Auteur: San

zondagochtend

Qua opvoeding gaan we soms toch in uitersten: terwijl Michel de intellectuele toer op gaat, kijk ik met de kinderen “hoogstaande” TV: Bumba, de tweenies, Musti, … In het kort: Ketnet.
’t Is ons zondagochtend ritueel: de eerste die wakker is (Zelie of Louis dan) mag TV beginnen kijken tot Jan wakker is. Terwijl zij kijken slaap ik verder met de babyfoon naast mij tot Jan wakker wordt.

Vandaag een beetje pech: Zelie was al wakker om 7u08. Ze brengt de babyfoon en installeert zich voor de TV terwijl ik mij goed leg om nog een beetje te slapen … en daar is Jan al. Louis is dan nog een tweetal minuten later ook wakker geworden. Geen extra slaap dus voor mij.
Maar niet getreurd voor de kinderen: we zitten nu samen TV te kijken, inclusief Jan dus, en alhoewel ik niet slaap: de kinderen zijn rustig en ik kan ook nog een beetje “bekomen”.

’t Zal sebiet anders zijn als ik zeg dat het genoeg geweest is en dat we gaan ontbijten.

Trends ’06

Tweejaarlijks is er op de school van onze kinderen een kunstproject: Trends.

Twee jaar geleden was dit met Raveel, (toen werd er (o.a.) een muurschildering gemaakt in de ingang van de lagere school. Zeer leuk en kleurrijk en dus tot op heden nog altijd te bewonderen), daarvoor met Jan Fabre. Grote namen dus.

Dit jaar is het project met Luc Tuymans. De kinderen hebben op een soort canvas geschilderd en hadden als thema “pesten”. Alle werkjes zijn nu af en worden tentoongesteld en gisteren was het dan opening van de tentoonstelling voor de school.

Blijkbaar was alles nogal zeer officieel lijkend gedaan: met een schaar op een kussentje en het doorknippen van het lint door Tuymans. Van een juffrouw gehoord dat alle kinderen dolenthousiast waren hun werkjes zo tentoongesteld te zien en alles was in orde.

Toen ik dus ’s avonds Zelie ging halen was ze heel blij en enthousiast, vertelde honderduit van de opening, maar er was toch een domper: ze was niet echt 100% tevreden over haar eigen kunstwerk en zelfs een beetje verdrietig. Blijkbaar was er een probleempje geweest bij het maken van haar schilderij (iets met te veel water aan de borstel) waardoor de mond op haar tekening te groot zou zijn. Het zou de schuld van een ander kindje zijn…

Toen ik haar vroeg of niemand haar had kunnen helpen om het te herstellen, of meester Tuymans haar niet had kunnen helpen, zei ze dat hij het schilderij pas had bekeken toen het droog was en het dus toen te laat was. Of hij iets gezegd had van haar werkje? Blijkbaar dat het “goed, maar een beetje slordig” was.

Ze vindt het dus zeer jammer dat de mensen haar werkje niet zullen zien zoals zijzelf bedoeld heeft, maar anderzijds is ze toch reuzetrots … wat ook moet 🙂

Vanavond is het officiële opening om 20u30. Eens zien of we op de valreep nog een babysit kunnen strikken en dan gaan wij als trotse ouders zeker kijken. Indien geen babysit beschikbaar blijkt zal één van ons vanavond gaan en zullen we dan samen met de rest van de familie én Zelie als gids op een andere dag gaan.

En zelfs àls we een babysit vinden gaan we sowieso nog eens samen met Zelie gaan kijken.

Humor

Net op het nieuws: het veiligheidssysteem van de Metro in Brussel werkt niet goed. Wanneer de deuren sluiten en kledij blijft vaststeken tussen de deuren dan merkt het systeem dit niet.

Een oude vrouw haar jas was blijven vastzitten, ze werd meegesleurd en is dood.

Reactie van de Metro: “mensen, weest voorzichtig hé”

Boekjes

Ik heb twee boekjes gekocht voor Zelie.

Niet dat Louis of Jan er niet in mogen kijken, maar het is eigenlijk om te lezen, dus hebben ze nog niet veel nut voor de twee jongsten.

Het ene boekje is een vertalend woordenboek Nederlands-Frans “Mijn groot Frans woordenboek/Mon grand dictionnaire Néerlandais”. Het andere is “Het kooekboek van Vos en Haas”.

Jaja, ge leest het goed. Een vertalend woordenboek. Zelie en Louis gaan op woensdag naar de Franse les om hen aan te zetten meer Frans te spreken met mamie en grandpère. Nu hebben we gemerkt dat Zelie haar werkboekje van de les probeert te lezen en dus toen ik vandaag dit woordenboek zag dacht ik: ideaal.

Uiteraard is het geen woordenboek zoals wij gebruiken: het is er één voor kinderen met veel tekeningen en zo. We hebben vanavond al een beetje zitten kijken en proberen lezen en het ging verbazend goed. Volgende keer dat we naar mamie en grandpère gaan zullen we het boek meenemen want ik denk dat het daar meer nut zal hebben.

Het kookboek (of koekboek) is qua recepten nu niet om naar huis over te schrijven, maar Zelie leest de verhaaljes van Vos en Haas graag en tussen de recepten zitten leuke inleidingen. Plus de recepten zijn ook op kindermaat, dus valt dat ook uit te proberen.

Ik ga mijn werk hebben als ik op zwangerschapsverlof ben.

Voordelen en nadelen

Jan begint door te hebben dat hij als eerste moet gaan slapen en dat broer en zus dus nog even mogen opblijven. Louis moet als tweede gaan slapen en Zelie mag als oudste het langst opblijven. We hebben dat aan Louis uitgelegd waarom dat zo is en hij begrijpt dat (niet dat hij er altijd mee akkoord is) maar dit aan Jan uitleggen gaat nog niet echt.

Dus als hij ’s avonds in zijn bedje moet is het de laatste dagen groot drama: roepen, tieren, in alle bochten wringen zodat ik toch maar zijn slaapzak niet aan krijg. Enfin, gezellig is anders.

Gisteren was ik bij mijn schoonmoeder (mamie) de kindjes gaan halen en ik vertelde haar dat. Zelie zat bij ons aan tafel mee te luisteren. Mamie zei dat het maar normaal was dat de oudste kindjes het langst mogen opblijven en ik ging daar volledig mee akkoord … en Zelie begon te glunderen dat het geen naam had.

Het voordeel van de oudste te zijn, zei ik tegen Zelie. “Jammer genoeg heeft het ook nadelen hé” vroeg ik haar. Ze reageerde daar niet direct op.

Een paar minuten later evenwel deed Zelie iets en mamie gaf daar een opmerking over in de zin van “het mocht niet en als oudste moest ze het voorbeeld geven” … en toen reageerde ik tegen Zelie: dát is dan een nadeel van de oudste te zijn.

Ze moest daar gelukkig alleen eens mee lachen.

Gemak

Sinds mijn laatste klacht over last gaat het eigenlijk: behalve mijn gewone rugpijn (die ik ook regelmatig heb zonder zwanger te zijn) en het nog steeds buiten adem zijn bij het minste wat ik doe, heb ik geen klachten.

Joechei!

Hout vasthouden dat het mag blijven duren: nog 8,5 weken te gaan.

Zou het niet zalig zijn moesten die nu eindelijk probleemloos verlopen 🙂

Slaap

Slaap is toch iets raars.

Gisterenavond ging ik de kinderen onderstoppen en wat bleek, Zelie lag omgekeerd in haar bed: voeten op hoofdeinde en hoofd op voeteneinde.

Geen ramp uiteraard, maar een beetje moeilijk om het deken dan goed te leggen.

Ik trek het deken dus zachtjes opzij en Zelie beweegt. Ik fluister haar dan zachtjes toe dat ze haar moet draaien omdat ze omgekeerd ligt en wat raadt ge: ze doet het nog ook.

Slaap is toch iets raars.

Schrik

Bijna hartinfarct gisteren: Louis is van de trap gevallen. En nog zo geen klein beetje ook.

Ik stond er verdorie op te kijken … en ik kon er niets aan doen want ik stond te ver.

Gelukkig heeft hij blijkbaar toch een beetje reflex van mij geërfd (met mijn persoonlijke ervaring van “van trappen vallen” doen is dat wel nodig): hij is zeker zo’n 10 trappen naar beneden gevallen en hij heeft zichzelf gestopt door het één of ander stuk van de trap vast te grijpen.

Uiteraard heel hard geweend én hij had pijn, maar niets gebroken en ik denk dat het meeste wenen toch van het verschieten was.

Deze morgen gecontroleerd op blauwe plekken en tot nu toe nog niets.

Amaai, dat was schrikken.

Rapport

Zelie heeft nog eens haar tussentijds rapport meegekregen naar huis: vol “erenoten”. We zijn dus wel degelijk apetrots.

Het grappigste eigenlijk aan haar rapport is de nota van haar meester die er in staat van voor de vakantie: dat hij haar een heel lief meisje vindt en alles positief en zo maar of ze wat meer orde zou kunnen hebben in haar gerief.

Zelie vergeet af en toe wel eens iets: een boek te kaften, spullen om te knutselen mee te nemen, brieven afgeven… en af en toe gaat er ook wel eens iets verloren (zo zijn we nu al toe aan badmuts nr. 3). Mijn eerste reactie echter toen ik de nota las was er een van algemene hilariteit: zóó gelijk mezelf en eigenlijk ook Michel.

Hoe kunt ge daar dus kwaad op reageren als ge weet dat ge zelf geen haar beter zijt.

Mijn reactie was er dus één van glimlachende berusting: Zelieke, ge weet dat de meester gelijk heeft, maar ik begrijp je hoor 🙂

Nu proberen we daar samen wel op te letten en deze morgen was ze mij te rap af en heeft ze er zelf aan gedacht haar turngerief mee te nemen. We zijn dus duidelijk op de goede weg … hoop ik 🙂