Auteur: admin

Toch niet druk

Voila.

’t Is zondagochtend en we hebben het drukste gehad: vrijdagavond dus en alles is hectisch verlopen voordat het beter werd.

De valies van Zelie is op tijd klaar geraakt, maar ik heb ze moeten klaarmaken vóór we naar mijn schoonouders gingen en dus zijn we daar veel te laat toegekomen. In plaats om op de gehoopte 17u30 toe te komen was het 18u30.

Een ontspannen bad zat er dus niet meer in nadien gezien we om 19u al afgesproken hadden om te gaan eten in “Fin du Monde” hier bij ons (letterlijk) om de hoek.

Enfin, vanaf dan liep alles zeer vlot: het eten was zeer lekker (mag altijd gezegd worden), het gezelschap meer dan te genieten en de virgin caipirinha’s (waarschijnlijk verkeerd geschreven) zeer te smaken.

Daarna naar het feestje van Gentblogt. ’t Was zeer leuk maar ik heb het niet te lang getrokken: mijn buikje wordt een beetje te zwaar en ik ben sowieso al moe, dus tegen 00u ben ik naar mijn bedje gegaan.

Gisteren dan eerst Zelie naar haar weekendlocatie gebracht en dan Louis naar de turnles. Eens Louis weer thuis was is het rustig geworden.

Ik heb in de namiddag een dutje gedaan tegelijk met Jan: van 14u tot 17u. We waren beiden duidelijk moe. Dus van rondhotsen om naar dingen te gaan kijken is er niet veel van in huis gekomen.

Vandaag ga ik het ook rustig houden. We zitten nu TV te kijken (we = Louis, Jan en ik) dus doe ik vandaag een beetje van “slecht” opvoeden en ga het mezelf gemakkelijk maken 🙂

Deze namiddag alleen nog Zelie afhalen van haar weekend en tegen dan kunnen we dit weekend ook weer afsluiten.

Fluiten

Ik ben nooit een grote fan geweest van fluiten: te hard, te scherp en te hoog en het doet pijn aan mijn oren. Als mensen in mijn buurt dan fluiten vraag ik over het algemeen of ze niet willen ophouden. Ik doe dat vriendelijk, daar niet van, maar ik doe het.

Nu heb ik net De Laatste Show gezien en daar was de (tweevoudig) wereldkampioen fluiten te gast.

Awel, ik ben nog altijd geen fan van fluiten, maar ik heb nu wel eens een andere dimensie gezien dat wel (in nog steeds uiterst beperkte mate) te appreciëren valt. Die mens stond daar schijnbaar moeiteloos een drietal minuten te fluiten. Prachtig.

Geluk

Wat ben ik blij dat we hier in België wonen en niet in de V.S.

Uiteraard weet ik ook dat er niet zo iets is als “de V.S.”: véél te groot en uitgebreid daarvoor en je kan niet alles en iedereen over dezelfde kam scheren.

Ik heb het meer specifiek over de foto van Louis die Michel gisteren heeft genomen toen Louis wachtte, in zijn blootje, voor hij in bad kon.

Het is tenminste mogelijk om dergelijke foto te nemen. En niet alleen nemen, om hem ook nog “publiek” te maken zonder dat we vervolging moeten vrezen.

Michel leest me nl. af en toe artikels voor van situaties in de V.S.: ouders die vervolgd worden voor kinderpornografie omdat ze foto’s van hun pasgeboren kinderen nemen én laten ontwikkelen, kinderen, neen, peuters die vervolgd worden omdat ze een speelgoedpistooltje mee hebben naar school, … The mind boggles.

OK. Er moet hard opgetreden worden tegen kinderporno en -geweld en zo, maar er zijn grenzen. Toch?

Enfin, ik vind het persoonlijk een prachtige foto (en neen, niet alleen omdat het van mijnen kleinen is) en ik hoop dat jullie dat ook vinden en er veel geniet van hebben (en ja, zoals Michel schreef: gezien ik zelf niet weet hoe ik foto’s hierin moet zetten, moeten jullie maar doorlinken naar zijn site :)).

kerst

’t Is alweer gekomen en gegaan en ’t was leuk. Een beetje vermoeiend, maar leuk.

We zijn met zijn allen naar Nederland gegaan. “zijn allen” zijn mijnen papa, mijn zus en schoonbroer met hun 2 kinderen en wij vijfen (bijna zes). Bij mijn broer, schoonzus en hun twee kindjes, die daar sinds een aantal jaar wonen en niet meer van plan zijn terug te komen.

Dat maakt dus 7 volwassenen en 7 kinderen. Vollen bak dus.

Het menu werd volledig door mijn broer en zus gedaan. Beiden uitstekende koks. Ik heb gevraagd of ik iets kon doen, maar toch niet. Niet dan ik zo’n slechte kok ben hoor :), maar ik stond in voor de tafeldecoratie. Dus iedereen droeg bij tot een feestelijke sfeer. En al zeg ik het zelf, de decoratie was meer dan geslaagd … en het eten ook:
eerst toastjes met fois gras en gerookte paling. Dan Sint-Jacobsschelpen met truffel gevolgd door warme oesters met een saboyon van champagne. Als hoofdgerecht dan reerug met knolselderpuree, gemengde paddenstoelen, veenbessen, peertjes in rode wijn en kroketjes en als dessert en zalige aardbei-frambozentaart. En alles zelfgemaakt, zelfs de taart.

Tafel

Nu, zowel mijn broer als schoonzus kunnen zeer goed taarten maken. Als we er naar toe gaan voor een feestje voor de kinderen maken ze die ook altijd zelf en ’t is de moeite waard.

De kadootjes waren ook in orde en het was een gezellige avond tot en met.

Ik moet zeggen dat ik nogal wreed te vinden ben voor zo’n familie dingen: verjaardagsfeestjes, kerstmis, oudejaarsavond. Ja, zelfs oudejaarsavond doen wij bij de familie (van Michel) en niet met vrienden. Wij hebben allebei nogal wreed toffe familie, dus dat zal er wel iets mee te maken hebben.

Nu hebben zowel Michel als ik twee weken vakantie. Lekker thuis met de kinderen. Als Michel zijn koopwoede gestild is zullen we dan misschien eens plannen kunnen maken voor uitstapjes. 🙂

longontsteking

Vandaag was het controle voor Louis: nieuwe foto’s bij de radiologie om te vergelijken dus met vorige week.

We waren er nogal vroeg dus er was geen wachten. Gezien ik zwanger ben mag ik niet mee naar de foto’s, dus Louis moest het alleen doen. Dat deed hij vorige week trouwens ook: flink een handje geven aan de verpleegster, naar het kleedhokje, erop staan dat hij zich alleen kan uitkleden, dan foto’s, weer alleen aangekleed en terug naar mama in de wachtzaal.

Ofwel was het de algemene houding van positiviteit die de meeste mensen tonen bij kinderen (kwestie van een positieve reactie te krijgen hé), ofwel oprechte verwondering. Louis gaf namelijk geen kik, luisterde goed naar wat hij al dan niet moest doen, en stond er dus op zich alleen aan en uit te kleden en hij bleef er zeer vrolijk bij: babbelend en lachend. De radioloog van “amaai, dat is nen flinken ze” en de verpleegster ook. Niets moeten zagen opdat hij zou meegaan en vrolijk de ganse “procedure” door. Niet dat het nu zo erg was en er was niets pijnlijks aan, maar toch. Ikke apetrots natuurlijk.

Het resultaat is goed: de longontsteking is nog niet gedaan maar ze is aan het genezen.

Dus met de foto’s naar onze huisarts die alles nog een goed bekeek: eerst de foto’s, dan Louis zelf. 🙂 Louis heeft dus gelukkig goed gereageerd op de antibiotica en is op de beterhand. Nog een minikuur antibiotica bij (tot en met dinsdag) en dan zou zijn lichaam ofwel moeten genezen zijn, ofwel alleen moeten verder vechten tegen de ontsteking.

Vandaag en morgen nog zoveel mogelijk binnen houden. Zaterdag moeten we naar Nederland voor kerst te vieren (mijn broer organiseert het dit jaar en hij woont daar nu eenmaal) en gezien Louis dus goed is ziet de dokter ook geen probleem.

Op naar een ziektevrije vakantie ??? Dan zijn zowel mama als papa twee weken thuis, dus kunnen we ons nog amuseren…

Alhoewel, ik ben deze morgen met een sinusitis opgestaan en dat is ook niet om mee te lachen want ik mag mijn normale geneesmiddelen niet nemen. 🙁

Irritatie

Michel wou er niet veel over kwijt, maar ik moet toch mijn hart luchten.

Zaterdag was het kerstfeestje op de turnclub van Zelie en Louis. De kinderen keken er al weken naar uit want dan mogen ze optreden en komt de kerstman en krijgen ze kadootjes. Het was dus aftellen geblazen.

Zaterdag was het dus zo ver. Jammer voor Louis, want wij wouden niet echt het risico nemen om hem te laten meedoen (longontsteking en zo), maar zelfs zonder dat hij mocht deelnemen was hij zeer enthousiast. Wat wilt ge, als de kerstman komt.

De club op zich ziet er wel deftig uit. De leraressen lijken goed en toegewijd, de kinderen die meedoen met de competitie lijken goed te scoren en het belangrijkste: de kinderen zelf gaan zeer graag. Louis doet kleuterturnen en Zelie doet haar eerste jaar ritmisch turnen.

Maar het is niet de eerste keer dat we naar zo’n georganiseerd “feestje” gaan van de club, en het is zeker niet de eerste keer dat we ons hebben zitten opjagen in de organisatie ervan.

Het was een feestje voorzien voor de kleineren: de tieners deden niet mee. De kindjes hadden een optredentje voorbereid (individueel of in groep) voor de ouders en hadden weken hard zitten oefenen (met wisselend resultaat). Het begon om 17u. Wat ik persoonlijk al een beetje laat vind voor kleuters vanaf 3 jaar want uiteraard is dat niet voor 19u gedaan.

Er was niets specifieks voorzien voor drank voor de kinderen. Er waren brikjes fruitsap aanwezig, maar alleen voor de deelnemende kinderen, niet voor hun kijkende broertjes of zusjes. Er waren er trouwens niet genoeg voor alle deelnemende kinderen.

En om zo laat te beginnen was er zo goed als niets voorzien om te eten. Het enige te verkrijgen was een suikerwafel, al dan niet opgewarmd in de microgolfoven. En ook gelimiteerd in hoeveelheid.

Het toppunt vond ik wel de kadootjes van de kerstman. De eersten op bezoek waren (gelukkig?) de allerkleinsten. Ze kregen een zakje snoep en een leuk kadootje (van kleurboek tot knutselpakketjes). Tegen dat Zelie aan de beurt was waren alle snoepjes op (???) en Zelie’ s kadootje waren haarspeldjes. Samen met Zelie was ik een beetje teleurgesteld. We hebben Louis dan maar overtuigd om zijn snoepjes te delen, maar het ging met enige moeite gepaard. Gelukkig hebben we lieve kinderen die elkaar graag iets gunnen (mits enig prodden nu en dan :)).

Het enige absoluut positieve daarentegen, en ook voor het eerst dit jaar, was dat er in het midden van de optredens een onderbreking was voor kinderanimatie (een zeer enthousiaste Raf die de kinderen meer dan mee kreeg), met een tweede deel na alle optredens.

Enfin, we hebben onze ouderlijke plicht gedaan. Het volgende optreden is hun “examen” ergens in mei, dus tot dan zijn we weer gerust.

progress

Het ziet er naar uit dat het hier in orde komt. Langzaam maar zeker, maar toch.

Jan heeft sinds gisteren geen koorts meer, of toch niets zorgwekkends: 37,4 °C ’s ochtends en 37,6 °C ’s avonds. Hij is vrolijk en actief, dus die is er door. Volgende week kan hij dan weer naar de peutertuin. Goed nieuws ook voor Michel die volgende week thuis is.

Voor Louis is het nog niet voorbij. Hij lijkt zeer goed te reageren op de antibiotica. Gisterenochtend had hij ook geen koorts meer (37,5 °C) en hij was zeer vrolijk en actief. Hij is koortsvrij gebleven tot de namiddag. Rond 16u is hij dan hier thuis in slaap gevallen (papa was thuis) terwijl ik Zelie was gaan halen en toen hij wakker werd stond hij weer roodgloeiend: 38,7 °C. Direct Junifen gegeven (koortswerende siroop, voor de kinderlozen onder u) en de koorts was weg. Hij reageert tenminste goed op de medicijnen, dus dat is ook al veel. Deze ochtend opgestaan met koorts, maar het viel mee (38,1 °C). Zeer neuterig en voor het minste beginnen wenen, maar na een lepeltje siroop was de koorts weg en hij is nu weer zijn vrolijke zelve.

Hij heeft wel een hekel aan zijn antibiotica siroop. Eergisteren heb ik hem bijna moeten vastpinnen om het binnen te krijgen, maar uiteindelijk hebben mijn overredingskrachten hem ervan kunnen overtuigen het vrijwillig door te slikken. Gelukkig. Twee keer per dag worstelen om een kind van 4,5 siroop te laten drinken zag ik niet echt zitten.

Voor de rest amuseren ze zich hier wel. Het leuke is dat de twee jongens meer naar elkaar toegegroeid zijn. Ze hadden alleen elkaar (en de TV) om zich bezig te houden, dus dat helpt wel. Voordien speelde vooral Zelie met Jan, Louis bijna nooit. Nu gaat Louis zich ook bezighouden met Jan, wat wel leuk is.

Cute

Zelie heeft een beetje last van jaloersheid met twee zieke broertjes. Niets opvallends, alleen een beetje nukkig nu en dan.

Vandaag evenwel heb ik haar van school gehaald en ze was een en al vrolijkheid. Zeer leuk. Ze “wist” nl. dat ik haar ging komen halen voor de studie begon want ze had het gewenst 🙂 Dat vond ik nu fantastisch. Het feit dat ze wist dat ik thuis was met haar broertjes zal haar wel gestuurd hebben om dat te wensen, maar toch.

In de auto was het dan het ene “grapje” na het andere. Ken je de “grapjes” van zes jarigen? Genre “ik moet kaka doen. Echt waar. Heel dringend. Grapje: ik moet maar pipi doen” en gieren van het lachen, niet te doen.

Ze bleef grappig de hele avond: zeer uitgelaten en vrolijk. Maar één kink in de kabel toen ik mee grappig deed aan tafel. Zelie zei “ik MOET nu yoghurt hebben in mijn glas”. Ik had er haar al op gewezen dat grappig zijn niet hetzelfde was als onbeleefd zijn en dat ik alles grappig vond zolang ze ook beleefd bleef. Dus zei ik dat, als ze niet beleefd kon zijn, haar broertje (Jan) dus eerst kreeg en voegde daad bij woord. Het lachen was al wat minder, maar toen ze op dezelfde toon herhaalde dat zij het eerst had gevraagd en ik toen Louis bediende barstte ze in tranen uit. Enfin, we hebben gepraat, uitgelegd aan elkaar wat we zeiden en meenden te verstaan (Zelie beweerde nl. dat ze het de tweede keer wel beleefd had gevraagd) en het goed humeur was weer terug.

Toen de zieken in bed zaten hebben we dan nog zo’n kleine 45min samen gezeten en gelezen. Genieten voor alletwee.

Ik weet het, ik ben totaal bevooroordeeld, maar ik denk toch dat we een klein genie in huis hebben. Ze heeft gelezen uit een voorleesboekje van Winnie de Poeh. Op school heeft ze al veel woordjes geleerd, en ook bv. geleerd dat de “e” zowel dof kan zijn (de) als hard (met). Wij hebben haar ook uitgelegd dat ze kan uitgesproken worden als “ee”. Nu las ze dingen als “beneden”, en terwijl ze de lettergrepen “verkeerd” uitsprak, maakte ze dan de klik in haar hoofd om het totaal goed uit te spreken.

Vorige vrijdag had ze een boekje mee uit de de bibliotheek van school. Ze moest 10 minuten lezen als huiswerk maar dat ging niet want het boekje was uit voor de 10 minuten om waren. We zien wel hoe het evolueert, maar ik heb er goede hoop op 🙂

Dag 3

drie dagen later en het is zover: Louis heeft een longontsteking.

Ik vond nochtans dat hij er deftig uitzag deze morgen: niet te letargisch, relatief vrolijk, de koorts een (voor hem) redelijke 38,7 °C. Maar in tegenstelling tot de laatste dagen bloosde hij niet (van de koorts) maar zag hij lijkbleek.

De dokter heeft elke dag spreekuur van 10u tot 12u, dus ik er maar naar toe “voor de zekerheid”, en ja: hij hoorde “iets” aan de rechterkant. Doorverwezen naar de radioloog voor foto’s en patat: longontsteking. Van deze keer zijn we er goed op tijd bij. Geen ziekenhuisopname, of toch: nog niet. Antibiotica voorgeschreven en goed in de gaten houden dat de antibiotica pakt. Het is blijkbaar een infectie die 1. moeilijk te horen is en 2. waarvan het niet duidelijk is of ze nu bacterieel of viraal is. Dus, als het blijkt viraal te zijn zullen de antibiotica niet veel helpen, vermoed ik zo. Dus afwachten maar weer.

Toen ik hoorde dat het een longontsteking was heb ik maar direct naar Jan ook laten kijken want alhoewel hij amper koorts meer heeft en vandaag al uiterst actief en vrolijk is geweest, wil dat blijkbaar nog niets zeggen. Gelukkig, geen complicaties bij Jan, maar ook: in de gaten houden.

Als ik mij niet vergis is mijn wederhelft morgen thuis, hij zal dus kunnen uitkijken naar een “rustige” dag met twee zieke kindjes. Joechei.

Saga

en zo gaat de saga der zieke kinderen door.

Louis is gisterenavond met nogal veel koorts gaan slapen. Voor het slapengaan nog een lepeltje siroop gegeven tegen de koorts en één tegen de hoest en hij is zo rap als tel in slaap gevallen.

Ik zei zo rond 21u30 dan tegen Michel dat ik nog één tekst zou afmaken (voor het werk) en er dan in zou kruipen wegens dood en doodmoe. Maar, zei ik er bij, ge zult zien dat op het moment dat ik in mijn bed wil kruipen, er miserie zal zijn van boven (Jan of Louis dus).

En effectief, nog geen 5 minuten later, hard gehuil: Louis. Ik naar boven en die jongen lag echt op te branden. Heb hem naar beneden gedragen en zijn hele lijf stond in vuur en vlam. Nog maar weinig meegemaakt. Resultaat na temperatuuropmeting: 39,5 °C.

Bij Louis is dit relatief “normaal”: hij maakt direct zeer hoge koorts. Ik heb hem nog maar weinig geweten met koorts onder de 39 °C. Waar ik mij wel zorgen overmaakte was die hoest in combinatie met de koorts. Nog een keer siroop gegeven, een half uurtje gewacht maar geen verandering. Louis zag zo rood als een kreeft en zag er relatief opgeblazen uit.

Dan maar de dokter gebeld. Wij bellen altijd naar onze huisarts en als hij niet meer werkt wordt ge dan automatisch doorverbonden met de wachtdienst die dan de dokter van wacht contacteert.

Deze keer was er iets een beetje anders: de mens achter de telefoon bij de wachtdienst vond niet zo direct wie de dokter van wacht was. En na een beetje zoeken vond hij het nog niet ?? Hij vroeg toen maar naar wie van de dokters van ons (ze oefenen een praktijk uit met twee) onze voorkeur uitging. Eerst nog proberen bellen (door die mens dus) mar dat lukte niet. Hij heeft dan maar een berichtje nagelaten. Een 10-tal minuutjes later werden we dan opgebeld door onze eigen huisarts. Ik vond het wel jammer voor die mens maar was eigenlijk toch wel blij iemand te hebben die ons kinderen tenminste goed kent (en hun voorgeschiedenis).

Alles bij elkaar valt het dus nog mee. Louis zijn longen lijken in orde, niets te horen. Voor Louis is de koorts niets abnormaals. Dus te doen: goed in de gaten houden, koorst onder controle houden (siroop en suppo’s) en luisteren of hij niet sneller begint te ademen. We hebben een briefje voor de radioloog moest Louis zijn ademhaling beginnen veranderen. Als er niets verslechtert zijn ook geen foto’s nodig.

Laten we maar hopen dat we vandaag dus “rustig” thuis kunnen blijven 🙂

Dus, een goede nachtrust zat er niet in. Ik kon uiteindelijk maar om 23u30 gaan slapen en heb nog twee maal moeten opstaan om Louis te troosten. Jan heeft gelukkig de ganse nacht braaf doorgeslapen. Uiteindelijk toch zo’n 4 uur aan één stuk kunnen slapen, maar wel terug in slaap gevallen deze morgen toen de wekker was afgelopen. Ik ga dus proberen vandaag (overdag) wat slaap in te halen als de twee jongens dutten. Hoop doet leven.