Tag: Zelie

Vakantie!

How to start? ’t Is een tijdje geleden hé, daar niet van. Maar mijn hoofd stond er niet op. Zorgen, weetwel. Want het beterde niet echt, integendeel.

Opvolging werd hier ten huize gedaan (in de mate van het mogelijke), hulplijnen werden ingeschakeld en de nodige ‘straffen’ werden uitgedeeld waar en wanneer nodig. Alle hens aan dek dus.

En zo zaten we dan bijna op het einde van het jaar en was de situatie redelijk dramatisch, zo erg dat de leerkracht wiskunde al sprak van een B-attest en haar klastitularis sprak van een laatste kans.

De laatste examenperiode was er dus één van erop of eronder en we hielden ons hart vast. Telkens Zelie terug kwam van een ‘goed’ examen bleven we onze twijfels hebben: we hadden het nog gehoord.

Tot het deze ochtend was en ik met een bang hart op de speelplaats stond te wachten. Ik zag haar klasgenoten buitenkomen, maar geen Zelie. Mijn hart zonk, want dat was ook haar ’tactiek’ bij vorige, slechte, rapporten: op haar vriendinnen wachten voor steun en dan in groep, wenend, buitenkomen.

Maar ik had het mis: de dochter van mijn vriendin was er (met mijn vriendin) en had haar al gezien: een heel goed rapport, ik mocht gerust zijn. Een geluk dat mijn vriendin er was, want ik had een schouder nodig om op te huilen, van geluk deze keer, geen verdriet.

Zelie heeft een A-attest, met advies voor Latijnse, 5 uur wiskunde. Niet dat ze het advies gaat volgen (het worden 4 uur wiskunde, wel latijn), maar het wil wel zeggen dat ze voldoende indruk gemaakt heeft op zowel de leerkracht latijn als die van wiskunde dat zij weer vertrouwen in haar gekregen hebben voor volgend jaar.

Broers en zus hebben het ook zeer goed gedaan: ze mogen allemaal over. Anna vertrekt naar het derde leerjaar, Jan naar het vierde.

Louis heeft zijn carrière op de basisschool afgesloten en begint volgend jaar ook op de humaniora. Er was een mooie (iets te lange) dienst en daarna een receptie en het was een mooie afsluiter van 9 jaar basisschool. Het was ook een beetje een afscheid want een heel aantal van zjn vriend(inn)en gaan volgend jaar naar een andere school. Gelukkig is er mail en Facebook en whatnot, dus zal het wel lukken om contact te houden.

De vakantie is begonnen en we kunnen er nu met een gerust hart van genieten. Yiha!

Momenten

Momentopnames kunnen soms de beste zijn. Korte momenten, maar ook langere.

Vanavond met bijna het hele gezin (Louis bleef aan de computer) voor de televisie. De opname van The Voice. Zeer grappig om horen hoe de kinders reageren en hoeveel van onze eigen manier van reageren ze overgenomen hebben, zeker als zo’n commentaren komen uit de mond van een 6-jarige.

Tja, het is weekend. Dan mogen Jan en Anna toch wel eens een beetje langer opblijven. Zeker als ze daarna niet alleen zonder morren gaan slapen, maar zelfs niet moeten gezegd worden om te gaan slapen omdat ze zelf zo rap mogelijk in bed willen.

Zorgen

Zelie zit nu in haar tweede jaar humaniora. Vorig jaar was ze niet zo denderend geëindigd en dus werd het tijdens de vakantie toch wel af en toe werken. Maar ze zag het zitten, dat nieuwe jaar. Ze keek er naar uit. Ze had geleerd uit haar fouten en het zou beter gaan nu. Zei ze. Dacht ze.

Het eerste maandrapport is een feit en het is niet echt beter gegaan. Ze werkt nochtans een pak meer dan vorig jaar en toch … Ze begrijpt het zelf ook niet goed en ik vermoed dat er toch wel een serieus element zelfbedrog bij zit. Ze ‘weet niet hoe anders te studeren’.

Dus maak ik mij zorgen. Tijd om ‘een hulplijn’ in te schakelen. Over naar familie.

Bestaat er ook zoiets als een studiebureau voor tieners?

Alles went

Gisteren en vandaag opnieuw afscheid moeten nemen: de twee meisjes zijn nu ook op kamp vertrokken.

Anna vertrok gisterenmiddag en omdat alles bomvol geparkeerd stond rond het station was het een afscheid dat niet korter kon: geparkeerd op de taxiplaatsen, Anna uit de auto gelaten en even meegelopen naar de groep (terwijl we door minstens 3 taxichauffeurs erop gewezen werden dat dat een parkeerplaats voor taxi’s was … terwijl we strikt genomen niet eens op een parkeerplaats stonden en er zeker, minstens, vier vrije plaatsen waren, maar soit), heel rap een dikke knuffel gegeven en we waren dan weer weg.

Deze ochtend was het dan aan Zelie om te vertrekken. Haar vertrek is hectisch gebleven tot het laatste moment. Gisterenavond vond ze haar uniform niet, dus moesten we deze ochtend nog alles ondersteboven halen. Het uur stond verkeerd genoteerd in de agenda zodat we ons nog serieus hebben moeten opjagen om op tijd te zijn. Het ontbijt werd vergeten en dus mocht ik nog rap koeken brengen op het perron. Geen dingen die we niet gewoon zijn, dus 🙂

En nu is het alleen Louis nog die overblijft. De stilsten van de troep. Maar ook een schatje, dus hij zal mij wel genoeg vertroetelen met aandacht (en omgekeerd) tot het hier weer wat drukker wordt.

En zo lang zal dat niet meer duren: overmorgen ga ik Jan halen en dinsdag komt Anna ook al terug. Dan is het nog wachten tot de zondag nadien en dan is ons gezinnetje weer compleet.

Als ze zich maar amuseren, dat is het belangrijkste.

13 jaar geleden

Om 10u56 in de ochtend, na een kleine vijf uur ‘werken’ (ik toch) werden wij voor het eerst ouders. Ik vind dat nog altijd hallucinant. Want ondertussen zijn we al vier keer ouders geworden en is dat klein babieken dus 13 jaar geworden.

13 jaar en het eerste jaar humaniora zit er bijna op.

13 jaar en ze is bijna het huis uit. Het ‘hoofd’huis toch, want tijdens de voorbije examens heeft ze er een gewoonte van gemaakt om in het achterhuis te studeren en sindsdien slaapt ze daar ook. Ik vermoed dat de puberjaren er goed aan het doorkomen zijn, want het achterhuis is dus ingepalmd en ze blijft daar uren aan een stuk zitten ‘luisteren naar muziek’ of ‘chatten op skype met de vriendinnen’. Voor de rest valt het (voorlopig) nog mee maar ik vermoed dat stukje bij beetje de inhoud van haar kleerkast richting achterhuis zal verhuizen.

13 jaar en ik hield het niet voor mogelijk dat je zoveel van iemand kan houden als van je kinderen.

Een heel gelukkige verjaardag, Zietje, en houdt dat puberen maar zoals het nu is, dan blijft het leefbaar 🙂

Vriendjes

We gaan nog eens van reclame doen. Af en toe mag dat en als het voor iets is dat nog wreed leuk is erbij, waarom niet (en op voorhand sorry voor de kwaliteit van de foto’s, want mijne GSM geeft niet echt de beste kwaliteit).

Samen met een aantal andere bloggers-met-kleine-maar-niet-al-te-kleine-meisjes kreeg ik namelijk een mail met de vraag of ik vandaag met Anna (en Zelie, moest die nog geïnteresseerd zijn) de nieuw Lego Friends wou komen ontdekken. Het was vakantie, ik vind lego wel wijs, dus waarom niet. En zo antwoorde ik dat ik zou afkomen met Anna en Zelie (laat die stoere bijna-tiener houding u niet misleiden, in haar hart is ze nog een klein meisje).

We werden ontvangen met een glaasje cava in het Pantone hotel, een hotel dat gelijk speciaal ingericht is om Lego in te presenteren. Het kader kon dus niet beter, zeker niet toen we zagen hoe die nieuwe Lego eruit zag.

De nieuwe lijn is speciaal ontworpen voor meisjes en heeft dus een hele nieuwe kleurencombinatie. Vier jaar onderzoek ging eraan vooraf en in die vier jaar ontdekten ze o.a. dat meisjes dus wel degelijk graag bouwen, maar dat meisjes graag dingen bouwen om er daarna mee te spelen en, in plaats van dingen te herbouwen, ze liever dingen herinrichten. Een ander ‘probleem’ dat meisjes met Lego hadden, bleek de peetjes te zijn: meisjes konden zich niet indentificeren met de klassieke peetjes, ze waren niet reëel genoeg.

Het resultaat: een hele nieuwe wereld, Heartlake city, gebaseerd op het leven van vijf vriendinnen, elk met hun eigen karakter en interesses. De Legomeisjes zijn niet meer vierkant en redelijk abstract, maar zijn echte kleine meisjes met elk een eigen gezicht(suitdrukking), kledingstijl en kapsel. De bouwstenen hebben andere, nieuwe kleuren dan de klassieke (paars, roze, pistachegroen, lichtblauw, …) wat ze meer meisjesachtig maakt, maar zonder er een té roze meisjeswereld te maken. Elke vriendin heeft een specifiek huis/winkel en om het meer aantrekkelijk voor meisjes te maken heeft elke zaak/bouwdoos een hele hoop accessoires (strikjes, bloemen, diertjes, barbecue met alle benodigdheden, spiegels …

Er zijn veertien dozen met prijzen gaande van 6,99 € tot 74,99 €. Dertien van de veertien dozen stonden op tafel en waren reeds gemaakt. Na de voorstelling mochten de kinderen onmiddellijk met de nieuwe Lego beginnen spelen. Maar er waren niet alleen de paketten die reeds gebouwd waren, er waren ook een heel pak dozen die nog niet geopend waren en die de kinderen dus ter plekke zelf konden bouwen.

Eens de kinderen werden losgelaten op het nieuwe speelgoed bleek het een enorm succes. Er werd gebouwd, gefantaseerd, gespeeld, geherorganiseerd, … De kinderen vonden elkaar en staken hele verhalen ineen om deze dan uit te spelen.


Het was heel leuk om zien hoe Zelie er zo volledig in opging, maar terzelfdertijd kleine zus aanmoedigde om zelf te bouwen en hielp waar het kon.



En de mama’s (en een enkele papa) die hadden een beetje tijd om te babbelen of moesten de kinderen helpen of konden, samen met de kinderen, genieten van het buffet (ik ga de eerste dagen die weegschaal toch eventjes vermijden).



We hebben Olivia’s boomhut mee naar huis gekregen en de meisjes konden niet wachten om ze ineen te zetten. Ze staat ondertussen mooi op hun kamer, klaar om hele avonturen in te beleven.

De nieuwe lijn wordt gelanceerd op 1 maart en Anna verjaart op het einde van maart. Ik heb al zo’n vermoeden wat er op haar verlanglijstje zal staan.

Samen werken

En zo zitten Zelie en ik samen aan de keukentafel. De extra verwarming erbij geschoven voor comfort (want de keuken is écht te koud en gewoon niet warm te krijgen), want we moeten alletwee nog werken voor school. Zij een les leren, ik lesvoorbereidingen maken.

Want vrijdag moet ik voor het eerst zelf voor de klas staan. Drie uur les geven aan twee klassen. En het moet goed zijn ook want mijn stagebegeleidster komt direct kijken naar mijn derde uur. Spannend.

Dus hebben Zelie en ik een extra trui aangetrokken, de bijverwarming onder de tafel gezet om warme benen en voeten te hebben en zijn we hard aan het werken.

Het geeft toch op als je niet alleen moet werken.

Hallo-weer

Oef! Dat zit er ook weer op. Het wordt hier uitgebreider en uitgebreider gevierd blijkbaar van jaar tot jaar. Dit jaar namelijk twee dagen Halloween gevierd (of is ‘gevierd’ het verkeerde woord? Met al die drukte zouden we er misschien beter ‘ondergaan’ van maken).

Zondag naar Puyenbroeck getrokken. Een heel Halloweengebeuren met kraampjes en activiteiten en een fakkeltocht. Leek leuk en wegens personeelslid van de provicie toch gratis, dus waarom niet? De kinderen aangekleed en geschminkt en ze keken er echt naar uit.

Halloween!

Ik vrees dat het de eerste én ook direct laatste keer was. We hoorden immers, eens we er waren, dat er vorig jaar niet minder dan 2.500 tickets verkocht waren in voorverkoop en dit jaar 3.000. Dat zijn dus allemaal mensen waarvan ze het op voorhand weten. Er rekening mee houdend dat je ook ter plekke nog een ticket kan kopen en dan kan je je een beeld vormen van de massa volk die er was. Overal lange rijen om iets te kunnen doen en als je wou eten was het nog erger: één frietkraam, één wafelkraam en één hamburgerkraam voor heel die massa.

Om 18.30u begon een fakkeltocht en je kon vertrekken tot 20.30u. We hadden pas ons eten om 18.30u dus aten we dat eerst op het gemak op. Daarna aangesloten bij de mensen met onze fakkel om de toch te doen. Het was gezellig, maar met zo een massa ging het dus echt niet vooruit en met vier kinderen was het niet echt aangeraden om mee te slenteren. Gelukkig kon je ook over het gras mensen voorbij steken zodat er toch nog een beetje stap in zat.

Dan nog heeft de wandeling anderhalf uur geduurd, een beetje veel te lang voor de kinders. Het eerste uur viel nochtans nog mee en de kinderen vonden de ‘engerds’ die langs de weg ons moesten in de stemming laten komen wel leuk, maar naarmate ze meer en meer moe werden, werden ze ook meer en meer bang van al die verkleedde mensen en de lol was er het laatste half uur wel vanaf. Ik denk dat we dat volgend jaar wel zullen overslaan.

Gisteren dan Halloween in de straat: een bende vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd en uiteindelijk waren er 14 kinderen die de toer in de wijk meeliepen. P., de papa van één van de vriendinnetjes, had een grote trommel meegenomen en begeleidde de stoet met gepast getrommel: zeer spooky. Maar we liepen geen anderhalf uur rond (amper een half uur), ze kregen veel snoep en eens terug thuis was er lasagne en film (voor de kinderen) of een babbel (voor de volwassenen).

Uiteindelijk zijn er 5 kinderen extra blijven slapen waardoor het deze ochtend een gezellige drukte was en we deze middag nog gezellig geaperitiefd hebben met de ouders.

We kunnen weer beginnen aftellen naar volgend jaar.

Chapeau!

Gisteren zaten we kort na de middag in de opera van Gent. Zelie mocht er optreden als deel van Anima Perla Musica, het koor en orkest van de school. Ze deden iets met de opera Tsjarodejka van Tsjaikovski. Vier weken geleden kregen ze de partituren en vorige zaterdag traden ze al eens op in de opera in Antwerpen. Vandaag dus in Gent. Ze brachten (uiteraard) niet de opera zelf. Hun versie heette Tsja Tsja.

Het moet niet gezegd zeker dat alles volzet was? Niet alleen de ouders en familie van de kinderen uit het koor en orkest waren in grote getale aanwezig, er waren heel wat nieuwsgierigen en zelfs de pers was komen opdagen. Want ‘iedereen’ op school (zowel basis als humaniora) heeft al gehoord van het koor en orkest en heeft gehoord dat ze zeer goed zijn. Als je dat dan eens zelf kan meemaken, dan probeer je er wel bij te zijn.

Toen het begon kreeg ik zowaar tranen in mijn ogen. Die kinderen in dat orkest. Prachtig gewoon. Wat die gastjes kunnen, ik stond met verstomming geslagen. Daarna viel het koor in. Eerst de solisten (niet altijd toonvast, maar soit) en daarna het koor, en mooi dat dat was.

Een prachtige voorstelling, ineengebokst op amper vier weken. Ze zijn een weekend weggeweest om te repeteren, twee middagen tijdens de week gingen er aan op en de laatste week was er nog extra repetitie in Antwerpen en in Gent, maar het heeft zijn vruchten afgeworpen.

Ik was ongelooflijk trots. Niet alleen op Zelie die er duidelijk van stond te genieten, maar op allemaal. Gasten: chapeau!