Tag: Amuseleute

Film

Gisterenavond nog eens naar de film geweest. Niet zomaar een film, neen hoor. Het was in het kader van het Filmfestival, Memory of film en we gingen naar ‘Blade Runner, the Final cut’.

Nu, bij de ‘Final Cut’ heb ik zo mijn bedenkingen. Er zijn ondertussen al een aantal versies van die film op de markt dat het mij niet zou verbazen als ze erop blijven voortborduren. Maar dit geheel terzijde.

Ik heb ooit wel eens dus een versie gezien, waarin ik mij meen te herinneren dat op het einde het personage van Harrison Ford zelf begon te twijfelen of hij wel of niet een replica was … of wist hij dat hij het nu echt wel was. Enfin, ook details, gewoon maar om aan te geven dat ik die film (of een versie ervan) toch wel al gezien had en het altijd wel leuk is om films uit vervlogen tijden terug te zien.

Toen ik hem de eerste maal zag vond ik dat wel een zeer goede film. Meeslepend, intrigerend en de actie was zeer spannend. Moet ik erbij zeggen dat ik toen zeer jong en geheel kritiekloos was? Goes without saying, zou ik zo zeggen. Niet dat ik hem gezien heb bij het uitbrengen ervan, ik was amper 12 toen, maar ik vermoed dat het de tweede versie moet geweest zijn en dus was ik amper 22 toen (ondertussen heeft mijn wederhelft bevestigd dat het de tweede versie was en dat we die samen hebben bekeken in de cinema).

De film gisteren was goed, maar ook niet meer. Over de jaren ben ik dus wel een beetje kritischer geworden en ja, ook de snelheid waarmee we tegenwoordig een film beleven heeft invloed. Blade Runner dateert nog van de tijd dat het niet echt vooruit moest gaan. Alles is trager en dat ben ik echt niet meer gewoon.

Ook incongruenties vallen mij nu meer op en dat zal dan weer te maken hebben met de snelheid van de film: je hebt tijd om erop te letten, om te zien dat niet alles ‘klopt’.

Maar de actie blijft spannend en is zeer vlot en heeft de tand des tijds zeer goed doorstaan. Vijftien jaar geleden zal ik Michel zijn arm wel murm geknepen hebben en dat heb ik gisteren ook weer gedaan. Ik verschiet eigenlijk wel nogal rap.

Bijna twee uur duurde de film en daarna zijn we nog ‘eentje gaan drinken’. En dat eentje werd er nog eentje en nog eentje … tot het plots 2u ’s nachts was. Dat komt ervan als ge in goed gezelschap zit en aangename gesprekken kunt voeren, alhoewel de onderwerpen niet altijd even lichtvoetig waren.

Weinig geslapen dus vorige nacht maar raar genoeg viel het vandaag al bij al nog mee.

Gekookt deze morgen en deze middag leuk gezelschap over de vloer om ons te helpen de zuurkool op te eten. Het is jammerlijk mislukt, maar niet bij gebrek aan goede wil en een flinke appetijt. Het had er eerder mee te maken dat zelfs acht personen geen 4kg zuurkool kunnen opeten 🙂

Even een klop gekregen vlak na het eten maar niets dat een goed kopje koffie niet kon verhelpen. Eens het gezelschap terug huiswaarts was gekeerd zat ik vol energie en heb ik de afwas gedaan, gewassen, gesorteerd en geplooid.

De kinderen zitten nu in bed en nu ben ik wel volledig op. ’t Zal niet laat worden vanavond … maar ik heb dat nog al gezegd.

Uitgelopen

Dinsdagavond was het de maandelijkse vergadering van de oudervereniging. Het was de eerste van dit jaar en zoveel stond er niet op de agenda zodat we redelijk vroeg gedaan hadden: toch zo’n 15min voor het voorziene einde.

Maar na zo’n vergadering moet je toch nog een beetje ‘navergaderen’ en dat doen we op onze vaste stek in Het Gebed zonder Einde.

’t Was gezellig en leuk. We hebben nog een aantal zaken grondiger besproken maar vooral zitten praten met een lekker glas wijn erbij.

En plots kon ik gelijk mijn ogen bijna niet meer openhouden en vroeg ik mij dus af waarom ik zo moe was, dus keek ik op mijn uurwerk. Oeps! 1u45. Rap maar naar huis gegaan.

Het was dus 2u15 tegen dat ik in mijn bed zat en al bij al had ik nog vier uur te slapen. Niet zeer positief zo midden in de week, maar ondertussen heb ik het toch gehad.

Weekendje weg

Vorige vrijdag vertrokken wij dus voor drie dagen naar Zeeland. Juist, in Nederland. Drie dagen Center Parcs, Port Zélande, en god mag weten waarom de Nederlanders er een Frans-klinkende naam aan hebben willen geven. Misschien om de mensen te misleiden zodat ze denken naar Frankrijk te gaan? Enfin, dat toeteralnietoe.

Ik keek daar al een tijdje naar uit, naar dat weekend, om verschillende redenen.

Voor ik zwanger was van Anna heb ik mij al eens geïnformeerd om eens naar één of ander Center Parks/Sunparks ding te gaan. Het leek mij een goede vakantieplaats om met kinderen naartoe te gaan. Brochures opgevraagd, prijzen bekeken en ook locaties, maar uiteindelijk niets gedaan.

Uit schrik vooral. Zo’n vakantiedorp, wat houdt dat eigenlijk in? Want die reclames zijn altijd zo mooi. Het is alsof je in je bungalow zit met in de verste verte geen andere mensen te zien en als ik die reclames zag dan deed dat niets anders dan ongelooflijk veel ongeloof oproepen. Eerlijk gezegd kon ik dat idyllisch beeld niet geloven. Prijs/kwaliteit gezien klopte dat beeld niet en aangezien ik geen zin had in juist de tegenovergestelde situatie terecht te komen (iedereen op elkaars lip en alles super lawaaierig en druk) legde ik de brochures maar naast mij. Maar nieuwsgierig bleef ik wel.

Een andere reden was dat ik er ongelooflijk naar uitkeek om eens met gans ons gezin weg te gaan. Want dat was nog nooit gebeurd. Als ik mij niet vergis zijn wij nog nooit samen met de kinderen weg geweest. Niet met één kind en dus ook niet met vier.

Een derde reden was dat het een traktatie was: we werden uitgenodigd en moesten niets betalen. Op die manier dus een vakantiedorp uitproberen is ideaal want als het zou tegenvallen dan hebt ge niets verloren.

Een laatste reden zal wel het gezelschap geweest zijn. Het was met de mensen van Michel zijn werk en ik heb die mensen nog maar één keer ontmoet, tijdens de kerst/nieuwjaarsdiner op zijn werk, en het waren allemaal leuke mensen, velen van onze leeftijd, en bijna allemaal met kinderen, dus het beloofde een leuk weekend te worden.

En ik ben niet echt ontgoocheld geweest. Het huisje was gezellig en leuk. Het stond helemaal niet alleen, was een onderdeel van een hele rij huisjes, maar eigenlijk heb ik op geen enkel ogenblik ook maar één buur gehoord.

Toen we uitgepakt waren vrijdagavond konden we gaan eten en daar ontmoetten we de collega’s en hun partners en kinderen. Het was zeer gezellig en ik heb een aantal mensen beter leren kennen. Het eten was OK: we zaten in Nederland nietwaar 🙂 Neen serieus, er was een buffet en een aantal dingen waren lekker, een aantal andere dingen iets minder maar dat zal wel zo zijn in elk buffet.

’s Avonds vroeg in bed en uiteindelijk was dat maar goed ook. Want ook al heb ik die nacht niet goed geslapen (mijn eigen bed is nu eenmaal veel beter en telkens ik mij draaide schoot ik wakker van de pijn in mijn rug), ik heb bijna 12u geslapen en dat deed al bij al toch deugd.

De twee volgende dagen waren puur genieten: gewoon doen waar we zin in hadden en niets, maar dan ook niets moeten doen. De broodjes voor het ontbijt werden aan het huisje geleverd, het middag- en avondeten werd klaargezet of voor u klaargemaakt en het enige waar we moesten aan denken was: wat nu? Iets doen? Niets doen? Waar en met wie? Niets moest, alles kon.

Dus heeft Zelie paard gereden, zijn we tweemaal naar het subtropisch zwembad geweest, hebben we geluilekkerd aan het strand en aan het meer, hebben we fietsen gehuurd om overal makkelijk en rap naartoe te kunnen en ja: ook eentje voor Jan die dat heel alleen en heel flink gedaan heeft, hadden Zelie en Louis vanaf het eerste moment vriendjes gemaakt waar ze de rest van het weekend mee gespeeld hebben, hebben de andere kinderen ook genoeg keuze gehad om met de andere kinderen te spelen en heb ik zeer leuke gesprekken gehad met volwassenen.

Een ongelooflijk leuk weekend. Het is allemaal zo goed meegevallen, zeker in de zin van met ons zessen weg te gaan, dat ik al ben beginnen kijken naar plaatsen om nog eens zo een weekendje weg te gaan.

Hmm. Ik heb de smaak te pakken gekregen.

Truken

Drie dagen weg. Twee avonden. Dat doet wat met een ritme van een kind van anderhalf jaar oud. Zeker als dat kind Anna is.

Anna wil niet slapen in een ander bed dan haar eigen bed. Niet dat dat zo verbazingwekkend is voor mij: haar broers en zusje wouden dat ook niet tot ze zo’n twee-en-een half à drie jaar waren.

Ik had dus zo mijn zorgen bij drie daagjes weggaan, ook al keek ik er ongelooflijk naar uit. Het was lang geleden dat we nog zo eens de deur uit gegaan waren, maar dat was niet alles. Het zou de allereerste keer worden dat wij met de vier kinderen weg zouden gaan.

De eerste nacht beloofde niet veel goeds: Anna was met geen stokken in bed te krijgen. Ik had nochtans al haar vertrouwde bedspulletjes meegenomen: de hoofdbeschermer van haar bedje, haar slaapzak, haar ‘dekentje’ (een dekbedovertrek dat ze in haar knuistjes vastgrijpt als ze in slaap wil vallen) en haar beer (gebruikt ze normaal gezien niet, maar aangezien hij meestal in haar bed ligt …).

Ze schreeuwde de hele buurt bijeen en dus heb ik Zelie maar in onze kamer gelegd en ben ik samen met Anna in bed gekropen. Anna wou niet neerliggen en de eerste twee keer dat ik haar probeerde neer te leggen naast mij begon ze opnieuw te krijsen. De derde keer gaf ze toe en bleef ze liggen. Ik weet eigenlijk niet wie het eerst in slaap gevallen is, maar een goed uur later werd ik wakker met een slapende Anna in mijn armen die ik dan zeer voorzichtig in haar bedje gelegd heb. De rest van de nacht heeft ze mooi doorgeslapen.

De avond van dag twee hield ik dus mijn hart vast, maar ergens was ik er iets geruster op. Het was een hele drukke dag geweest, Anna had haar middagdutje overgeslagen en ’s avonds was er een BBQ geweest. Het was dus laat toen ik haar in bed probeerde te krijgen.

Rond half negen met Anna naar het huisje gegaan en haar klaargemaakt voor bed. Vijf minuutjes later was ze volledig klaar en dus bed binnen. Heel even heeft ze gekrijst, maar ik denk dat de energie volledig op was want het was onmiddellijk gedaan. De rest van de nacht heeft ze geslapen als een roosje.

Vandaag gingen we terug huiswaarts en we wisten nog niet goed wanneer we nu juist zouden vertrekken. De dag was lui en gezellig, Anna heeft haar middagdutje weer overgeslaan en uiteindelijk zijn we rond 17u vertrokken, terug naar Gent. We waren nog geen halve kilometer van het park verwijderd of Anna lag al te slapen. Een tiental minuten later lag Jan ook in dromenland.

Beiden hebben ze geslapen tot ongeveer een kwartier voor we thuiskwamen. Ze waren dus wel relatief uitgerust tegen dat we thuiskwamen. Relatief.

Jan is na het eten zonder veel problemen gaan slapen. Nu ja, slapen. Hij is in zijn bed gekropen en we zijn toch een keer of drie moeten gaan zeggen dat het nu écht wel moest gedaan zijn met lawaai maken.

Anna was een ander geval. Braaf in bed, maar eens de deur dicht ging begon ze te wenen. En het wenen ging over in krijsen. Uit bed gehaald (Zelie moet haar slaap hebben hé: morgen is schooldag), even laten kalmeren beneden en terug geprobeerd.

Eerst was het stil. Dan eventjes gehuild. Opnieuw stil. Nog eventjes gehuild en zo door tot het huilen overging in krijsen. Anna terug uit bed, flesje klaargemaakt (ze had niet veel gegeten dus misschien had ze honger), Michel heeft het haar gegeven en haar terug in bed proberen steken.

Zelfde scenario: eerst stil, dan afwisselend huilen en stil tot ze begon te krijsen.

Anna uit bed en deze keer haar meegenomen naar de verzorgingstafel om toch 200% zeker te zijn dat er geen pakketje te verversen was en dan met dochter in ons bed gekropen: proberen wat we twee dagen geleden deden.

Geen probleem deze keer om haar te laten neerliggen, maar blijven neerliggen daarentegen… Ze kroop alle richtingen uit, rolde van haar rug op haar buik, iets meer naar links, dan naar rechts, op mij, op mijn gezicht, naast mij, tot ze zich uiteindelijk uit het bed liet glijden.

Ik liet haar daar maar staan: als ze terug op bed wou zou ze me dat wel duidelijk maken. Anna kan nog altijd zeer goed zeggen wat ze wil zonder (alle) woorden nodig te hebben. Maar het bleef toch een tijdje stil. Tot ik opeens geklop op het bed hoorde.

Het was ondertussen al een half uur later en mijn besluit was genomen: ik ging nog eens proberen om Anna in haar eigen bed te krijgen. Toen ik mij rechtzette voelde ik dat Anna iets vast had en dat tegen mijn passerende voet deed.

Ik keek dan maar eens deftig naar ons meisje en wat bleek: Anna had mijn pantoffels vast en probeerde die aan mijn voeten te doen. Mijn beslissing om haar naar haar eigen bed te doen had zij duidelijk al voor mij genomen.

Pantoffels aangedaan, Anna naar boven in haar bedje en niets meer gehoord.

Emoties

Ik had er al eens iets over geschreven, over vriendschappen en dat daar aan gewerkt moet worden en hoe het leven daar soms tussen komt.

Vrijdagavond, op het feestje van het Project, zat ik dus aan de kassa bonnetjes te verkopen toen er plots iemand binnen kwam die ik al niet meer gezien had sinds drie dagen voor de geboorte van Anna.

En blij dat ik was. Ik kreeg er zowaar tranen van in mijn ogen. Nooit beseft dat ik die mensen zo erg gemist was.

Maar we hebben goede voornemens gemaakt en dat niet alleen: we hebben al een afspraak gemaakt om nog eens samen te komen, mét kinderen en alles.

Ik kijk daar nu al zo ongelooflijk naar uit, ge hebt geen idee.

Feesteken

Der was gisteren een heel leuk feesteken waar ik naartoe zou gaan. Niet dat er veel opties waren hoor want hoedanook zou ik erbij zijn. Moest ik erbij zijn. We hadden een babysit gevraagd en ik had beloofd een lasagne te maken, en ik vind het niet leuk om beloftes niet na te komen.

Soms is er overmacht en zo en dat kan dat wel eens als excuus dienen, maar gisteren was er dat niet. Wat er wel was, was ongelooflijk veel zeer. Pijn dus. Op mijn heupen. Ontstoken zenuwen heet dat. Niet leuk. ‘k Heb er wel pillen voor, ontstekingsremmers, maar ik ben zo’n slechte in dingen regelmatig nemen, dus veel helpt dat niet. Eigen schuld dikke bult en al.

Pijn dus. En ook wel wreed moe wegens slecht slapen van de zeer. Het plan was dus: eten, klapke slaan en vroeg naar huis. Dansen zat er sowieso niet in en ik doe dat wreed graag en van drinken ben ik al een paar jaar afgestapt. Niet dat ik ooit een zuipschuit was, maar met zwanger worden en kindjes krijgen is dat herleid tot zo goed als nihil. Dus vroeg naar huis en proberen slapen.

De avond begon zoals gepland: lekker gegeten, leuke babbels en wreed lekkere taart erna. Vanaf ongeveer half tien ging de zaal open voor het grote publiek. Ik was als een van de eerste klaar met eten en zo en dus ging ik maar als eerste achter ons mini kassa zitten om drankbonnekes te verkopen … en ik ben daar gewoon blijven zitten.

Want die plaats had alleen maar voordelen: ik zag gewoon iedereen, ik zat daar geen seconde alleen: de mensen kwamen mij opzoeken en dus moest ik niets van moeite doen én doordat ik zat deed mijn heup veel minder pijn.

En zo moest ik plots vaststellen dat het half twee was. Iiiiieeee!!! De tijd was voorbij gevlogen. Het was een vreselijk leuke avond geweest en hij was nog niet gedaan want ik voelde mij helemaal niet meer moe of ambetant.

Rond die tijd kwamen de mensen van de zaal ons immers meedelen dat ze toch graag hadden dat het om 2u zou gedaan zijn en dus verkochten we ons laatste bonnetjes om 1u59. Uiteindelijk werden we om kwart voor drie nog eens vriendelijk (maar veel kordater) verzocht om weg te gaan, dat ze nu echt wel wouden sluiten.

Ik ben wijselijk niet meer ingegaan op het voorstel om het feest verder te zetten in andere gelegenheden zodat ik om 3u thuis was en onze babysit wakker maakte zodat ze ook (eindelijk) naar huis kon.

Dus als u ons feestje heeft gemist heeft u brute pech gehad want het was echt wel goed.

Een eerste keer

Met dat papa nu in het ziekenhuis ligt (het gaat beter trouwens en er is een diagnose die enerzijds meevalt en anderzijds nog eens lastige periodes zou kunnen opleveren, maar soit) is mijn broer gisteren dan eens afgekomen uit Nederland, waar hij woont dus, om een bezoekje te brengen.

Gisterenavond moest ik dan bij mijn zus zijn voor mijnen rug en toen ik onderweg belde naar mijn papa om te vragen hoe het ermee was, zei hij mij dat mijn broer en zus iets zouden gaan eten. Dat vond ik uiteraard veel  interessanter dan gemarteld te worden (want hoeveel deugd het achteraf ook doet, de behandeling zelf is geen sinecure) en dus sprak ik met zus en broer af om de behandeling te wisselen voor een etentje.

We zaten dus met zijn drieën op restaurant en beseften plots dat dit de allereerste keer is dat wij dat ooit hebben gedaan. Niet dat we nog nooit samen op restaurant zouden gezeten hebben. Dat wel. Maar dan zaten daar ook andere mensen bij: papa, partners, kinderen, …, nooit zo alleen met ons drietjes.

Het was zeer gezellig en toen we afscheid namen reden we elk weg in onze respectievelijke auto’s.

Mijn broer heeft nog bijna de hele weg naar Gent voor mij gereden en soms naast mij. Aan het laatste ronde punt voor de autostrade waren er plots twee auto’s tussen ons en tegen dat ik het rond punt af was zag ik nog net de achterlichten van mijn broer zijn auto verdwijnen in de bocht van de oprit.

Mijn broer reed precies mijn leven uit en ik werd er zowaar een beetje triest van. Alsof Nederland nu zo ver weg is.

Zingen

Van Anna mag ik niet zingen. Telkens als ik begin te zingen, begint zij luid te roepen in protest. Ik ga hier nu niet beweren dat ik een prachtige stem heb, maar zo vals zing ik nu ook niet om protest uit te lokken. Zeker niet als ik zachtjes zing.

Maar van Anna mag ik dus niet zingen.

Vanavond heb ik er voor eens een mouw aan kunnen passen. Het was ‘Vlaanderen zingt’ hier in Gent en omdat ik iemand moest spreken en zij er naartoe ging, hebben we daar afgesproken. Ik ben er met alle kinderen naartoe geweest en we hebben daar toch anderhalfuur gebleven en ik mocht mij uitleven.

Luidkeels meegezongen. Dat heb ik gedaan. Zonder ook maar één kreet van protest van Anna. Plezant dat dat was. Anna kon wel niet meezingen, maar dansen wel en dat heeft ze ook volop gedaan. Eerst op mijn arm, maar daarna moest ik haar neerzetten en stond ze op haar beentjes te dansen of ze zette zich neer en bewoog zo op de muziek. De drie anderen zijn vanaf het begin door de mensenmassa naar voor gelopen om daar het gebeuren mee te maken en te dansen en zingen.

’t Was een leuke avond maar de kinderen zaten erdoor (uiteraard) veel te laat in bed: het was kwart voor elf. Morgen zou Zelie om 9u moeten gaan turnen. We zullen dus wel zien of we er geraken.

Voorbij

En zo zit mijn eerste werkweek er ook weer op, want ja, op vrijdag werk ik niet hé. Het 4/5den stramien en zo.

Vandaag vroeg mijn collega of ik morgen kwam werken. Het is nu toch al een jaar dat ik 4/5den gewerkt heb, dus zij nam aan dat dat alles was. Ik moest haar teleurstellen: het is tijdskrediet voor vijf jaar. Daarna? Dat zien we binnen vier jaar dan wel.

Het was niet alles, zo na twee maanden opnieuw beginnen werken, en nog minder als je dat moet doen met zo’n kl**te tekst. Twee dagen heeft het geduurd vooraleer ik er weer een beetje inkwam, maar sinds gisteren vlot het weer. Nu maar hopen dat het weekend mijn ritme niet opnieuw volledig afbreekt.

Enfin. Ik ga een beetje van het weekend genieten. Er is veel te doen dit weekend: naar De Site voor Het eerste weekend van september of naar de Prinsenhoffeesten of naar Vlaanderen zingt of naar een fantastische fototentoonstelling of naar het feest van 25 jaar Parkeerbedrijf of naar Oudenaarde en naar de kermis met mijn zus en haar familie en mijn papa. Of van hot naar her hollen en naar alles gaan.

Of gewoon een gans weekend ons opsluiten en ons voorbereiden op de eerste schooldag maandag? Euh… Neeje. Toch maar niet 🙂

Mijmeringen

Dan zit ge zo een dagje in Nederland om uw neefje zijn zevende verjaardag te vieren. En de hele familie is er: mijn broer, zus en papa en zus, broer en papa van schoonzus, allemaal met partners en kinderen.

Het is wel een drukke dag want er zijn toch wel veertien kinderen en er is altijd wel iets. Maar het is vooral een leuke dag want er is zeer mooi weer (stralende zon), goed gezelschap (bovengenoemde mensen), zalig lekkere taart (bakker) en wreed lekkere pasta (broer).

Uiteindelijk was je toegekomen om 16u en vertrek je iets na 21u en tegen dan zijn de kinderen hyperactief van oververmoeidheid. In de auto is het elke vijf minuten ‘Mama!’ terwijl je telkens antwoord dat het geen nut heeft wegens te veel lawaai in de auto en te stille stemmen van kinderen.

Na drie kwartier rijden valt dan eindelijk het vierde kind in slaap en na 50min begint het derde kind te zagen dat het moet plassen … net op het moment dat je voor de ring van Antwerpen zit en er de eerste (tientallen) kilometers geen tankstation in de buurt is. Dan maar gebruik gemaakt van de pechzone naast de pechstrook. Doodsbenauwd was ik.

Terug in de auto de kinderen wijsgemaakt dat het gedaan moest zijn met ‘Mama!’ te roepen wegens 1. toch geen woord ervan te verstaan en 2. veel te gevaarlijk want aandacht afgeleid van (toch wel drukke) verkeer.

Vijf minuten later lagen er vijf mensen te slapen in de auto en werden de laatste 40min in alle stilte gereden zodat we zonder ongelukken en zonder mama op te jagen in Gent geraakten.

Eén minuut voor aankomst thuis komt tweede kind huilend wakker (waarschijnlijk soort nachtmerrie), terwijl hij toch niet echt wakker is wegens niet reageren op vragen en al.

Vijf minuten na aankomst liggen vier kinderen in een diepe slaap en kan mama even bekomen van de drukte van de dag.