefst van al doet. Lezen komt tegenwoordig heel dichtbij. Scouts, dat is de ganse namiddag. Wat wil zeggen dat tegen dat hij thuiskomt, hij niet meer kan tekenen omdat het tegen dan te laat wordt. En daar hebben we de reden waarom hij niet meer naar de scouts zou willen: niet omdat hij het niet leuk vind, maar omdat hij dan minder tijd heeft om te tekenen.

We zijn voorlopig tot een soort overeenkomst gekomen. Ten eerste worden nu nog geen definitieve beslissingen genomen: het schooljaar is nog niet voorbij en de grote vakantie moet nog komen en er is eerst nog zomerkamp (waar hij absoluut naartoe wil). Ten tweede: hij moet ‘iets’ doen van beweging. Als het warmer wordt is er weinig probleem met beweging want dan speelt hij hier genoeg buiten met broer en zussen of met de kinderen van de straat, maar ’s winters zou hij zich dag in dag uit binnensluiten met tekenen en lezen en zou hij te weinig buiten komen. Dus, als het geen scouts wordt, dan moet hij iets anders vinden. Ten derde: eens kijken of we niet iets (of iemand) kunnen vinden die hem bijkomend tekenles kan geven. Hij gaat al naar de tekenacademie en wil dat volgend jaar blijven doen, maar hij wil meer en dus ga ik daar eens voor kijken.

En zo sta ik plots in de schoenen van mijn moeder. Nu ja, niet exact, maar toch ongeveer. Toen ik een tiener was las ik ook ongelooflijk veel en graag en kwam ik soms dagen aan een stuk niet buiten. De zon mocht schijnen en het mocht warm zijn ongelooflijk, ik zat binnen in een zetel te lezen. En mijn moeder maar zagen dat ik naar buiten moest gaan, bij mijn vrienden, ‘iets’ gaan doen. Na veel gezaag zette ik mijn stoel dan wel eens buiten (meestal in de schaduw, ben nooit een zonneklopper geweest) en bleef ik lezen, soms nam ik dan mijn fiets en ging bij mijn vriendinnen.

In mijn verdediging: dat was in mijn pubertijd, niet als kind. Toen deed ik ballet, atletiek, ging naar de scouts, speelde veel buiten (ook) op straat, … Kortom, ik kreeg de nodige beweging, iets waar ‘men’ tegenwoordig zo op hamert, dat kinderen niet voldoende beweging meer zouden krijgen.

De cirkel is rond en ik denk dat binnen (meer dan?) twintig jaar Louis ook zal terugdenken aan deze periode wanneer hij zijn kinderen tot actie zal aanmanen 🙂

Leuk! Zwemmen

Elke week probeer ik met de kinderen te gaan zwemmen. ‘Proberen’ is het belangrijkste woord in die zin, want het lukt meer niet dan wel. Maar als het lukt, doen we dat op zondag.

Vandaag goede voornemens dus: Anna niet te lang laten slapen zodat we tegen 16u in het zwembad zouden zijn en wonder boven wonder is het gelukt. Allez, het was wel 16u10 tegen dat we in het pashokje zaten, maar het streefuur was eigenlijk goed benaderd.

Kapstokken ophangen, jassen uit en ophangen … en toen viel mijn frank. Ik had namelijk gecontroleerd of alle kinderen al hun spullen meehadden, maar was in de ganse organisatie vergeten kijken of ik mijn zwempak wel meehad. Ge raadt het al: niet dus.

Gelukkig waren we ons nog niet beginnen uitkleden en tegen half vijf zaten we terug in de auto huiswaarts. De kortste zwembeurt ooit én we waren nog niet nat ook.

Fiets, fiets, fiets

Zo’n mooi weer vandaag en daar moesten we van genieten, op één of andere manier, dus kreeg ik het briljante idee dat we eens met de fiets naar mamie zouden rijden. Ik was daar een paar dagen geleden mijn GSM toch vergeten, dus had ik ook een goede reden.

Probleem één: een stoeltje voor Jan. Toen Zelie geboren was hebben we twee fietsstoeltjes gekocht, één voor aan het stuur en één voor vanachter. Op één of andere manier hebben we er nog een tweede voor achteraan bijgekregen. Gelukkig, want toen mijn fiets gestolen werd zat dat ene stoeltje daar nog op én het bevestigingsstuk voor het stoeltje aan mijn stuur.

Aan het stoeltje dat hier nog was ontbrak evenwel een rechter voetsteuntje én voor het stuurstoeltje ontbrak dus een bevestigingsstuk, maar gelukkig zijn het vervangbare stukken en die ben ik dan een paar maanden geleden (eindelijk) gaan halen.

Ik was die stoeltjes toen ook beginnen installeren. Het voorste was op één, twee, drie gedaan, maar ik was in tijdsnood gekomen voor het tweede stoeltje zodat de installatie niet vervolledigd was. ‘k Had het bovendien verkeerd geïnstalleerd waardoor ik het opnieuw moest losmaken en herinstalleren. Door omstandigheden had ik het altijd uitgesteld maar vandaag moest het er maar van komen.

Met goede moed eraan begonnen en deze keer was het geen enkel probleem om het bevestiginsstuk te installeren. Het stoeltje ontbrak nog een voetsteuntje en ik was het steuntje van de juiste kant gaan halen, maar toen ik de verpakking open deed bleek het toch de verkeerde kant te zijn: verkeerde label dus.

Geen probleem, dacht ik: Jan kan op het stoeltje met één voet vast en de andere steunt op mijn zadeltassen. Misschien. We konden het proberen. En dan eerst naar de fietswinkel om het stuk te wisselen (én bevestigen), want dat is toch  niet zo ver, om dan verder te rijden.

Dus zei ik tegen Louis om zijn fiets te nemen. Nog geen twee meter had hij zijn fiets verplaatst toen die blokkeerde. Eens kijken wat het probleem was en bleek dat de ketting afgevallen was.

Plan B dus: fiets in de koffer van de auto, verkeerd stukje in de passagierszetel, Louis en Jan in hun stoeltjes achteraan in de auto en zo naar de fietswinkel. Voor een afgevallen fietsketting, hoor ik jullie nu denken. Juist, voor een fietsketting op te leggen gaan wij naar de fietswinkel. Want het is een fiets met vitessen, en de ketting moet een paar toeren maken vooraleer ze erop gelegd kan worden en de mensen van de fietswinkel, die dat als job doen, hebben er zelfs last mee om die ketting op te leggen. Dus ja, ik ga naar de fietswinkel om een ketting te laten opleggen.

In de fietswinkel was er geen probleem: onmiddellijk de ketting opgelegd en het stukje zonder enig probleem kunnen wisselen en op een goed kwartier (want er waren nog mensen voor ons) stonden we weer buiten.

Terug naar plan A: een fietstochtje in het mooie weer met de kinderen naar mamie en grandpère. Daarvoor moesten we dus eerst terug naar huis en dat deden we dan ook. Thuis de auto geparkeerd, fiets uitgeladen, steuntje voor de fietsstoel vastgemaakt, alles verliep (eindelijk) zonder problemen. Ondertussen haalde Michel Anna uit bed en tegen dat zij klaar was was alles/iedereen klaar en konden we vertrekken: Louis op zijn fiets, Anna vooraan bij mij op de fiets en Jan achteraan bij mij op de fiets.

Het was een zeer leuk en zalig tochtje. Louis reed voorop en luisterde voortreffelijk naar al mijn instructies. Hij had schrik als hij op kasseien moest rijden en langs trambanen, maar ondanks dat deed hij het zeer goed en fietste dapper door. Zelfs op de Sneppebrug gaf hij niet af en fietste zonder stoppen volledig naar boven.

Moe maar voldaan kwamen we bij mamie en grandpère toe … om te ontdekken dat zij niet thuis waren. Gelukkig was nonkel Philippe er wel dus had ik nog een beetje klap bij mijn (welverdiende) kopje koffie. Een half uurtje later kwam Louis al vragen wanneer we terug zouden keren. Hij was moe toegekomen maar ondertussen volledig gerecupereerd en hij stond te popelen om opnieuw te fietsen.

Van in Sint-Denijs zijn we naar Zelie gereden die bij de scouts zat (ik had er met haar naartoe gereden met de fiets) en dan zijn we alle vijf mooi samen naar huis terug gereden.

Voor herhaling vatbaar en misschien maken we er nu wel een vrijdag ritueel van: op vrijdag ben ik toch thuis, dus kunnen we evengoed met de fiets naar school gaan. Nu de zitjes erop staan houdt niets ons nog tegen.