Woensdag was ik Zelie en Louis na de schaakles gaan afhalen. ’s Middags had ik al de boekentassen in de auto geladen zodat ik hen dan, samen met Jan, te voet zou afhalen en we zo op het gemak, al wandelend door het centrum, terug naar huis zouden gaan.
Toen we aan het einde van de Langemunt kwamen liepen Zelie, Louis en Jan al voor om nog even op de Dulle Griet te klimmen, één van hun favoriete bezigheden. Louis en Jan waren al aan het klimmen en Zelie was het langst bij mij blijven lopen, dus zag ik haar haar sprintje doen naar het kanon.
Hoe ze het gedaan heeft begrijp ik nog altijd niet, maar toen ze over de ketting, die rond het kanon hangt, sprong bleef ze haken, maakte ze een draai en landde keihard op haar zij. Niet op haar bekken, niet op haar ribben, maar op het zachte deel ertussen. Haar flank. ‘k Heb het zien gebeuren. Ik stond erop te kijken. ‘k Heb haar zien vallen en mijn hart sloeg een paar slagen over.
Krijsen, uiteraard. Vreselijk veel pijn, maar ondankts dat kon ze nog lopen zodat een breuk al uitgesloten leek, en na een paar meter leek het al zo goed als vergeten.
Donderdagavond, toen ik haar van school afhaalde, klaagde ze dat ze al de hele dag pijnscheuten had gehad: haar zij deed af en toe pijn en af en toe afgrijselijk veel pijn. Zo veel dat ze bijna dubbel sloeg van de pijn en begon te wenen. Het was gene cinema, dat zag je duidelijk. Het was al laat tegen dat Michel thuis kwam, dus een doktersbezoek zat er niet direct meer in. Dan maar besloten dat, als het vrijdag niet beter zou zijn, we vrijdagochtend zouden gaan.
Vrijdag opgestaan en na een tijdje kreeg ze dezelfde klachten, dus eens iedereen klaar was (vrijdag was een vrije dag voor alle kinderen) zijn we op het gemakje naar de dokter getogen. Na onderzoek besloot deze dat een echografie het veiligst was: zo met een ‘gewoon’ onderzoek kon hij niets met zekerheid zeggen. Wat wel zeker was, was dat er nergens een breuk of barst was in haar beenderen, maar dat, áls er iets was, dat het aan haar ingewanden was. Juist de diagnose waar ik bang voor was.
In de namiddag dan naar de radioloog getrokken. We hadden een afspraak en ondanks het feit dat de wachtzaal vol zat hebben ze er ons mooi op uur tussen genomen.
De echografie bracht niets dan goed nieuws: er was niets te zien. Geen interne bloedingen dus. Geen beschadigingen opgemerkt. Oef! Ondertussen ook eens laten kijken naar haar navelbreuk en die blijkt ook volledig toe. Dubbel goed nieuws dus. Een navelbreuk verergert normaal gezien met de jaren en dus zou ze anders één van deze jaren/maanden/dagen geöpereerd moeten geworden zijn, dus dat is ook een zorg minder. Nu maar hopen dat de navelbreuken bij de drie anderen zichzelf ook gaan ‘genezen’.Â
‘Kleine kindjes, kleine zorgen’ wordt wel eens gezegd en tot nu toe heb ik toch wel al sjans gehad: misschien soms grote zorgen, maar die zijn tot nu toe al van heel korte duur geweest.
