Tag: Druk

Voetbalvakantie

De herfstvakantie zal door voetbal gedomineerd worden:

  • zaterdag 29/10: thuiswedstrijd tegen SWI Harelbeke
  • maandag 31/10: training
  • woensdag 2/11: thuiswedstrijd tegen Torhout 1992 KM
  • donderdag 3/11: gaan kijken naar KAA Gent-Shakhtar Donetsk
  • zondag 6/11: uitwedstrijd tegen RAC Waregem.

Gelukkig hebben we tussendoor ook nog andere dingen te doen.

Zoals gaan eten bij vrienden, samen met andere vrienden. Het zal dus een zeer vriendelijke/vriendrijke avond worden en ik vrees direct ook een zeer late avond. Iets waar ik wel al een tijdje zeer hard naar uitkijk.

Zoals ons jaarlijks halloweenfeestje, wat organisatiegewijs spannend zal zijn want het valt samen met de training, maar ik heb gelukkig geen werkdag wegens Brugdag op het werk dus tijd genoeg *kuch* *hoest* *proest*.

Zoals een uitstapje ergens doen op vrijdag, wegens dat dat ongeveer de enige dag is dat het mogelijk is als je rekening houdt met de andere activiteiten en dat we er toch minstens één dag op uit moeten trekken.

Zoals de klasuitstap met de klas van Z. Jammer genoeg hebben ze er voor gekozen om naar de Play Beach te gaan (vind ik redelijk een hel), maar als ik mij niet vergis is de akoestiek daar toch marginaal beter dan in Pretland én is het altijd leuk om andere ouders te ontmoeten.

Leve de vakantie!

Het was druk

De laatste week kon tellen. We werkten gestaag door naar de tweede kersthappening op school. Hij zou groter worden dan vorig jaar, maar geen probleem: dit jaar waren we met vijf om het te organiseren i.p.v. met vier, dus dat ging toch veel vlotter (merkt ge de ironie hier?).

20131216-000150.jpg

Vrijdag en zaterdag was het alle hens aan dek, want dat hadden we wel geleerd uit vorig jaar: veel meer volk nodig voor de opbouw (deden we vorig jaar dus alleen met ons vieren. Geen goed idee, kan ik u meegeven). Met een vrijwilligersteam van in totaal toch zo’n 30 man is het ons gelukt om zaterdag op tijd te kunnen starten en dan nog eens hetzelfde aantal om het evenement te laten draaien. Joepie!

Het was groter dan vorig jaar= vaststelling. Het was ook beter= wat de commentaren waren.

Jammer genoeg kregen we niet hetzelfde aantal vrijwilligers op poten om te helpen opruimen, dus zaterdagnacht en deze voormiddag serieus hard mogen doorwerken om de school weer kindklaar te krijgen. Het is gelukt, op het nippertje. Wat niet wil zeggen dat het al allemaal opgeruimd is, maar voor de rest hebben we nog de komende twee dagen, en dat volstaat.

Ik denk dat ik woensdag toch wel eventjes ga crashen. Maar eerst nog even op de tanden bijten.

Zoef!

Vanavond op de voetbaltraining viel mijnen euro: vorige week, rond diezelfde tijd, zaten we op het vliegtuig naar Barcelona. Lekker relax en uitkijkend naar en paar ontspannen dagen. Enfin, toch bijna. Hoe snel dat een week voorbij vliegt.

En toen ik dacht dat ik alle stress in Spanje had achtergelaten, heeft dinsdagochtend mij laten weten dat die toch geniepig in de bagage gekropen was mee naar huis. Om het mij toch meer dan duidelijk te maken werd het een ochtend from hell: Anna had haar boekentas vergeten en Michel had de verkeerde boekentas nagebracht én tegelijk de oudste thuis opgesloten, zodat ondergetekende snelsnel terug naar huis moest om dat in orde te brengen.

Thuis gekomen stond ik op punt weer te vertrekken toen Zelie van achter de hoek terug kwam: platte band. Dan maar vlugvlug de auto in, want Zelie moest niet op school zijn maar in de Blaarmeersen. Gelukkig had ze een half uur extra gekregen om er ter geraken en waren we nog nét op tijd.

Daarna in vliegende vaart terug naar school om Anna haar boekentas af te zetten en eindelijk tijd om mijn eigen afspraken te beginnen. Nog goed dat mijn afspraak begrip had voor zo’n zaken, zelf mama zijnde.

De routine zat er dus direct weer in, moest ik er al ooit aan getwijfeld hebben 🙂

Dedju

Net als ik mij voorneem om opnieuw meer te bloggen, blijkt dat er alweer een maand gepasseerd is. Time flies, of ge nu ‘fun’ hebt of niet.

Soit, het schooljaar is ondertussen dus alweer een heel eind bezig. De kinders zitten goed, denk ik zo. De oudste lijkt zich toch gerealiseerd te hebben dat ze vorig jaar in redelijke mineur geëindigd was en dat ze zich toch iets meer zal moeten inspannen. We’ll see.

Die eerste maand van het schooljaar is traditioneel ook zeer druk, met het opstarten van allerlei activiteiten van de kinderen enerzijds en daarnaast mijn hulp bij allerlei verenigingen anderzijds. Ik heb nog geen tijd gehad om stil te zitten. Lange avonden en drukke voorbereidingen. Maar het is wel leuk.

Voor de rest ben ik nog eens werkloos. Een contract van 2 jaar en zoef, ’t is al gedaan. Dinsdag afscheid genomen van de collega’s tijdens een etentje en ’t was heel lekker maar ook heel gezellig. Ze zeggen allemaal dat ze mij terug willen, maar kijk, overheid zit nu eenmaal zo in elkaar en ik had er mij op ingesteld. Niet leuk, maar zagen erover heeft ook geen zin.

Ondertussen toch al een paar maand aan het solliciteren. Als ge de verzuchtingen hoort van het niet afgestemd zijn van vraag en aanbod op de werkmarkt: ik kan dat alleen bevestigen. Of die verzuchting dat de werkgevers veel te specifiek zoeken. Bevestiging. Op alle sollicitaties maar twee (2!) antwoorden gehad, en dan nog negatief. Of nee, dat is niet helemaal correct: zaterdag mag ik meedoen aan een examen. Duimen maar. Conclusie tot nu toe: de werkmarktsituatie is veel slechter dan twee jaar geleden (en het had toen al geen overschot).

Vorige keer, toen ik werkloos was, had ik nog een paar plannen om uit te voeren. Nu heb ik nog niets in gedachten. De komende twee dagen wel: studeren. Maar daarna? We’ll see.

Wat ik ondertussen (eindelijk) wel heb is een idee hoe ik mijn T-shirt ga pimpen. Het gerief is eindelijk in huis gehaald en nu kan ik er mij aan zetten. Ik peins dat het schoon zal worden 🙂 Ah! Kijk zie. Toch al één projectje voor tijdens mijn werkloosheid.

Zaterdag begot

Wat vliegt de tijd. Zeker tijdens de Gentse Feesten. Het is al zaterdag en ik heb het gevoel dat het pas zaterdag geweest is, dat de Feesten net begonnen zijn.

Maar ondertussen hebben we al heel wat gezien en gedaan, dus begonnen kunnen ze niet zijn.

We hebben onze vierde en vijfde dag voornamelijk doorgebracht met naar het Puppetbuskersfestival nog te kijken. En op dag vijf begon ook het MiramirO festival met een hoogtepunt: een pracht van een voorstelling waar ik met Zelie naar gaan kijken ben en waar zij (maar ik ook een beetje) zeer ontroerd door was. Zeer leuk als ge uw kinderen zo iets kunt laten meemaken.

En dan was er dag zes waarbij ik de fiets moest  nemen om op tijd overal te geraken, want MiramirO mag dan wat afgeslankt zijn dit jaar, bij Het Project proberen we nog altijd de eerste voorstellingen te recenseren en dus is het actie vanaf dag 1.

Gisteren was het dan een pak kalmer: maar één voorstelling van ‘moeten‘ en voor de rest kuieren met de vrienden en naar onnozeliteiten gaan kijken op de Sint-Baafssite en het Spaanskasteelplein en ons gewoon goed amuseren. Want tussen de voorstellingen door hebben we gelukkig ook nog wat aan sociale activiteiten gedaan, of het zou nogal saai worden.

Soit, nog drie dagen te gaan, met een vol programma vandaag en vooral ook: een laat programma, want vanavond is het vuurwerk. Jeej!

Gentse Feesten na 4 dagen

Ondertussen zijn ze al vier dagen bezig, die Gentse Feesten en we hebben ons toch al zeer goed gehad. We zijn ook al nat geweest, maar dankzij de investering in dikke plastieken capes vorig jaar kunnen we zeggen ‘nat’ en niet ‘doorweekt’.

Het weer heeft nog niet echt meegezeten dus, maar dat houdt ons niet tegen. We hebben ons verbonden bij Het Project om over dingen te schrijven, en schrijven zullen we dan ook doen. En om te kunnen schrijven, moet ge wel eerst gezien hebben.

Dus gingen we zaterdag naar de openingsstoet en daarna naar de eerste voorstellingen van het Puppetbuskersfestival alwaar we o.a. de meest schattige kabouters tegenkwamen. Waagden we ons zondag opnieuw door de regen om nog een aantal voorstellingen te bekijken die niet afgeschaft waren (wij zijn niet de enige ‘dapperen’, ook de artiesten weten niet van opgeven).

We hadden zelfs nog energie over op zondag en dus gingen we een kijkje nemen op BataBANG, het omstreden nieuwe concept van Cirq (en als ge u afvraagt waarom ‘omstreden’, ga dan eens op hun Facebookpagina kijken). Ik vond er niets omstreden aan en de kinderen ook niet: ze hadden op voorhand aangekondigd wat ze zouden doen, dus als het u niet aanstaat, waarom ga je er dan naartoe? Soms zijn er toch rare mensen.

Trokken we gisteren nog eens onze capes aan om te kijken hoe de mindervalide medemens zo een Gentse feesten beleeft en ook te kijken naar bijzondere dieren te gaan kijken. Vandaag hebben we er dan onze voorlaatste Puppetbuskersdag opzitten, want donderdag begint dan MiramirO.

Al heel schoon dingen gezien en ik ben er van overtuigd dat er nog veel schone dingen zullen volgen. Alleen jammer dat ik ’s avonds geen iota energie meer overheb om nog een toerken te doen: de vermoeidheid van de laatste maanden heeft mij duidelijk ingehaald. Soit, zolang we overdag overeind blijven, blijft het genieten.

Op de vooravond

Tijdens de Gentse Feesten neem ik al een aantal jaren verlof. Gewoon dat het leuk is om naar de Feesten te kunnen gaan en omdat ik een aantal dingen absoluut wil doen/zien.

Want al van voor ik kinderen had ging ik overdag naar de feesten, naar het Puppetbuskersfestival en naar MiramirO. In die tijd heetten die festivals nog niet zo, maar ze waren er al wel. En dus kon je mij vinden op het Emiel Braunplein, (bijna) vastgeplakt op de tribunes, kijkend naar voorstelling na voorstelling. En ’s avonds kon ik dan naar mijzelf kijken op AVS, want gegarandeerd was ik gefilmd op die voorstellingen.

Met de kinderen is het nog leuker. Ik moet ze wel verplichten om mee te gaan. Op voorhand is het altijd gezaag. ‘Moet dat nu echt?’, gaat het dan en dan zeg ik, ‘Ja, het moet’. Want ook al kijken ze er niet naar uit, eens ze er zijn zie ik ze genieten met volle teugen.

We proberen zoveel mogelijk voorstellingen te zien, want we doen dat niet voor onszelf alleen: wat we er van vonden komt bij Het Project te lezen te staan.

Om zoveel mogelijk mee te pikken, zonder ons de benen vanonder het lijf te moeten lopen, is er wel een planning nodig en normaal gezien staat die al een week of twee voor het begin van de Feesten op poten. Dit jaar dus niet.

Ik heb dit jaar blijkbaar nogal last van uitstelgedrag, en niet alleen wat betreft de Feesten dus. Maar kijk, als het moet gebeurt het uiteindelijk toch en zo staat sinds en paar minuten de planning redelijk vast: er zijn nog een paar gaten om te vullen ‘op den bots’.

We zijn er dus klaar voor, voor morgen. Laat de Feesten maar beginnen.

’t Is weer een tijdje geleden

maar de gewone excuses, die eigenlijk geen excuses zijn maar realiteit, gelden ook hier nog altijd: druk, druk, druk.

Ondertussen heb ik er 3 weken stage opzitten, oftewel 12 uur, en ik moet eerlijk zijn: het gaat niet goed. Niet heel slecht ook, maar voorlopig niet goed genoeg om te slagen. Ja, dat weet ik nu al. In principe zit ik over de helft (we moeten 20u stage lopen) en het volstaat niet. Mijn stagebegeleider ziet het nog altijd wel zitten, dat ik kan slagen, en dat toont ze door mij nu al 4 uur extra op te leggen. Er is geen mogelijkheid om die in mijn huidige stageschool te lopen, dus wordt het weer zoeken naar een oplossing.

Het gesprek heb ik vrijdag gehad en ik kan niet zeggen dat het mij verbaasde: ’t is niet alsof ik geen realist ben in hart en nieren. Het is een combinatie van factoren die het mij lappen en niet in het minst het soort school waarin ik sta. Mijn stagebegeleidster suggereerde dat het voor een (groot) deel daaraan kon liggen, dat dat gewoon geen school voor mij is, en ik was toen ook al bijna volledig tot die conclusie gekomen: ik begrijp die soort school niet (en neen, ge moet mij om niet meer details vragen, die komen niet). Ik weet niet hoe ik mij kan aanpassen en alles wat ik probeer lukt maar zo-zo, terwijl ik weet dat ik beter kan. Dat ik echt mensen dingen kan leren. Maar daar blijkbaar niet. Dus, moest het zelfs mogelijk zijn die extra uren daar te lopen, dan nog zou het beter zijn om die extra uren niet op die school te geven. Ik kan daar alleen maar mee akkoord gaan.

Het gesprek bevestigde ook nog eens wat ik in november/december eigenlijk al had besloten: hoe het ook afloopt met de stage, met de opleiding, al dan niet volledig gebuisd, sowieso is het afgelopen na juni. Ik werk dit semester af. Ik geef niet op. Ik ga mijn uiterste best doen om mijn stage zo goed mogelijk af te werken, maar als het niet lukt, dan is dat pech. Niet meer, niet minder. Falen is niet altijd slecht. Het zat er dan gewoon niet in. En om dat te weten te komen ben ik uiteindelijk met die opleiding begonnen.

Ik zit er namelijk ook door. Ik ben op. Bekaf. Het is genoeg geweest. De komende drie maanden ga ik mij nog (hopelijk) genoeg kunnen motiveren om dit semester af te werken, maar daarna is het gedaan. Fini. Schluss. The end. Is dat dan zonder diploma, het zij dan zo. Geen man overboord.

Het is ook een rustgevende gedachte, dat er licht is aan het einde van de tunnel, want het is al ongelooflijk zwaar geweest. Iedereen bewondert mij, maar ik ben niet ‘supervrouw’ die alles moeiteloos combineert. Ik ben de ‘ik-sta-ervoor-en-ik-moet-erdoor’ vrouw. Niet meer, niet minder. Ik ken mijn grenzen en ik heb die bereikt, en meer.

Dus gaat het hier nog een beetje stil blijven, misschien, want ik moet dit weekend nog minimum 2 taken, liefst 3 afkrijgen. En moet er daarnaast nog voor het gezin gezorgd worden, gekookt worden, naar een concert-met-de-oudste-dochter gegaan worden, van voetbalkennismaken gedaan worden, pannekoeken gebakken worden voor Jan’s verjaardagsfeestje, het verjaardagsfeestje zelf nog geven en begonnen worden aan de lesvoorbereidingen. Later op de week moet ik nog deelnemen op fora om ‘mijn standpunten uiteen te zetten’ voor dat andere vak dat ik dit semester nog moet afwerken, moet er gewerkt worden, moet ik nog taxi spelen voor de kinderen hier in huis en moet er nog gefuifd (ge moet maar eens afkomen, want het wordt een fuif voor volwassenen en de mannen van Snow Patrol komen een DJ-set draaien) worden.

Tot binnenkort, hopelijk, want ik principe doe ik mee aan Wijvenweek, dus zou hier vanaf maandag elke dag weer iets moeten verschijnen … als ik er de fut voor vind (sorry aan de andere wijven als het mij niet zou lukken, die fut vinden).

Waar zijn de dagen naartoe

Gisterenavond zijn den anderen en ik dan gaan eten met mijn papa in zowat het stamrestaurant van mijn papa, Wine & Dine. En mens, wat hebben we lekker gegeten. Die gasten kunnen er echt wat van. Papa had als voorgerecht rivierkreeftjes besteld en ze smolten op de tong. Het hoofdgerecht kozen we dan zelf (steak voor Michel, lamsnavarin voor mij, tong meunière voor papa) en ook hier werden de borden afgelekt teruggegeven. Voor dessert hebben we dan alledrie gepast.

We zijn niet blijven plakken, want deze ochtend moesten voor een keer nog eens allebei paraat zijn: Jan had match tegen de U7 van KAA Gent (hijzelf speelt al bij de U8) en Anna moest naar ballet.

In de vorige twee matchen hadden die jongens van KAA Gent al bewezen dat ze waardige tegenstanders zijn voor onze U8 (één match gewonnen met 11-8 en één gelijk gespeeld met 8-8). Het moet ook gezegd zijn dat ons ploegske een zeer goede start gemaakt had in het begin van het seizoen, maar de laatste weken het toch niet altijd kon waarmaken. We vreesden dus een beetje voor de goede afloop, maar ik weet niet wat ons jongens gegeten hadden de laatste dagen, maar voor het eerst sinds weken stonden ze er weer. Er werd mooi samen voetbal gespeeld, prachtige passen gegeven en mooie goals gemaakt en de einduitslag was een verdiende 6-15 voor Mariakerke. En ja, ondanks de uitslag was het een zeer spannende match.

Daarna was het weer over-en-weer-voeren en boodschappen doen en toen was Zelie haar vriendien H. hier en aten we avondeten en stak ik de kleintjes in bed (die dan nog zonder protest braaf naar bed gingen: ze moeten wel moe geweest zijn) en vertrok ik met Zelie en vriendin naar het lichtfestival.

Ik ben zeer blij dat ik eigenlijk al donderdag geweest was, want de massa volk vanavond was bijna niet te doen. Dus zijn we selectief geweest en hebben we maar delen van het parcours afgelopen, maar wel heel mooie delen.

Dat waren dus 6 avonden op rij dat ik niet thuis was. Maandagavond ‘moet’ ik weer weg, maar eerst ga ik morgen toch wel zoveel mogelijk in mijne luie zetel zitten, ik denk dat ik dat wel verdiend heb.

Platte rust

Het is zeer laat geworden, zo gisterenavond. Of moet ik zeggen: heel vroeg deze ochtend. Want gisteren was er dat lichtfestival om naartoe te gaan en daarover moest natuurlijk een stukske geschreven worden voor Gentblogt, wat ik dan ook gedaan heb.

Maar ik wou dat stukske afhebben gisteren, met tekst en foto’s erin en al, want ik wou dat het er vandaag zo vroeg mogelijk opkon zodat de mensen dat konden lezen en er misschien nog iets aan zouden hebben voor de komende drie dagen.

Foto’s in een artikel pleuren, dat is mijnen sterkste kant niet. Gelukkig is er den anderen die dat dan wel mooi in een code omzet, maar dan wou ik nog dat net die foto op die plaats zou staan en een andere foto moest verwisseld worden van plaats omdat dat beter uitkwam … Er is dus veel plak- en knipwerk aan te pas gekomen en dat duurde wel even … lang.

En uiteraard moest er eerst nog een artikel geschreven worden en ik dacht, ik schrijf een kort stukske, want de foto’s spreken voor zich, maar er was zoveel te vertellen en zoveel mede te delen dat dat artikel dan ook nog langer duurde dan voorzien.

Lang verhaal kort: het was 2u toen ik eindelijk mijn bed zag. En het is schooldag vandaag dus was ik er om 6.30u weer uit. Of beter: om 6.30u liep de wekker af, maar het heeft nog tot 7.15u geduurd eer ik uit mijn bed kroop, met alle stress van oei-we-gaan-te-laat-op-school-zijn vandien (want ge denkt toch niet dat die kinderen opstaan als hun wekker afloopt. Ah neen, zolang ik niet kom zagen blijven die ook mooi liggen … behalve Jan dan).

De afgelopen week was al ongelooflijk druk en was ik elke avond weg en zo ook vanavond. De kinderen moeten maar om 15.00u van school gehaald worden. Ik denk dat ik maar een dutje ga doen tot dan, anders zie ik mij vanavond niet meer veilig terug thuis geraken (nog een geluk dat het derde semester erop zit en het volgende nog niet begonnen is).

Slaapwel!