Tag: Zelie

Gezondheid: update

Hoe zit het hier ondertussen gezondheidswijs ten huize Vuijlsteke-Pattyn?

U weet nog wel, mijn verkoudheid? Wel, die is nu aan zijn vijfde week toe. Bijna vijf volle weken aan het hoesten en snotteren, and counting, want het is nog niet voorbij hé. Maar! Maar! Het is belange niet zo erg meer als toen. Oké, ik hoest wel nog, maar dubbel lig ik niet meer. In plaats dat het is alsof ik moet hoesten om de slijmen boven te laten komen, maar dat er niets gebeurd, komen ze nu wel degelijk naar boven bij het hoesten (vies zulle), maar het voelt beter aan. De hoestbuien zijn er ook niet meer. Het is nu gewoon af en toe eens hoesten al klinkt het nog altijd zwaar.

Met al dat hoesten kan ik wel nog steeds mijn griepprik niet laten zetten en aan dit tempo ziet het er niet naar uit dat het deze winter nog zal lukken. Enfin, het vaccin zit in de frigo en wie weet, wie weet, in de nabije toekomst. Hoop doet leven hé. Niet dat ik dat zo leuk vind om spuiten te krijgen, integendeel. Maar als ik die spuit kan zetten wil dat zeggen dat ik weer zo gezond als een vis ben, en daar is die hoop op gevestigd.

De kinderen dan. Anna was vorige week donderdag koorts beginnen maken. Vrijdag leek het beter, zaterdag weer slechter en zondag leek het gedaan. Tot ze maandag volledig hervallen was: hoge koorts en ongelooflijk hangerig en neuterig. Terug naar de dokter waar een dubbele oorontsteking werd vastgesteld en die is ondertussen volledig onder controle: er komt niets (meer) uit haar oortjes, niets geen koorts meer en ze is weer zo vrolijk als altijd. Ze is terug in de peutertuin en daar merken ze er ook niets meer aan. Haar antibiotica is nog niet uit, maar dat komt dus nog wel: tegen woensdag zal ze daar ook weer vanaf zijn.

Jan is niet ziek, maar hij loopt blijkbaar weer doodmoe. Toen ik hem vandaag ging halen was er niets goed en van het minste kreeg hij ongelooflijke huilbuien. Gelukkig kon ik de kinderen gewoon om 16u afhalen vandaag zodat we vroeg thuis waren en dus vroeg gegeten hadden en hij eindelijk eens op zijn uur (19u) effectief in bed zat. Hij zal er deugd van hebben.

Louis is, sinds zijn oorontsteking, nog steeds zo gezond als een visje. Gisteren naar de oogarts geweest op controle (met ouders die dioptriën hebben zoals wij is die jaarlijkse controle geen overbodige luxe) en zijn ogen zijn nog steeds perfect. Hij loopt niet moe of ambetant, hij is gewoon zijn (soms toch koppige maar oh zo) lieve zelve.

Zelie is thuis sinds gisteren en er direct de reden van dat ik vandaag de kinderen gewoon na afloop van de school kon afhalen. Ze klaagt over hoofd-, buik- en spierpijn en heeft een klein beetje koorts. Gisteren was het niet gelukt om bij een dokter te geraken want ’s ochtends naar Brugge om werk voor mij af te halen (zodat ik dus thuis kan werken), in de namiddag op de kinderen gelet zodat mijn schoonmoeder zonder zorgen naar mijn schoonvader kon, dan Zelie (ze wou absoluut gaan) en Louis naar de Franse les gebracht (laatste les van het semester en dus was er een beetje van een voorstellingske) en daarna recta linea doorgereden naar de oogarts in Oudenaarde.

Zelie haar controle bij de oogarts was eigenlijk geen gewone controle: ze klaagt er al enige tijd van dat ze minder goed ziet en dus werd het hoogtijd om dat te laten vaststellen. Zij heeft het dus zitten: -0,25 aan één oog, -1,25 aan het andere. Een brilletje. Gisterenavond opticienvriendin E.  dan maar opgebeld om direct een afspraak te maken en deze morgen zijn we er naartoe getroond om te passen en te kiezen. Het is een leuk dingske geworden, een beetje streng maar het staat haar wel. Michel zal ter gepaste tijden (als de bril er is bijvoorbeeld) wel de nodige foto’s maken zodat iedereen haar zal kunnen bewonderen 🙂

Ik kan wel zeggen dat ik het nu wel gehad heb voor deze winter, maar dat zal wel ijdele hoop zijn. Nog één weekje school/werk en dan twee weken vakantie, tijd om te recupereren is mijn gedachte, zodat we gezond en fris aan het nieuwe jaar kunnen beginnen.

Artsdag

Kijk, dat is eens iets anders: de dag beginnen én afsluiten bij een arts.

Deze morgen moest ik met Louis op controle bij de NKO. Vrijdag had die hem oordruppels en antibiotica voorgeschreven en vandaag moest gekeken worden of die druppels nog zin hadden. Zijn oortje geneest goed: het gaatje is al dichtgegroeid, de ontsteking is weg. De druppels hoeven dus niet meer. Alleen zijn antibiotica nog uitnemen en voor de rest: tot volgend jaar niet meer zwemmen, wat iets minder is.

Er zit nog een beetje vocht in zijn rechter(ex-ontstoken)oor en ook in zijn ander oortje, maar ze hebben een audiotest gedaan en, ook al is zijn gehoor niet 100%, het is nog meer dan voldoende om het voorlopig zo te laten. Uiteraard is dit niet abnormaal met zijn rechteroor: dat gaat blijkbaar nog een paar weken duren eer dat volledig hersteld is – vandaar dat hij niet mag zwemmen – maar we zullen het in de gaten moeten houden.

Na het werk opnieuw naar de arts, ditmaal de tandarts, met Zelie. Ze had een melktand losstaan die maar niet wou uitvallen, maar ondertussen was haar definitieve tand er al doorgekomen. Resultaat: twee tanden achter elkaar en het zag er naar uit dat haar definitieve tand zo veel te veel naar achter zou staan. Even op de stoel bij de tandarts, de trektang in de hand en twee seconden later was de melktand eruit. Een klein beetje pijn blijkbaar maar we hebben toch niets gehoord: ze is stoïcijns gebleven en heeft geen kik gegeven. Zeer flink. En voor haar definitieve tand: dagelijks er met haar tong tegen duwen en hij zou mooi komen staan waar hij moet staan.

* * *

Toen ik deze post begon dacht ik dat die twee bezoeken het begin en einde van de dag waren. Mis.

Rond 23u is Louis wakker geworden al huilend. Toen ik ging kijken en vroeg wat er was (ik dacht direct aan zijn oor: hij is vanavond in bad geweest en alhoewel ik zeer voorzichtig ben geweest, weet ge maar nooit) bleek dat hij bijna zot kwam van de jeuk. Mee naar beneden genomen om te kunnen kijken wat hij bedoelde en het is bizar: zijn hoofd, nek, bovenlijf en billen (tot net waar zijn dijen beginnen) staan onder één of ander soort bizarre uitslag.

We hebben de dokter gebeld en die is nu onderweg naar hier om eens te kijken wat er aan de hand is. Voor zover we weten is er vandaag niets speciaals gebeurd wat een uitleg zou kunnen zijn: niets nieuws gegeten, geen andere medicijnen dan degene die hij sinds vrijdag pakt, geen nieuwe omgeving, …

De sukkel ligt hier naast mij te kronkelen van de jeuk/pijn en er is niets dat ik kan doen: we mogen er niet aankomen want dan wordt het alleen erger. Kwa machteloos voelen kan het tellen.

Update: dokter heeft diagnose gesteld: netelroos. Hij heeft pillekes gekregen en nu naar de apotheker van wacht voor de nodige medicijnen.

Eisen

De laatste tijd schrijf ik nogal veel over Anna. Begrijpelijk want in vergelijking maakt zij ook de grootste ontwikkelingssprongen door. Zelie, Louis en Jan doen dergelijke sprongen niet echt meer, hetgeen niet wil zeggen dat er bij hen niets gebeurd.

Laat ik het even over Zelie hebben. Voor haar acht jaar kan ze al ongelooflijk volwassen doen en dan merk je aan van al die kleine dingen dat ze dat helemaal nog niet is. Logisch eigenlijk. Niet dat we dat uit het oog verliezen, maar soms verliest ze het zelf uit het oog, al dan niet moedwillig.

Zo heeft ze zich het recht toegeëigend om ’s avonds later te mogen opblijven. We hebben haar al regelmatig uitgelegd dat dit geen recht is maar een verdienste. Dat als we merken dat ‘de dingen’ niet goed gaan, wij ons het recht voorbehouden om haar die verdienste te ontzeggen.

En daar komt weer het kleine feit dat die vakanties hoogstnoodzakelijk zijn. Ook Zelie loopt moe, alhoewel ze dat nooit zal toegeven, waarschijnlijk omdat ze het niet beseft. Ze is een ietsiepietsie vlugger geïriteerd en reageert dan uiterst boos.

Ik vermoed dat ik momenteel het kwaad in persoon ben omdat ik haar bv. al drie dagen op rij verbied om te blijven TV kijken. De eerste dag was het avond en het was al laat, maar ze meende, omdat de vakantie begon, dat ze nu wel langer mocht kijken. Uiteindelijk is ze al stampend de trap opgestormd naar haar kamer, heeft ze de deur dichtgeslaan achter zich en is ze bijna hysterisch beginnen huilen. Duidelijk een kind van haar moeder: ik herinner me mijn hysterische aanvallen meer dan goed :). Ik heb haar gezegd dat ze tijd had om te kalmeren tot ik Anna in bed kwam steken. Indien ze nog niet gekalmeerd was tegen dan (ze delen nu eenmaal een kamer), dan kon ze verder hysterisch doen in ons kamer.

Dat was vrijdagavond voor het slapengaan. Gisteren en deze morgen was het weer van hetzelfde toen ik (aan alle drie trouwens) zei dat het gedaan was met TV kijken: gisterenochtend omdat ze moest gaan turnen, deze ochtend omdat het tijd was om (eindelijk) te gaan ontbijten. De boosheid was gelukkig van veel kortere duur, maar even heftig, weze het zonder de hysterie en de slaande deuren.

Ze hebben twee zware (lees: late) dagen achter de rug. Kwestie van de vakantie goed in te zetten kan het tellen. Maar de komende twee dagen ga ik toch mijn uiterste best doen om hen op tijd in bed te krijgen. Woensdagavond is er immers Halloween te lopen en donderdag gaan Zelie en Louis gaan slapen bij hun vriendjes (ook een zus en broer) zodat ze dan opnieuw twee dagen op een rij ’te laat’ in bed zullen zitten.

Maar behalve haar ‘rebellie’ doet Zelie het zeer goed. Er zijn blijkbaar soms ruzies op school waar ze zich mooi buiten kan houden en eerder als bemiddelaar probeert op te treden, ze is thuisgekomen met een zeer goed rapport en ook haar buitenschoolse activiteiten lopen vlot: op haar rapport voor de muziekschool had ze drie tienen, voor turnen zijn ze al aan het trainen geslagen voor de volgende show, ze kreeg felicitaties voor het schaken, het Frans vlot goed, ballet is leuk …

En nu denk ik eraan: misschien daarom dat ze thuis zo’n drama’s maakt? Omdat ik haar niet onder alleen maar lof bedelf?

Oh ja: this too shall pass. Een paar kalme dagen en veel rust en voor we het weten zijn die uitbarstingen al lang vergeten. Sowieso is er de komende dagen geen stress in het vooruitzicht: behalve donderdag hebben we niets gepland zodat niets moet en alles kan.

‘Take it easy’ zal het motto van de komende dagen worden en dat zal niet alleen de kinderen, maar eigenlijk ook mij enorm veel deugd doen.

Hoogtijd-bedtijd

Schoolmoeheid. Ik vergeet altijd dat dat bestaat. Geen schoolmoeheid als in beu om naar school te gaan. Zo oud zijn mijn kinderen nog niet. Maar ze worden wel heel erg moe van naar school te gaan.

Ja oké, er zijn veel vakanties in zo’n schooljaar en het is niet altijd gemakkelijk om daar een oplossing voor te vinden als beide ouders werken, maar als ik zie hoe mijn kinderen zich gedragen zo tegen de week voor het vakantie is, dan besef ik dat die vakanties meer dan nodig zijn.

En uiteindelijk zijn het lange dagen voor die klein mannen. Lang en druk. Veel te doen, veel te zien, veel te leren én daarnaast willen ze nog vanalles van buitenschoolse activiteiten doen. Hun energie, hoeveel meer ze er ook van mogen hebben, is ook niet onuitputtelijk.

De laatste twee weken is het ’s ochtends soms echt een ramp om de kinderen te laten opstaan. Ze geraken met moeite uit bed en dan denk ik dat ze niet echt te laat in bed zitten. Sowieso slaapt Jan toch zo’n elf uur en een half, soms een vijftien minuten meer. Zelie en Louis slapen een uur minder en vooral voor Louis lijkt dit tegenwoordig te weinig te zijn.

Maar nu is het vakantie en tegen het einde van de vakantie ga ik toch proberen om een nieuw ritme in te stellen. Louis moet sowieso een half uur vroeger naar bed, Zelie ook toch een tien à vijftien minuten, en het streefuur voor Jan en Anna moet beter nageleefd worden. Want alhoewel Jan het zonnetje zelf is als hij ’s ochtends wakker wordt, eens hij een uur wakker is kan zijn humeur volledig omslaan.

Maar eerst genieten van ons weekje vakantie want, u raadt het al, ik heb mijn resterende vrije dagen ook opgenomen om samen te kunnen genieten.

Hoor! Problemen

Zelie heeft hoorproblemen. Vorige week hebben we dat ontdekt. Ze zat op een halve meter van de TV die loeihard stond en zei dat ze het anders niet hoorde. Toen ik een beetje meer uitleg vroeg (welk oor? sinds wanneer? pijn? …) zei ze gewoon dat ze minder hoorde uit haar linkeroor.

We zijn er dan mee naar de huisarts geweest die een doorverwijzing gedaan heeft naar een NKO en ik heb direct gebeld. Eerst mogelijke afspraak is volgende week maandag en ik heb die dan maar direct genomen, ook al is het tijdens de schooluren.

Ondertussen kregen we een attest mee van de huisarts voor de nieuwe juffrouw. Allez, we kregen een attest mee om af te geven aan haar nieuwe juffrouw of meester want toen wisten we natuurlijk nog niet dat ze een juffrouw zou hebben. Tot we iets meer weten moet Zelie van voor zitten in de klas.

Maar het is ferm vervelend. Zelie is altijd al hardhorig geweest, niet in de zin van niet goed horen, maar in de zin van, als ze geconcentreerd met iets bezig is, ze dan niets hoort rondom haar (hmm, dat doet mij denken aan iemand? Wie was dat ook weer? Ah ja, ik weet het weer: mijzelf). De combinatie nu van die twee ‘niet horen’ is nogal frustrerend.

Maandag gaan we dus iets meer weten en hopelijk is het niet ernstig. Vingers gekruisd houden.

De eerste schooldag

Die viel eigenlijk relatief dik tegen, al bij al.

Goed begonnen, daar niet van. Enthousiaste kinderen, ondanks de gietende regen. Anna die niet huilde en Jan die na amper een paar minuten dan toch vanachter mijn benen kroop en begon te spelen en mij vrolijk uitwuifde.

En dan was het tijd voor Zelie en Louis. Toen we op de speelplaats gingen kijken naar de klasindeling is het de mist ingegaan, want voor Louis was het nieuws allesbehalve goed: niet bij de meester waar hij wou zitten én geen enkel van zijn vriendjes in zijn klas. Drama’s. De tranen komen nog in mijn ogen als ik eraan terugdenk.

‘k Ga het hier niet allemaal herhalen wegens nog altijd té emotioneel, nu nog, maar ge kunt het allemaal lezen alhier.

’s Avonds was het al beter en zag Louis het al weer zitten, zij het nog niet helemaal, maar deze ochtend was zijn gemoed weer omgeslagen: hij wou niet opstaan want hij wou niet naar school.

Het zal zijn tijd nodig hebben en binnen een week is alles weer in orde, dat weet ik wel, maar ondertussen breekt mijn hart toch.

Het nieuwe schooljaar is begonnen

In principe begint het schooljaar maar maandag, maar bij ons begon het vandaag.

Vandaag. U leest het juist, want een aantal van de extra curriculaire activiteiten zijn al begonnen. Anderen zijn nog niet begonnen maar komen er ook met rasse schreden aan en voor nog andere moet ik nog eens deftig onderzoek doen om te zien of het zal gaan. Al bij al belooft het een hectisch druk jaar te worden.

Vandaag zijn begonnen: turnen en tekenles. Schema vandaag:

  • 9u-10u30: turnen Zelie (ze mag een groep omhoog)
  • 10u30-11u30: turnen Jan (ja hoor. Jan is ook aan zijn eerst buitenschoolse activiteit begonnen en alhoewel er traantjes waren toen ik weg ging, waren ze nog rapper opgedroogd eens ik weg was én heeft hij zich fantastisch geamuseerd. Hmm. Die traantjes, dat belooft voor maandag)
  • 10u50-12u30: tekenles Louis én Zelie (Zelie zit ook weer een klasje hoger. Louis is begonnen en vindt het fantastisch. Als de les gedaan was bleef hij maar praten met en uitleggen aan de lerares en de lerares was volledig opgetogen over zijn enthousiasme én fantasie).

In tegenstelling tot wat Michel dacht, moet hij Zelie dus niet meer gaan halen gezien Louis nu samen met Zelie op dezelfde plaats zijn activiteit eindigt (vorig jaar turnde hij nog). Dit jaar zal hij zich mogen ‘beperken’ tot zorgen dat het eten op tafel staat als we terugkomen van de tekenles want binnen een paar weken begint dan ook de scouts.

Om 14u zullen zowel Louis als Zelie dan naar de scouts vertrekken, wat ons ongeveer een uur geeft om te eten. Het zal dus klaar moeten staan willen we ons niet doodverslikken.

Niet dat de rondgang vandaag alles was. Nee hoor, er was nog meer aan de hand. Want dit jaar wil Zelie muziekschool doen en dus zijn we haar vandaag gaan inschrijven, maar er was zoveel volk dat we pas anderhalfuur later buiten waren.

Schema dus tot de middag:

  • 9u-11u30: zie hierboven
  • 11u45: aankomst muziekschool voor inschrijving Zelie
  • 12u20: verlaten muziekschool (met nummertje van de rij in hand) om Zelie en Louis af te halen op tekenschool
  • 12u40: terug op de muziekschool om het wachten voort te zetten
  • 13u10: inschrijven Zelie op muziekschool
  • 13u25: aankomst thuis

Nu kan je denken, wauw zo hectisch. Goed dat dat voorbij is. Maar dan heb je het mis. Om 14u had Zelie een afspraak bij de kapper én om 15u had Zelie een verjaardagsfeestje.

Het was dus rap, rap eten (boterhammetjes gaan gelukkig rap), Anna in bed steken en dan als de weerga ervandoor met Zelie. Uiteraard was er enige vertraging bij de kapper en zijn we daardoor 10min te laat toegekomen op het feestje, zonder kadootje.

Maar eens Zelie afgezet was het even ontspannen voor mij. Gezien de drie andere kindjes bij papa waren heb ik ervan geprofiteerd om alleen boodschappen te gaan doen. Volledig op mijn gemak een kadootje gaan halen voor het vriendinnetje van het feestje én eentje voor een vriendje van Louis naar wiens feestje hij woensdag mag. Daarna op het gemak alles geen kopen in de Colruyt waarna ik op het gemak terug reed naar het feestje om Zelie op te halen.

Dat anderhalf uur alleen had deugd gedaan. Door al dat geloop had ik barstende koppijn gekregen en na het boodschappen doen was die volledig weg. Bij het ophalen van Zelie heb ik dan nog een beetje gekletst met de ouders en daarna zijn we op ons gemak naar huis gegaan waar ik onmiddellijk aan het avondeten begonnen ben. Na gisterenavond wou ik de kinderen niet te laat laten opblijven.

Maar kort: hoe zal de week er in de toekomst uitzien voor de kinderen? Eigenlijk weet ik nu alleen het schema van Zelie en Jan maar. Voor Louis moet ik nog een sport vinden en dus de trainingsschema’s nagaan.

Zelie:

  • maandag 16u30-18u: muziekles
  • dinsdag 16u30-17u30: muziekles
  • woensdag (uren onzeker) namiddag: Franse les
  • donderdag: niets
  • vrijdag: (vermoedelijk) ballet
  • zaterdag 9u-10u30: turnen
  • zaterdag 10u50-12u30: tekenles
  • zaterdag 14u-17u: scouts
  • zondag: rustdag

Jan:

  • zaterdag 10u30-11u30: turnen

Louis (reeds gekend):

  • woensdag namiddag: Franse les
  • zaterdag 10u50-12u30: tekenles
  • zaterdag 14u-17u: scouts

Maandag en dinsdag zal Zelie meegenomen worden door een vriendinnetje haar ouders, vriendinnetje dat met haar naar de muziekschool zal gaan. Woensdag brengt mamie de twee oudsten naar de Franse les en vrijdag ben ik thuis om het nodige gerij te doen.

Alvast bedankt aan de hulprijders om het komende jaar de kinderen op hun respectievelijke activiteiten te krijgen. Dikke kus.

Zingen

Van Anna mag ik niet zingen. Telkens als ik begin te zingen, begint zij luid te roepen in protest. Ik ga hier nu niet beweren dat ik een prachtige stem heb, maar zo vals zing ik nu ook niet om protest uit te lokken. Zeker niet als ik zachtjes zing.

Maar van Anna mag ik dus niet zingen.

Vanavond heb ik er voor eens een mouw aan kunnen passen. Het was ‘Vlaanderen zingt’ hier in Gent en omdat ik iemand moest spreken en zij er naartoe ging, hebben we daar afgesproken. Ik ben er met alle kinderen naartoe geweest en we hebben daar toch anderhalfuur gebleven en ik mocht mij uitleven.

Luidkeels meegezongen. Dat heb ik gedaan. Zonder ook maar één kreet van protest van Anna. Plezant dat dat was. Anna kon wel niet meezingen, maar dansen wel en dat heeft ze ook volop gedaan. Eerst op mijn arm, maar daarna moest ik haar neerzetten en stond ze op haar beentjes te dansen of ze zette zich neer en bewoog zo op de muziek. De drie anderen zijn vanaf het begin door de mensenmassa naar voor gelopen om daar het gebeuren mee te maken en te dansen en zingen.

’t Was een leuke avond maar de kinderen zaten erdoor (uiteraard) veel te laat in bed: het was kwart voor elf. Morgen zou Zelie om 9u moeten gaan turnen. We zullen dus wel zien of we er geraken.

Terug thuis

Deze ochtend om zes minuten voor negen vertrokken om de twee oudsten te gaan halen. Met dat schoon weer dat voorspeld werd was ik er niet gerust in, filegewijs dan, maar behalve een snelheidsbeperking tot in Drongen van 110km/u hebben we niets gemerkt van eventuele dagtoeristen. Het langst hebben we moeten wachten vanaf de oprit naar Adinkerke: het is dé oprit ook voor Plopsaland en dat kan je merken als je daar rond 10u aankomt.

We waren dus mooi op tijd en de kinderen waren zeer blij ons terug te zien maar ook een beetje triest om te moeten vertrekken.
Ze zijn een paar keer rondgegaan om toch maar zeker te zijn dat ze alle monitoren dag hadden gezegd en ik denk dat het toch zo’n half uur geduurd heeft vooraleer we eindelijk konden vertrekken.

Met dat het zo’n prachtig weer was besloten we aan zee te blijven en er een dagje van te maken. Eerst een wandelingetje op de dijk, een opblaasbaren krokodil en orka gekocht, zetels voor Michel en mijzelf, een hapje gaan eten en dan het strand op. Meer moet dat dus niet zijn voor de kinderen want ik had mij wel voorzien en de zandspeeltjes, extra handdoeken en zwemkostuums meegepakt.

De hele namiddag hebben we dus aan het strand doorgebracht en hebben we genoten van zon, zee en zand. Zelie heeft al niets schrik meer en gaat zo diep mogelijk de zee in. Louis gaat ook al ver maar bleef eigenlijk toch liever in het ondiepe op de orka dobberen. Jan had veel schrik in het begin en toch weer niet: hij deed niet liever dan naar de zee te gaan maar als hij er was kreeg hij schrik om er dieper in te gaan dan met zijn tenen. Maar na een tweetal uur is dat ook volledig over gegaan en sprong en liep hij erin zo rap hij kon of dobberde hij op de krokodil. Anna kon er niet genoeg van krijgen. De eerste kennismaking was een beetje verrassend maar eens ze de temperatuur en de golfjes gewoon was wou ze er niet meer uit.

We hebben er allemaal een mooi kleurtje bijgekregen (vooral Michel dan: een rood kleurtje) maar het was een zalige dag. In de late namiddag zijn we dan op het gemak teruggekeerd naar huis en eens in de auto zijn Anna en Jan (en Michel ook eigenlijk) prompt in slaap gevallen. Louis heeft ook een dutje gedaan maar hij bleef al iets langer wakker.

We hadden een ijsje beloofd en het was er niet meer van gekomen aan zee, dus heb ik dan na de boterhammetjes ’s avonds Jan een ijsje uit de diepvries gegeven en ben ik met Zelie en Louis, eens Jan en Anna in bed lagen, nog eens tot op de Patersholfeesten geweest om met hen een ijsje te eten. Ze zaten, na zo’n zware week, eigenlijk veel te laat in bed maar voor enen keer …