Freekje Forever

Tegenwoordig kunt ge voor alles en nog wat geld vragen aan bekenden, maar ook aan onbekenden en dit via crowdfunding. Als er iets is dat ons interesseert, doen we daar dan wel aan mee, maar veel heisa errond maken we niet.

Maar dit is iets waar ik/wij volledig achter staan en graag heel veel oproepen voor willen doen. Het gaat namelijk om Freekje die de bruutste pech kreeg dat ge u kunt inbeelden.

Freekje is een zeer goede vriendin van mijn nichten. Een jonge madam, een ‘hippe dertiger, mama en verloofde’, zoals ze zo mooi omschreven wordt. Door een bloeding in de hersenstam kon ze plots niet meer praten of bewegen. Locked-in-syndroom klonk het zware verdict.

Ik heb het sinds het gebeurde meegevolgd, via mijn nichten. Maar die madam, dat is een straffe. Een echte vechter. En ook: een wreed toffe met ongelooflijk veel gevoel voor humor. Ge moet maar eens kijken naar ‘Iedereen beroemd‘ waar ze haar in tonen.

Van iemand die totaal niets kon behalve horen en met haar ogen knipperen, kan ze ondertussen al een beetje lopen en begint ze alweer woorden te zeggen: zeg nu zelf, hoe straf is dat niet.

En nu is haar doelstelling om tegen eind 2016 terug naar huis te kunnen. Logisch. Alleen: daar is nogal wat geld voor nodig om dat mogelijk te maken, want het huis moet volledig aangepast worden aan haar én er zijn ook centen nodig voor nadien: hulp, aangepaste wagen, … Soit: met de subsidies die de overheid voorziet kom je er niet.

Dus: crowdfunding en wel deze link. Ik kan alleen maar zeggen: DOEN! en uw vrienden, familie, buren, kennissen, … allemaal vragen om ook zelfs maar een klein steentje bij te dragen, want vele kleintjes maken een groot. Pretty please!

Stap 3: verblijf

Ja, met een concertticket en een vliegtuigticket zijt ge er nog niet, niewaar: eens je daar bent moet je nog ergens kunnen overnachten.

Nog een zoektocht dus die begon en opnieuw deed ik er weken over: kijken en zoeken naar hotels/jeugdherbergen/hostels via verschillende sites en mens, Kopenhagen is duur. Niet dat ik dat niet wist, maar toch: het bleef verschieten. Onder de 100€ per nacht vond ik niet direct iets en 500€ kwijt zijn voor 5 dagen, dat vind ik toch nog veel.

Overgeschakeld dus naar AirBnB en ook hier weer weken over gedaan: wat vandaag niet beschikbaar is, is het morgen wel en wat morgen beschikbaar is verdwijnt dan weer tegen overmorgen.

Er waren wat ‘voorwaarden’ die ik mezelf ook oplegde: ik wou een kamer huren, geen volledig appartement/huis want zo bestaat er toch een kans dat ik nog een beetje klap ga hebben. De kamer bij voorkeur bij een vrouw in huis. Mogelijkheid om gebruik te maken van de keuken en living i.p.v. alleen van de kamer en de badkamer: ik zou mij anders opgesloten voelen.

Soit, eindelijk toch de knoop doorgehakt en de logies zijn ondertussen dus ook in orde.

En als mijn verlof nu nog goedgekeurd wordt, dan is het volledig in orde.

Update: er komt gezinsuitbreiding

We kregen het telefoontje al enige tijd geleden, maar daar zaten nog heel veel ‘als’-en tussen:

  •  als de rechtbank akkoord is
  • als de ouders akkoord zijn
  • als de begeleiders van de kinderen akkoord zijn
  • als, als, als …

Maar ondertussen zijn die als-en opgelost en is het officieel: we worden, als alles goed gaat, pleegouders van een broer en zus van respectievelijk 3,5 en 4,5 jaar.

Volgende stappen: kennis maken met de ouders en dan kennis maken met de kinders.

Het blijft ‘als alles goed gaat’. De ouders hebben wel hun fiat gegeven, maar uiteindelijk hebben de kinderen zelf er ook nog een zegje over.

Maar we zien het helemaal zitten en als de timing van pleegzorg klopt, dan zullen de kindjes ergens midden augustus definitief bij ons komen wonen. En als jullie je nog steeds afvragen of dit een bevlieging was of niet, lees dan de historiek maar bij den anderen: we hebben hier al zeer lang en zeer veel over nagedacht. Echt wel 😉

Wedstrijden

Op de voetbal zijn er verschillende dingen waaraan meegedaan wordt, naast de reguliere competitie.

Zo is er de Nationale Beker van België, waar we maar met 1 ploeg mogen aan deelnemen. En dus voetballen de beide U12 ploegen afwisselend. Altijd spannend, want er is telkens maar één match en dus geen terugmatch om de score eventueel recht te trekken. Match verliezen betekent uit de competitie. Maar we hebben dat al goed gedaan en volgende week donderdag spelen we (als in ‘Jan zijn ploeg’: zij zijn aan de beurt) de halve finales.

Een andere competitie waar dan beide ploegen aan deelnamen is de Jeugdcup Het Nieuwsblad. Deze competitie is wel telkens met heen- en terugmatch, dus dat geeft al een extra kans om revanche te nemen als er eens een mindere dag zou geweest zijn. We hebben dat allebei zo goed gedaan dat we vandaag de provinciale finale mochten spelen … tegen elkaar dus.

groepsfoto jeugdcup(foto Het Nieuwsblad)

Persoonlijk vind ik dat niet zo heel leuk. Ik vrees altijd uitspraken achteraf van ‘wij zijn beter’ of iets in die aard. Het doel van de 2 trainers dit jaar is 2 volledig evenwaardige ploegen te hebben. Er werd veel samen getraind en overlegd en ik heb de indruk dat ze dat ook zijn, evenwaardig. Maar dat zie je uiteindelijk pas als ze eens echt tegen elkaar moeten uitkomen.

Ik slaakte een grote ‘oef’ tijdens en na de match: ze waren echt aan elkaar gewaagd en de andere ploeg heeft uiteindelijk gewonnen, niet op voetbal, maar op penaltys. En onpartijdige derden hebben dat ook gezien.

verslag jeugdcup finale 2016

Op 16 mei zijn het de interprovinciale finales en ware het niet dat wij al een afspraak hadden (groot familiefeest), wij zouden er zeker naartoe zijn gegaan om hen aan te moedigen. Dus duimen we mee dat ze die winnen zodat we op 21 mei hen kunnen aanmoedigen in de nationale finales.

Traditie nieuw leven ingeblazen

Mijn vader nam ons als kind altijd mee naar de Floraliën. Nu ja, ‘altijd’ misschien niet, maar zo herinner ik mij dat. Ik denk zelfs dat er een periode was dat mijn broer en zus niet meer wilden, maar ik ging wel mee.

Het moet al een hele tijd geleden zijn, mijn laatste bezoek. De Floraliën waren toen nog in het ICC. Ik herinner me heel vroeg opstaan, om als één van de eersten aan te komen zodat de bezoekersdruk niet al te groot zou zijn. Er was wel al veel volk, toen we toekwamen, maar we merkten dat, toen we weggingen, dat niets was met de massa die er toen stond aan te schuiven. Maar zelfs zo vroeg in de ochtend was het schuifelen en drukken om toch maar iets te zien.

Cadeaus voor mijn papa vinden: niet altijd gemakkelijk. Die mens is 74 jaar en heeft alles wat hij nodig heeft. De aankondiging van de Floraliën was dus een geschenk uit de hemel: ik wist dat ik hem daar ongelooflijk veel plezier mee ging doen. En ik had gelijk: ik gaf hem de tickets voor zijn verjaardag (in december al) en hij glunderde. En of ik toch meeging gaan met hem? Tuurlijk datte.

Vandaag was het dan zo ver. Dit jaar op 4 locaties en ik wist niet goed of papa het wel ging trekken: hij is tenslotte al 74 jaar en niet zo vlot meer te been, in de zin van: vlug moe en pijn in zijn rug, maar anders wel nog volledig mobiel.

Maar kijk wat wilskracht en nieuwsgierigheid kunnen doen (en een beetje hulp van een pendelbus): we hebben de 4 locaties grotendeels gedaan en het was prachtig. En omdat het op 4 locaties was had je nooit de indruk dat er (overdreven) veel volk was. Geen geschuifel, geen gedrum, alles op het gemak kunnen bekijken.

’t Was echt wel mooi (en de foto’s doen het eigenlijk absoluut geen recht aan).

 

Slechtste moeder ooit

Ik sta deze ochtend op en het is de routine gelijk gewoonlijk.

Ik kom toe op mijn werk, wil mijn bureau binnengaan en blijf stokstijf staan om mezelf voor het hoofd te slaan: ik ben vergeten om Louis een gelukkige verjaardag te wensen. Slechtste moeder ooit! Ik dus! En mijn collega’s hebben dat ook bevestigd (grapje!).

Gelukkig dat iemand anders (dankuwel mamie) er wél aan gedacht had.

Louis 15 jaar

Vanavond dus een beetje vroeger op het werk vertrokken om een taartje te halen (het zijn chocomouskes geworden: één van Louis zijn lievelingsdesserts) en thuis te zijn voordat hij thuiskwam zodat ik hem kon verrassen en gelukkige verjaardag wensen.

Hij was wel content, maar had het blijkbaar deze morgen zelf niet gemerkt dat ik het vergeten was: hij was het zelf vergeten.

Alsnog gelukkige 15e verjaardag schat!

 

 

Spanje in beeld

Weinig woorden nodig om de trip te beschrijven. Er was de roadtrip met de nodige ontspanning onderweg (en uiteraard ook voetbal, wat dacht je dan)

Eigenlijk geen foto’s van in Malgrat, alleen deze van in het hotel: ik vond de uren redelijk hilarisch 🙂

25

Op een vrije voetbalnamiddag deden we een uitstap naar Tossa de Mar: zalig mooi stadje en een fantastische dag gehad. Uiteraard aan het strand gezeten en een ijsje gegeten.

Maar ook de oude stad bezocht en de jongens vonden het fantastisch (en wij ook, daar niet van).

We hadden een prachtig zicht ook vanuit die oude stad

12

Uiteraard kon een bezoekje aan Barcelona niet ontbreken. De voormiddag was voorbehouden voor een groepsuitstap in Camp Nou (geen foto’s van) en daarna zijn we richting Montjuïc getrokken en hebben dat gebiedje van beneden tot boven (met de kabelbaan) en terug beneden verkend.

We hebben het tornooi niet gewonnen (de andere ploeg wel, trouwens; wij 6e van de 16: ook niet slecht), maar we hebben ons wel geamuseerd.

2

Nog 20, 19, 18, …

uur en dan zijn we weg. ‘We’ als in ‘Jan en ik’. Op naar Spanje.

Toen we begonnen aan de voorbereiding hebben een andere mama en ikzelf ervoor gekozen om met de auto te gaan: zij met haar 2 zonen, ik met de mijne. Samen met 5 dus. De reiskost zou ons voordeliger uitkomen én we konden dan over een auto beschikken als we eens los van het tornooi iets wilden gaan bezoeken.

Morgen om 17u zijn we afgesproken om te vertrekken. Ongeveer gelijktijdig met ons vertrekken ook 2 papa’s met hun zonen en we spreken af in Luxemburg. Vanaf daar rijden we samen. ‘Samen’ als in, in dezelfde richting en we spreken onderweg in bepaalde tankstations af, maar niet als in constant achter elkaar rijden en eventueel op elkaar wachten. Gene stress, dat is het moto van deze trip.

K. en ik zien het goed zitten, zowel de roadtrip als het verblijf daar. Een kleine week, en dan zijn we weer terug. Tot later.

Oude vrienden

Daarnet een mailtje in de box met als titel ‘You in town Wednesday’.

Zalig, zulke mails. Het komt van een vriend uit het buitenland die in België passeert terwijl hij een roadtrip doet en dus bij ons zou logeren als het past. En natuurlijk datte, dat dat past. En zelfs moest het niet passen, zouden we wel maken dat het past.

Het zijn het soort mails dat mij ook doet denken aan mijn studententijd, toen alle afspraken veel spontaner gingen met minder planning vooraf. Zeer relaxet.

We hebben hem in 3 jaar (of is het ondertussen weer al langer?) niet gezien, maar we weten dat het net zal zijn alsof we hem gisteren nog zagen.