Tag: Genieten

I do I do I do

Het was eens een keer iets anders: een trouwfeest overdag. Begonnen rond 11u om te eindigen tegen 17u. Geen dansfeest. Wel een fantastische locatie waar we eerst een zeer aangename receptie in de zon hadden in de prachtige binnentuin in zeer goed gezelschap en met veel gezelligheid. Daarna de voetjes mogen aanschuiven aan één van de twee enorm lange tafels in de galerijen waar we verder deden met de gezelligheid, leuke speeches en vooral veel en heel lekker eten.

gedekte-tafel

Een feest dat ook volledig bij het koppel paste. Ze kennen elkaar al meer dan 25 jaar en trouwden pas deze zomer. Het voordeel, zo liet de bruid ons weten: je nodigt enkel mensen uit die je er écht bij wil hebben. En dat waren onder andere wij. Een heel leuk en speciaal gevoel.

bruno-tessa-binnenkomst

Het was wel een beetje een geregel, zo een trouwfeest overdag. Onze eigen kinders zijn groot genoeg om alleen thuis te blijven, maar A en Z nog helemaal niet. Een oplossing werd gevonden in de vorm van D, hun verzorgster van in het CKG, die de eerste uren overbrugde en anderzijds onze eigen Louis, Jan en Anna die zich de erop volgende uren over de kinderen bekommerden. Ah ja, als Louis kan gaan babysitten, dan kan hij toch ook even op zijn pleegbroer en -zus passen en hij deed dat met verve.

En alles is zeer goed verlopen, zowel bij ons als bij de kinders.

Nog een voordeel van zo’n trouwfeest overdag: je bent op tijd thuis om nog een gezellige avond met je gezin door te brengen en je zit op tijd in bed 😉

Het zit er weer op

En dat hebben we dus ook weer overleefd: Gentse Feesten 2016.

Er was een planning, maar in tegenstelling tot voorgaande jaren werd die eigenlijk niet echt gevolgd: het was meer een informatieblaadje van mogelijke dingen om te doen dan een planning om te volgen. Resultaat: dagelijks werd die dan ook gewijzigd: er werden dingen afgevinkt, verplaatst, verschoven, afgelast en bijgevoegd. Alles mocht, niets moest. Zeer relax.

De kinderen waren minder mee: Zelie werkte in de ochtend en sprak in de namiddag en avond veel af met haar eigen vrienden; Louis is een echte puber momenteel en wou liefst gewoon niet buitenkomen (af en toe lukte het wel, maar meestal onder zwaar protest) en Jan trad op met zijn dansschool, zodat hij ook minder mee kon (en eigenlijk mee wou gaan). Ik was dus voornamelijk in gezelschap van Anna (en de pleegkindjes, als ze er in het weekend waren). Uiteraard zijn we naar Jan gaan kijken op de Korenmarkt, want ze mochten zelfs op het podium daar optreden! Machtig om zien.

Langs de andere kant: den anderen was wél meer mee en ging zelfs zonder gezelschap de Feesten rond (en zat dan vooral bij de buren) en zag zo zijn eigen ‘helden‘ optreden. Zeer leuk om zien.

Dit jaar veel meer Puppetbuskersfestival gezien dan vorig jaar, maar dat had er vooral mee te maken dat op de programmatie van MiramirO veel minder gratis voorstellingen stonden, zodat de combinatie beter lukte en er dus veel minder overlappingen waren.

Een aantal heel mooie dingen gezien en ook een aantal mindere of dingen die minder ‘mijn’ ding waren.

Onze jaarlijkse traditie van aperitief-voor-het-vuurwerk en daarna vuurwerk-bekijken-met-vrienden voortgezet en genoten van de avond, het gezelschap en het prachtige vuurwerk: echt een machtige combinatie dit jaar van muziek en lichtspel.

Een paar keer uit geweest (jaja, ’s avonds hebben zij mij ook opnieuw gezien) en de rust en vriendschap gevonden op een zalig binnenterras waar het zeer aangenaam vertoeven was maar ook heel gevaarlijk was om te blijven plakken.

Uiteraard zelf ook regelmatig bij de ‘buren’ binnengesprongen: steeds een zeer aangename plek om te vertoeven. Apart dat wel, maar toch komen we elk jaar terug, al was het maar om de kinderen te laten verminken of een verhaaltje voor het slapengaan te krijgen.

Voor de rest veel rondgewandeld met de (pleeg)kinderen en genoten van het goede weer dit jaar (zon is toch nog altijd veel aangenamer dan gietende regen 😉 ) en vooral, van het mindere volk op de Feesten: lekker druk maar je moest tenminste niet over koppen lopen. Gewoon aangenaam.

Tijd om te gaan slapen en te beginnen aftellen naar volgend jaar.

PS: foto’s van den anderen, uiteraard

Blogbrunch #boostyourpositivity

Kom eens uit je comfortzone, dacht ik bij mezelf, toen ik de mail kreeg over een blogbrunch van Boost your positivity. Dus schreef ik mij in.

Met al de miserie hier de laatste dagen heb ik tot op het moment dat ik vertrok getwijfeld of ik ook effectief zou gaan, maar uiteindelijk trok ik mijn stoute schoenen aan (of eerder: mijn regen/winterjas) en vertrok ik.

Net zoals P. heb ik eigenlijk een beetje vals gespeeld en heb mij beperkt tot het bijpraten met bekenden, maar het deed deugd: prachtige locatie (zaal Lux), mooi aangekleed voor de gelegenheid

zeer lekkere en copieuse brunch, met zelfs een dessertenbuffet erbij

en dus zeer aangenaam, bekend gezelschap dat blijkbaar onmiddellijk ook mee was met de sociale media 😉 maar ook gebabbeld met de voor mij onbekenden die aan tafel zaten (pluim voor mezelf).

IMG_20151213_130142

’t Was lekker én het heeft deugd gedaan en daar gaan we toch voor, nietwaar.

5 dingen die me doen (glim)lachen

Een stokje van Pharailde. Een leuk stokje ook wel, want (glim)lachen, dat doe ik graag. Er moeten dus toch wel 5 dingen te vinden zijn die mij doen (glim)lachen. Er zijn blijkbaar een aantal ‘voorwaarden’ aan verbonden, dus vermeld ik dan maar even:

  • Maak de naam bekend van diegene waardoor je genomineerd bent in je artikel – done
  • Noem 5 redenen waarom jij lacht of blij bent – zie hierna
  • Kopieer deze regels en zet ze in jouw artikel – done
  • Kopieer de TAG-afbeelding en plaats die in jouw artikel – done
  • Tag 5 andere bloggers om deze tag uit te voeren – op het einde

Met veruit de grootste voorsrpong op nummer 1: mijn kinders, what else. Ook met de grootste voorsprong mijn grootste frustratie, maar dat geldt voor alle ouders, vermoed ik zo en dat is dan voor een andere post 🙂

Maar die kinders, dat blijft en blijft plezier brengen. De momenten waarop ze zich niet bewust zijn dat ze gadegeslagen worden vind ik nog de beste: die onschuld waarmee ze meningen uiten, de spontaniteit waarmee ze dingen doen, de leuke manier waarop ze (meestal dan toch) met elkaar omgaan, … Ik kan daar uren naar kijken en luisteren en altijd met de glimlach op de mond (behalve dan als ze ruzie maken).

Op nummer 2: de kooklessen

Sinds vorig jaar volgen den anderen en ik dus kooklessen op Spermalie (Gent). Toen ik vorig jaar door de gietende regen naar de les reed betrapte ik mij erop dat ik met een ongelooflijk grote glimlach naar de les reed. Die regen, dat deed me werkelijk niets. Ondertussen zitten we dus in de ‘vervolgcursus gastronomie‘ en ik geniet elke week.

Die lessen zijn zo zalig, die geven mij zoveel energie, ge hebt daar geen idee van. Als ik een les moet missen, dan ben ik daar het hart van in. Ik mis dat echt. Als ik een les moet missen omdat ik ziek ben (vorig jaar zo één moeten missen), dan voel ik mij nog miserabeler dan ik al ben.

Het is een ganse avond (van 18u30 tot 22u10) werken en eten en ik ben niet moe als de les gedaan is. Wel voldaan en gelukkig dus ik ga er nu nog niet over nadenken dat er maar één jaar hierna meer te doen is in Gent.

Op nummer 3: als ik kan helpen en mensen zijn daardoor blij. Als ik ervoor kan zorgen (of erbij kan helpen) dat anderen blij worden, dat anderen kunnen (glim)lachen, dan is mijn dag goed. Kleine dingen, grote dingen, het doet er niet toe.

Nummer 4 is eigenlijk gemakkelijk: humor. Liefst niet té plat, maar als het niet in overdreven mate is dan vind ik het nog wel grappig. Waar ik eerder strijk voor ga is absurde humor, de humor van de Ideale Wereld, Monty Python, In de Gloria, Spike (wie kent dat nog; het programma van PdW), … Waar ik dan niet mee kan lachen is het soort humor van The Office (tot grote frustratie van den anderen): niet omdat ik het slecht vind, maar ik kan mij zo’n soort situaties een beetje té goed inbeelden en dan wordt het te pijnlijk voor mij in plaats van grappig.

Nummer 5: donderdagavond. Om twee redenen. De eerste heb ik eigenlijk al gezegd in nummer 2. De tweede: onze kuisvrouw komt op donderdag en donderdagavond thuiskomen met de kinders in een proper huis: zaaaaaalig. Ik krijg er steeds spontaan een glimlach van. Niet alleen omdat ik het niet moet doen, maar ook omdat ik weet dat ik er van moet genieten omdat er tegen vrijdagochtend al geen spoor meer zichtbaar van is (of toch bijna niet, maar wat wilt ge, met vier kinders) en ik vind dat niet eens erg. Dus geniet ik van de donderdagavonden, als we thuiskomen van school en voor het avondeten begint, heel even, met de glimlach, tot het weer voorbij is en het uitkijken wordt naar de volgende donderdag.

Mijn 5 dingen dus, of toch 5 van de dingen die mij aan het (glim)lachen brengen.

Nomineren nu. Euh. Tja. ’t Is nogal stil geweest bij mij op de interwebs, dus is het even denken. Max mag alvast. ’t Is ook een beetjes (heel) stil daar (begrijpelijk, bij zo van die belangrijke mensen), maar misschien wil hij wel weer even in de pen schieten om zijn geluk van de daken te schreeuwen: Peter. Vlinders zullen dat zeker ook kunnen en dames met veel verbeelding uiteraard ook (ze is nu toch met stokskes bezig, dus voortdoen Kathleen). Tot slot: nog een Katje.

Dat heeft deugd gedaan

Terug van weg geweest. 14 dagen aan onze Belgische kust doorgebracht en er echt van genoten.

Want het was 14 dagen helemaal op het gemak en halverwege de vakantie was het opstaanuur van 8u al naar 10u opgeschoven. Het slapengaanuur was uiteraard ook opgeschoven, daar niet van, dus de dagen bleven evenlang.

Veel hebben we niet gedaan. Voor mij en de kinderen geen internet, dus wist ik niet wat er zoal gaande was buiten de straten waar wij rondhingen. 14 dagen ook geen televisie, want die stond er wel, maar we hebben hem gewoon niet aangezet. Er werden we ongelooflijk veel gezelschapsspelen gespeeld door den anderen en de kinderen. Ik genoot ervan hen bezig te horen want dat is niet echt iets voor mij.

We hadden de fietsen mee, dus hadden we iets meer vrijheid, maar uiteindelijk hebben we daar maar twee keer gebruik van gemaakt. Meestal was het gewoon laat opstaan, brunchen, naar het strand, zwemmen en spelen in de zee en het zand, tegen 19u opkramen en terugkeren naar het appartement en dan tegen 21u eindelijk avondeten en daarna spelletjes spelen.

Beter dan vorig jaar was dat ik veel minder gekookt heb: meer afgehaald en op restaurant geweest, zodat het voor mij ook veel meer vakantie was. En de kinderen de afwas laten doen, ook altijd een goed idee 🙂

We zijn op bezoek gegaan en hebben ook meer bezoek gekregen en dat was ook heel leuk. Als we volgend jaar zouden teruggaan, nóg meer bezoek. Zalig gewoon.

Nu nog even ontwennen en gelukkig krijg ik daar nog de tijd voor: ik moet pas maandag weer aan het werk. Eens zien hoe we deze laatste dagen kunnen volsteken (behalve dan met wassen en opruimen, want dat hoort er na de vakantie ook jammer genoeg bij).

Marrakesh, dag 1

Ik ga hier nu niet schrijven dat er elke dag een berichtje komt: internet is hier beperkt tot één ruimte en zelfs daar, beperkt tot een deel van die ruimte. Of ik hier nu elke dag ga zitten speciaal om iets te schrijven, dat denk ik nu niet, maar je weet maar nooit.

We zitten dus in Marrakesh. Vorige week moeten beslissen, zo goed als van vandaag op morgen. Het was nu of nooit en we hadden geluk dat er direct twee mensen/koppels aangeboden hebben om de kinderen op te vangen, of we gingen hier niet zitten. Michel dacht dat ik er eigenlijk niet voor te vinden was, zo een gebrek aan enthousiasme vertoonde ik. Maar binnenin juichte ik. Buitenuit moesten eerst de praktische zaken 100% in orde zijn en meer bepaald: moest ik weten waar de kinderen terecht konden en of het geen probleem zou zijn. Eens dat van de baan was keek ik er alleen naar uit.

Deze ochtend werden we opgehaald door meneer Houbi himself en zijn wederhelft, onze medereisgenoten. Voor mij altijd een pluspunt, zo een taxichauffeur hebben, want ik rij al niet erg graag (ook al heb ik niet veel keuze, vermits den anderen nog altijd geen rijbewijs heeft) en dan zo om 6u ’s ochtends vertrekken … brrr. Dus was ik dolgelukkig dat we een lift kregen van een stel zeer sympathieke mensen (weet ik nu. Deze ochtend nog niet natuurlijk, want ik kende hen niet, maar ondertussen toch wel al een beetje en het valt meer dan goed mee).

De vlucht duurde ellenlang. Opstijgen voorzien om 8u45 maar dat werd algauw na 9u (het vliegtuig moest nog ontijsd(/t?) worden; altijd zeer geruststellend nieuws). Een tussenstop in Agadir, waarbij we niet mochten uitstappen en dan doorreizen naar Marrakesh, waar we iets langer dan voorzien in het luchtruim moesten blijven wegens ‘zeer druk verkeer’ volgens de kapitein (wegens radarproblemen volgens den anderen, altijd de positivo hij). In die tussentijd kwamen we een paar luchtzakken teveel tegen voor mijn maag: mijn middagmaal (enfin, voormiddagmaal) is in een kotszakje beland. Uiteindelijk zijn we dan rond 13.30u (lokale tijd, 14.30u Belgische tijd dus) eindelijk in Marrakesh geland.

[Ik wil er hier voor de verduidelijking wel bijzeggen dat ik al heel mijn leven reisziek ben hé. En dat al die pillekes bij mij niet helpen (heb ze allemaal geprobeerd) en dat ik in heel mijn leven altijd al zeer misselijk geweest ben als ik langere tijd moet reizen (in de auto, bus, boot of vliegtuig; een trein doet me raar genoeg niets), maar nog nooit heb moeten overgeven … tot vandaag dus. Het moet voor alles een eerste keer zijn. Laat het hopelijk ook de laatste keer zijn.]

Eens uit het vliegtuig was het direct goedgemaakt: na de – 10 °C in België was het hier een zalig 18 °C. Ik heb een valies vol zomergerief gepakt en ik heb mijn eerste tenue al kunnen aandoen. Zalig! De mooie temperatuur was wel van korte duur: tegen 17u koelt het heel snel af en nu is het ongeveer 4 °C. Maar de komende dagen wordt 20+ °C voorspeld, dus ik ga daar serieus van genieten, ook al is het ’s avonds en ’s nachts nog met winterkleren te doen.

Nog niet veel gedaan dus vandaag: uitgepakt, het dorp verkend, naar de infoavond geweest, zeer lekker gegeten (ze maken reclame met hun gastronomische hoogstand en ik moet zeggen, het was een buffet om de vingers bij af te likken. Zéér lekker gegeten. Dat is al een puntje van hun reclame waar ze niet in overdrijven) en daarna naar de show gaan kijken.

Die shows, dat is zo iets bizars, vind ik. Ik moet toegeven dat ik dat wel graag zie, maar daar tegelijk sceptisch tegenover sta. Het is soms allemaal zo geforceerd, zo van ‘nu moet iedereen blij zijn en plezier hebben’ terwijl ik meer iets heb van ‘die mensen hebben daar ongelooflijk hard aan gewerkt en nu is het tijd om het te appreciëren’. Dus kan ik het appreciëren en ervan genieten, maar stoort het opzwepend sfeertje van de animatoren errond mij een beetje. Maar dan negeer ik die gewoon en dat helpt ook 🙂

En zo zit de eerste dag erop. Het ‘dansen-met-de-GO’s’ zit erop. De die-hards zijn verhuisd naar de ‘nightclub’ en wij zitten nog even te rapporteren in de bar, bar die vermoed ik zo dadelijk gaat sluiten.

Deze post zal verschijnen in België ‘morgen’, maar hier is het nog maar 23.15u en toch denk ik dat ik niet naar de ‘nightclub’ ga vanavond, maar gewoon rustig naar de kamer en eens goed slapen vannacht. Want dat was toch de belangrijkste reden voor mij om toe te zeggen: een weekje zonder kinderen, zonder studies, zonder werk, zonder stress. Mooi weer en tijd om uit te slapen, te rusten en te genieten. Al moet ik toegeven dat ik de kinderen nu al mis, maar soit, ik ga er toch ook van genieten, hoedanook.

Eén van de manieren om dat te doen is te zorgen dat we ook hier bezig blijven. Er zijn hier wel ongelooflijk veel dingen te zien en te doen, dus gaan we het meeste halen uit deze week en nog eens buiten het dorp hier gaan naar Marrekesh zelf, maar ook naar de omgeving errond. Er staan al een paar excursies op het verlanglijstje en morgen zullen we die vastleggen.

Wordt vervolgd.

Avondje uit

Zaterdag is een over-en-weer dag. Een dag waarop ik over het algemeen weinig achter de computer zit en dus op tinternet. Vanaf 9u ’s ochtends tot 17u ’s avonds is het rijden van hier naar daar om de kinderen van en naar hun hobby’s te brengen.

Maar kijk, zo tussen 14.30u en 15.45u heb ik over het algemeen toch een beetje rust: drie kinderen op de scouts en de vierde op de academie. En zo zat ik toch eventjes op tinternet en zag ik plots deze boodschap verschijnen op Facebook:

Iemand die nog mee wil naar Theo maasen vanavond in Antwerpen?

Ik wou gewoon al mee om gezelschap te houden aan degene die het vroeg, maar voor de zekerheid googlede ik de man toch nog eerst om te weten wie Theo Maassen wel mocht zijn. Ik had een vermoeden dat het met comedy te maken had en dat bleek nog zo te zijn ook.

Geïnformeerd hoe het praktisch ineen zou zitten (vertrekstijd en zo), kwestie om te zien of het wel haalbaar zou zijn en juich oh juich, we zouden maar om 18.45u vertrekken, dus tijd genoeg om alle kinderen af te halen, eten te maken en op tijd klaar te zijn om te vertrekken. I was in.

En wat een goede beslissing was het om te antwoorden. Het was een heel fijne en zeer leuke avond daar in Antwerpen. Een comedian die in het eerste deel hilarisch praatte over het feit dat hij eigenlijk toch niets te vertellen heeft, dan maar doodleuk een pauze nam (‘Het is dan nu pauze’ en toen een aantal mensen bewogen riep ‘Voor mij! Wat heeft u gedaan om pauze nodig te hebben’) om in het laatste deel het vooral te hebben over dingen die verkeerd-om zijn. Wreed hard gelachen (al verstond ik zijn verwijzingen naar de Nederlandse voorbeelden niet altijd, soit).

Het gezelschap was nog fijner en we eindigden de avond in een heel leuk café om nog een beetje verder te praten en uiteindelijk nog op een redelijk deftig uur thuis ook.

Soms zijn het van die onverwachte dingen waar je enorm veel genot van kunt hebben. Een leuke bonus (voor mij dan toch): aangezien ik eens niet zou moeten rijden, kon ik op het gemak een glaasje drinken.

Terugslag

Er is nog een drukke ‘vakantie’ voor de boeg. Ik heb namelijk twee weken vakantie genomen van het werk, maar echt vakantie zal het niet zijn.

Er moeten namelijk nog twee taken gemaakt worden en één taak herwerkt. Er moeten ook nog twee examens gestudeerd worden.

Maar vandaag heb ik mijzelf een dagje cadeau gedaan om niets te doen. En morgen krijg ik er nog eentje van mijzelf.

Dus heb ik mijn vrije dag vandaag in pyjama doorgebracht en heb ik ook lang en veel geslapen. Het was blijkbaar nodig.

Gisteren vierden we Kerst bij mijn zus met lekker eten en in goed gezelschap van den anderen, papa, zus en schoonbroer, broer en schoonzus en de hele roedel kinders. Daar gebleven tot 2u30 en dan onze nest kinders in de auto en tegen 3u00 thuis.

Morgen terug naar zuslief om papa zijn 70ste verjaardag te vieren. We hebben zijn cadeau gisteren al gegeven: we gaan met de hele troep een weekendje weg en ik kijk daar al naar uit. Morgen gaan we gezellig samenzijn. Deze keer hebben we al ’s middags afgesproken zodat de kinderen nog veel met elkaar kunnen spelen. We zullen dan nog wat eten en drinken en bijpraten.

Alleszins een zeer leuk begin van een niet-zo-echte-vakantie.

Einde zomer

Als we de weervoorspellingen mogen geloven was het vandaag wel echt de laatste zomerdag: vanaf morgen gaan de temperaturen langzaam aan kelderen. Zoals het hoort voor een deftige herfst.

Maar deze laatste dagen toch in schoonheid kunnen afsluiten, te beginnen met gisteren.

Een zalige namiddag, gespendeerd met de jongste dochter aan tafel, buiten, met voorbereidingen te maken voor het avondeten, want we kregen leuk bezoek. Anna schepte pitten uit kleine tomaatjes om die daarna te vullen met garnaaltjes. Ze haalde mosseltjes uit de schelp, die ik er daarna weer inlegde met een ‘streepje’ kruidensaus erover, we sneden tomaatjes en (buffel)mozarella en mengden die met basilicum, zout, peper en olijfolie, om dan ’s avonds op gedroogd-toast stokbrood te leggen (stokbrood in de oven gedroogd nadat het ingesmeerd was met een mengeling van olijfolie en gedroogde basilicum). Enfin, een heel gezellige namiddag met een dochter die doodcontent was dat ze zoveel kon meehelpen (ze doet dat zo graag, Anna, en als er messen aan te pas komen, kan ze dat dus nog niet echt) en een mama die blij was met de hulp en het gezelschap.

Een zalige dag ook omdat de andere dochter doodcontent terugkwam van haar weekend met het koor en orkest van de school. Ze glunderde gewoon. Zalig om zien dat ze zich zo goed gehad had.

Een zalige avond omdat we in zeer goed gezelschap verkeerden en honderduit konden bijpraten.

En vandaag er nog eens extra van genoten, want de drie jongsten hadden nog een extra dagje vrij waardoor ik ook nog een dagje verlof had genomen. We trokken in de voormiddag naar de Blaarmeersen, waar er ontgoocheling was omdat de glijbaan niet meer in werking was (het is 3 oktober hé kindjes, de zomer is voorbij … eigenlijk) maar waar we ons toch zeer goed geamuseerd hebben in de Krekenplas met water en ongelooflijk veel zon.

Waar we de rest van de namiddag, in afwachting van de thuiskomst van Zelie die wel school had, doorbrachten op ‘ons’ terras, leuk spelend en (ikzelf) een boek lezend. Waar we nog een laatste keer genoten van het buiten eten op straat en nog eens bleven praten met de buren.

Vanaf morgen keert het weer. Ik hoop dat ‘ze’ zich nog eens goed vergissen, want dit zalige weer mocht voor mij toch nog even blijven duren. Langs de andere kant: er hangen daar kleren in de kleerkast serieus stof te vangen. Tijd om die ook nog eens boven te halen.