Laat

Gisterennamiddag een discussie over afspraken en al dan niet te laat komen.

Michel komt nooit te laat, tenminste als hij het enigzins kan helpen. Zelfs als de afspraak is ‘vanaf’, hetgeen impliceert dat eigenlijk zo goed als niemand er op het beginuur zal zijn, dan nog zal Michel er zijn op dat beginuur en geen vijf minuten later.

Dat heeft al genante situaties opgeleverd omdat wij beiden niet van de sociaalste personen zijn en we daar dan als eerste staan, maar enfin. Beleefd is het wel.

De vraag was dus hoe het met mij gesteld was. Michel zei dat ik moeite had met tijdsinschatting, in die zin dat ik niet kan inschatten hoe lang ik iets moet voorbereiden om ergens op tijd te komen. Hierin moest ik hem gedeeltelijk gelijk geven.

Als we ergens naartoe moeten met de kinderen komen we bijna nooit op tijd gewoon omdat ik altijd onderschat hoeveel tijd het kost om ze allemaal klaar te krijgen. En als ze dan uiteindelijk allemaal vertrekkensklaar zijn denk ik opeens aan allemaal dingen die ook nog mee moeten. Dit terwijl ik dan meestal al een uur of twee op voorhand bezig ben met dingen te verzamelen die meemoeten.

Dus als de kinderen mee moeten ben ik meestal te laat. Tot mijn scha en schande en tot grote ergernis van Michel. Nu, zo een schuldgevoel heb ik daar niet bij want ik redeneer altijd: Michel is de papa, hij moet maar meedenken in plaats van het allemaal aan mij over te laten.

Maar hoe ben ik op persoonlijke afspraken? Te laat of op tijd?

Er zijn uiteraard uitzonderingen op de regel, maar over het algemeen ben ik op tijd ALS (een grote als dus) ik geen rekening moet houden met de kinderen. Bijvoorbeeld als we ergens moeten zijn, de babysit is op tijd, de kinderen zijn bedklaar of al in bed, en ik heb nog een half uur tijd om mij klaar te maken, dan zal ik effectief klaar zijn op dat half uur en meestal zelfs 5 minuten ervoor.

Het grappige hieraan is dat Michel zo gewoon is dat ik niet op tijd klaar ben (want we maken niet echt veel uitjes zonder de kinderen), dat hij, op die uitzonderlijke momenten, ervan uitgaat dat ik toch te laat zal zijn. Dus, als ik dan tijdig klaar ben moet hij plots nog in gang schieten. Gelukkig heeft hij nooit veel tijd nodig om zich klaar te maken, maar het is al wel eens gebeurd dat we toch te laat waren door zijn schuld.

Persoonlijk ga ik mij daar bij andere mensen niet in over opjagen. Meestal, als je mensen uitnodigt, ken je ze toch al een beetje en weet je wat je kan verwachten, en ik zal nooit van iemand van wie ik weet dat hij/zij chronisch te laat is, verwachten dat die persoon nu eens wel op tijd zal zijn. Ge moet van alles een beetje hebben, nietwaar. Michel daarentegen heeft daar meer moeite mee en hij kan er zich enorm in opvreten.