Tag: Zelie

Verwaarloosd

De perikelen maandag hadden nog een staartje gekregen.

Wegens allerlei omstandigheden stond mijn GSM niet aan die dag. Ik had hem wel bij mij, maar hij stond gewoon niet aan. En het was ook niet nodig dat ik hem aanzette want ik kon toch niets doen moest ik opgebeld worden, wegens vastzitten op de luchthaven.

Net voor we eindelijk de wachtkamer van de dokter binnen mochten ontdekte ik het en zette hem dus aan onder het motto ‘ge weet maar nooit’. Ik die nooit telefoons krijg had nu drie gemiste oproepen. Twee daarvan waren van de school en één van een mama die toen ook mee was op uitstap.

Wat bleek (want gelukkig hadden ze boodschappen nagelaten): Zelie had koorts en ja, wat nu? Gezien de school dus geen antwoord had gekregen en papa blijkbaar ook niet bereikbaar was, konden ze niet veel meer doen dan haar naar huis te laten gaan om 16u. Van de schoolpoort had de-mama-die-ook-meewas haar meegenomen en afgezet aan de muziekschool, want uiteindelijk zat daar niet veel anders op.

Toen ik eindelijk de boodschappen hoorde ging ik door de grond. Zo erg vond ik dat. Gelukkig ging het bij de dokter zelf zeer vlot en ik hoopte dat met een beetje geluk, ik Zelie nog ging kunnen opvangen na de muziekschool.

Pech gehad en haar uiteindelijk net gemist. De sukkel, want tegen dan voelde ze zich dus redelijk ongelooflijk miserabel. Gelukkig zag een gezin Nederlandse toeristen hoe miserabel ze was en ze hebben haar tassen overgenomen om dan met haar naar huis te wandelen. Gelukkig was den anderen ondertussen al thuis zodat ze niet voor een gesloten deur stond.

Dinsdagochtend had ze nog steeds koorts en pijn en dus drong een doktersbezoek zich op. Diagnose: keelontsteking. Ze kreeg antibiotica voorgeschreven en ze heeft daar zo goed op gereageerd, dat ze woensdag al weer naar school wou en kon: koorts weg en keel was draaglijk.

Vandaag verkondigde ze met veel bravure dat haar keel volledig genezen was, met in het achterhoofd de gedachte van ‘nu moet ik die (vieze) siroop niet meer nemen’. De teleurstelling op haar gezicht was de moeite toen ze hoorde dat ze desalnietemin toch haar siroop moest uitnemen.

Het belangrijkste is dat ze erdoor is en dat is maar goed ook, want we hebben een serieus feestweekend voor de boeg.

Oortjes

Lien is niet de enige met oorprobleempjes in de familie. Hier hebben de oortjes ook last.

Als kind had ik jaarlijks oorontstekingen. Elk jaar tussen mijn 6 en 12 jaar garantie één oorontsteking en één keelontsteking. Gemiddeld dus een maand per jaar thuis want twee weken voor elke ontsteking. Gelukkig kreeg ik ze niet opeenvolgend, maar verspreid over de winter, maar toch. Pijn. Dat herinner ik mij er vooral van. Enorm veel pijn. De keelontsteking een hel, de oorontsteking nog veel en veel meer. Huilend ineengedoken in een hoekje op de speelplaats omdat ik niet wist waar kruipen van de pijn.

Onze kinderen hebben daar (nog) geen last van. Zelie is ooit van een vakantiekamp thuisgekomen met een dubbele oorontsteking, maar ware het niet dat de we bij de dokter moesten zijn voor iets anders voor haar, we hadden het nooit echt gemerkt. Ze had er niet echt veel last van. Last, dat was eigenlijk het woord, pijn neen.

Voor zover ik weet is dat de enige keer dat één van ons kinderen een oorontsteking gehad hebben. Dus dat Zelie buisjes heeft is daar niet aan gelegen. Dat ze gewoon bijna niet meer hoorde, dat was wel de aanleiding.

Tijdens onze uitstap in de Paasvakantie merkten we dat Louis gelijk niet zo goed meer hoorde. Dat én het feit dat Zelie de laatste tijd af en toe klaagt van een serieuse gevoeligheid aan haar oren én dat Jan zijn oren er vorig jaar niet al te best uitzagen, maakten dat ik dus nog eens een afspraak maakte bij de NKO. Aangezien ik de indruk heb dat mijn gehoor ook niet opperbest is, heb ik dan maar direct een afspraak voor mijzelf bij gemaakt.

Vandaag was D-day. Zelie is uiteindelijk niet meegegaan, iets met toekomstige examens op de muziekschool, en dus ga ik met haar binnen twee weken gaan. Jan, Louis en ik, in gezelschap van Anna, zaten wel in de wachtzaal, of beter: wachtgang. Na één uur en 15 minuten wachten (leert u ook eens de betekenis van een ‘wacht’gang) konden we eindelijk bij de dokter.

Verdikt: Jan zijn oortjes hebben zichzelf ‘hersteld’. In pricipe had ik vorig jaar, twee maanden na de vorige controle, opnieuw moeten langsgaan omdat het er niet goed uitzag. Het leek dezelfde kant als Zelie op te gaan, maar ik was het een beetje uit het oog verloren om een nieuwe afspraak te maken. Gelukkig, bleek nu, want alles is in orde gekomen puur natuur.

Louis blijkt vocht te hebben in zijn oortjes met alleen een licht gehoorverlies in het rechteroor als gevolg. Voorlopig gaan we proberen dat op te lossen met een siroop. Verder in de gaten houden dus en als het niet verbetert, opnieuw een afspraak maken om nog eens te kijken.

Op mijn oren was uiterlijk niets aan te merken. Dus een gehoortest gedaan om te zien of het niet iets inwendig kon zijn. Blijkbaar ook een zeer miniem verlies aan beide oren, maar zo weinig dat het verwaarloosbaar is. Ik moet er dus mee leren leven dat ik niet hoor als er een groep is, maar aangezien ik dat al jaren doe, is dat geen probleem.

Vervolg binnen twee weken dus.

Even rust

Ja ik weet het. Het was hier niet zo druk als anders, maar vermoeidheid zit daar voor veel tussen. ’t Is niet alsof er niets te vertellen valt. ’t Is gewoon dat ik ’s avond zo moe ben dat ik mij niet meer kan herinneren wat ik nu allemaal wou schrijven.

Zoals dat ik opgeroepen ben om als bijzitter te gaan meetellen bij de verkiezingen. In de namiddag dus. Om 14u of om 16u. Kwestie om u zo lang mogelijk in spanning te laten zodat ge geen al te vaste plannen kunt maken. Bij de vorige verkiezingen mocht ik ook opdagen om te tellen. Tot bleek, toen ik er aan kwam, dat ik eigenlijk pas derde reserve bijzitter was. Derde. Reserve. Toen de tweede reserve toekwam wist ik al dat ik mocht naar huis terugkeren, kwestie dat er toen al genoeg bijzitters aanwezig waren. Maar neen. De voorzitter volgde het boekje en liet ons blijven tot het uur er was. Tegen dat het 14u was (of was dat toen om 13u?) waren alle bijzitters én alle reservebijzitters aanwezig en mochten alle reserves dus beschikken.

Ik begrijp wel dat ze er niet opzetten of ge nu effectief of reservebijzitter zijt. Moesten ze dat doen, dan zouden de reservebijzitters waarschijnlijk systematisch te laat komen of niet komen opdagen. Maar moeten we nu echt blijven als blijkt dat het telbureau al voltallig is zonder u? Enfin. We zien dus wel wat het dit jaar zal geven. Ergens hoop ik dat ik effectieve bijzitter ben. Toen ik nog advocaat was, was ik eens voorzitter en ik heb dat wreed graag gedaan. Ik zou het dus niet erg vinden. Wachten om te horen dat ik niet moet blijven, dat vind ik wel erg.

Of zoals dat er vandaag bezinningsdag was voor de eerste communie. Bij de kinderen op school wordt de eerste communie in het tweede leerjaar gevierd en dus is het dit jaar Louis zijn beurt. Niet dat Louis zijn communie doet, maar ze zitten nu eenmaal op een katholieke school en alhoewel niemand verplicht wordt zijn communie te doen, moet elk kind wel verplicht alle voorbereidingen meemaken. En daar ga ik volledig mee akkoord hoor. Dus een bezinningsdag hoort daarbij.

De bezinningsdag is dus met alle kinderen van het tweede leerjaar én met hun ouders, of tenminste de ouders die zich hiervoor kunnen vrijmaken. Vorige keer waren wij er alletwee bij. Dit jaar moest Michel afblazen op het laatste moment en dus was het ik alleen met Louis … en 67 anderen. Een grote groep dus. We hebben een bezoek gebracht aan de luchthaven van Zaventem, een rondleiding en zo een beetje een blik achter de schermen gekregen. De gids deed zijn rondleiding op maat van de kinderen, maar ik (en nog een heel aantal ouders) vonden het even interessant. Een zeer leerijke, aangename, maar ook vermoeiende dag dus.

Of zoals dat er hier weer iets rondhangt. Vorig weekend is Anna op zondagochtend wakker geworden met lichte koorts. Tegen dat wij opstonden was zij voor de TV weer in slaap gevallen maar tegen de middag was er niets meer te merken. Diezelfde namiddag heeft Louis zijn volledige middagmaal weer uitgek*tst en daarna niets meer. Vandaag is Zelie met koorts thuisgekomen maar nu lijkt het erop dat het niet iets van korte duur zal zijn. Een dokterbezoek lonkt dus morgen.

Maar vanavond lonkt eerst een vroege nacht.

Even tussenuit

Wij niet, maar ons oudste kind, Zelie: ze is vanavond vertrokken op scoutsweekend.

Kwestie van timing kan het wel tellen: vandaag was het ook oudercontact op school, had Zelie een inhaalles voor saxofoon én haar gewoonlijke balletles. Dus was het een beetje meer rennen en organiseren dan gewoonlijk vandaag.

Gelukkig had Zelie haar valies gisteren al voor 90% in orde gebracht en voor de balletles hebben we er dan maar voor gezorgd dat ze 100% in orde kwam. Ze heeft nog tijd gehad om te eten voor ze naar ballet vertrok en na de les ben ik dan direct met haar doorgereden naar de kampplaats.

Nu is ze dus weg tot zondag en dan wordt ze thuisgebracht door de ouders van een klasgenootje die dus ook in haar scoutsgroep zit. Ze boden het aan en ik heb het met beide handen aanvaard want anders zou het zondag ook nogal haasten worden: het kamp is om 14u gedaan en meestal komen we dan nog maar net van tafel 🙂

Nog twee keer slapen, en dan is ze terug.

Resultaat

Zes weken zou het duren. Zes weken vooraleer ze hun resultaten kregen van hun examen. Die zes weken waren vandaag voorbij en Zelie heeft haar resultaten: 69% of B. Geslaagd dus, want je moet blijkbaar maar 40% hebben of C om te slagen.

Zelie is doodcontent en ik ben apetrots op haar: wat anderen op drie jaar geleerd hebben heeft zij in anderhalf gedaan én ze is niet eens de laatste van de groep. Maar zelfs moest ze de laatste geweest zijn of niet geslaagd zijn, dan nog: ze heeft hard gewerkt en haar uiterste best gedaan en dat was wat telde.

De juffrouw was ook zeer trots op haar klas. Alle kinderen waren geslaagd met A of B attesten. Fantastisch dus.

De lessen voor het volgende examen zijn ondertussen al volop op gang.

Tranendal

Het was weer één van die dagen vandaag. Anna doodmoe waardoor ze serieus lastig was, zowel deze ochtend als vanavond. Tegendraads, niet mee willen werken, krijsen, wenen, … en dan begint dat op de duur zo op mijn zenuwen te werken dat ik met mijn kop tegen de muur zou lopen wat uiteraard ook niet bevorderlijk is om haar te kalmeren.

Michel is dan de persoon om haar te kalmeren en dus deze ochtend is dat gelukt. Maar vanavond had hij zijn trein gemist en was het moeder en dochter tegenover elkaar. Er zijn gemakkelijker gevechten.

Toen ik Louis van school haalde hoorde ik hem al krijsen tot op de speelplaats. Enorm groot drama dus. Wat het probleem juist was en wat de oorzaak was geweest, dat was tegen dan al helemaal niet meer te achterhalen: hij was teveel over zijn toeren om nog enige uitleg te kunnen geven. Maar dus was er een groot probleem want hij was niet meer voor rede vatbaar en weigerde nog te luisteren.

Een jongen van 8 ergens toe dwingen … niet gemakkelijk, zeker Louis niet als hij in zo’n bui is. De aanleiding was nochtans maar iets stoms geweest, zeker niets waar hij ‘normaal’ een toer voor zou krijgen: de leraar had hem gewoon gevraagd om een papier, dat Louis had gebruikt, in de vuilbak te smijten. Dus proberen kalmeren, maar hoe meer ik probeerde hoe erger het werd. Dan maar strenger en hem bijna fysiek gedwongen (neen, niet slaan, maar ik ging hem wel dragen naar het papier) en pas toen wou hij het eindelijk opruimen. Daarna hem gedragen naar de leraar om zijn excuus aan te bieden en hem dan gerust gelaten zodat hij op zijn eigen tempo kon afkoelen.

Hij is dan al wenend zijn fiets gaan halen en heeft bijna de ganse weg naar huis geweend. Pas toen we thuiskwamen was hij opgehouden en gekalmeerd.

Ook Zelie had haar dag blijkbaar niet. Net geen tranen, maar het scheelde ook niet veel. Blijkbaar denkt ze dat een vriendin boos is en ze weet niet waarom en natuurlijk heeft ze er niet naar gevraagd. Maar dat beteuterd gezichtje, mijn hart brak. Gelukkig is er morgen nog een schooldag en kan ze dan nog met haar vriendin praten zodat ze niet verdrietig het weekend moet beginnen.

De enige die vandaag dus geen problemen had was Jan. Vrolijk als altijd met veel blabla.

Oef! Weekend morgen. Ik ben duidelijk niet de enige die er nood aan heeft.

Stemmen

Vanavond merkte Zelie op dat, als zij een boek las, zij in haar hoofd de stemmen van de personages hoorde, maar dat ze die nooit luidop kon doen.

Een toeval dat ze dat zei, want deze middag moest ik dus ook terugdenken aan toen ik een kind was en naar muziek luisterde. Ik kon de teksten foutloos en in de juiste toonaard meezingen in mijn hoofd, maar toen ik dat luidop probeerde ging het volledig de mist in. En ik begreep daar niets van.

In tegenstelling tot mij, begrijpt Zelie er dus wel iets van. Zij weet dat er een verschil is tussen haar eigen stem en de stemmen die ze in haar hoofd verzint voor de personnages. Ik was al een paar jaartjes ouder voor mijnen frank viel (ik spreek over meer dan 25 jaar geleden, dus ik mag gerust ‘frank’ zeggen, nèh).

Zelie heeft haar intellegentie duidelijk niet van mij mee 🙂

Lap patat

Deze middag in allerijl naar huis mogen terugkeren. Nu ‘allerijl’ bij manier van spreken natuurlijk: als ge in Brugge werkt en afhankelijk zijt van het openbaar vervoer is dat dus zeer relatief. Maar enfin, om 13u telefoon gekregen en om 14u05 was ik toch al thuis.

Reden: zieke dochter. Alweer.

Deze ochtend had Zelie mij al uit bed gehuild: kermend van de zeer zat ze bij het toilet. Pijn in haar buik die blijkbaar zo goed als onhoudbaar was. Roepen. Huilen. Bijna krijsen was het resultaat. Ik moest haar vragen om te proberen toch een beetje stiller te zijn zodat ze haar broers en zus niet zou wakker roepen. Maar het was haar dan toch gelukt om naar toilet te gaan en daarna is ze terug kunnen gaan slapen.

Toen ik de kinderen dan wakker maakte klaagde ze opnieuw van buikpijn, dus raadde ik haar maar aan om thuis te blijven. Michel was in de voormiddag thuis, dus kon dat gerust. Iets later zat ze alweer huilend op toilet en daarna heb ik haar bij haar papa in bed gestuurd.

Toen de drie anderen bijna klaar waren om te vertrekken naar school hoorde ik geroep: Zelie die fris als een hoentje rondliep om zich toch maar zo rap mogelijk klaar te maken voor school en alsnog mee te gaan. Ze had moeten overgeven (een heel klein beetje) en voelde zich als herboren.

De heropleving mocht niet lang duren. Iets na 10u kreeg Michel telefoon dat hij haar mocht gaan afhalen op school, te ziek om nog te blijven. Hij ermee naar de dokter en diagnose: gastroenteritis (of ook wel gekend als ‘buikgriep’). Daarna kreeg ik telefoon om naar huis te komen want Michel moest naar een klant en haar tot 17u alleen laten zou een beetje teveel van het goede zijn.

Ze heeft een ziektebriefje gekregen tot het einde van de week. Louis heeft het ook gehad maar duidelijk in mindere mate want na twee dagen was hij er al vanaf en alhoewel hij wel afgezien heeft, was het bijlange niet zo pijnlijk. We zullen dus wel zien hoe het evolueert en dan dag per dag bekijken of ze effectief de hele week thuisblijft.

Meisjesavond

Morgen maak ik een uitstap met Zelie en drie van haar vriendinnen. We gaan een dagje weg, of beter, zij gaan iets doen en ik (en de mama van één van de meisjes) gaan op hen wachten.

Om zo’n uitstap voor te bereiden heb ik dan maar gezegd tegen Zelie dat de vriendinnen mochten komen slapen. Want het is voor alle ouders ook gemakkelijker om hen ’s avonds af te zetten zodat ze zich dan ’s ochtends niet moeten opjagen om hier rapraprap te zijn.

Anna slaapt vanavond bij haar broers op de kamer en de meisjes slapen dus op de meisjeskamer. Vier meisjes van 9, 10 en 11 jaar. Ge kunt u de drukte misschien inbeelden. Maar ik mag dat niet zeggen want ze spelen nu nog een beetje op de kamer en ze zijn verrassend stil.

Straks gaan zeggen dat ze mogen afsluiten voor de avond en ik vraag mij af hoe lang het gaat duren voor ze effectief stil gaan zijn.

Vorderingen

We zijn al zover. Vandaag zijn drie van de vier kinderen terug naar school.

Na Michel zijn ontdekking maandagavond vond ik het gisteren dan maar opportuun om Jan ook thuis te houden, en bij uitbreiding Anna. Kwestie dat Anna toch nog niet schoolplichtig is en mijzelf een vroege ochtend te besparen. Zo heeft iedereen dan lekker lang geslapen tot 8u en bleek Jan, toen hij eindelijk opstond, geen graadje verhoging te hebben. Ook Louis had geen koorts meer toen hij opstond en toen bleek dat beiden ’s avonds ook geen koorts meer maakten, heb ik ze genezen verklaard.

Deze ochtend had Louis het moeilijk met opstaan: na bijna een week lekker mogen uitslapen en niets doen had hij het extra lastig om uit zijn bed te komen. Ik heb me zelfs serieus kwaad moeten maken en gedreigd dat ik hem desnoods in zijn pyjama op school zou afzetten. Eens uit bed verliep het uiteindelijk allemaal een pak vlotter.

Zelie lijkt vandaag al marginaal beter dan de laatste dagen en zeker in vergelijking met gisteren. Ik vermoed dat ze gisteren haar slechtste dag heeft gehad want tegen 18u30 was ze compleet kapot alhoewel ze dat niet wou toegeven. Rond tien voor zeven heeft ze dan toch haar koppigheid opzij gezet en is ze naar bed gegaan.

Ikzelf ben ook eindelijk aan de beterhand. Nog steeds hoofdpijn en watten in mijn hoofd, een rauwe keel en hoesten, maar ik draai tenminste niet meer op mijn benen als ik rechtsta en ik heb nog nauwelijks koorts.

Straks nog eens naar de dokter: Zelie laten nakijken en mijzelf en ook voor de nodige briefjes kijken. En nu maar hopen dat Anna en Jan niet alsnog ziek worden.