Deze voormiddag met Zelie naar de dokter en toen we daarvandaan kwamen zou ik met haar een spaghetti gaan eten in de Kastart: ze moest de spaghetti Kastart eens proberen want, naar ik mij herinner, is die zeer lekker.
Ik had een ideaal plaatsje gevonden voor de wagen en was op weg om een ticketje te nemen toen ik mij bedacht dat onze kerstavondplannen nog (altijd) niet duidelijk waren.
Gewoonlijk doen we dat met mijn familie (vader, zus en gezin, broer en gezin), afwisselend bij mijn zus in Oudenaarde of bij mijn broer in Nederland (niet bij ons wegens gebrek aan plaats om acht kinderen en zeven volwassenen te slapen te leggen), maar dit jaar was er nog niets bekend. Ik had al vaag gehoord dat mijn schoonzus ging moeten werken op Kerstdag zelf (ze is dokter), maar de details, die wist ik niet: gingen we nu bij mijn zus vieren zonder mijn broer en zijn gezin of gingen we toch naar Nederland of gingen we Kerstavond overslaan deze keer?
Om een beetje duidelijkheid te krijgen belde ik naar mijn papa en u kan zich mijn verbazing voorstellen toen mijn zus zijn GSM opnam: wat gebeurt er? waar is papa? hoe komt het dat gij opneemt? Bleek dat ze in het UZ waren voor een opvolgingsconsultatie voor mij papa, genen paniek dus. Gezien het bijna middag was en zij waarschijnlijk ook gingen eten spraken we direct af: wij zouden naar het UZ komen en dan gingen we allemaal samen iets eten ipv dat wij dus alleen zouden gaan eten.
Zo’n toeval: ik die uitzonderlijk thuis/in Gent ben midden in de week én net bel voor de middag.
Zelie vond het ook fantastisch: mijn zus is haar meter en ze is er ook dol op en ze vind pepe ook heel leuk. We hebben zeer lekker gegeten in ’t Garnierken en alhoewel Zelie zich op het einde toch weer niet meer zo fantastisch voelde, ze heeft er ook duidelijk van genoten.
Anderhalfuur hebben we zo gezellig bij elkaar gezeten (en ook eindelijk kerstavond vastgelegd: we gaan naar Nederland) en daarna moest zuslief in zeven haasten weg wegens patiënten in Oudenaarde. Papa, die er trouwens opnieuw goed en kerngezond uitziet (hij ziet er minstens tien jaar jonger uit dan twee maanden geleden), heb ik dan begeleid naar de Kouter waar hij nog boodschappen wou doen en wij zijn dan maar huiswaarts gekeerd zodat ik nog een beetje kon werken.
Toeval. Zo wijs maat!