Tag: Amuseleute

Uit de luie zetel

‘k Was het eventjes beu: constant de TV of één of ander computerspel. Niet dat ze de hele vakantie nog niet anders gedaan hebben, maar toch meer dan anders en het begon op mijn zenuwen te werken.

Dus heb ik ze alle vier, redelijk tegen hun zin (vooral dan bij Louis en Jan), meegesleurd naar het centrum: tijd om nog wat cadeautjes in te slaan. Ik moest voor den anderen nog zijn cadeautjes halen, dus het werd hoogtijd. Gelukkig dat ik wist wat ik moest hebben zodat we heel doelgericht konden winkelen.

Maar daarnaast wou ik nog een paar kleine cadeautjes voor de rest van de familie en ik had ook een idee waar ik die kon vinden. Het werd dus een lange wandeling, maar met de nodige versnaperingen langs de weg.

We hebben alles gevonden wat we wilden hebben en nog een paar dingen die gewoon leuk en/of grappig waren. We hebben een beetje veel lichaamsbeweging gehad en wat (on)verse (stads)lucht gesnoven en uiteindelijk hebben we vooral veel plezier gehad met te babbelen en te snuisteren. Zelfs de jongens waren vergeten dat ze absoluut niet mee wilden gaan.

Nu zijn we volledig klaar voor morgen: het nieuwe jaar mag afkomen.

Crash

Vandaag was de Grote Dag van de vader/dochter-uitstap. Maar gisterenavond zag het er al niet goed uit en deze ochtend geraakte Michel niet uit zijn bed. Er kwam geen geluid meer uit zijn keel en hij zag eruit als een uitgewrongen schotelvod.

Het zag er ook niet goed uit op vlak van vervoer: ze zouden met het openbaar vervoer gaan en juist vandaag is er uiteraard staking. Als ik zo rondkeek op de website dan was de miserie voornamelijk in Wallonië, maar toch. Zeker van vervoer waren ze niet.

Op dinsdag hebben Louis en Zelie ook muziek, dus ging ik na school met Louis mee naar de les (hij begint om 16.00u) en stuurde ik Zelie naar huis om te horen hoe het met haar papa was: misschien voelde hij zich goed genoeg na een ganse dag slapen? Maar toen ik iets later thuiskwam waren er tranen: papa kon echt niet mee en Zelie was teleurgesteld.

Ik had gisteren aan Zelie al belooft dat ze sowieso zou gaan, dat als den anderen ziek was, dat ik uiteraard zou meegaan, maar daar was het haar niet echt om te doen: het was haar uitstap met papa en dat het naar Lady Gaga was, was gewoon een bonus.

Maar het ‘voordeel’ van dat Michel ziek was, was dat we nu wel zeker waren dat ze er ging geraken, want we gingen met de auto. Het voordeel was ook dat Zelie nu wel naar haar saxofoonles kon gaan en dat, tegen dat ze terug was, ze er zich bij neergelegd had dat het een meisjesavond zou worden. Lang verdrietig blijven kon ze ook niet, want ze ging naar Lady Gaga. Het voordeel was ook dat ze nu alle tijd had om haar huiswerk te maken 🙂

Michel heeft zich voldoende kunnen herpakken om voor Louis, Jan en Anna te zorgen zodat Zelie en ik op tijd zouden kunnen vertrekken. Wij geraakten vlot tot bij de P&R parking in Melsele om daar de tram te nemen en mooi op tijd in het Sportpaleis te zijn.

Het was een zeer goed concert: spectaculaire show, zeer goede klank, prachtige stem, fantastische kostuums, ongelooflijk decor. Er was wel een minpunt: er werden een aantal podiumdecorwissels gedaan en om dat te doen werd een doek neergelaten en daarop werd geprojecteerd om de mensen bezig te houden. Op zo’n moment valt de sfeer als een pudding in elkaar: ge zijt opgezweept, staat te dansen en mee te zingen, om dan plots naar videobeelden te moeten kijken. Niet dat dat zo lang duurde, maar toch te lang om de sfeer niet te breken.

Maar soit. Ondanks dat de verwachtingen anders ingelost waren dan voorzien, heeft Zelie toch een fantastische avond gehad … denk ik toch 🙂

Braaf

Ik ben gisteren een braaf meisje geweest. Ik heb namelijk amper gedronken en ben mooi op tijd naar huis gegaan: het was net middernacht gepasseerd. Dat was eigenlijk nog fantastischer geweest, ware het niet dat ik mijn huissleutel had thuis gelaten en dat den anderen de deur al op slot had gedaan en in zijn bed lag.

In onze slaapkamer horen wij de deurbel niet, dus aanhoudend bellen haalde niets uit. Telefoneren op zijn GSM blijkbaar ook niet, want die werd niet opgenomen. Dan maar bellen naar de vaste lijn en blijven bellen tot hij zou opnemen en dat lukte, want ik heb het maar één keer moeten doen: hij sliep duidelijk nog niet.

Het resultaat is dat ik uiteindelijk nog niet te laat in bed zat en er op een deftige manier uit kon deze ochtend om met Jan naar zijn voetbalmatch te gaan en dan de rest van de dag taxi te spelen waar nodig.

Maar ik had toch spijt toen ik vorige nacht zo vroeg vertrok, want ik heb mij ongelooflijk geamuseerd.

Er zijn zo van die dagen

… die zeer leuk zijn. Vandaag was er zo eentje namelijk.

De lessen van deze namiddag en volgende week namiddag zijn vervangen door een workshop. We hadden keuze tussen verschillende workshops en ik koos deze week voor ‘Expressie’. We werden verwacht in de gebouwen van Larf! en gedurende twee uur konden we onszelf uitdrukken op de zotste manieren. Ik heb mij rot geamuseerd.

Het voordeel van die workshop was dat we dan ook vroeger gedaan hadden en ik vroeger aan school stond om de kinderen af te halen. Dat gaf dan weer als voordeel dat we ons eens niet moesten opjagen op op tijd op de voetbaltraining van Jan te zijn.

De dag wordt ook nog eens zeer leuk afgesloten: vanavond ga ik met mijn zus, twee nichten en een vriendin én al hun partners uit eten om daarna naar een fuif te gaan. Ik kijk daar al zo ongelooflijk naar uit, want uitgaan met mijn familie en die vrienden, dat staat garant voor een fantastisch leuke avond.

Binnen spelen

Jan en Louis waren uitgenodigd op een verjaardagsfeestje in een binnenspeeltuin. Eerst had ik gedacht om dan zelf ook te blijven en Zelie en Anna te laten spelen, kwestie dat het toch kl**weer is en dat ze zich dan nog eens goed kunnen uitleven. Maar toen dacht ik, neen, want dan gaat Zelie met de vriendin van Louis spelen en is het hek weer van de dam.

Ik was vast besloten, tot ik daar aankwam. Want toen bleken daar niet minder dan twee van mijn vriendinnen te zitten en ik had ze al eventjes niet meer gezien en toen werd mijn vast besluit volledig omgegooid: ik betaalde de ingang voor Zelie en Anna zodat ze konden spelen en zette mij aan tafel bij mijn vriendinnen.

Het was toch geen weer om buiten te gaan …

Première

Wij waren vanavond uitgenodigd om erbij te zijn. De première van de nieuwe show. Ik Kortrijk dan nog.

We reden er naartoe met de GPS, maar ik had beter vertrouwd op mijn geheugen: ik ging tot 1987 bij mijn grootmoeder op bezoek in Kortrijk. Daarna niet meer omdat ze overleden was. Maar soms gingen we nog eens naar Kortrijk bij Dugardin of bij mijn ‘nonkel’ (meer bepaald de zoon van de nicht van mijn grootmoeder, maar we hadden daar meer contact mee dan met sommige ‘echte’ nonkels). En toen was ik advocaat en ben ik toch wel ook een paar keer gaan pleiten in Kortrijk en alhoewel dat ondertussen toch ook wel 9 jaar geleden is, blijven er toch sporen achter in uw geheugen.

Maar niet getreurd. De GPS bracht er ons ook heen. Een beetje met een omweg, maar we zijn er geraakt. En nog op tijd ook. Zonder ons op te jagen. En dan een parkeerplaats vlakbij gevonden waarvoor we niet moesten betalen, was ook nog mooi meegenomen.

De show zelf vond ik heel goed: ongelooflijk veel gelachen en een zeer fijne avond gehad ook op de receptie nadien. Maar of ik dat experiment nu zal voortzetten, daar heb ik nog mijn twijfels over. Alhoewel ik toch wel een ideaal slachtoffer in mijn nabije kring heb die er in mee zou gaan… Ik zie dus nog wel.

Een schot in het oor

Het is gelijk al eeuwen geleden, maar ooit kregen we een hoorspel toegestuurd. Of we er eens naar wilden luisteren en eventueel zeggen wat we er van vonden.

Nu, ik heb niet zo’n groot concentratievermogen als het om dingen gaat om naar te luisteren. Als het enkel luisteren is, dan ben ik zeer rap afgeleid en mis ik ook hele stukken. Michel heeft de CD eens ingestoken, maar het was op een slecht moment en moest dan afgezet worden en uiteindelijk kwam het er niet meer van.

De CD werd vergeten. Hij vloog ergens op een stapeltje en we dachten er niet meer aan.

Fastforward naar eind december vorig jaar: met 2 auto’s naar de Efteling, vijf kinderen in mijn auto en wat had het vriendje mee voor in de auto? Niet de CD die wij gekregen hadden, maar wel 2 andere CD’s van dezelfde reeks. Ze duurden elk ongeveer een uur en dat was ideaal: één om te gaan en de ander om terug te keren.

Ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo een aangename autoritten gedaan met 5 kinderen. Zalige stilte gewoon. 5 kinderen (de jongste 3j 9m, de oudste 10j 6m) die een uur lang doodstil zaten te luisteren. Zalig. En mijn concentratieprobleem was afwezig, want uiteindelijk deed ik iets meer dan alleen luisteren: ik was ook met de auto aan het rijden, dus mijn ogen deden ook iets en dus konden mijn oren gewoon hun ding doen.

De kinderen waren onmiddellijk gebiologeerd, maar ik niet minder. Het zijn luisterspelen naar verhalen van Hans Christian Andersen en op kinderen gericht, maar voor de volwassenen zijn er ook meer dan genoeg elementen om het even leuk en boeiend te maken. Er zijn double entendres, verwijzingen naar dingen van toen wij ‘klein/jong’ waren, dubbelzinnige opmerkingen, grapjes gericht op volwassenen, maar allemaal zo gedaan dat de kinderen het niet door hebben dat zij niet het doel zijn van die grapjes. De kinderen vinden het even leuk, zij het op een ander niveau.

Ondertussen heeft de firma 4 CD’s uit en we hebben ze alle vier. De eerste CD hebben we (gelukkig) terug gevonden, de andere hebben we dus gewoon gekocht en het is een ongelooflijk goede investering geweest. Ik heb trouwens rijkhalzend uitgekeken naar de laatste CD, niet omdat ik wist wat het verhaal ging zijn, maar omdat de andere 3 CD’s ondertussen zoveel gespeeld zijn geweest dat ik ze toch wel een beetje beu gehoord ben. De kinderen daarentegen kunnen ze nog wel duizenden keren beluisteren.

Voor degenen onder jullie die wel eens willen weten welke die ongelooflijk leuke CD’s zijn, het zijn de luisterspelen van Het Geluidshuis: De wilde zwanen, De vlo en de professor, De mestkever en De reisgenoot. Ze hebben ook een reeks voor volwassenen en ik heb eigenlijk ongelooflijk veel goesting om ook zo een eens te proberen. Maar ik zit niet lang genoeg meer alleen in de auto om te kunnen luisteren, dus ik ga dat nog even uitstellen.

Geen optie

Er was een agendaconflict vandaag: er was een klasuitstap met de klas van Jan én er was FACTS. De kinderen mochten kiezen waar ze zin in hadden en uiteindelijk gingen ze alle vier met papa mee naar FACTS.

Voor mij was er zelfs geen sprake van een keuze te moeten maken. Een paar jaar geleden ben ik eens meegegaan naar FACTS en ik had er een hekel aan. Wandelen daarentegen, dat doe ik wel zeer graag, dus trok ik alleen naar de klasuitstap.

Zo’n uitstap is toch bedoeld om de ouders een beetje beter met elkaar kennis te laten maken en ook al was ik daar de enige ouder zonder kinderen, ik heb mij toch goed geamuseerd. Zelfs beter dan mét kindern, want ik kon op mijn gemak wandelen zonder mij te moeten afvragen waar welk kind was.

Het heeft met tijden hard geregend en ik was blij dat ik een grote paraplu mee had, maar het was een goede wandeling met veel leuke gesprekken.

En kijk. Dan leest ge ’s avonds de blog van de wederhelft en zijt ge dubbel content dat ge gaan wandelen zijt.

Te lang

Groot gezin, druk leven. Zowel hier als bij mijn zus.

Het is al sinds het einde van de zomer dat de kinderen vroegen om nog eens op bezoek te gaan bij hun tante, maar onze agenda’s konden maar niet op elkaar afgestemd geraken. Als wij een gaatje hadden, was zij drukbezet en omgekeerd dus.

En kijk, na weken zoeken vonden we eindelijk een gaatje voor deze namiddag. Juich! Gisteren telefoneerde ze nog om te vragen of we ’s middags niet zouden blijven eten, kwestie dat het maandag een schooldag is, en zo hadden we ook meer tijd om bij te praten en de kinderen hadden meer tijd om samen te spelen.

Een heel fijne namiddag gehad. Michel was niet mee, hij had afgesproken met zijn moeder, en toen we hem ’s avonds gingen ophalen zijn we daar dan eerst blijven eten. Een heel fijne avond erbovenop. Wat kan een mens nog meer vragen.

Evenwicht

Er moet een nieuw evenwicht gevonden worden. Een nieuw evenwicht tussen kinderen, vrijetijd, werk en studeren.

Werkloos zijn maakt dat ge opeens zeeën van tijd hebt, zeeën die binnen de kortste keren verdwijnen en waarvan hier en daar een paar plassen overblijven. Het is zeer gemakkelijk om de tijd te vullen, namelijk, met andere dingen die nog interessant en leuk blijken ook.

Maar toen moest ik een deeltje tijd afgeven omdat ik een opleiding ging volgen. Een serieus deeltje tijd, want ik koos een opleiding waar veel voor moet gewerkt worden: presentaties voorbereiden, interviews doen, lessen instuderen, testen invullen, … En ik was nog niet goed en wel begonnen met een deel ‘vrije’ tijd daaraan te verliezen, of ik vond zowaar nieuw werk. Ondertussen blijft de vrijetijdsbesteding gewoon verder lopen: oudervereniging, buurtvereniging, Gentblogt, … (deze week 2 vergaderingen en 2 interviews) én, gezien ik ‘maar’ parttime werk, blijf ik koken voor de kinderen, komen ze na school gewoon naar huis en blijven niet op de opvang en ben ik nog steeds hun taxidienst.

Dus moet ik een nieuw evenwicht vinden, beter aan timemanagement doen, want ik kom nergens deftig meer aan toe: mijn taken worden ’s nachts gedaan, aan studeren kom ik (nog) niet toe, het is haasten om tijdig eten in huis te halen en klaar te krijgen en mijn vergaderingen worden voorbereid in het half uur voor ik moet vertrekken.

Enfin, ik geef mijzelf nog een beetje chaos tot na de herfstvakantie, en daarna is het structuur geblazen.

En nu ga ik mij klaarmaken voor een verjaardagsfeestje. Let the goodtimes roll.