Tag: Vrienden

Bummer

Met twee zeer goede vrienden van tijdens mijn univ tijd had ik alle contact verloren. De ene een vriendin, de ander een vriend. Ik denk dat het ondertussen respectievelijk acht en vijf jaar zijn dat we geen contact meer hebben.

Dit jaar heb ik ze allebei teruggevonden: de ene via haar zus, de ander via LinkedIn. Maar echt contact is er tot nu toe niet geweest, echt contact in de zin van persoonlijk elkaar te zien of te horen en eens goed bij te babbelen. Met de vriendin heb ik heel even aan de telefoon gehangen en ze had mij een mail gestuurd. De vriend heeft gewoon mijn uitnodiging tot connecteren geaccepteerd.

En nu hoor ik dat het met beiden niet zo positief verlopen is, de afgelopen jaren. En dat geeft mij toch een klop. Ik vervloek mijzelf dat ik geen betere vriendin geweest ben, dat ik niet meer moeite heb gedaan om dat contact vroeger te herstellen. Niet dat ik iets zou kunnen gedaan hebben, maar ik zou er toch geweest zijn en terugdenkend aan het overlijden van mijn moeder, weet ik hoe belangrijk het is dat er gewoon iemand IS.

Gedane zaken nemen geen keer en het komt er dus nu op aan om de koe bij de hoorns te vatten en dat contact weer zeer goed te maken, te herstellen.

Feesten als de beesten

Gelukkig heb ik af en toe nog een beetje verantwoordelijkheidsgevoel. Dubbel geluk dat ik het dit weekend heb boven gehaald want anders was ik het weekend niet doorgekomen.

Vrijdagavond gingen we naar een feestje. Zomaar een feestje. Gegeven door vier meiden die zin hadden om een feestje te geven en dat is altijd de beste reden.

Voor een keer waren we op tijd. Enfin. ’t Hangt er van af met wat je op tijd noemt. Ik had de uitnodiging een beetje niet goed bekeken en dus waren we eigenlijk een half uur te vroeg. Maar dat is dus op tijd hé 🙂 Het voordeel daarvan natuurlijk is dat we zo op het gemak hebben kunnen babbelen met de meid waarvoor wij gekomen waren. Eens ‘het volk’ er is moet de gastvrouw dan beginnen rondlopen en tegen iedereen babbelen en wij hebben dus nog gezellig kunnen kletsen. Zelfs vooraleer de muziek te luid gezet werd.

Om half twee heb ik het voor bekeken gehouden. Niet dat het geen leuk feestje was. Integendeel. Maar met het vooruitzicht van de zaterdagvoormiddagactiviteiten en het feest zaterdagnamiddag vond ik het aangewezen om toch een beetje fris te blijven.

Wegens haar ‘ongeVAL’ van woensdag mocht Zelie niet gaan turnen, dus had ik een uurtje extra rust op zaterdagvoormiddag, maar daarna was het weer vollen bak. Gelukkig heb ik toch nog een half uurtje tussendoor gevonden om rap eens langs de braderij in de Brabantdam te passeren. Ik had de tip gekregen dat er in een winkel kinderschoenen te koop waren voor € 25/paar en dat er bottinen bijzaten. Gezien Zelie een deftig paar bottinen nodig had moest ik daar zijn. En ik had (nog) sjans: zes paar schoenen gekocht voor een appel en een ei én nog een klassiek paar voor mezelf ook gevonden.

De namiddag én avond dan doorgebracht op de doop van mijn achterneefje en -nichtje. Het feest was bij mijn nicht thuis in de tuin. Met het ‘mooie’ weer van de laatste dagen was het gras een beetje een sompige brij geworden en mijn nieuwe hooggehakte schoenen hebben afgezien. Gelukkig kwam mijn zus later naar het feest en heb ik haar net voor ze bij haar thuis vertrok nog kunnen bereiken. Anderhalf uur later was ik een paar platte laarzen rijker en mijn voeten en rug hebben er wel bij gevaren.

Behalve het weer was het een leuk feestje. De doop werd tegen de avond gedaan, in de tent in de tuin. Mijn nicht en haar man hadden beroep gedaan op rent-a-priest en dus was er een priester aan huis gekomen om de dienst te doen. Wreed wijs eigenlijk: in plaats van een hondertal mensen zich laten verplaatsen naar de kerk, kon iedereen gewoon plaatsnemen in de tent en de (vele) kinderen bleven gewoon verder spelen.

Uiteraard is het weer uitgelopen: feestjes bij mijn familie hebben zo de neiging dat te doen. Maar deze keer ben ik slimmer geweest met de twee jongsten: er waren bedjes opgezet en zowel Anna als Jan heb ik daar in bed gestoken. Later dan dat ze thuis gaan slapen, maar toch veel vroeger dan dat ze zouden gaan slapen zijn had ik ze niet in bed gestoken. Dan zou het middernacht geworden zijn.

De kinderen hebben lang geslapen deze ochtend: geen kinderstemmen voor 8u, wat dus lang is, zeker voor Jan en die was al vroeger in bed gestoken.

Het was een gezapige dag vandaag. Laat opstaan, met de kinderen in de rij aanschuiven bij de bakker, naar het Apertief in het park gaan van onze wijk. Laat middageten, dutje doen, opnieuw eten, kinderen in bad steken. Een mooi einde van een druk weekend.

Een hopelijk weerzien

Zo een hele tijd geleden had ik dus ergens eens gelezen dat je zelf initiatief moest ondernemen om verwaterde vriendschappen terug op te nemen.

Het weerzien met vriendin M. (die dan trouwens gisteren hier op bezoek was) gaf mij nog een extra duwtje in de rug om ook meer werk te maken om een ander contact te hernieuwen: dat met vriendin E.

Vriendin E. was een ongelooflijk goede vriendin aan de universiteit. Niet dat we hetzelfde studeerden. Of dat zij op kot zat. Maar we leerden elkaar kennen en het klikte direct. Ge hebt dat soms met mensen. Zes jaar lang hebben wij samen de straten van Gent onveilig gemaakt en lief en leed gedeeld. Na onze studies hebben we nog contact gehouden, maar op de duur kwam het leven ertussen en verdween het contact.

Sinds een paar jaar google ik haar naam af en toe, maar dat leverde geen resultaten op. Ik probeerde via andere wegen te zoeken, maar vond niets of beter: ik kwam haar naam tegen maar gezien ik meerdere resultaten kreeg wist ik niet zeker of zij het wel was.

En onlangs viel mijn frank: dé manier om haar te vinden. Zij heeft immers een broer/zus die BV is en toen ik hem/haar googlede kwam ik op de persoonlijke website uit (uiteraard). Niets makkelijker dus dan het contactformulier invullen en vragen aan de BV of die mijn e-mail adres wou doorspelen.

Vandaag kreeg ik dan een mail van vriendin E. Dat zij ook zeer blij was opnieuw van mij te horen en of we eens konden afspreken.

Ik ben weer een GSM nummer rijker en ga dat morgen alleszins uitproberen. Jeej!

Weerzien

Sinds het eerste jaar humaniora heb ik een goede vriendin M. Zo iemand die er was in zeer moeilijke tijden en zo een persoon die net daardoor altijd op een goed blaadje zal staan, ongeacht.

Wij zijn afgestudeerd aan het humaniora en tijdens onze studententijd zagen we elkaar ook veel: we studeerden allebei in Gent en onze koten lagen niet ver van elkaar. Gemiddeld één keer per week zagen we elkaar en we hebben al die jaren veel leute gehad en vele hoekjes van Gent ontdekt, meestal ’s nachts.

Eens afgestudeerd werd het al wat moeilijker om contact te houden. Zij ging terug naar Oudenaarde terwijl ik in Gent bleef, maar we zagen elkaar toch nog een paar keer per jaar. Ze trouwde en beviel van haar eerste kind toen ik een paar maanden zwanger was. Zelie werd een half jaar later geboren. Een jaar nadien kreeg zij haar tweede kind en een jaar nadien werd Louis geboren.

We gingen bij elkaar op babybezoek, maar eens de kinderen kwamen zagen we elkaar niet zoveel meer en na de geboorte van Louis liep het vast: nog één babybezoek en toen viel alle contact weg. Samenloop van omstandigheden en al.

Toen Jan en Anna geboren werden heb ik wel nog de geboortekaartjes gestuurd. Voor Jan kreeg ik een kaartje terug, maar bij Anna hoorde ik niets meer. En toen ik probeerde terug contact op te nemen, toen bleek er geen (vaste) telefoon meer te zijn op haar oude adres en dat kon twee dingen betekenen: ofwel waren ze verhuisd, ofwel hadden ze simpelweg geen vaste lijn meer. Omdat ik niet voor schut wou staan moest het het eerste geval geweest zijn, heb ik het nooit ontdekt door aan de deur te gaan bellen en dus werd het contact niet vernieuwd.

Toen ik zaterdag dan fietste tussen punt A (afzetten van Zelie en Louis op academie) en punt B (afhalen Jan op turnles) werd ik van de overkant van de straat nageroepen door een vrouw die enthousiast naar mij zwaaide. Ik zwaaide vrolijk terug, doorfietsend en mij ondertussen afvragend wie dat kon zijn. Ze riep dan om even te wachten en dus vond ik het maar beleefd dat ik stopte en terugkeerde: van dichtbij zou ik haar dan wel herkennen, dacht ik zo.

Mijn verbazing stond waarschijnlijk op mijn gezicht te lezen toen ik haar herkende: vriendin M. die ik al bijna zeven jaar niet meer gezien had. Met haar twee kinderen die dus ondertussen 8 en bijna-10 zijn. Zo wijs dat ik dat vond en zij ook. Bleek dat zij zich schaamde omdat ze vond dat, toen mijn mama overleden was, zij geen goede vriendin was geweest en dus durfde ze geen contact meer opnemen. Ze komt de laatste tijd veel naar Gent en ze had blijkbaar ook gehoopt mij toch tegen het lijf te lopen. En dat is dus gebeurd.

Zoals ik al zei: vriendin M. kan weinig verkeerd doen voor mij en eerlijk gezegd had ik het wel gemerkt dat zij er niet was toen mijn moeder overleden was, maar toch… Ik had wel andere dingen aan mijn hoofd toen.

We hebben telefoonnummers uitgewisseld. Geen vaste lijnen, wel de mobiele soort. En volgende week komt ze weer naar Gent en dan spreken we af. En deze keer, moest het toch niet doorgaan, ga ik ’s avonds eens aan haar deur staan. Want ondertussen weet ik dus dat ze toch niet verhuisd is, alleen geen vaste lijn meer heeft.

Einde vakantie

Niet echt natuurlijk maar zo voelt het gewoon aan.

Vier dagen thuis met dit zalige weer, vier avonden op rij dat wij, en dus ook de kinderen, later dan normaal in bed zaten, en dan komt die laatste dag en moet ge uzelf voorhouden dat het nog lang geen vakantie is, alleen maar een lang weekend.

Maar zo’n fijn weekend: vrijdagavond naar de schoonouders voor de verjaardag van schoonvader te vieren. De kinderen waren uiteraard ook mee. Spaghetti gegeten, taart en fruitsla als dessert en nonkels en tantes als bijkomend gezelschap en dat allemaal buiten op het terras. Het was zeer aangenaam en ik ben iets vroeger doorgegaan met de kinderen, maar we waren nog maar pas tegen half elf thuis.

Zaterdagavond naar de dernière van Loebas. De kinderen bleven slapen bij de schoonouders en zaten dus ook niet op hun ‘gewone schooldaguur’ in bed, maar voor één keer kan dat geen kwaad hé. Wij waren pas tegen half drie terug. Toen de kinderen mij om 5u45 wakker maakten viel dat nogal zwaar, maar dat werd rap opgelost.

Zondagavond zijn we hesp met meloen gaan eten bij de schoonouders: nog eens lekker buiten op het terras, de kinderen die vrolijk rondliepen en uiteindelijk was het weer tien uur tegen dat we thuis waren.

Vanavond dan afgesloten zoals we begonnen: op een terras bij iemand thuis in wreed aangenaam gezelschap. We waren uitgenodigd om kliekjes te komen opeten maar in de plaats daarvan kregen we een uitgebreid buffet voorgeschoteld. Opnieuw was het tien uur tegen dat de kinderen in bed zaten.

Lange, ontspannen avonden maar genoten hebben we alle zes. De drie oudste kinderen hebben nog twee dagen om te recupereren: zij hebben donderdag pas weer school. Morgen een rustige dag met papa thuis en overmorgen bij de schoonouders. Er nu wel voor zorgen dat ze beide avonden op tijd in bed zitten of we sturen donderdag drie zombies terug naar school. Anna mag morgen al terug naar de peutertuin. Morgen zal zij het wel wat lastiger hebben, maar dat zal rap genoeg ingehaald zijn.

Maar zo’n weekends doen mij wel ongelooflijk verlangen naar de grote vakantie. Ik heb weer ouderschapsverlof genomen en in combinatie met mijn ‘gewone’ vakantie ben ik dus weer de volle twee maanden thuis. Als het weer dus zo blijft en met onze families en vriendenkring kan het niet anders dan een zalige vakantie worden.

Zo wijs

Die wijvenblogs, ik vind dat zo fantastisch. Lezen hoe andere vrouwen het eerste thema van vandaag behandelen en hoe ze over hun lijf denken. Ben razend benieuwd voor de volgende dagen.

Ook fantastisch dat het niet alleen Vlaamse blogsters zijn of zelfs Nederlandstalige schrijfsters. Er zitten er een paar Franstaligen en zelfs Engelstaligen tussen. Machtig hoe de (taal)grenzen overschreden worden zonder enig probleem.

Maar we zijn met zoveel en er valt zoveel te vertellen en te lezen, het is gewoon niet bij te houden. Uuuuuren kan je je ermee bezighouden om het allemaal te lezen.

In tegenstelling dus tot hoe ik normaal gezien ‘mijn’ blogs lees, namelijk dagelijks zorgen dat mijn feedreader leeg is, zal ik deze blog lang open laten staan en alles in de komende dagen/weken op mijn gemak lezen. En wie weet voeg ik een paar van de dames toe aan mijn lijstje van ’te lezen blogs’.

Spannend. Het is een beetje nieuwe mensen leren kennen en wie weet klikt het met een paar van hen.

Fin, fini, gedaan

Ergens ben ik een wreed koppig ding. Niet altijd. Ik kan ongelooflijk meegaand zijn. Maar té is teveel en erover is erover. Als ik ergens een lijn onder trek is dat ook definitief.

Zo is er het geval van een ‘beste’ vriendin. Niet dat ik zei dat zij mijn beste vriendin was (al dacht ik dat wel), maar zij verkondigde overal en aan iedereen dat ik haar beste vriendin was. We kenden elkaar al van het eerste studiejaartje in Oudenaarde. Al van kinds af aan zei ze dat ze voor x ging studeren, en toen zaten we plots allebei in ons laatste jaar humaniora. Ik in Oudenaarde, zij sinds een viertal jaar in Gent.

Ik ging in Gent studeren, zij verhuisde naar Leuven om verder te studeren. Het was zomerverlof en we brachten veel tijd samen door en bespraken onze plannen voor als we op kot zaten, aan ‘den univ’ studeerden.

Toen ik ongeveer een maand in Gent zat kwam ik een gemeenschappelijke vriendin tegen. Ook iemand uit Oudenaarde die haar laatste vier jaar bij de ‘beste’ vriendin in het humaniora had gezeten. En we geraakten aan de praat: over wat we nu deden en hoe het met x ging in Leuven en toen zei die vriendin iets raars en vroeg ik om meer uitleg.

Wat bleek: mijn ‘beste’ vriendin was blijven hangen in het zesde humaniora. Ze mocht haar jaar dubbelen. Om de ‘schaamte’ te vermijden was ze verhuisd naar een internaat in Leuven om haar laatste jaar te herdoen. Doordat ze in Leuven zat, zou iedereen automatisch aannemen dat ze daar op kot zat, aan de univ.

Ik heb haar met de feiten geconfronteerd en haar duidelijk gemaakt dat ik nooit gevraagd heb om die titel van ‘beste’ vriendin en dat dat geen gedrag was voor een ‘beste’ vriendin. Het was trouwens niet het enige dat zij mij ‘gelapt’ had die laatste jaren, maar dit was de druppel. Na dat gesprek heb ik een streep getrokken onder onze vriendschap: fin, fini, gedaan, einde. En ik ben koppig genoeg om daar niet op terug te komen, zelfs niet na al die jaren.

Hoe ik hier nu bij kom? Ik sta op eerlijkheid en ik zat net te babbelen met iemand en het ging over vertrouwen in dokters.

Toen Louis vijf jaar geleden opgenomen werd met een longontsteking was hij blijkbaar doodziek. Letterlijk dan. Maar dat zei de dokter die hem opnam ons toen niet. Hij vond dat blijkbaar een detail. Drie dagen later deelde hij dan wel doodleuk mee dat Louis nu wel buiten levensgevaar was. Dat Louis zwaar ziek was, dat wisten we uiteraard, maar dat hij elk moment kon sterven …

De volgende dag was onze kinderarts op de afdeling en heeft zij direct overgenomen. Later heb ik nog een koppel gekend die hem hadden toegewezen gekregen na de bevalling van hun eerste kindje. Toen zij twijfels hadden over een advies van hem, contacteerden zij mij en toen ik hoorde over wie het ging, heb ik hen verteld van Louis en hen aangeraden van kinderarts te veranderen, wat ze ook gedaan hebben.

Ik dacht eigenlijk dat ik zulke dingen van mij afgezet had: gedaan, fini en streep eronder, maar ik merk dat, telkens ik erover praat, ik mij er toch weer ongelooflijk in opwind. Toch eens proberen om het volledig van mij af te zetten, alhoewel, makkelijker gezegd dan gedaan.

Blochen

Om het gezelschap aan te vullen, zonder het volledig te maken, want er ontbreken nog mensen, niet in het minste fotograaf Charles die, zoals altijd, achter de lens staat in plaats van ervoor.

Bij Bloch

Het was eigenlijk een ongelooflijk fijne middag/namiddag. Eerst volledig per toeval Ivan, Nele, Lena en Zita tegengekomen in de Lange Munt. Samen naar Bloch gewandeld waar we, een uur later, afgesproken waren met Els en Veerle. Zeer lekkere pizza gegeten (hij ziet er niet echt uit maar smaakt gewoon heerlijk), gezellig gebabbeld en ik heb de kleine Zita mogen vasthouden.

Na drie kwartier kwam Charles erbij een een klein half uurtje nadien doken Els en Veerle ook op, bijna onmiddellijk gevolgd door Lien en Janne. Nog koffies en chocolademelk gedronken (échte ongelooflijk lekkere chocomelk hebben ze daar, zo met échte melk en échte gesmolten chocolade ipv poeder) en een koekske/cake gegeten en de kleine Janne mogen vasthouden en uiteindelijk zijn ik en de kinderen daar pas drie uur later buiten gegaan.

Na de Veneziana zal er nu nog een Gents monument verdwijnen (en dan nog één: de kaaswinkel van daar schuin over, Peeters, houdt er ook mee op) en mijn hart bloedt bij die gedachte. Tijden veranderen maar niet altijd ten goede.

Vriendjes

Dat ikoontje hier rechtsboven is eigenlijk niet meer geldig: dat was voor 2007 en nu is het dus 2008 en als ik vriend wil zijn van Gentblogt, tja, dan zal ik opnieuw mijn bijdrage moeten doen.

M.a.w. Gentblogt zoekt nieuwe vrienden voor 2008, of oude vrienden die vriend willen blijven, dat mag ook natuurlijk. Of neen: die oude vrienden MOETEN vriend blijven zelfs.

Morgen hernieuw ik mijn vriendschap, en u?

Einde kamp

Zelie is dus terug van kamp: deze ochtend opgehaald en onmiddellijk doorgereden naar De Zee. Zelie heeft de twee vorige nachten niet al te veel geslapen, maar dat hield haar niet tegen om enthousiast te worden bij het idee van een dagje aan zee.

Aan zee zaten vrienden van ons die hadden gezegd dat we mochten langskomen en we hebben die uitnodiging met beide handen aangenomen: waarom een dagje in goed gezelschap overslaan.

Het was goed. Eerst een beetje op het appartement/studio gezeten en gebabbeld, dan allemaal samen gaan eten, daarna een fikse wandeling waarbij Zelie en Louis het grootste deel ‘gaand’ op het strand geslopen hebben langs de dijk, zodat we hen niet zouden zien. Wreed grappig en soms beangstigend omdat we ze effectief niet meer vonden: ze waren goed! Uiteindelijk weer op het appartement geëindigd voor warme chocomelk.

Ik wou de kinderen vanavond op tijd in bed steken maar dat is niet goed gelukt: de kinderen waren nog steeds zeer actief en niet moe terwijl ik volledig gestuikt ben eens ik thuis was. Ik had echt de energie niet meer om ze in bed te steken, dus heeft dat een beetje moeten wachten, maar het is vakantie, dus ze zullen er niet van dood gaan.