Tag: Familie

Six degrees

Een tweetal jaar geleden leerde ik een mama kennen op school. A.’s jongste zoontje kwam bij Louis in de klas. Toen de derde kleuterklas. Het klikte en af en toe gingen we koffie drinken.

Nu twee jaar later doen we dat dus nog altijd, zo af en toe koffie gaan drinken ’s ochtends. En zo zaten we deze ochtend dus ook samen aan de koffietafel, te kletsen, over vanalles en nog wat. En het gesprek kwam op Nederlands, de taal daar bij de Noorderburen, en hoe Vlamingen die daar wonen, zelfs maar voor een korte tijd, het accent overnemen (veelal toch), maar hoe Nederlanders, zelfs na jarenlang verblijf in Vlaanderen, nog steeds Nederlands praten én hun kinderen ook.

Mijn broer woont in Nederland en raar maar waar, hij en zijn vrouw spreken nog steeds Vlaams, met een Vlaams accent, maar hun twee kinderen die daar geboren en getogen zijn spreken dus onvervalst Nederlands, met hier en daar een Vlaams woord tussen … in het Nederlands uitgesproken uiteraard. Eigenlijk wreed grappig om horen.

Dit allemaal om te zeggen dat A. dus vroeg hij het kwam dat mijn broer besloten had om in Nederland te gaan wonen en dus vertelde ik dat hij in zijn laatste jaar specialisatie geneeskunde als anestesist daar zijn laatste jaar (?) kon doen en hij daar dan gebleven was.

En plots zag ik A. denken en ze vroeg mij van welk jaar hij was en toen vielen voor haar de stukjes puzzel op zijn plaats: A. en mijn broer hebben samen geneeskunde gestudeerd en zij kent hem en mijn schoonzus dus en ze hebben elkaar nog vorig jaar gezien op een reünie.

De wereld is dus zeer klein. ’t Is nog eens bewezen.

Gezwollen

Vanavond was het eindelijk zo ver. Na weken oefenen op school en de laatste week al het geoefen in de Opera zelf was het optreden aangebroken.

Voor de gelegenheid hadden we de familie uitgenodigd, want hoeveel keer krijg je zo de kans om je dochter/kleindochter/nichtje te zien optreden in de Vlaamse Opera. Gisteren de inkopen gedaan, maar Michel stond in voor het koken. Op het menu voor vandaag stond hutsepot en tarte tatin met ijs. De hutsepot werd gisteren gemaakt, want opgewarmd de dag nadien is hij nog lekkerder. De tatins deze voormiddag.

Het eten was vreselijk lekker. Zelfs mijn papa, die de hutsepot van mijn moeder de lekkerste vond, had niet verwacht dat hij hem zo ongelooflijk lekker zou vinden (minstens zo lekker als die van mijn mama dus). De dessert was heerlijk. Het gezelschap niet te schatten.

Rond half vier Zelie naar de Opera gebracht voor haar laatste repetitie. Een uur later zijn wij dan te voet vertrokken om te gaan kijken en na al dat eten heeft de wandeling meer dan deugd gedaan. Ook goed voor de kinderen want die waren ondertussen zo uitgelaten dat ze een stuk energie onderweg hebben kunnen kwijtgeraken.

Het was even wachten om binnen te gaan, maar dat wisten we. Het was evenwel nog langer wachten vooraleer de voorstelling begon wat iets minder plezant was met kleine kinderen, maar uiteindelijk was het het wachten waard.

Kiekevel kreeg ik toen het begon. Eerst de muziekanten die begonnen, een beetje later de extra muziekanten die plaats namen in de zijbalkons en tenslotte de kinderen van de drie koren die binnenkwamen en plaats namen op het tweede balkon. Extra kiekenvel toen ik Zelie zag en ze begonnen te zingen. Kiekevel en een gevoel alsof ik ging beginnen wenen van trots. Mijn hart zwol zo hard dat het bijna uit mijn lijf barstte. Eens de eerste emoties achter de rug was het alleen nog genieten … en Anna en Jan een beetje kalm proberen houden.

Het was een zeer mooie voorstelling: zeer goede muziek, de kinderen deden het fantastisch en het deed smaken naar meer. Volgend jaar eens op tijd kaartjes bestellen.

Huisverslaving

’t Is nu niet dat er niets te vertellen valt, dat het hier zo stil is. Integendeel. Er valt veel te vertellen.

Zo was er Halloween waar de kinderen dit jaar niet aan meegedaan hebben. Zelie niet omdat ze scoutsvergadering had (uiteraard rond Halloween). De andere drie niet omdat ik (en Michel trouwens ook) niet thuis was en dus niet mee kon gaan om een oogje in het zeil te houden. Dat gaf gedurende toch wel vijf seconden traantje bij Louis, maar hij was plots afgeleid (ik weet niet meer door wat) en zijn verdriet was direct over.

Gisterenavond zijn Michel en ik naar de première van Softie gegaan, aangekondigd als ‘de gezelligste show van het jaar’. En gezellig was het. Het was niet wat ik verwacht had en dan zeg ik dat niet in negatieve zin. Ik had namelijk wel gezelligheid verwacht en ook dat het plezant zou worden, maar dat ik mij rot zou lachen en wreed zou amuseren, dát had ik niet verwacht. Een aanrader dus.

Daarna een beetje blijven plakken in de bar van de Minard waar het ook heel gezellig was, uiteraard niet het minst door het gezelschap: eerst dat van de lieflijke vlinder en haar lief, daarna dat van die andere komiek en zijn steun en toeverlaat. En zo werd het eigenlijk een beetje te laat, maar who cares, voor nen keer dat we buitenkomen.

Vandaag dan wafels gaan eten bij de nonkel en tante van Michel en opnieuw een heel gezellige namiddag doorgebracht. Wafels zijn niet echt voor mij, maar het gezelschap is niet te versmaden, dus die uitnodiging aannemen is alleszins geen opgave (én Michel en de kinderen lusten wel eens een wafel).

Morgen is het bij mijn familie te doen. Mijn vader nodigt ons en mijn broer en zus en hun gezin uit om te komen eten en ik vraag mij af wat ‘het plan’ is. Mijn vader kookt namelijk niet, dus wie weet wat het wordt. Maar hoedanook zal het lekker zijn, wat hij ook uit zijn mouw schudt. En hoe dan ook is het opnieuw in gezelschap dat niet te versmaden is. Heb ik al gezegd dat wij toffe, leuke en gezellige familie hebben?

Maar dat het hier wat kalmer is, is te wijten aan een verslaving waar ik momenteel aan lijdt en die ‘House’ heet. Net seizoen vier achter de rug en nu staat seizoen vijf te wachten. Er zijn (voorlopig) maar vijf afleveringen, dus geef mij nog een paar dagen en dan ben ik er weer volledig terug.

Gemist

Er was vanalles te doen vandaag in Gent. Er was monumentendag, waar ik vorig jaar mijn voeten voor vanonder mijn lijf gelopen heb. Er was Gent Fietst, waar wij vorig jaar ook bij waren, al was het maar om op het plein rond te hangen.

Dit jaar was ik, en met mij dus ook de kinderen, afwezig. Geen monumentendag en geen Gent Fietst. Ergens had het wel mogelijk geweest, zeker om naar minstens één ding van Open Monumentendag te gaan, maar ik heb voor de kalme optie gekozen.

Gisteren zijn we naar Planckendael geweest (foto’s op de gewone plaats dus). We hadden afgesproken met mijn papa en mijn broer en zijn gezin en aangezien we pas om half twee hadden afgesproken konden de kinderen nog gaan turnen in de voormiddag. Vlak na het turnen vertrokken en mooi op tijd aangekomen. Het leek droog te zullen blijven, maar na een half uurtje werd onze hoop de bodem in geslagen, maar alhoewel we wel regen hebben gehad, bleef het eigenlijk grotendeels droog. Het was niet koud en dus was het al bij al een leuke dag. Vele dieren hadden zich wel teruggetrokken in hun binnenhokken, maar we zagen er toch nog genoeg. Uiteindelijk was het belangrijkste dat de kinderen zich amuseerden, elkaar nog eens zagen en met elkaar konden spelen.

Daarna nog met zijn allen gaan eten en mijn vader merkte al lachend nog op dat het uiteindelijk misschien maar goed was dat mijn zus en haar gezin er niet bij konden zijn: we waren met elf en met mijn zus erbij zouden we met 16 geweest zijn. Niet altijd gemakkelijk om zo’n bende te accomoderen.

Dat eten is dus een beetje uitgelopen. ’t Was lekker, maar het duurde toch een uur voor het op tafel stond. Pas tegen tien uur thuis dus en daarom ervoor gekozen om het vandaag minstens in de voormiddag kalm te houden en niet te beginnen rondhotsen.

Want in de namiddag mocht Jan naar een verjaardagsfeestje en aangezien het feestvarken ook een grote broer heeft die bevriend is met Louis, mocht Louis ook blijven. Anna sliep en dus zijn Zelie en ik dan maar gaan zwemmen. Gewoon wij tweetjes wat wreed wijs is want dan kan ik ook eens in het diep.

Er vanavond dan voor gezorgd dat alle kinderen mooi op tijd in bed lagen en aan de stilte te horen was het nodig.

Feest! Nog e keer

De laatste weken zijn al druk geweest op familiefeestvlak: eerste communies, verjaardagsfeestjes, doop, …

Gisteren was het de beurt aan mijn neefje, J., tweede zoon van mijn zus. Vijf is hij dit jaar geworden en dus was het gisteren zijn feestje: in de namiddag (ook) met de vriendjes van school en een voortzetting ’s avonds met de familie.

Gisterenvoormiddag was ongelooflijk hectisch en met dat ik in de voormiddag de muziekschool gestalked had, moest ik de wekenlijkse supermarktboodschappen nog gauw over de middag doen. Bovendien moest Louis nog naar een feestje van een vriendje, maar gelukkig kon hij meerijden met de mama van een ander vriendje die naar hetzelfde feestje gingen.

Uiteindelijk meer dan een uur later dan voorzien vertrokken en eens aangekomen, mocht ik eigenlijk bijna onmiddelijk weer vertrekken om Louis af te halen. Eens terug met Louis was het alleen nog maar mij ontspannen en amuseren. Gezellig gebabbeld met mijn zus, mijn nieuwe nichtje opnieuw volop kunnen bewonderen, lekker gegeten, gekeuveld met mijn papa, … De kinderen hebben leuk met elkaar kunnen spelen. Kortom, het was alles wat een leuk feestje moet zijn.

Uiteraard is het weer laat geworden, enfin, toch naar de kinderen hun normen. Meestal zo bij feestjes met de familie. Maar een kermis, is een geseling waard, nietwaar?

Feesten als de beesten

Gelukkig heb ik af en toe nog een beetje verantwoordelijkheidsgevoel. Dubbel geluk dat ik het dit weekend heb boven gehaald want anders was ik het weekend niet doorgekomen.

Vrijdagavond gingen we naar een feestje. Zomaar een feestje. Gegeven door vier meiden die zin hadden om een feestje te geven en dat is altijd de beste reden.

Voor een keer waren we op tijd. Enfin. ’t Hangt er van af met wat je op tijd noemt. Ik had de uitnodiging een beetje niet goed bekeken en dus waren we eigenlijk een half uur te vroeg. Maar dat is dus op tijd hé 🙂 Het voordeel daarvan natuurlijk is dat we zo op het gemak hebben kunnen babbelen met de meid waarvoor wij gekomen waren. Eens ‘het volk’ er is moet de gastvrouw dan beginnen rondlopen en tegen iedereen babbelen en wij hebben dus nog gezellig kunnen kletsen. Zelfs vooraleer de muziek te luid gezet werd.

Om half twee heb ik het voor bekeken gehouden. Niet dat het geen leuk feestje was. Integendeel. Maar met het vooruitzicht van de zaterdagvoormiddagactiviteiten en het feest zaterdagnamiddag vond ik het aangewezen om toch een beetje fris te blijven.

Wegens haar ‘ongeVAL’ van woensdag mocht Zelie niet gaan turnen, dus had ik een uurtje extra rust op zaterdagvoormiddag, maar daarna was het weer vollen bak. Gelukkig heb ik toch nog een half uurtje tussendoor gevonden om rap eens langs de braderij in de Brabantdam te passeren. Ik had de tip gekregen dat er in een winkel kinderschoenen te koop waren voor € 25/paar en dat er bottinen bijzaten. Gezien Zelie een deftig paar bottinen nodig had moest ik daar zijn. En ik had (nog) sjans: zes paar schoenen gekocht voor een appel en een ei én nog een klassiek paar voor mezelf ook gevonden.

De namiddag én avond dan doorgebracht op de doop van mijn achterneefje en -nichtje. Het feest was bij mijn nicht thuis in de tuin. Met het ‘mooie’ weer van de laatste dagen was het gras een beetje een sompige brij geworden en mijn nieuwe hooggehakte schoenen hebben afgezien. Gelukkig kwam mijn zus later naar het feest en heb ik haar net voor ze bij haar thuis vertrok nog kunnen bereiken. Anderhalf uur later was ik een paar platte laarzen rijker en mijn voeten en rug hebben er wel bij gevaren.

Behalve het weer was het een leuk feestje. De doop werd tegen de avond gedaan, in de tent in de tuin. Mijn nicht en haar man hadden beroep gedaan op rent-a-priest en dus was er een priester aan huis gekomen om de dienst te doen. Wreed wijs eigenlijk: in plaats van een hondertal mensen zich laten verplaatsen naar de kerk, kon iedereen gewoon plaatsnemen in de tent en de (vele) kinderen bleven gewoon verder spelen.

Uiteraard is het weer uitgelopen: feestjes bij mijn familie hebben zo de neiging dat te doen. Maar deze keer ben ik slimmer geweest met de twee jongsten: er waren bedjes opgezet en zowel Anna als Jan heb ik daar in bed gestoken. Later dan dat ze thuis gaan slapen, maar toch veel vroeger dan dat ze zouden gaan slapen zijn had ik ze niet in bed gestoken. Dan zou het middernacht geworden zijn.

De kinderen hebben lang geslapen deze ochtend: geen kinderstemmen voor 8u, wat dus lang is, zeker voor Jan en die was al vroeger in bed gestoken.

Het was een gezapige dag vandaag. Laat opstaan, met de kinderen in de rij aanschuiven bij de bakker, naar het Apertief in het park gaan van onze wijk. Laat middageten, dutje doen, opnieuw eten, kinderen in bad steken. Een mooi einde van een druk weekend.

Dé dag + één

Vandaag was het het schoolfeest van mijn neefjes, de zoontjes van mijn zus. Het plan was om met de kinderen te gaan kijken en daarna allemaal (zus, schoonbroer, vader, schoonouders-van-zus en kinderen) samen naar zusje thuis af te zakken om nog ‘nen sandwich’ te eten.

Bleek dat, tegen dat wij besloten hadden om te gaan, de zaal al volzet was en dus veranderde de planning: we zouden gewoon een beetje later naar Oudenaarde gaan en dus de neefjes/kozijntjes niet zien optreden maar er gewoon nadien bij gaan spelen.

Uiteindelijk was het plan sowieso niet rotsvast want mijn zus was uitgerekend voor gisteren, dus voor hetzelfde geld gingen we gewoon op ziekenhuisbezoek gaan en dan terug naar huis om te eten in plaats van in Oudenaarde te blijven. Maar mijn zus hoopte toch dat ze naar het schoolfeest zou geraken en haar hoop is dus uitgekomen: dé dag + één en nog geen teken van de baby.

En zo zaten we deze namiddag in Oudenaarde, in de tuin te apperitieven terwijl de kinderen zich rot amuseerden met elkaar. Daarna gegeten en nog wat blijven kletsen en spelen en zo was het plots al veel te laat voor de kinderen: half negen zijn we eindelijk naar huis vertrokken. Het zal er morgen aan te merken zijn.

Wat mij dus zo doet verlangen naar de zomervakantie: gewoon kunnen blijven plakken zonder er gevolgen aan over te houden in de vorm van lastige kinderen (wegens te moeten vertrekken maar ook wegens te weinig slapen want geen tijd om zo een avondje in te halen), om gewoon te kunnen genieten en te onspannen. Ik ben dus al serieus aan het aftellen en door de sfeer op het werk nu eigenlijk nog meer dan vorig jaar.

Einde vakantie

Niet echt natuurlijk maar zo voelt het gewoon aan.

Vier dagen thuis met dit zalige weer, vier avonden op rij dat wij, en dus ook de kinderen, later dan normaal in bed zaten, en dan komt die laatste dag en moet ge uzelf voorhouden dat het nog lang geen vakantie is, alleen maar een lang weekend.

Maar zo’n fijn weekend: vrijdagavond naar de schoonouders voor de verjaardag van schoonvader te vieren. De kinderen waren uiteraard ook mee. Spaghetti gegeten, taart en fruitsla als dessert en nonkels en tantes als bijkomend gezelschap en dat allemaal buiten op het terras. Het was zeer aangenaam en ik ben iets vroeger doorgegaan met de kinderen, maar we waren nog maar pas tegen half elf thuis.

Zaterdagavond naar de dernière van Loebas. De kinderen bleven slapen bij de schoonouders en zaten dus ook niet op hun ‘gewone schooldaguur’ in bed, maar voor één keer kan dat geen kwaad hé. Wij waren pas tegen half drie terug. Toen de kinderen mij om 5u45 wakker maakten viel dat nogal zwaar, maar dat werd rap opgelost.

Zondagavond zijn we hesp met meloen gaan eten bij de schoonouders: nog eens lekker buiten op het terras, de kinderen die vrolijk rondliepen en uiteindelijk was het weer tien uur tegen dat we thuis waren.

Vanavond dan afgesloten zoals we begonnen: op een terras bij iemand thuis in wreed aangenaam gezelschap. We waren uitgenodigd om kliekjes te komen opeten maar in de plaats daarvan kregen we een uitgebreid buffet voorgeschoteld. Opnieuw was het tien uur tegen dat de kinderen in bed zaten.

Lange, ontspannen avonden maar genoten hebben we alle zes. De drie oudste kinderen hebben nog twee dagen om te recupereren: zij hebben donderdag pas weer school. Morgen een rustige dag met papa thuis en overmorgen bij de schoonouders. Er nu wel voor zorgen dat ze beide avonden op tijd in bed zitten of we sturen donderdag drie zombies terug naar school. Anna mag morgen al terug naar de peutertuin. Morgen zal zij het wel wat lastiger hebben, maar dat zal rap genoeg ingehaald zijn.

Maar zo’n weekends doen mij wel ongelooflijk verlangen naar de grote vakantie. Ik heb weer ouderschapsverlof genomen en in combinatie met mijn ‘gewone’ vakantie ben ik dus weer de volle twee maanden thuis. Als het weer dus zo blijft en met onze families en vriendenkring kan het niet anders dan een zalige vakantie worden.

(Laat)avondfeest

Gisteren was het de eerste communie van achterneefje B. De mis was pas in de namiddag zodat het feest pas om 17u kon beginnen. Maar beter laat dan nooit, zeggen ‘ze’ wel eens.

Niet dat 17u zo laat was, maar wij kennen ondertussen de familiefeestjes: die zijn niet op twee uur gedaan dus het beloofde een lange avond te worden voor de kinderen. Maar dat zijn uitzonderingsavonden en voor zo’n feestje hebben ze altijd energie ten over.

KGB_2769

En het was zoals gedacht. Dank zij het prachtige weer zijn we de hele tijd buiten gebleven: lekkere bubbels, hapjes, sandwiches, taart… De mooi gedekte tafels binnen leven onaangeroerd. Het was leuk om weer samen te zijn met de familie, gezellig te babbelen en gewoon buiten te staan en naar de kinderen te kijken. Eén woord: genieten.

Jan, Anna, Louis

Er was een speeltuig (zo een groot houten ding met klimrekken, glijbaan, stokken, huisje binnenin, hangbrug…) waar de 13 kinderen zich op uitleefden, er waren ballen om mee te shotten, er was een grote tuin om in rond te lopen…

Pas om half elf ’s avonds kwam ons eerste kind bij ons om te vragen wanneer we naar huis gingen: Jan was moe. De anderen nog lang niet. Zelfs Anna zat nog vol energie en zij had inmiddels één van de kindjes tot haar persoonlijke slaaf gemaakt 🙂

De ‘groten’, en eigenlijk ook de kleintjes, hadden er inmiddels muziek bijgehaald en er werden toch een paar beentjes losgegooid. Wij zijn uiteindelijk rond 23u vertrokken, heel erg tegen de zin van drie kinderen.

An en Danny

Voor we vertrokken waren hadden we Anna en Jan nog hun pijama aangetrokken: indien ze in slaap zouden vallen, dan konden we ze rechtstreeks naar bed dragen. Op weg naar huis droegen we de kinderen op om stil te zijn en te proberen slapen. Zelie en Louis zeiden dat ze toch niet konden slapen in de auto en zaagden een beetje, maar na een tijdje was het toch stil. En het onverwachte gebeurde natuurlijk: tegen dat we halfweg waren lagen Zelie en Louis te slapen. Jan en Anna daarentegen zijn de hele rit naar huis wakker gebleven.

Het was half twaalf tegen dat ze in bed zaten maar ze hadden eigenlijk allemaal nog energie te geef, Zelie en Louis zeker na hun dutje in de auto. Bijna niet te geloven. Ik daarentegen was volledig uitgeteld en toen de kinderen allemaal in bed zaten ben ik er ook direct ingekropen.

A great day was had by all though.

Vrolijk Pasen

En zo is de deze Paasdag ook al bijna afgelopen.

Deze ochtend nog in een zeer rapke in gang geschoten. Gisterenavond had ik er wel even aan gedacht om de eieren te verstoppen, maar als het puntje bij paaltje kwam was ik dat ook weer direct vergeten.

Toen ze deze morgen dus aan mijn bed stonden heb ik er mijzelf onmiddellijk uitgeschopt in plaats van mij nog eens te draaien terwijl de kinderen TV kijken. ‘Onopvallend’ naar beneden gegaan (mama, wat doe jij daar beneden? – De was uithalen) om algauw de eiers te verstoppen en dan met mijn armen vol was weer naar boven (niet volledig gelogen dus).

Een half uurtje later zo langs mijn neus weg gevraagd of niemand geïnteresseerd was in deze speciale dag. ‘Welke dag?’ ‘Pasen’ ‘Ah ja: vrolijk Pasen’ en onmiddellijk de aandacht terug op de TV gericht. Dus vroeg ik maar door: ‘En. Niets vergeten?’ Blikken zonder inhoud werden op mij gericht toen ik plots toch langzaam maar zeker iets zag dagen in hun ogen: ‘De paashaas is geweest!’ en zo rap als tel waren ze naar beneden.

Na het ontbijt heb ik dan eindelijk mijn halfslachtige poging van vrijdag ‘gerepareerd’. Alles opnieuw losgevezen en teruggevezen. Deze keer de juiste sleutels gebruikt om alles deftig te kunnen vastvijzen en deze keer is het wel gelukt. Het ‘moest’ want ondertussen liep mijn badkamer onder elke keer ik de hoofdwaterkraan opendraaide.

We werden voor het middageten verwacht bij mijn zus. Mijn broer en zijn gezin waren er ook en mijn papa ook. Veel gekletst en gebabbeld, gezellig samenzijn, wreed goed gegeten, lekkere taart toe, meer moet dat niet zijn.

Het was half negen voor we thuis waren. Anna was al in de auto in slaap gevallen en Louis en Jan zakten ook bijna door hun benen van vermoeidheid. Maar het was een zeer leuke dag (zelfs het kranen installeren). De drie jongste zijn onmiddellijk gaan slapen, Zelie heeft nog een beetje bij ons gezeten: het is nu eenmaal vakantie en dan mag dat wel eens.

We gaan afsluiten in schoonheid: Pappenheimers en dan over naar WijfTV of naar VT4, meestal mijn vaste zondagavond stek.