Tag: den anderen

HN

Terug van het nieuwjaarsfeestje/-drink/-dink bij Michel op zijn werk. We keken er eigenlijk allemaal naar uit, ‘allemaal’ zijnde ik en de drie oudste kinderen, want dan zouden we de mensen en kinderen terugzien die we (nog beter) hadden leren kennen in oktober.

Vorig jaar waren we er ook bij, maar toen werkte Michel er nog maar relatief pas en kende ik geen kat. ‘k Heb mij toch goed geamuseerd: ’t zijn allemaal sympathieke en sociale mensen, dus dat compenseert mijn associaliteit wel een beetje, maar het is toch leuker met mensen te praten die je ondertussen als eens meer gezien hebt en waar je al een gedeelde ervaring mee hebt.

De drank en het eten was weer overvloedig en zeer lekker: wraps, lekkere slaatjes, zalm, iets speciaals/aparts voor de kinderen, scampies (allemaal koud) en zeer lekkere (warme) kipcurry en rijst. ‘Uiteraard’ hebben we een deel van de overschot mee in doggy bags.

Deze keer gebleven tot 21u20 maar het heeft toch nog een half uur geduurd voor het doodstil was in de auto en iedereen, behalve de chauffeur uiteraard (ikzelf dus), lag te slapen.

Thuisgekomen eerst Anna naar boven gedragen en in haar bedje gelegd. Gelukkig had ik reeds op de receptie haar pijama aangedaan want ze was met geen stokken wakker te krijgen, wat ook een eerste is.

Daarna Jan naar boven. Die is wel wakker geworden en was niet goed gezind en wou plots absoluut nog eten en iets drinken. Uiteindelijk heb ik hem toch kunnen kalmeren door hem een slokje te laten drinken en is hij braaf gaan slapen.

Dan een derde keer naar beneden om Zelie en/of Louis te halen, maar net toen ik Louis er wou uithalen werden ze allebei wakker. Oef, want nu konden ze zelf naar binnen en boven in plaats van dat ik ze moest dragen. Het was toch half elf vooraleer ze er alle vier eindelijk inlagen.

Dan eindelijk mails gechecked, een paar blogs gelezen, een beetje geschreven en nu is het tijd om zelf ook in bed te kruipen: ‘k ben de vorige twee dagen mooi op tijd gaan slapen dus best deze goede trend doorzetten (geloof mij: half twaalf is ‘op tijd’ voor mij).

Ongerust in het kwadraat

Mijn wederhelf is nogal koppig als het op dokters aankomt in die zin dat hij weigert ze te laten komen, laat staan dat hij er naartoe zou gaan.

Gisterennamiddag is hij veel te vroeg van zijn werk teruggekeerd, volledig kapot van de koorts en de pijn en nog mocht ik de dokter niet bellen. Ik wist van niet beter of hij had nog/opnieuw last van zijn keel van nieuwjaardag.

Toen ik gisteren ging slapen ruikte de kamer naar ‘ziek’. Ik kan het niet beter zeggen, zo’n geur die ook in de ziekenhuizen hangt en die niet komt van ontsmettingsmiddel. De geur van zieke mensen. Deze ochtend was die geur er nog steeds en dus vroeg ik aan Michel waar hij nu last van had. ‘Mijn been’ was het antwoord ‘een ontsteking’.

Protest ging niet meer geholpen hebben. Ik heb hem gezegd dat ik dus onmiddellijk de dokter zou bellen zodat die zou langskomen en dat heb ik dan ook gedaan. Raar genoeg kwam er deze keer geen protest, dus hij moet zelf toch al gemerkt hebben dat het misschien toch niet iets was om gewoon uit te zieken.

Deze middag, na het telefoontje naar de dokter, ben ik erop uitgetrokken met de kinderen (kwestie om hier toch een beetje rust in huis te brengen) en toen ik vanavond terugkwam was het verdikt gevallen: een bacteriële infectie.

Ik moet toegeven dat ik serieus ongerust ben. Niet alleen voor Michel want als de antibiotica geen effect krijgen dan moet hij naar het ziekenhuis, maar ook voor mij en de kinderen. Zo’n dingen zijn toch serieus besmettelijk en eigenlijk ben ik daar zeer bang voor.

Sebiets de lakens allemaal wassen en verse, aparte lakens voor Michel op bed leggen zodat we zeker niet onder dezelfde lakens slapen. Een apart donsdeken en zorgen dat we alles goed ontsmetten dat ermee in aanraking komt. Voor de rest weet ik het eigenlijk ook niet goed, dus duimen dat er morgen al verbetering inzit.

’s Mans kronkels

Hoe den anderen mijn woorden weet te verdraaien, het is godgeklaagd.

Voor alle duidelijkheid: NEEN, ik had hem geen vrijgeleide gegeven om ’te kopen’. Ik ben niet op mijn hoofd gevallen.

Beginnen bij het begin. Altijd het beste. Dus: ik had Louis afgezet bij de scouts en belde naar Michel om te zeggen dat ik met Jan schoenen zou gaan kopen én ondertussen ook een nieuwe GSM, de oude volledig versleten zijnde. Antwoord ‘hij die van alle technische snufjes het fijne afweet’ dat hij die GSM wel zou kopen. Na enige shopping kwam ik tot het besluit dat dat effectief wel het beste zou zijn: ik ken daar toch de knoppen van.

Thuisgekomen vroeg hij mij wat voor toestel hij moest meebrengen en mijn enige instructies waren:

  • niet te duur (onder € 100)
  • ik moet er geen foto’s mee kunnen maken – gebruik ik toch nooit
  • hij moet lang voortkunnen zonder opladen

Hmm. Ik lees hier nergens in: doet de overschot maar op aan ‘dingen’ of ook niet ‘pak de goedkoopste zodat ge nog wat over hebt om op te doen aan dingen’.

De hersenkronkels dat dienen vent heeft. The mind boggles.

Toevallige ontmoetingen

Mijn wederhelft had al een tijdje geleden afgesproken met ‘zijnen maat’ om vandaag samen iets te doen.

Ik vind dat altijd grappig die afspraken. Dienen maat, ik ken die dus al een tijdje (toch zo’n vijftien jaar en een half) en als die twee afspreken loopt er altijd wel iets niet zoals gepland. Meestal spreken ze af om naar de film te gaan en gewoonlijk loopt er dan wel iets mis.

Het plan voor vandaag was opnieuw: samen naar de film. Gisteren bleek evenwel dat het plan veranderd was. Ze zouden naar het concert van Arno gaan vanavond in Vorst. Smerig uiteraard, want ik was niet meegevraagd. Bygones.

Daarnet kreeg ik telefoon. Dat het concert gedaan was en dat hij niet wist wanneer hij zou thuiskomen. ‘Zijnen maat’ had wel gezegd dat hij hem naar huis zou brengen, maar zeggen en doen … en daar kon ik volledig inkomen. Zoals gezegd, ik ken zijnen maat. Of beter: ik weet dat hij het wel zal doen, maar het zou mij ongelooflijk wreed verbazen moesten ze nu rechtstreeks van Vorst onderweg zijn naar hier en als Michel hier dus binnen een klein half uur toestuikt.

Maar heel dees historie eigenlijk om het volgende. Toen Michel belde vroeg hij mij te raden wie, of all people, hij daar bij aanvang tegen het lijf was gelopen. Bleek het mijn broer geweest te zijn, heeltegans uit Holland om naar Arno te komen kijken. En nog meer toeval: toen het concert gedaan was liep hij mijn schoonzus toch ook niet tegen het lijf zekers!

Ja meneer, de wereld is klein. In een volzet Vorst twee mensen tegen het lijf lopen zonder afgesproken te zijn. Het moet maar lukken.

Stilte

Nu. Hier in huis. Niets te horen behalve de geluiden op straat en het getokkel op mijn keyboard.

Michel is naar de cinema met de drie oudsten. Anna ligt boven in haar bedje te slapen. En ik ben babysit van dienst, volledig vrijwillig. Enerzijds omdat ik vond dat Michel eens iets met de kinderen moest doen. Na 10 dagen Gentse Feesten was hij een beetje uitgeput en moest hij recupereren (wij ook trouwens), maar inclusief vandaag blijven er uiteindelijk voor hem maar drie vakantiedagen over. Tijd voor de kindjes dus en ze waren zeer opgewonden bij het vooruitzicht om iets met papa te doen.

Anderzijds omdat ik uitkeek naar twee uur stilte en rust. Even leek het te mislukken. Anna was in de auto in slaap gevallen op terugweg naar huis en ik was bang dat ze, eens thuis, wakker zou worden en niet meer zou willen gaan slapen. Maar gelukkig geen probleem. Toen ik Anna uit de auto nam legde ze direct haar hoofdje op mijn schouder. Even heeft ze haar hoofdje opgeheven toen ik de voordeur open en dicht deed, maar toen ze zag waar we waren legde ze haar hoofd onmiddellijk weer neer en toen ik haar in bed legde sliep ze alweer zeer vast. Ondertussen heb ik nog geen kik gehoord.

Een mens kan toch genieten van de simpele dingen in het leven.

Wij gaan!

De tickets zijn er. Van Crowded House.

Bedankt aan iedereen die ons gemaild/becommentarieerd hebben voor de juiste data: één concert dat ik dus niet ga missen.

Michel schrijft dat het voor hem van 1992 geleden is en dat kan wel kloppen. Een aantal jaar nadien hebben ze nog eens opgetreden in de AB en wij hadden daarvoor tickets.

‘Wij’ als in Michel, vriendin M. en ik. Michel is er echter niet geraakt. We mochten blijven overnachten in Brussel bij zijn vriend R. en voor het concert hebben M. en ik R. moeten telefoneren om Michel te komen afhalen van de trein wegens dat hij opbrandde van de koorts.

Michel heeft dat laatste concert gemist, ik niet. Ik hoop dus dat het nu zo goed wordt als toen.

Gesprek

Het is avond, de kinderen slapen en wij zitten gezellig samen TV te kijken.

Als het pauze is denk ik plots aan iets dat Zelie mij vertelde voor het slapengaan vanavond en ik begon dat aan Michel te vertellen.

Na de eerste pauze in mijn zin merkte ik iets op. Of beter: ik merkte een gebrek aan iets op. Ik verzet mij een beetje om Michel beter te kunnen zien en wat blijkt: hij ligt te slapen.

Hoogtijd blijkbaar dat hij een pauze ingelast heeft.

Beroemd

Mijn lief wordt beroemder en beroemder.

Eerst in een aantal gazetten, eerder in de week een interview op Radio 2 en gisterenavond nog één op Studio Brussel.

Oei, straks gaan we de deur niet meer buitenkunnen behalve met zonnebrillen op 😉

Anniversary

Dinsdag mochten Michel en ik ons 15-jaar-samen vieren.

Enfin, vieren is een groot woord: zowel hij als ik hadden al iets afzonderlijk te doen die avond (ik vergadering voor school, Michel naar Comedy Zone voor Het Project) zodat er van vieren niet echt veel in huis is gekomen.

Niet dat dat zo uitzonderlijk is hoor. Wij zijn niet zo’n koppel die elke speciale datum vieren en vooral ik dan: ik ben al blij dat ik Michel zijn verjaardag eens niet zou vergeten zijn, al was het al maar alleen om ‘gelukkige verjaardag’ te zeggen. Hmm. Toch eens een cursus ‘romantiek’ moeten volgen.

Al bij al is het geen slechte prestatie: 15 jaar samen, 4 leuke kinderen, een goede job, een huis, …. Op naar de volgende 15.

Mis poes

Vorige donderdag begon ik mij mottig te voelen. Rap een overdosis clemantientjes gegeten en vrijdag was ik er grotendeels al door.

Een reeds lang uitgetestte en werkende methode want nu ik al een paar jaar ofwel zwanger was, ofwel borstvoeding gaf (en geef) probeer ik medicijnen zoveel mogelijk te vermijden. En blijkbaar ben ik trouwens niet de enige die deze methode gebruik om opkomende virusjes te baas te gaan.

Maar terwijl Michel vorige donderdag dan dacht dat hij zich beter voelde, is hij dan vrijdag volledig ge–stuikt: ik heb hem eigenlijk gans het weekend niet gezien, zo erg was het.

Tijdens het weekend had ik daar (=zijn afwezigheid), raar maar waar, relatief weinig last van: ik voelde mij uitzonderlijk relaxed en vond het voor een keer helemaal niet stresserend om alleen met de kinderen te zijn. Misschien hielp het ook dat er zaterdag niet geturnd werd (twee activiteiten minder), maar toch.

Zondag heb ik gelukkig wel de hulp gekregen: we hadden ons ingeschreven voor Taterwater en de kinderen zouden opgesplitst moeten worden in twee groepen. Er was immers een groep voor kinderen tot 6 jaar, en een tweede voor kinderen vanaf 6 jaar. Mijzelf in twee splitsen kan niet echt en om Zelie alleen op pad te sturen is ze toch nog een beetje te jong. Grand-père to the rescue geroepen en zo hebben alle kinderen, en ikzelf ook trouwens, een zeer leuke namiddag gehad.

Maar eens de kinderen ’s avonds naar bed waren begon Zelie te klagen over buikpijn. Nu, dat is niet zo uitzonderlijk want het is een truuk die al meer gebruikt is geweest in het verleden om nog wat op te blijven. Terug naar bed gestuurd met de raad plat te liggen en niet meer te spelen.

Een raad die blijkbaar hielp want het bleef stil boven … tot een drie uur later. Plots een hard gehuil en Zelie stond bovenaan de trap met heel veel pijn nu. Haar beneden laten komen, een beetje siroop gegeven en ja hoor, een kwartiertje later lag het er al weer uit … samen met haar volledige avondeten. Dank u wel, papa.

Maandagochtend voelde ze zich nog steeds ongelooflijk slap en heb ik haar maar thuisgehouden. Allez, thuis. ’t Is te zeggen, ze is meegegaan naar mijn werk. Maar alles wat ze die dag gegeten of gedronken had is er ook weer uitgekomen.

Dinsdag was papa blijkbaar beter maar Zelie niet. Ik ben dan maar met haar naar de dokter gegaan. Een briefje voor het school voor de ganse week thuis te blijven en een voorschrift voor een medicijn tegen het braken, met de waarschuwing dat ze nu wel diarree kon krijgen. En ja hoor, na inname van het medicijn kan ze haar eten binnenhouden maar deze ochtend is het neveneffect tevoorschijn gekomen.

Morgen eens kijken of ze misschien kan eten zonder voorafgaand medicijn: bij papa heeft het ook maar een goede 4 dagen geduurd, maar wat ik vooral hoop is dat het nu wel stopt en dat de andere drie (en vooral dan Anna) en ikzelf nu ook niet aan de beurt zijn…