Oef!

Onze laatste ‘drukke’ dag van het jaar. Behalve scouts deze namiddag lopen alle andere zaterdagactiviteiten vandaag gewoon door, met die bijkomstigheid dat er deze namiddag een extra activiteit is van de turnclub: het jaarlijkse Kerstfeest.

Zeer belangrijk voor de kinderen want niet alleen mogen ze hun kunnen tonen aan de verzamelde ouders, grootouders, familie, vrienden en vriendinnen, ze gaan die ook tonen aan niemand minder dan de Kerstman.

Het zal dus laat worden deze avond: die feesten lopen altijd uit, temeer dat ze eigenlijk altijd relatief laat beginnen: 16u45. Het uitdelen van de kadootjes door de Kerstman is voorzien voor 19u en meestal begint dat ook al niet op tijd.

Afgesproken dit jaar met een andere mama dat we de picknick zouden meehebben. De vorige jaren zo dom geweest om daar niet aan te denken en had F. het gisteren niet gesuggereerd, dan had ik er dit jaar ook niet aan gedacht. Maar als ik het (weer) vergeet, betekent het dat we tegen 20u thuis zijn en dat de kinderen dan nog moeten beginnen eten. Ze lopen nu al zo moe als een hond, ik mag dat dus zeker niet vergeten.

Eens deze dag voorbij is begint de vakantie dus ten volle: een volle twee weekends met niets van verplichtingen. Niet rondrijden om van hot naar her te gaan, niet moeten ergens op tijd zijn, niet moeten opstaan om ergens op tijd te geraken. Gewoon zalig genieten van de vakantie, uitrusten en af en toe wel eens een activiteit ondernemen, zolang die maar niet valt in de vroege uurtjes van de dag.

Oef! Bijna rust (al is dat ook wel relatief met vier kinderen in huis).

Rapporten

Gisteren zijn Zelie en Louis met hun eerste trimesterieel rapport thuisgekomen en ze hebben dat zeer goed gedaan.

Van Zelie wist ik het al: zij krijgt wekelijks haar toetsen mee naar huis zodat je daar toch al een indicatie in ziet en daarnaast vertelt zij honderduit over de dingen op school. Ze zit dit jaar in een sterke klas en, naar ik heb gehoord, zitten er toch een vijftal kindjes die graag ‘eerste’ zouden zijn van de klas. Het is er dus competitief, maar niet jaloers competitief: al die kindjes zijn ook vriendjes en aangezien ze het van elkaar weten lijkt hen dat alleen maar in positieve zin aan te moedigen.

Er zijn bij dit rapport twee kindjes met meer dan 90% en blijkt dat het andere kindje haar beste vriendin is: zij is eerste, Zelie is tweede met een verschil van één tiende van een percent. Ze vinden het alletwee fantastisch en Zelie is zeer blij voor Y. maar het zou mij niet verwonderen dat ze nu in de tweede trimester nog een tandje zal bijsteken 🙂

Louis heeft ook een zeer goed rapport met meer dan 90%. Ik ga hier niet onnozel doen en zeggen dat ik het niet verwacht had, of beter: gehoopt had. Deze trimester had ik immers nog maar één keer een ‘hoop’ toetsen gezien van Louis (toetsen die stuk voor stuk zeer goed waren) en eigenlijk viel ik toen een beetje uit de lucht: Ah, jullie maken ook toetsen?

Louis is nogal het tegenovergestelde van zijn zus op vertelvlak. Het heeft ook een week geduurd vooraleer ik bijvoorbeeld wist dat hij huiswerk moest maken. Hij zegt daar niets van, hij doet gewoon zijn ding en daarmee is het gedaan. Toen een mama mij iets vroeg over het huiswerk dat zijn klas moest maken viel ik dus uit de lucht: huiswerk? Louis? en wanneer moet dat dan gegeven zijn? Elke dag, zei die mama.

Ik zal dus ook een mooi figuur geslagen hebben en ’s avonds vroeg ik er Louis naar en toen zei hij, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, dat hij dat in de studie maakte. Daarmee was de kous af.

In die vier maand hebben we uiteraard ook nog met de juffrouw gepraat en Louis doet het zeer goed, maar sinds die eerste ‘hoop’ toetsen hoorden we nooit veel meer over de school, toch niet op leervlak.

Dat hij een goed rapport zou hebben wist ik dus wel, maar hoe goed, dat was iets anders. Meer dan 90% dus, samen met nog 7 kindjes in zijn klas. Hij zit duidelijk dus ook in een zeer sterke klas.

Enfin: wij zijn (opnieuw) trotse ouders dus, dat hoeft niet gezegd. En nu genieten van twee weken vakantie, want daar is hier bij de drie oudsten ook hoge nood aan.

Weekendje Ardennen

Relatief onverwacht waren we deze middag al terug in Gent na ons Weekendje Ardennen. Onverwacht want ik had verwacht pas deze namiddag ten vroegste en zelfs eerder in de vroege avond terug te zijn.

Niet dat we zo lang in het hotel gingen blijven. Het uitchecken moest al deze voormiddag gebeuren, dus dat was voorzien. Wat niet voorzien was was dat de Grotten van Han zouden gesloten zijn, maar dat zal mij dan weer leren om op voorhand eens deftig op de website te kijken naar de opningsdagen: dit weekend stond duidelijk aangeduid als gesloten.

In plaats van aan speleologie te doen zijn we dan maar richting Gent gereden om de middag en namiddag bij mijn schoonouders door te brengen. Het was ook al ettelijke weken/maanden geleden dat we dat gedaan hadden en het was een heel aangename namiddag. Een mooi einde van het weekend.

De uitstap zelf: een hotel gelegen in een wreed schoon landschap, in the middle of nowhere, waar niets te doen is behalve wandelen (en vissen, volgens de website, maar dat zal dan wel ’s zomers zijn). Had hier en daar op het internet gekeken voor commentaren en was o.a. tegengekomen dat het een ‘familiehotel’ was. Note to self: ‘familiehotel’ staat niet voor ‘kindvriendelijk hotel’. Blijkbaar is het een hotel dat zich specialiseert in rust en dus probeert koppels met kinderen te ontmoedigen om bij hen te boeken want effectief, er is daar niets voorzien voor kinderen. Ze hadden nog net een kinderstoel voor Anna, maar daar hield het ook bij op. Er was zelfs geen kinderbedje aanwezig, maar gelukkig hadden we dat zelf mee. Vermoedelijk bedoelen ze dus met ‘familiehotel’ een hotel voor (volwassen) families om samen te komen en zo waren er wel een paar aanwezig, families dus.

En rust kan je daar wel krijgen: prachtig kalme omgeving, zeer mooi uitzicht, in de zomer moet het terras overbevolkt zijn wegens zo aangenaam ingericht en gelegen, in principe is er zelfs geen TV: onlangs hebben ze beneden een TV kamer ingericht waar ’s avonds TV kan gekeken worden door de gasten (ze hebben daar Belgacom TV), maar daar houdt het ook bij op. De TV’s in de kamers hebben zo goed als geen ontvangst (wegens geen kabel), maar er kunnen wel DVD’s op gekeken worden. Eigenlijk een ideaal plekje om tot rust te komen.

De kamer was leuk: twee verdiepingen en op het bovenste stonden vier (normale) bedden voor de kinderen, beneden stonden twee bedden voor ons, een stoel aan een tafeltje, twee nachtkastjes, een bureau en een kleerkast. Apart toilet en een badkamer met bad en lavabo. Niet overdreven groot maar aangenaam en zeker niet bekrampt.

Opgemerkt: in Wallonië moeten loodgieters even zeldzaam/overbezet goed zijn als hier in Vlaanderen want de badkraan en -douche lekten langs alle kanten als het water liep, geen problemen als de kranen dicht waren, daar niet van. Maar aan de positieve kant: alles was zeer proper en de handdoeken waren superzacht.

Mijn bed leek op het eerste zicht veel te zacht. Toen we erop gingen zitten zakte het op het voeteinde bijna tot aan de grond. Uiteindelijk was het een zeer goed bed en heb ik zeer goed geslapen: de steun die ontbrak aan het voeteneinde was er wel in de rest van het bed. Gewoon een klein constructiefoutje waar je niets van merkte eens je in bed lag.

De mensen zelf: uiterst vriendelijk en zeer behulpzaam. Want alhoewel ze niet echt op kinderen voorzien zijn, werden de kinderen meer dan vriendelijk ontvangen. De dienster ’s avonds bij het eten was eigenlijk een beetje extra vriendelijk: bij een babbeltje bleek dat ze zelf ook vier kinderen had, dus zij was ongelooflijk gecharmeerd door de kinderen. De kinderen hebben zich eigenlijk wel gedragen, alhoewel Michel vond van niet, maar aangezien hij zich al zat op te vreten vanaf het moment dat de eigenaar gezegd had dat zij in het hotel liever geen kinderen hadden, hou ik geen rekening met zijn ‘impressie’ 🙂

Het eten ’s avonds was ongelooflijk in orde. Een kok die een pluim verdiend. Voor de kinderen was er eerst tomatensoep, maar van die hele lekkere dikke boordevol-groenten-soep met croutons. Daarna kregen ze kalkoen, groenten gratin en versgesneden frieten. De kalkoen was ongelooflijk sappig met een heel lekker sausje bij, de frieten hadden alle vormen en groottes en waren zeer lekker en de groenten gratin was er één met courgettes, paprika en boontjes. Minder succes bij de kinderen maar ik vond het zeer lekker.

Voor ons eerst een duo van paté: patrijs en hertebok. Geserveerd op een slaatje met een zalige zoete vinaigrette en geconfijte ui. Gevolgd door een consommé van bospaddestoelen: zeer lekker, fantastisch lekker klaargemaakt met stukjes paddestoelen in. Als hoofdschotel filet van hinde met een een aardappelgratin, broccolipuree en dezelfde groenten gratin als de kinderen. De filet was uitstekend gebakken en zeer mals, de saus was heel lekker maar de groenten mochten iets meer zijn, maar ik heb dat meestal bij een schotel: ik eet nogal wreed graag groenten.

Als toetje een stukje taart met een lekkere custard en twee stukjes fruit. De custard was zeer lekker en de taart met de custard ook wel, maar ik ben zo geen taartfan (met uitzondering van sommige van Françoise). Toch een zeer goede afsluiter van de hele maaltijd.

Conclusie: eigenlijk zou ik er nog naartoe gaan, maar zonder de kinderen dan. Op dat vlak heeft Michel dus wel gelijk. De ideale plaats om volledig tot rust te komen, kort buiten te wandelen om een beetje verse lucht te hebben en zeer lekker te eten. Als ge het meer moet hebben van activiteiten, dan blijft ge daar beter weg.

Hoogtijd-bedtijd

Schoolmoeheid. Ik vergeet altijd dat dat bestaat. Geen schoolmoeheid als in beu om naar school te gaan. Zo oud zijn mijn kinderen nog niet. Maar ze worden wel heel erg moe van naar school te gaan.

Ja oké, er zijn veel vakanties in zo’n schooljaar en het is niet altijd gemakkelijk om daar een oplossing voor te vinden als beide ouders werken, maar als ik zie hoe mijn kinderen zich gedragen zo tegen de week voor het vakantie is, dan besef ik dat die vakanties meer dan nodig zijn.

En uiteindelijk zijn het lange dagen voor die klein mannen. Lang en druk. Veel te doen, veel te zien, veel te leren én daarnaast willen ze nog vanalles van buitenschoolse activiteiten doen. Hun energie, hoeveel meer ze er ook van mogen hebben, is ook niet onuitputtelijk.

De laatste twee weken is het ’s ochtends soms echt een ramp om de kinderen te laten opstaan. Ze geraken met moeite uit bed en dan denk ik dat ze niet echt te laat in bed zitten. Sowieso slaapt Jan toch zo’n elf uur en een half, soms een vijftien minuten meer. Zelie en Louis slapen een uur minder en vooral voor Louis lijkt dit tegenwoordig te weinig te zijn.

Maar nu is het vakantie en tegen het einde van de vakantie ga ik toch proberen om een nieuw ritme in te stellen. Louis moet sowieso een half uur vroeger naar bed, Zelie ook toch een tien à vijftien minuten, en het streefuur voor Jan en Anna moet beter nageleefd worden. Want alhoewel Jan het zonnetje zelf is als hij ’s ochtends wakker wordt, eens hij een uur wakker is kan zijn humeur volledig omslaan.

Maar eerst genieten van ons weekje vakantie want, u raadt het al, ik heb mijn resterende vrije dagen ook opgenomen om samen te kunnen genieten.

Vakantie

Vorige week werd mijn vraag voor verlofdagen goedgekeurd: ik zal thuis zijn met de herfstvakantie. De volledige vakantie. Geen opvangproblemen dus en dat alleen al vind ik zeer leuk.

Het zullen mijn laatste dagen zijn dat ik opneem dit jaar. Alhoewel dat niet wil zeggen dat het gedaan is voor dit jaar: vorige week hebben we de ‘verlossende’ mail gehad van de personeelsdienst dat we dit jaar ook weer de volledige kerstvakantie als extra verlofdagen krijgen: yiha.

Ik heb denk ik toch de beste werkgever ter wereld 🙂

Weekendje weg

Vorige vrijdag vertrokken wij dus voor drie dagen naar Zeeland. Juist, in Nederland. Drie dagen Center Parcs, Port Zélande, en god mag weten waarom de Nederlanders er een Frans-klinkende naam aan hebben willen geven. Misschien om de mensen te misleiden zodat ze denken naar Frankrijk te gaan? Enfin, dat toeteralnietoe.

Ik keek daar al een tijdje naar uit, naar dat weekend, om verschillende redenen.

Voor ik zwanger was van Anna heb ik mij al eens geïnformeerd om eens naar één of ander Center Parks/Sunparks ding te gaan. Het leek mij een goede vakantieplaats om met kinderen naartoe te gaan. Brochures opgevraagd, prijzen bekeken en ook locaties, maar uiteindelijk niets gedaan.

Uit schrik vooral. Zo’n vakantiedorp, wat houdt dat eigenlijk in? Want die reclames zijn altijd zo mooi. Het is alsof je in je bungalow zit met in de verste verte geen andere mensen te zien en als ik die reclames zag dan deed dat niets anders dan ongelooflijk veel ongeloof oproepen. Eerlijk gezegd kon ik dat idyllisch beeld niet geloven. Prijs/kwaliteit gezien klopte dat beeld niet en aangezien ik geen zin had in juist de tegenovergestelde situatie terecht te komen (iedereen op elkaars lip en alles super lawaaierig en druk) legde ik de brochures maar naast mij. Maar nieuwsgierig bleef ik wel.

Een andere reden was dat ik er ongelooflijk naar uitkeek om eens met gans ons gezin weg te gaan. Want dat was nog nooit gebeurd. Als ik mij niet vergis zijn wij nog nooit samen met de kinderen weg geweest. Niet met één kind en dus ook niet met vier.

Een derde reden was dat het een traktatie was: we werden uitgenodigd en moesten niets betalen. Op die manier dus een vakantiedorp uitproberen is ideaal want als het zou tegenvallen dan hebt ge niets verloren.

Een laatste reden zal wel het gezelschap geweest zijn. Het was met de mensen van Michel zijn werk en ik heb die mensen nog maar één keer ontmoet, tijdens de kerst/nieuwjaarsdiner op zijn werk, en het waren allemaal leuke mensen, velen van onze leeftijd, en bijna allemaal met kinderen, dus het beloofde een leuk weekend te worden.

En ik ben niet echt ontgoocheld geweest. Het huisje was gezellig en leuk. Het stond helemaal niet alleen, was een onderdeel van een hele rij huisjes, maar eigenlijk heb ik op geen enkel ogenblik ook maar één buur gehoord.

Toen we uitgepakt waren vrijdagavond konden we gaan eten en daar ontmoetten we de collega’s en hun partners en kinderen. Het was zeer gezellig en ik heb een aantal mensen beter leren kennen. Het eten was OK: we zaten in Nederland nietwaar 🙂 Neen serieus, er was een buffet en een aantal dingen waren lekker, een aantal andere dingen iets minder maar dat zal wel zo zijn in elk buffet.

’s Avonds vroeg in bed en uiteindelijk was dat maar goed ook. Want ook al heb ik die nacht niet goed geslapen (mijn eigen bed is nu eenmaal veel beter en telkens ik mij draaide schoot ik wakker van de pijn in mijn rug), ik heb bijna 12u geslapen en dat deed al bij al toch deugd.

De twee volgende dagen waren puur genieten: gewoon doen waar we zin in hadden en niets, maar dan ook niets moeten doen. De broodjes voor het ontbijt werden aan het huisje geleverd, het middag- en avondeten werd klaargezet of voor u klaargemaakt en het enige waar we moesten aan denken was: wat nu? Iets doen? Niets doen? Waar en met wie? Niets moest, alles kon.

Dus heeft Zelie paard gereden, zijn we tweemaal naar het subtropisch zwembad geweest, hebben we geluilekkerd aan het strand en aan het meer, hebben we fietsen gehuurd om overal makkelijk en rap naartoe te kunnen en ja: ook eentje voor Jan die dat heel alleen en heel flink gedaan heeft, hadden Zelie en Louis vanaf het eerste moment vriendjes gemaakt waar ze de rest van het weekend mee gespeeld hebben, hebben de andere kinderen ook genoeg keuze gehad om met de andere kinderen te spelen en heb ik zeer leuke gesprekken gehad met volwassenen.

Een ongelooflijk leuk weekend. Het is allemaal zo goed meegevallen, zeker in de zin van met ons zessen weg te gaan, dat ik al ben beginnen kijken naar plaatsen om nog eens zo een weekendje weg te gaan.

Hmm. Ik heb de smaak te pakken gekregen.

Fin

Acht volle weken heb ik gehad. Acht weken vakantie. En eigenlijk iets langer want aangezien ik op vrijdag niet werk is mijn vakantie al op 29 juni begonnen. Of is het 28 juni ’s avonds?

Ik ben blijkbaar ook niet de enige die morgen terug aan het werk mag. Ook voor i. is het afgelopen met de vakantie en ergens vind ik dat wel tof zo, dat ik niet de enige ben die na een lange periode terug aan het werk moet.

Nu ‘moet’. Niet dat het mij tegensteekt hoor. Eigenlijk kijk ik er naar uit om terug te beginnen. Want mijn acht weken vakantie waren toch eigenlijk niet echt vakantie. Vakantie in de zin van niets doen en genieten, u nergens van aantrekken en nieuwe dingen ontdekken. Mijn acht weken waren acht weken babysitten en wassen en plassen en van hot naar her gaan. Dus, net zoals i., had ik niet echt een vakantiegevoel.

Niet dat het me stoort hoor. Helemaal niet. Die extra weken ouderschapsverlof die ik opnam, dat was met de zeer duidelijke gevolgen in mijn hoofd. Ik heb mij daar nooit illusies over gemaakt wat dat zou geven, zo twee maanden thuis met vier kinderen.

Het heeft me wel (nog maar eens) duidelijk gemaakt dat ik niet in de wieg ben gelegd om huismoeder te zijn. Dat ik toch een beetje meer intellectuele uitdaging nodig heb dan thuis te zijn met mijn kinderen, hoe graag ik ze ook zie en hoe erg ik ook genoten heb van de afgelopen weken.

Want genoten, dat heb ik wel, ondanks alle het hectische van een huishouden met vier kinderen. Ik weet ook dat ik zou genieten moest het veel langer duren. Dat weet ik immers uit ervaring van toen ik na Jan en Anna bijna een half jaar heb thuis gezeten. Maar ik weet dat dat genieten er is omdat ik weet dat de periode eindig is. Dat het niet blijft duren. Dat aan het einde van die periode (hoe lang of hoe kort ook) mijn werk staat te wachten.

En wat het grootste bewijs is van dat genieten is dat, in die acht weken, er geen enkel vriendje is komen spelen. Niet dat ze niet mochten. Integendeel. Maar we hebben ons zo goed geamuseerd en we hebben zoveel gedaan, dat het in al die weken gewoon niet aan bod gekomen is om vriendjes te vragen. We hebben er zelfs niet aan gedacht. Ik niet, maar de kinderen ook niet.

Misschien dat er op het allerlaatste moment toch nog verandering in komt? Voor volgende donderdag hebben we een vriendinnetje van Zelie op slaappartij gevraagd. Hopelijk kan ze dus komen. En ik denk dat ik morgen de mama van een vriendje van Louis ga bellen om te vragen of dat vriendje op vrijdag mag komen. Zo hebben de twee oudsten alletwee een vriendje voor de laatste vakantiedag.

Morgen terug aan het werk. Het zal deugd doen.

Terug thuis

Deze ochtend om zes minuten voor negen vertrokken om de twee oudsten te gaan halen. Met dat schoon weer dat voorspeld werd was ik er niet gerust in, filegewijs dan, maar behalve een snelheidsbeperking tot in Drongen van 110km/u hebben we niets gemerkt van eventuele dagtoeristen. Het langst hebben we moeten wachten vanaf de oprit naar Adinkerke: het is dé oprit ook voor Plopsaland en dat kan je merken als je daar rond 10u aankomt.

We waren dus mooi op tijd en de kinderen waren zeer blij ons terug te zien maar ook een beetje triest om te moeten vertrekken.
Ze zijn een paar keer rondgegaan om toch maar zeker te zijn dat ze alle monitoren dag hadden gezegd en ik denk dat het toch zo’n half uur geduurd heeft vooraleer we eindelijk konden vertrekken.

Met dat het zo’n prachtig weer was besloten we aan zee te blijven en er een dagje van te maken. Eerst een wandelingetje op de dijk, een opblaasbaren krokodil en orka gekocht, zetels voor Michel en mijzelf, een hapje gaan eten en dan het strand op. Meer moet dat dus niet zijn voor de kinderen want ik had mij wel voorzien en de zandspeeltjes, extra handdoeken en zwemkostuums meegepakt.

De hele namiddag hebben we dus aan het strand doorgebracht en hebben we genoten van zon, zee en zand. Zelie heeft al niets schrik meer en gaat zo diep mogelijk de zee in. Louis gaat ook al ver maar bleef eigenlijk toch liever in het ondiepe op de orka dobberen. Jan had veel schrik in het begin en toch weer niet: hij deed niet liever dan naar de zee te gaan maar als hij er was kreeg hij schrik om er dieper in te gaan dan met zijn tenen. Maar na een tweetal uur is dat ook volledig over gegaan en sprong en liep hij erin zo rap hij kon of dobberde hij op de krokodil. Anna kon er niet genoeg van krijgen. De eerste kennismaking was een beetje verrassend maar eens ze de temperatuur en de golfjes gewoon was wou ze er niet meer uit.

We hebben er allemaal een mooi kleurtje bijgekregen (vooral Michel dan: een rood kleurtje) maar het was een zalige dag. In de late namiddag zijn we dan op het gemak teruggekeerd naar huis en eens in de auto zijn Anna en Jan (en Michel ook eigenlijk) prompt in slaap gevallen. Louis heeft ook een dutje gedaan maar hij bleef al iets langer wakker.

We hadden een ijsje beloofd en het was er niet meer van gekomen aan zee, dus heb ik dan na de boterhammetjes ’s avonds Jan een ijsje uit de diepvries gegeven en ben ik met Zelie en Louis, eens Jan en Anna in bed lagen, nog eens tot op de Patersholfeesten geweest om met hen een ijsje te eten. Ze zaten, na zo’n zware week, eigenlijk veel te laat in bed maar voor enen keer …

Missen

Wat ik voor mijzelf voorspeld had is uitgekomen: ’t is woensdag en ik begin de twee oudsten nu wel te missen. Nu ja, het helpt natuurlijk niet als Jan ’s morgens opstaat en dan telkens vraagt: ‘Heb ik veel geslapen?’

Toen hij dat eergisteren vroeg begreep ik het niet heel goed. Veel geslapen? Ja zeker, toch wel 12 uur. Toen ik dus ‘ja’ zei was hij doodcontent ‘Dan gaan we Zelie en Louis halen?’

Ah! Toen begreep ik het. We hadden aan Jan gezegd dat hij nog veel keer moest slapen en dat we dan Zelie en Louis zouden terug afhalen. Hij dacht duidelijk dat twee keer slapen voldoende was om als ‘veel’ gekwalificeerd te worden. We hebben dan maar de dagen op het bord getekend en elke morgen zetten we nu een kruisje op de dag dat we wakker worden zodat hij een beetje een zicht heeft op hoelang het nog zal duren.

Aftellen

Deze morgen kreeg ik nog een ‘domper’ op mijn niet-missen: een brief in de bus van Zelie. Ze schrijft o.a. dat ze ons niet mist, maar wel een brief van ons. Kwa eerlijkheid kan dat dus wel tellen, nietwaar :)Dus vanaf deze morgen zit ik af te tellen samen met Jan: nog drie keer slapen. Nog drie keer slapen.

Update: Hihi. Michel heeft dezelfde boodschap gekregen van Zelie maar in mailvorm. Ze heeft mij ook gemaild, maar daarin stond:

hallo mama
we hebben hier al veel gedaan.
het leukste is de computer (de leraar is peterpan van musical) !
ik moet nu weg! tot de volgende

Geen extra schuldgevoel voor mij. Oef!

Even naar zee en sebiet terug

’t Is weer die tijd van het jaar: ons twee oudsten hebben ons voor een week verlaten: ze zijn op kamp naar zee. Snif.

Gisteren als een gek kleren gesorteerd en gestreken en gewassen om toch maar alles klaar te hebben dat ze mee wouden nemen. Deze voormiddag was het dus kleren klaarleggen, zoeken, sorteren, markeren, lijstjes aanleggen, afchecken, in valiezen steken.

Direct na de middag was het dan gelukkig ietsje kalmer: alles was klaar geraakt net na het eten. We gingen dan nog gauw Louis zijn nieuwe fiets ophalen terwijl Anna sliep en wat bleek: platte batterij (weeral). Stom vals contact ook. Verdorie. Volgende week nog eens dringend bellen naar de garage dus om te zien of dat stom reservestuk nu nog niet binnen is. Want het is dan nog de tweede keer deze week.

Woensdag had ik het ook al zitten. Ik stond gelukkig geparkeerd rechttegenover een gebouw waar ze aan het renoveren zijn en de ganse schilderploeg had het gesputter van mijn motor gehoord. Ze zijn met zijn allen naar buiten gekomen om de auto in gang te duwen. Hilariteit bij de kinderen verzekerd, behalve bij Anna die doodsbenauwd was toen er een wildvreemde man op de plaats van haar mama kwam zitten.

Vandaag heb ik de hulp ingeroepen van iemand die ik ken met startkabels. Gelukkig was ze thuis én was ze in de mogelijkheid om te komen, anders waren we nooit op tijd weggeraakt naar zee: als ge op de mannen van touring moet wachten, op een zaterdag … en we hadden maar een uur.

De auto hebben we weer in gang gekregen, maar die fiets, dat is niet meer gelukt. We zijn wel op tijd kunnen vertrekken en dus zijn we ook op tijd toegekomen. Michel heeft Zelie geïnstalleerd, ikke Louis en dan was het weer de bijeenkomst beneden waar we ingelicht werden over de activiteiten die gaan komen.

Het afscheid was zoals gewoonlijk: dikke kus en knuffel en dan zo rap mogelijk weg, zo rap dat ze vergeten waren Jan goededag te zeggen en het ventje bleef beteutert achter. Dus ben ik met hem nog rap achter Zelie en Louis gelopen om alsnog salut te zeggen en we hadden geluk: we hebben ze nog net kunnen tegenhouden vooraleer ze op de trap naar boven verdwenen.

Jan vindt het allemaal een beetje raar. Hij vroeg vanavond of Louis daar dan een bed had? En Zelie ook? En hij had een groot bed hier maar Zelie en Louis hadden er geen daar want ze hadden hun groot bed hier 🙂 Logica van een driejarige dus. Want hij had het bed van Zelie en van Louis wel gezien daar, dus eigenlijk wist hij wel dat er een groot bed was, maar toch.

Een weekje alleen dus met Jan en Anna. Het zal hier een beetje stiller zijn in huis. De eerste dagen zal ik er van genieten, maar vanaf dinsdag zal het mij wel te stil zijn en dan wordt het aftellen naar zaterdag (maar zeven keer slapen meer, maar zeven keer slapen meer, …).