Tag: Ziek

Lap patat

Deze middag in allerijl naar huis mogen terugkeren. Nu ‘allerijl’ bij manier van spreken natuurlijk: als ge in Brugge werkt en afhankelijk zijt van het openbaar vervoer is dat dus zeer relatief. Maar enfin, om 13u telefoon gekregen en om 14u05 was ik toch al thuis.

Reden: zieke dochter. Alweer.

Deze ochtend had Zelie mij al uit bed gehuild: kermend van de zeer zat ze bij het toilet. Pijn in haar buik die blijkbaar zo goed als onhoudbaar was. Roepen. Huilen. Bijna krijsen was het resultaat. Ik moest haar vragen om te proberen toch een beetje stiller te zijn zodat ze haar broers en zus niet zou wakker roepen. Maar het was haar dan toch gelukt om naar toilet te gaan en daarna is ze terug kunnen gaan slapen.

Toen ik de kinderen dan wakker maakte klaagde ze opnieuw van buikpijn, dus raadde ik haar maar aan om thuis te blijven. Michel was in de voormiddag thuis, dus kon dat gerust. Iets later zat ze alweer huilend op toilet en daarna heb ik haar bij haar papa in bed gestuurd.

Toen de drie anderen bijna klaar waren om te vertrekken naar school hoorde ik geroep: Zelie die fris als een hoentje rondliep om zich toch maar zo rap mogelijk klaar te maken voor school en alsnog mee te gaan. Ze had moeten overgeven (een heel klein beetje) en voelde zich als herboren.

De heropleving mocht niet lang duren. Iets na 10u kreeg Michel telefoon dat hij haar mocht gaan afhalen op school, te ziek om nog te blijven. Hij ermee naar de dokter en diagnose: gastroenteritis (of ook wel gekend als ‘buikgriep’). Daarna kreeg ik telefoon om naar huis te komen want Michel moest naar een klant en haar tot 17u alleen laten zou een beetje teveel van het goede zijn.

Ze heeft een ziektebriefje gekregen tot het einde van de week. Louis heeft het ook gehad maar duidelijk in mindere mate want na twee dagen was hij er al vanaf en alhoewel hij wel afgezien heeft, was het bijlange niet zo pijnlijk. We zullen dus wel zien hoe het evolueert en dan dag per dag bekijken of ze effectief de hele week thuisblijft.

Vorderingen

We zijn al zover. Vandaag zijn drie van de vier kinderen terug naar school.

Na Michel zijn ontdekking maandagavond vond ik het gisteren dan maar opportuun om Jan ook thuis te houden, en bij uitbreiding Anna. Kwestie dat Anna toch nog niet schoolplichtig is en mijzelf een vroege ochtend te besparen. Zo heeft iedereen dan lekker lang geslapen tot 8u en bleek Jan, toen hij eindelijk opstond, geen graadje verhoging te hebben. Ook Louis had geen koorts meer toen hij opstond en toen bleek dat beiden ’s avonds ook geen koorts meer maakten, heb ik ze genezen verklaard.

Deze ochtend had Louis het moeilijk met opstaan: na bijna een week lekker mogen uitslapen en niets doen had hij het extra lastig om uit zijn bed te komen. Ik heb me zelfs serieus kwaad moeten maken en gedreigd dat ik hem desnoods in zijn pyjama op school zou afzetten. Eens uit bed verliep het uiteindelijk allemaal een pak vlotter.

Zelie lijkt vandaag al marginaal beter dan de laatste dagen en zeker in vergelijking met gisteren. Ik vermoed dat ze gisteren haar slechtste dag heeft gehad want tegen 18u30 was ze compleet kapot alhoewel ze dat niet wou toegeven. Rond tien voor zeven heeft ze dan toch haar koppigheid opzij gezet en is ze naar bed gegaan.

Ikzelf ben ook eindelijk aan de beterhand. Nog steeds hoofdpijn en watten in mijn hoofd, een rauwe keel en hoesten, maar ik draai tenminste niet meer op mijn benen als ik rechtsta en ik heb nog nauwelijks koorts.

Straks nog eens naar de dokter: Zelie laten nakijken en mijzelf en ook voor de nodige briefjes kijken. En nu maar hopen dat Anna en Jan niet alsnog ziek worden.

Evolutie

Gisterennamiddag geslapen en deze namiddag hetzelfde: ongeveer vier uur. ’t Is dat het nodig was zekers. Combinatie van oververmoeidheid en ziekzijn, en dan is slaap nogal wreed welkom.

Deze ochtend hadden we nog allemaal koorts. Zelie en Louis waren deze namiddag koortsvrij en vrij vrolijk, maar tegen de avond kwam de koorts weer opzetten. Het gaat de goede richting uit maar we zijn er dus nog niet vanaf.

Mijn koorts is ook al een pak gedaald maar ook nog niet weg. Barstende koppijn en een keel die dicht zit horen er momenteel bij. Echt honger heb ik dus niet. ’t Wordt dus nog serieus afwachten wat morgen zal geven, maar ik voorzie nog een doktersbezoek om de nodige briefjes (school en werk) te verzamelen.

Och, het was weer een tijdje geleden dat ikzelf ziek ben geweest. Zo heb ik ook weer eens een herinnering gekregen van hoe het voelt. ‘k Kan er weer tegen voor een paar jaar.

4/6

Deze ochtend voelde ik mij al niet opperbest, maar ik had tenminste nog geen koorts. Maar na de middag ben ik volledig gestuikt: 2,5 uur geslapen en daarna de wekelijkse boodschappen gedaan met 38,6 °C.

Michel heeft het ook zitten en Zelie en Louis dus ook. Vier zieken in huis. Het is nu eigenlijk gewoon afwachten wanneer de andere twee zullen vallen.

We hielden ons sterk, den anderen en ik, omdat we vanavond in principe naar de Lunatic Comedy Award zouden gaan, maar drie kwartier voordat de babysit zou toekomen hebben we er ons bij neergelegd dat dat toch niet zou gaan en dus hebben we de babysit maar afgebeld.

De plannen voor morgen zijn ook afgezegd. Nu is het afwachten wat maandag zal geven.

Ja, het zou

Gisteren is Louis dan maar thuisgebleven van school. Gelukkig was Michel in de voormiddag thuis om te werken zodat ik ‘mijn’ planning niet omver moest gooien: eerst leesuurtje in Louis zijn klas en dan de tweewekelijkse koffie met A., een andere mama.

Heel zwaar ziek is Louis nl. niet: koorts, hoofdpijn maar alletwee niet overdreven. Eens hij Nurofen binnenheeft merkt hij er eigenlijk niets meer van. Dus konden we gisterennamiddag, toen broer en zusjes en vriendinnnetje Eva thuiskwamen, met zijn allen een milkshake gaan drinken. Maar toen we thuiskwamen voelde hij zich toch weer wat slapjes, dus is hij duidelijk niet in staat om een beetje inspanning te leveren. Vegeteren voor de TV en de computer is wat hij momenteel doet.

Deze ochtend is Zelie dan gesneuveld. Toen ik haar het eerst zag, rond 8u deze ochtend, zei ze dat ze gewoon iets wou drinken en dan ging verderslapen. Niet van haar gewoonte maar omdat ik met Anna ging zwemmen (jaja, mijn zaterdagplanning is nu nog een stuk zwaarder gemaakt want Anna heeft nu op zaterdagochtend ook zwemles) bleef ik er niet bij stilstaan.

Van de zwemles passeer ik eigenlijk gewoon thuis om Jan en Zelie dan op te halen om te gaan turnen en toen ik toekwam bleek Zelie nog in pyjama te zitten. Ik werd kwaad en zei dat ze zich moest haasten toen ze begon te huilen en zei dat ze hoofdpijn had. Koorts genomen en lap, ze heeft het ook zitten.

Twee zieke kinderen en ik moet toegeven dat ik mij ook alles behalve goed voel: hoofdpijn, een keel die rauw aanvoelt en druk boven mijn ogen. We gaan ‘gezellige’ dagen tegemoet, lijkt mij.

Zou het?

We hebben deze winter al extreem veel sjans gehad met de kinderen. Behalve Zelie is er nog geen enkele ziek geweest en toen Zelie ziek was heeft ze dat netjes tijdens de Kerstvakantie gedaan zodat ze genezen was toen de school weer begon.

Tot nu toe dus nog geen enkele dag moeten thuisblijven met een ziek kind of iemand anders met dat zieke kind moeten opzadelen.

Maar vanavond klaagde Louis over hoofdpijn en buikpijn en toen hij zijn pyjama aandeed zei hij dat de juffrouw gezegd had dat hij een beetje ziek was. Gevoeld aan zijn voorhoofd en ja, het voelde warm. Thermometer erbij gehaald en ja, hij had 37,9°C.

Perdolan werd zijn medicijn en we kwamen overeen dat hij toch iets vroeger dan normaal zou gaan slapen.

Qua timing zit het eigenlijk wel goed: op vrijdag ben ik toch thuis, dus met een beetje sjans is het ergste voorbij na het weekend en kan hij maandag gewoon weer naar school. Met een beetje pech breekt het niet echt door tot ergens tijdens het weekend en is hij volgende week thuis.

Of hij heeft gewoon een zware dag achter de rug en is hij morgen weer piekfijn in orde. Het wordt dus afwachten.

Griep

Er is griep in het land, en het lijkt er serieus op dat het ook al op school zit en meer specifiek in de klas van Zelie. Zeker drie kinderen zijn al gesneuveld en één ervan is het vriendinnetje waar Zelie altijd mee speelt.

Dat vriendinnetje is eergisteren op school gekomen en ze voelde zich al niet zeer goed. Gisteren is ze dan naar huis gegaan met koorts en vandaag was ze niet op school. Twee dagen ziek op school én met Zelie spelen, de conclusie is rap getrokken.

Toen ik Zelie vanavond afhaalde bij mamie zei ze dat ze koud had, terwijl het daar helemaal niet koud was en na de Franse les had ze het veel te warm, maar daar was het effectief zeer warm. Maar toch.

Ik was eigenlijk al zo ongelooflijk content dat de kinderen dit jaar, tot nu toe dus, nog helemaal niet ziek waren geweest. Als het echt griep is én Zelie is al besmet, dan kijk ik helemaal niet uit naar de volgende weken, want garantie dus dat de andere drie het ook krijgen. En Michel. En ik.

Moest ik gelovig zijn, ik zou waarschijnlijk bidden. Nu hoop ik gewoon heel hard.

Nummer twee

Volwassenen hebben dat ook: (hard) werken, eindelijk vakantie en het eerste wat gebeurd is dat ze ziek worden. De spanning is weg en uw lichaam begeeft het.

Jan heeft dat vandaag gehad. Deze ochtend is hij terug in bed gekropen na het ontbijt, in plaats van te gaan turnen. Vage klachten over pijn in zijn mond, bij zijn keel. Gevoeld of hij koorts had en blijkbaar niet, maar hij zag toch bleek, dus dacht ik: best de turnles deze ochtend missen zodat hij deze namiddag naar het Kerstfeest van de turnclub kon gaan. Hij voelde zich blijkbaar slecht genoeg om effectief terug in zijn bed te kruipen.

Een uur heeft hij in bed gelegen en toen ik ging kijken was hij (nog?) wakker maar hij zag er nog even mottig uit. Hij is dan maar naar de living gekomen en ik heb hem de afstandsbediening gegeven zodat hij in de zetel een beetje ziek kon doen.

Toen ik ’s middags thuiskwam met Zelie en Anna leek hij al beter. Aan tafel at hij niet veel, maar hij klonk toch al beter en hij zag niet meer zo wit. Dus vertrok ik met een gerust hart met de vier gasten naar het turnfeest.

Hij heeft meegedaan, maar hoe langer het duurde, hoe witter hij werd en hoe grotere kringen hij kreeg onder zijn ogen. Tegen dat we thuiskwamen voelde hij al lichtjes warm. Ik wou hem onmiddellijk in bed steken, maar er was een vriendinnetje meegekomen na het feest en hij wou nog wat spelen.

Het werd uiteindelijk acht uur toen hij in bed kroop en hij is als een blok in slaap gevallen. Toen ik Louis in bed stak heb ik nog eens aan zijn hoofd gevoeld en het lijkt niet warmer. Afwachten dus wat morgen zal geven.

‘k Heb het al meer gezegd, maar ik ga het toch nog eens herhalen: het zal toch wel een zeer kalme vakantie worden.

Nachtelijke aanval

Begin september heb ik een verkoudheid gekregen. Niets speciaals op zich. Van zodra het wat vochtiger wordt heb ik het zitten. Een verkoudheid hoort gewoon bij mij. Eerst krijg ik koppijn en moet ik nogal veel hoesten. Daarna evolueert dat waardoor ik er minder last van heb, zonder dat het echt overgaat. Dit jaar heeft het zich op mijn stem gezet zodat ik iets heser klink dan normaal. Nog big deal dus.

Tot er een snotvalling is bijgekomen. Op zich ook geen probleem en niets bijzonders. De winter dat ik doorkom zonder snotvalling zal een winter zonder vochtigheid zijn. Mijn mama zei altijd dat ik geboren ben met een snotvalling en in mijn 38 jaar op deze aardbol heb ik er elke winter toch minstens één gehad.

Het rare van deze snotvalling is dat ze er pas gisteren bijgekomen is … midden in de nacht. I kid you not. Midden in de nacht ben ik wakker geworden met een lopende neus en moest ik elke vijf seconden hevig niezen. Niet leuk, dat kan ik u verzekeren. Want een snotvalling, die viel altijd ongeveer ‘stil’ ’s nachts. Mijn neus bleef verstopt maar liep tenminste niet. En nu dus wel.

Een bende zakdoeken later is het dan toch nog opgehouden en ben ik terug in slaap kunnen vallen en uiteraard is de snotvalling niet gedaan na vannacht. Straks eens bij de apotheker binnenspringen voor eucalypthusdruppels om dan op mijn hoofdkussen te doen. Helpt altijd, niet zozeer om te genezen, wel om rustig te kunnen slapen en ook: ‘snurkvrij’ te kunnen slapen 🙂

En hoe hebt u uw avond gespendeerd?

Ik heb mijn auto gekuist. Zo met een emmer met veel zeep in en een harde handborstel en dan maar tapijten schuren en dashbord afkuisen en hopen dat de radio nu nog gaat werken.

De voorgeschiedenis. Beeld u in, de hectische woensdagavond waarbij ik mijn tijd tussen 17u30 en 20u spendeer als taxichauffeur. Normaal moet het zo gaan:

  • 17u30: vertrek thuis/schoonouders richting Destelbergen – Franse les voor Zelie en Louis
  • 17u55: afzetten Zelie en Louis; vertrek zwembad Strop – watergewenningslessen Jan
  • 18u10: afzetten Jan en hem helpen omkleden; samen naar zwembad om hem bij de juffen te brengen
  • 18u25: vertrek naar huis om Anna af te zetten bij papa zodat zij op tijd naar bed kan
  • 18u45: vertrek thuis richting Destelbergen – afhalen Zelie en Louis
  • 19u00: vertrek Destelbergen richting zwembad Strop – afhalen Jan
  • 19u30: vertrek naar huis

Vooral dat laatste uur varieert nogal, afhankelijk van hoe lang Jan nog even blijft spelen in het zwembad na zijn les, maar over het algemeen zijn we tegen 20u ten laatste wel thuis.

Gisteren was er een kink in de kabel: toen ik thuiskwam om Anna af te zetten was Michel er niet. Zo lang mogelijk gewacht, maar dan toch maar met Anna (ondertussen in pyjama) vertrokken om Zelie en Louis (en Jan dus) af te halen. 8 minuten later vertrokken, dus ook te laat toegekomen in Destelbergen. Gezien Jan toch nog een beetje speelt, kon het niet zoveel kwaad om daar een beetje later te zijn.

Maar op de weg naar het zwembad is Anna plots beginnen overgeven. Niet zomaar een beetje: een ware fontein spoot uit haar mond. Resultaat: dashboard onder, grond onder, jas onder, pyjama onder, stoel onder, … denk aan een onderdeel in haar buurt en het zat onder het overgeefsel.

In het zwembad heb ik haar dan maar uitgekleed en haar daar onder de douche gestoken. Haar vuile kleren heb ik in Jan zijn zwemzak gestoken en ‘k heb haar een trui van Jan en van mij aangedaan. Haar stoel heeft gelukkig een overtrek, zodat die er rap af was en met Jan zijn handdoek heb ik er dan de laatste kleine stukjes nog afgedaan. De rest moest maar wachten tot we thuis waren.

Thuis Anna dan onmiddellijk omkleed en in bed gestoken, net zoals Jan en terwijl Louis en Zelie hun laatste dingen deden voor het slapengaan, heb ik een emmer genomen, vol zeep gestoken en ben ik de sporen gaan uitwi(a)ssen.

Leuk einde van de avond, nietwaar? En nu hopen dat het iets eenmalig was. Thuisgekomen heeft ze nog iets gedronken en dat lijkt binnen te blijven en ziek lijkt ze anders niet. Vingers gekruist houden.