Auteur: San

shoppen

Gezien ik gisteren thuis was en dus ook Zelie en Jan vroeg kon ophalen van respectievelijk school en peutertuin, dacht ik dat ik tijd genoeg had om nog een beetje te shoppen voor kerstkadootjes. Zelie moest ook nog haar bibliotheekboekje terugbrengen, dus gingen we dat maar tegelijk doen.

Ik ging dus te voet op stap met Zelie en Jan. Louis bleef thuis bij papa/TV, kwestie van het lot niet uit te dagen hé.

Wij vertrekken, gaan een paar winkels binnen en dan zegt Zelie plots “Ik wil niet meer naar de bibliotheek, ik wil gewoon hier in het stad blijven en winkelen”.

Een echt meisje dus. 🙂

Verdriet

Ik las deze namiddag Michel zijn entry over Louis zijn troosteloosheid omdat ik er niet was toen hij deze morgen wakker werd.

Een mailke gestuurd naar partnerlief hoe hij nu is en of het zou uitmaken als ik eens bel. Ok, zegt hij.

Telefoon”gesprek”:

er wordt opgenomen door Louis want ik hoor op de achtergrond Michel zeggen dat hij hallo moet zeggen

… (stilte)

M: “Hallo Louis, ’t is mama”

… (stilte)

M: “Louis, ik ben het mama. Hoe gaat het er mee?”

L (naar papa): “Papa, ’t is tante Sofie” (met veel blijdschap in zijn stem)

M: “Nééé Louis, ’t is mama, niet tante Sofie”

… (stilte)

M: “zeg maar tegen papa dat ik het ben, anders denkt hij dat het tante Sofie is”

L (naar papa): “’t Is mama” (met teleurstelling in zijn stem) … “ik wil niet”

???!!!

Dus dan maar eventjes met papa gepraat.

Voila, zo lang duurt dat zo’n kinderverdriet 🙁

De onschuld zelve

Gisterenavond moest ik nog boodschappen doen. Eerst Jan in bed, daarna tegen Louis en Zelie gezegd dat ze braaf moesten zijn, luisteren naar papa en dat, tegen dat ik terugkwam, ik ze niet meer mocht horen (ze delen nl. een kamer). Dus rond 19u30 was ik weg.

Terug in de zetel rond 20u25. Eerst leek het stil, maar plots leek ik toch iets te horen. Even geluisterd en ja, Louis is iets aan het zeggen/vertellen aan zijn zusje. Ik op kousevoeten naar boven, heel stil, om toch maar te horen wat er gebeurde voor ik ging reclameren.

Zelie is nl. een zeer goede aanstookster: ze fluistert heel stilletjes tegen Louis wat hij al dan niet moet doen en gezien Louis blijkbaar de kunst van het fluisteren (en dingen in stilte doen in het algemeen) nog niet volledig onder knie heeft, is hij steeds de enige die we horen. Dus besluiten we daar (soms onterecht) uit dat alleen Louis lawaai aan het maken is.

Bij het naar boven gaan hoor ik Zelie fluisteren, dus weet ik al dat er een conversatie aan de gang is tussen de twee. Ik trippel zacht verder tot aan de kamerdeur en hoor Louis over en weer lopen en dan stilstaan in de buurt van zijn bed. Ik doe dus het licht aan en vraag wie er over en het weer aan het lopen is en zo’n lawaai maakt en Louis, rechtopstaand in zijn bed, zegt geheel serieus “Zelie”.

Ik dacht dat ik in lachen zou uitbarsten. Zo komisch. Op heterdaad betrapt, maar het was toch Zelie. Prachtig.

Ik heb hem dan maar uitgelegd dat, als hij rechtop in zijn bed staat, dat dat niet goed is om dan te beweren dat het Zelie zou zijn.

‘k Heb ze daarna toch niet meer gehoord. 🙂

Dat belooft

De ontwikkeling van onze vierde kadet belooft.

Bij de andere drie was de evolutie zo ongeveer hetzelfde. Als ik actief was, waren de baby’s eerder passief. Als ik rustte begonnen ze te bewegen. Even een paniekaanval gehad bij Jan in mijn 7de maand: ik dacht dat ik hem al 24u niet had voelen bewegen, dus ik in alle haast naar het ziekenhuis. Maar alles bleek meer dan in orde. Door ongewoon veel stress op het werk had ik hem gewoon niet gevoeld of was vergeten er aandacht aan te besteden.

Deze kleine doet het volledig authentiek.

Het begon al bij de eerste echografie aan 12 weken. Voor de mensen die de ontwikkeling van een baby niet (goed) kennen: aan 12 weken zijn de armpjes en beentjes NET gevormd. Het meeste aan het lichaampje is nog aan het ontwikkelen en het is dus nog een beetje embryo. Dat kan je ook zien aan de eerste foto: kleine stompjes voor armen en benen, nog geen nekje, … Dus veel beweging kan daar normaal gezien nog niet inzitten.

Mis dus: den kleinen was aan het zwaaien met zijn twee (stompjes van) armpjes. Ongelooflijk.

En zo ook nu sinds ik de baby zelf kan voelen: één en al beweging. Of ik nu rust of heel druk bezig ben, de kleine beweegt enorm veel. Draaien, keren, stampen, … Noem maar op. Ik kan mij dus niet inbeelden dat ik hem/haar van deze keer 24u niet zou voelen.

Ik hoop dat hij/zij zijn wilde haren zal kwijt zijn na de geboorte … maar ik vrees het ergste. Daar waar Jan de meest zalige en kalme baby ooit was, vermoed ik dat dit de meest actieve baby van de vier zal zijn.

Ik houd u op de hoogte 🙂

Terug van weggeweest

Een klein weekje thuis en nu terug op het werk. 🙁

Ik kan niet zeggen dat ik er echt zin in heb, maar wat doet ge eraan. In principe kan ik thuisblijven zoveel ik wil, het jammere is dat ik de enige ben voor het werk dat ik doe, dus als ik er niet ben stapelt het zich gewoon op. Hoe rapper ik weer in werk-mode kom, hoe beter. Het is niet gemakkelijk, alhoewel het eigenlijk nog meevalt: al goed kunnen doorwerken, een beetje leuke muziek op de achtergrond (het voordeel aan een eigen kantoor) en het is al bijna etenstijd.

Het aftellen is sowieso begonnen: nog 4 dagen werken (na vandaag dus) en ik ben weer twee weken thuis: leve het werk dat ons twee weken vakantie bovenop onze wettelijke dagen geeft. Dank u, oh prachtige werkgever. 🙂

Niet dat thuis zitten vorige week enigzins op vakantie leek: twee zieke mannen is geen sinecure. Maar ge zit in een ander ritme. En alhoewel ik werk had meegenomen naar huis om ’s avonds een beetje in te halen, is het er (behalve de eerste avond) niet van gekomen: te moe van het weinige slapen tijdens de nacht en het zorgen maken overdag.

Het ergste is thuis achter de rug vermoed ik: Jan zit terug in de peutertuin en alhoewel Louis deze week nog thuis blijft, ziet het er naar uit dat hij er bovenop is. Geen zin om hem terug te sturen zonder de bevestiging dat de longontsteking 100% over is en dat weten we pas donderdag: dan heeft hij een controle en moet hij nieuwe foto’s laten maken. Maar zoals hij nu doet heb ik er een goed oog op. Fingers crossed.

update

Louis had deze morgen geen koorts (37,5 °C). Niet verwonderlijk na zijn dosis suppo’s en siroop van vannacht. Afwachten dus wat het zal geven tegen vanmiddag of vanavond.

Jan daarentegen had weer 38,8 °C. Opnieuw een suppo, dus dat betert wel.

Voor de rest zien ze er niet ziek uit: beiden zeer actief en helemaal niet neuterig, dus dat is ook altijd een goed teken.

ziek

Het is weer die tijd van het jaar: verkoudheid tijd. Leuk.

The usual suspects hebben het weer goed zitten: Louis en Jan. Een heel leuke nacht dus gehad gisterennacht.

Nochtans was er niets aan te zien (en heel weinig aan het horen) voor ze in hun bed kropen. Jan was een hele dag vrolijk geweest in de peutertuin en toen ik hem ’s avonds afhaalde was hij nog steeds in opperbeste stemming. Dit betekent: goed aan het spelen en mama die erachter mag lopen om hem te pakken zodat ik hem kan aankleden om door te gaan. Ook bij Louis geen probleem. Ook heel vrolijk en vol leven. Bij Louis had ik al een beetje gehoest gehoord, maar al bij al nog te verwaarlozen.

En toen was het bedtijd.

Jan begon (een beetje) lastig te doen toen ik hem in bed stak, maar dat doet hij wel meer. Louis zaagde wel, wou nog dit en dat, maar gezien dat ook geen uitzondering is stond ik er niet bij stil.

Pas toen Zelie ging slapen (zo’n half uurtje na Louis) begon Louis pas echt te hoesten: droge, diepe, blaffende hoest die mij aan een rokershoest van zo’n 80-jarige doet denken. Heel vies. Maar het hoesten was in zijn slaap en Louis bleef rustig doorslapen, dus, geen probleem. Dacht ik.

Rond 21u kwam Jan dan voor het eerst wakker. Gewone routine gedaan: sussen, tuutje geven, kalm praten en zachtjes weggaan. Moest hij niet stoppen, 1 min. later teruggegaan en herhaald. En zo blijven herhalen tot hij stopt met wenen. Van deze keer maar één keer teruggegaan, dus alles (nog altijd) normaal.

Tot 22u. Toen begon Jan te krijsen-wenen. Een duidelijk ander geluid dan zijn normaal wakker worden. Ik rap naar boven en hij stond recht in zijn bedje te hikken van het wenen. Voor de zekerheid uit bed gehaald. Temperatuur gepakt en ja: 38,4 °C. Suppo opgestoken. Een half uurtje bij mij zodat die suppo kon werken en terug naar bed. Vooral nu Louis ook wakker was geworden en luidkeels weende.

Enen kleinen in bed, de andere eruit. Jan weende eerst nog wel (slimmerik wou “kijken” – naar de TV die opstond toen ik hem bij mij had), maar viel na nog één bezoekje dan toch in slaap. Louis dan mee naar beneden, siroop tegen de hoest. Ook een beetje bij mama in de zetel en toen ik hem vroeg of hij in zijn bed wou slapen of bij mij, verkoos hij toch zijn eigen bed (oef!).

Louis in bed … en daar was Jan dan weer.

Jolijt, jolijt! Jan is voor de rest van de nacht nog zo’n 5 keer wakker geweest en heeft mij zo toegelaten om op een bepaald moment toch 1,5 uur aan één stuk te laten slapen.

Louis heb ik eerlijk gezegd niet meer gehoord. Ik moet toch ook zo’n radartje zitten hebben dat als ik weet dat Michel wakker is, ikzelf niet meer wakker wordt voor Louis of Zelie. Anders, als Michel ook slaapt (of niet thuis is) ben ik wakker van zodra één van de drie een kik geeft. Ik prijs mezelf hierom gelukkig, anders had ik waarschijnlijk geen oog dicht gedaan bv. tussen 00u45 en 2u: blijkbaar een tijd dat Jan sliep maar Louis nogal onrustig was en papa dus de troostende factor was.

Louis leek in orde deze morgen en wou naar school. Jan evenwel thuisgehouden vandaag. Ik heb hem moeten wakker maken deze ochtend (wat wilt ge) en hij had 38,6 °C. Niet ideaal dus om naar de opvang te gaan.

Vanmiddag was de koorts lichtjes gedaald: 38,3 °C. Jan slaapt nu sinds 13u15 en is alweer één keer wakker geweest van het hoesten. Hopelijk gebeurt het niet weer zodat hij een beetje schade kan inhalen van vannacht.

Deze morgen wel al naar de dokter met Jan: zowel hij als Louis zijn heel gevoelig wat hun luchtwegen betreft dus neem ik liever geen risico’s als hoesten met koorts gepaard gaan. Vooral Louis: het is al eens begonnen met griep en geëindigd met hospitaal. Sindsdien is het bij mij “beter voorkomen dan genezen”.

Hopelijk wordt het dus vannacht iets rustiger. Raar maar waar: ik heb mijn slaap nodig.

last

’t Heeft nog zo’n voordelen zo’n weblog: ik kan klagen zonder mij schuldig te voelen gezien ik toch niemand dwing om dit te lezen 🙂

Zwanger zijn op uw 35ste is toch geen aanrader. Fysiek dan toch niet. Ik merk meer dan duidelijk het verschil met de vorige keren.

Bij Zelie kon ik volop genieten. Gewoon zalig. Alle veranderingen in mijn lichaam meemaken, een echte ontdekkingstocht. Zeker als ze voor het eerst bewoog: is dat nu de baby, of iets anders? Was dat nu nog een beweging? Michel, voelt gij iets? … Wreed wijs. Bovendien zo goed als geen enkel ongemak gehad. Alleen in de 2e maand een paar dagen misselijk geweest (nooit moeten overgeven), en dat was ook al niet overdreven: het was voorbij voor ik het doorhad. Fysiek wel een beetje problemen: geen enkele striem gekweekt maar wel een kleine spatader ontwikkeld (die evenwel geen pijn deed en/of doet) en de wervels in mijn rug die beginnen klemmen zijn. Vooral dat laatste is zeer pijnlijk geweest tussen mijn 6e en 8e maand en dan plots, op 8 maanden, niets meer.

Het was dus voornamelijk genieten en vol ongeduld (zeker die laatste maand) uitkijken naar de geboorte. Ook nooit bang geweest voor de bevalling. Het heeft immers geen zin u ongerust te maken voor iets dat ge niet kent en absoluut niet kunt inschatten, dus waarom bang zijn. Nee, gewoon zalige zwangerschap.

Bij Louis meer van hetzelfde. Genieten. Nog beter deze keer want niets van misselijkheid en mijn rug begon pas in de 8e maand pijn te doen. Bovendien was Zelie een heel zelfstandig kindje, niet echt een schootjeszitter, dus moest ik mij niet veel forceren om haar op te pakken en zo. Toch niet tot de 8e maand (weeral) toen Zelie gelijk begon door te krijgen dat er een verandering op til was en ze zeer aanhankelijk werd. Al bij al, geen problemen.

Ook Jan weinig problemen: mijn rug is na al die jaren relatief gestabiliseerd en zeker met de fantastische hulp van mijn zus (een zeeeeer goede kinesiste/osteopate – reclame :)) was de pijn volledig onder controle. Wel meer moe en ik merkte ook al duidelijk het verschil tussen zwanger zijn op uw 28ste en op uw 33ste, maar toch nog veel genieten.

Nu daarentegen, veel minder. Als ik enige indicatie ben, dan heb ik medelijden met alle vrouwen die op deze leeftijd nog moeten beginnen aan kinderen. Ok, ik weet wel, het is zwaarder omdat ik er al 3 heb rondlopen, maar toch. De eerste 3,5 à 4 maanden constant misselijk (wat ik dus nooit heb gehad bij de andere 3) . Constant doodmoe, hoe veel ik ook slaap. En vooral fysiek heb ik nu last. Ik voel me als een vrouwtje van 80, totaal krakkemikkig en versleten. Alles doet zeer: benen, rug, armen, … Lopen is pijnlijk, ik ben direct buiten adem, heb totaal geen kracht (die ik nochtans nodig heb want Jan wil nog niet altijd lopen, zeker niet als hij moe wordt) en bukken moet ik zeker in “etappes” doen: zeer langzaam en stukje voor stukje met de nodige steun van handen op strategische plaatsen (waar mogelijk uiteraard). Probeer u maar eens het beeld voor de geest te halen van hoe ik Jan in zijn (spijlen)bedje leg :). Veel genieten is er dus niet bij, eerder afzien. En ik moet nog 4 maanden gaan. Ik zou zeggen dat ik het niet echt zie zitten, maar daar is het nu een beetje te laat voor. Dus ben ik aan het aftellen en hou ik mezelf voor dat het het waard is. Moet wel zeker?

sociaal

Onze kinderen zijn zeer sociaal.

Zelie zal spontaan iedereen aanklampen op straat als ze denkt dat ze iets weet dat (wildvreemde) mensen toch ook moeten weten. Of gewoon om met iemand te praten. Gisteren ging ze op daguitstap met de scouts en toen ik haar vroeg of ze wel nog wou gaan nu haar vriendinnetje niet meeging, bekeek ze me alsof ik niet goed bij mijn hoofd was. Natuurlijk wou ze gaan. Ze ging met de scouts weg, niet met dat vriendinnetje…

Louis wacht over het algemeen iets langer af (toch zo’n 10 seconden). Ik zie hem zelf spontaan geen wildvreemden benaderen maar als Zelie naar iemand toestapt stapt hij gerust mee en begint ook honderduit te babbelen.

Jan is gewoon nog een beetje te jong om op iemand toe te stappen, laat staan een gesprek te beginnen. Ook een beetje moeilijk als ge eigenlijk nog niet spreekt 🙂 Maar als we ergens gaan, en hij is de situatie een beetje gewoon geworden, is zijn kieskeurigheid (lees “mama’s rokken”) ook verdwenen. Echt meegaan met mensen die hij niet kent doet hij niet geheel zonder protest, maar zwaar, gemeend protesteren doet hij dan ook weer niet.

Zoals gisteren dus op het verjaardagsfeestje van Felix, het petekindje van Michel. Louis kwam toe, zei beleefd goeiedag. Hij kent de mensen aanwezig wel, maar niet echt (ziet ze nl. maar een paar keer per jaar), maar van zodra tante Denise een kleurboekje gaf met kleurtjes waren alle grenzen direct doorbroken en heeft hij met iedereen (die wou) gebabbeld en gespeeld.

Jan was in een slechte bui wakker geworden: het leek er heel goed op dat het een aanleiding was om ziek te worden, dus toen we er toekwamen duurde de “ontdooiing” wel even, maar na een half uurtje kwam hij er eindelijk door en heb ik hem niet meer gezien of gehoord (in de zin van aan mij te hangen) tot we weggingen.

Zelie was dus op daguitstap met de scouts en kwam pas later, maar toen ze er eindelijk was, was het alsof ze de mensen dagelijks zag. Ze voelt zich overal direct thuis.

Wat me doet afvragen of “sociaal zijn” aangeboren is. Ik ben er een beetje van overtuigd van wel. Ik herinner me nl. dat ik als kind énorm sociaal was. Als we op reis gingen maakte ik gegarandeerd vriendjes in gelijk welke taal en ook al verstonden we elkaar niet (ik sprak uitsluitend Nederlands), de vriendschap was er niet minder gemeend om.

Nu ben ik allesbehalve sociaal, wat Michel ook mag beweren. In tegenstelling tot Michel ben ik evenwel niet verlegen, in tegendeel. Ik ben een nogal extravert persoon die zich niet gauw schaamt om het een of ander te proberen. Mensen die mij kennen kunnen zich trouwens in het geheel niet inbeelden dat ik enige sociale handicappen zou hebben. En toch is het zo.

Gepest worden zal daar wel voor iets tussen zitten, vooral als dat zo’n 7 jaar duurt. Sinds het humaniora is dat gedaan, maar het gevolg is wel dat ik nu in het geheel geen vertrouwen meer heb “in de mensen”. Volledig in de zin van “ze doen wel of ze me leuk vinden, maar eigenlijk is dat niet zo. Eigenlijk durven ze me niet zeggen dat ik een zaag ben en ze mij er liever niet bij hebben”. Geheel irrationeel en niet waar. In mijn hoofd weet ik dit ook wel, maar in mijn hart voel ik het zo aan.

Vandaar dat ik mezelf omschrijf als “sociaal gehandicapt”. Het feit is dat ik het besef en er iets aan wil doen. Dus forceer ik mezelf om sociaal te proberen doen: mensen aanspreken, vriendelijk doen, mij engageren in school… Ik ga immers zeer graag weg en ben graag tussen de mensen. Maar het valt mij niet gemakkelijk want ik moet mezelf telkens opnieuw overhalen om een stap te zetten en te overtuigen dat ik welkom ben. Komt daarbij dat ik er niet goed in ben … en dus kom ik over het algemeen nogal lomp over.

“Practice makes perfect” zeggen ze in het Engels, en dat zal wel zo zijn ook zeker? Na 4,5 jaar contact met een moeder op school, begint het erop te lijken dat er zoiets als een vriendschap zou kunnen groeien. Niet dat er enige problemen zijn van haar waren, ik daarentegen. En nu is er ook de mama van één van Zelie’s beste vriendinnetjes waar ik begin mee overeen te komen, dus wie weet, na 10 jaar zal ik misschien nog nieuwe vrienden maken 🙂

We leven in goede hoop.