last

’t Heeft nog zo’n voordelen zo’n weblog: ik kan klagen zonder mij schuldig te voelen gezien ik toch niemand dwing om dit te lezen 🙂

Zwanger zijn op uw 35ste is toch geen aanrader. Fysiek dan toch niet. Ik merk meer dan duidelijk het verschil met de vorige keren.

Bij Zelie kon ik volop genieten. Gewoon zalig. Alle veranderingen in mijn lichaam meemaken, een echte ontdekkingstocht. Zeker als ze voor het eerst bewoog: is dat nu de baby, of iets anders? Was dat nu nog een beweging? Michel, voelt gij iets? … Wreed wijs. Bovendien zo goed als geen enkel ongemak gehad. Alleen in de 2e maand een paar dagen misselijk geweest (nooit moeten overgeven), en dat was ook al niet overdreven: het was voorbij voor ik het doorhad. Fysiek wel een beetje problemen: geen enkele striem gekweekt maar wel een kleine spatader ontwikkeld (die evenwel geen pijn deed en/of doet) en de wervels in mijn rug die beginnen klemmen zijn. Vooral dat laatste is zeer pijnlijk geweest tussen mijn 6e en 8e maand en dan plots, op 8 maanden, niets meer.

Het was dus voornamelijk genieten en vol ongeduld (zeker die laatste maand) uitkijken naar de geboorte. Ook nooit bang geweest voor de bevalling. Het heeft immers geen zin u ongerust te maken voor iets dat ge niet kent en absoluut niet kunt inschatten, dus waarom bang zijn. Nee, gewoon zalige zwangerschap.

Bij Louis meer van hetzelfde. Genieten. Nog beter deze keer want niets van misselijkheid en mijn rug begon pas in de 8e maand pijn te doen. Bovendien was Zelie een heel zelfstandig kindje, niet echt een schootjeszitter, dus moest ik mij niet veel forceren om haar op te pakken en zo. Toch niet tot de 8e maand (weeral) toen Zelie gelijk begon door te krijgen dat er een verandering op til was en ze zeer aanhankelijk werd. Al bij al, geen problemen.

Ook Jan weinig problemen: mijn rug is na al die jaren relatief gestabiliseerd en zeker met de fantastische hulp van mijn zus (een zeeeeer goede kinesiste/osteopate – reclame :)) was de pijn volledig onder controle. Wel meer moe en ik merkte ook al duidelijk het verschil tussen zwanger zijn op uw 28ste en op uw 33ste, maar toch nog veel genieten.

Nu daarentegen, veel minder. Als ik enige indicatie ben, dan heb ik medelijden met alle vrouwen die op deze leeftijd nog moeten beginnen aan kinderen. Ok, ik weet wel, het is zwaarder omdat ik er al 3 heb rondlopen, maar toch. De eerste 3,5 à 4 maanden constant misselijk (wat ik dus nooit heb gehad bij de andere 3) . Constant doodmoe, hoe veel ik ook slaap. En vooral fysiek heb ik nu last. Ik voel me als een vrouwtje van 80, totaal krakkemikkig en versleten. Alles doet zeer: benen, rug, armen, … Lopen is pijnlijk, ik ben direct buiten adem, heb totaal geen kracht (die ik nochtans nodig heb want Jan wil nog niet altijd lopen, zeker niet als hij moe wordt) en bukken moet ik zeker in “etappes” doen: zeer langzaam en stukje voor stukje met de nodige steun van handen op strategische plaatsen (waar mogelijk uiteraard). Probeer u maar eens het beeld voor de geest te halen van hoe ik Jan in zijn (spijlen)bedje leg :). Veel genieten is er dus niet bij, eerder afzien. En ik moet nog 4 maanden gaan. Ik zou zeggen dat ik het niet echt zie zitten, maar daar is het nu een beetje te laat voor. Dus ben ik aan het aftellen en hou ik mezelf voor dat het het waard is. Moet wel zeker?

10 gedachten over “last”

  1. Jaja, Gent. Een stad vol mensen; vol individuen ja!
    Ze hebben er al affiches nodig om elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen en nu wordt er zelfs binnen de huisgezinnen al niet meer gesproken tegen elkaar: afspreken via comments in weblogs… Djeezes, freaks! 🙂

  2. Een 4e kind op uw 35e, tja, wat moet ik ervan zeggen? Onze 4e (onverwachte, dat wel) kwam pas op mijn 38e en fysiek vond ik het niet echt zwaarder, eerder lichter. Maar dat kwam omdat ik op mijn 38e veel fitter was dan bij mijn eerdere zwangerschappen. Tenminste, dat denk ik. Ik weet nog wel dat ik het op het einde verschrikkelijk moe was, dat rondgezeul met die buik, ik kon niet wachten tot het voorbij was.

    Ik kan maar een ding zeggen: aanvaard zoveel mogelijk hulp, nu en na de bevalling!

  3. Ik voel met je mee. Maar kan er me wel niks bij voorstellen. Jaaarenlang verkrampt naar zwangere vrouwen gekeken. Het kinderen krijgen lukte niet …
    Onze schatjes (8 en 5) zijn geadopteerd (binnenlands, en ja, van bij de geboorte) Ik ben mijn afgunst kwijt. Zie ondertussen in dat zwanger zijn niet alleen super is. Het is ook een aanslag op je lijf… Maar hey, voor je het weet heb je er een wolk van een baby bij. 4 kids: respect!

  4. Toch geweldig, als koppel communiceren via elkaars weblog. En af en toe eens goed steken, zonder dat er ’s avonds ambras van komt.

    Al genoten van uw schijfstijl San!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *