Ik had gisteren een fantastische avond, en dat op meer dan één gebied.
Het begon simpel: voor het eerst sinds eeuwen moesten we weg en konden “the usual suspects” 🙂 ons niet uit de brand helpen. Geen paniek: de oppasdienst gebeld en een babysit gevraagd.
Ze hebben ons Jana gestuurd: 18 jaar en eerste jaar student in Gent. Ik had haar een uur “te vroeg” gevraagd, kwestie dat de kinderen haar een beetje zouden leren kennen. Lief meisje en de kinderen waren direct enthousiast, zelfs Jan die een normaal niet echt van vreemden moet weten.
Een zeer goed begin dus van een nog beter te worden avond.
Dan naar het Comedy Zone festival geweest in Gent met de reeds voordien genoemden.
We hebben Piet De Praitere en Henk Rijckaert gezien. Door omstandigheden hebben we de laatste act moeten missen, maar dat heeft geen enkele afbreuk gedaan aan de avond.
Piet De Praitere kwam traag op gang en de eerste helft vond ik maar zozo: het bracht regelmatig een glimlach op mijn gezicht maar meer ook niet. Eens in het midden van de act begon het evenwel te vlotten en heb ik meer moeten luidop lachen. Al bij al een leuke act.
Bij Henk Rijckaert daarentegen heb ik mij van het begin tot het einde fantastisch gehad: zéér grappig, bij momenten bijna in mijn broek gedaan van het lachen en zelfs een traantje gelaten.
Ik ga hiervoor waarschijnlijk afgeschoten worden maar het herinnerde mij aan de optredens van Toon Hermans die ik heb gezien toen ik een tiener was. Niet het soort humor, maar de hele sfeer van het optreden.
Indertijd toen ik de shows van Toon Hermans (weliswaar op TV) zag lag ik bij momenten te rollen over de vloer en vijf minuten later was ik aan het blijten gelijk een klein kind. Die man wist heel goed verschillende emoties boven te halen wat maakte dat het steeds zeer afwisselend en onvoorspelbaar bleef.
Henk heeft mij zo’n zelfde soort avond gebracht. Soms schaterlachtend, dan gewoon lachend, even kalm luisterend en dan tot tranen toe bewogen worden. Prachtig. En dan vertelt mijnen vent mij nog dat het nog niet af is. Ik moet dus absoluut gaan kijken als het af is. Ik kan nauwelijks wachten.
Na Henk zijn optreden dronken we iets en hebben we onze “invitees” de eigenlijke reden gezegd van de uitnodiging: niet alleen voor een leuke avond uit, maar kwestie dat we Ron en An wouden vragen respectievelijk peter en meter te worden van nummer 4.
Ze hebben beiden aanvaard. De reactie van An vond ik trouwens fantastisch want ze had er gewoon traantjes bij. Wreed wijs.
Niet dat wij religieus zijn of zo: geen van de kinderen zijn gedoopt en nummer 4 wordt dat ook niet, maar ik vind het een leuke gedachte dat er twee mensen zijn die zich “moreel” verbinden om voor je kind te zorgen moest er iets met jou gebeuren.
We zijn dan naar huis getrokken om het te vieren: ik had de champagne koud gezet. Geklonken op het meter- en peterschap en een hapje gegeten en nog een eindje doorgepraat.
De babysit kon daardoor ook iets vroeger weg en het bleek dat alles effectief zeer vlot verlopen was met de kinderen. Dus nog een succes.
Een zeer geslaagde avond dus. Voor herhaling vatbaar. Zeker weten.
