Tag: Genieten

Tapijt

Geen plannen voor deze namiddag en Zelie vroeg of we konden gaan zwemmen. Waarom niet, dacht ik zo en zocht de openingsuren van de zwembaden op. Liefst ga ik naar de Rooigem of het Strop, kwestie dat die gemakkelijker zijn met kleine kinderen. De Rooigem was open in de namiddag en rond half drie zijn we dan vertrokken.

Het was net beginnen sneeuwen toen we vertrokken, maar dat had nog geen effect op de staat van de wegen. Op een kleine tien minuten stonden we er dus. Kaartje laten afstempelen en we konden met ons vijfen in het water waar we een klein uurtje gespeeld hebben. Jan heeft al serieuse vooruitgang gemaakt in het water sinds hij zwemlessen volgt en iedereen vond het leuk.

Twee uur nadat we thuis vertrokken waren kwamen we het zwembad weer buiten en alles was inmiddels bedolven onder een sneeuwtapijt. Heel mooi om zien, maar niet zo aangenaam om daarin naar huis te moeten rijden. Iedereen reed aan maximaal 10km/h en als ik moest stilstaan en weer vertrekken voelde ik soms de banden van de auto wegslippen. Meer dan eens heb ik gevreesd dat de auto weg zou glijden, maar uiteindelijk is het gelukkig niet gebeurd. Geen accidenten meegemaakt en ook geen gezien. Oef.

Het resultaat was wel dat het ons een half uur gekost heeft om terug thuis te geraken. Een half uur van spanning en zenuwachtigheid, want in zo’n weer heb ik al eens geslipt met een perte totale als gevolg. Nu, dat ongeval was wel op de autostrade en niet in het centrum van de stad en ik reed ook iets rapper (en neen, ik reed niet té rap), maar toch, telkens ik nu in sneeuw/ijsweer moet rijden ben ik toch niet op mijn gemak.

Maar voor de rest: ’t is daarbuiten wreed schoon om zien, vooral toen ik langs het Groene Valleipark reed en het hele park onder een mooie laag sneeuw lag. Waren we iets beter aangekleed, ik had de auto toch wel even aan de kant gezet om een korte speelpartij in het park te doen.

Nachtknuffel

Elke avond, voor dat ik zelf in bed kruip, doe ik mijn ronde langs de kinderen. Kijken of ze wel goed ondergestopt zitten, dekens terug op hun plaats leggen en vaststeken, een aaike over hun hoofd en dan zachtjes terug naar buiten.

En soms komt daarop (onbewust) reactie. Zoals onlangs: Jan zet zich recht in zijn bed, geeft mij een superdikke knuffel en gaat, zonder enig woord of geluid, opnieuw liggen en slaapt verder.

Is er iets beters voor het slapengaan?

Zalige straat

Wij wonen waarschijnlijk toch in één van de aangenaamste buurten van Gent en ik vind het zalig om hier te wonen.

Neem nu gisteren. De drie oudsten speelden op de computer en Michel zat buiten op straat te lezen. Anna had haar stoeltje gepakt en had er zich bij gezet en ze straalde ronduit toen ik ook mijn stoel op straat zette om een beetje te lezen. De buren passeren dan en dan wordt er vriendelijk geknikt of een praatje geslaan. Ongelooflijk wijs is dat.

Of neem nu vorige week. Toen de buren vanop de hoek de tafel hadden buiten gezet en de buren van schuinover hadden geïnviteerd om te komen eten en op die manier alle buren zagen passeren en er een praatje mee maakten.

Of neem nu gewoon nu. Het raam staat open in de living en zo horen we de buren die op straat staan te babbelen.

Gewoon een stapke buiten zetten en ge hebt direct kontakt. Zalig toch?

Ideaal

Gisteren koud en miezerig en herfstweer. Vandaag was de zomer terug. Zalig.

Ideaal om een namiddag op de Kalandeberg door te brengen voor het Puppetbuskersfestival: leuke voorstellingen in de zon. Ideaal weer voor Louis om bij een vriendinnetje te gaan spelen, vooral omdat dat in een grote tuin kon die nog afgewerkt moet worden en die nu veel leuke, geheime plekjes heeft. Ideaal om te genieten in de binnentuin van het EFTC van een zalige voorstelling vooraleer naar huis te gaan om te eten en Jan en Anna in bed te steken. Ideaal om de avond af te sluiten om de niet-nader-genoemde-site en er een beetje te lang te blijven plakken met Zelie en Louis: we zijn nog maar een half uur terug thuis en terwijl ik Zelie en Louis in bed stak heb ik Michel dan maar aangemoedigd om mij op die niet-nader-genoemde-plaats af te lossen: er zaten (en ‘zitten’ duidelijk) daar vrienden en het was zeer gezellig.

Hopelijk is het morgen ook zo ideaal want dan ga ik naar mijn eerste voorstelling van het straattheaterfestival gaan kijken ’s avonds en mooi weer zou dus ideaal zijn: het is in openlucht. Of is dat overmorgen? Niet belangrijk, als het maar ideaal blijft.

Ze is weg

Vandaag was dan dé dag: om 14u moesten we aan het scoutslokaal zijn klaar voor vertrek. De hele voormiddag was ik al nerveus. Voormiddag? Wat zeg ik. Sinds gisterenavond zat ik al met zenuwen in mijn buik. Niet dat er een reden voor was: we waren 100% klaar met alle voorbereidingen.

De voormiddag is rustig verlopen. Laat ontbeten, ik sliep nog wat terwijl Michel zich met de kinderen bezighield. Eens wakker de kinderen op het gemak in bad gestoken terwijl Michel voor het middageten zorgde. ’s Middags mooi op tijd aan tafel gekunnen zodat ik Anna ruim op tijd in bed kon steken en we ons niet moesten opjagen.

Om kwart voor vertrokken naar het lokaal. De jongens ook bij papa gelaten want ik was er volledig op ingesteld dat ik een paar gastjes zou meenemen naar Nederland en ik zou toch gemakkelijk vier uur weg zijn: (een kleine) twee uur rijden en dan dus ook terugkeren. Niet dat ik er naar uitkeek, maar zolang iemand Zelie volgende zondag mee naar huis wou brengen, had ik er geen probleem mee nu te rijden.

Mooi op tijd aangekomen en staan wachten en babbelen met de andere ouders. Dan was er het aantreden, het afroepen van alle namen om te zien of alle Wouters al aanwezig waren en toen verdeelden alle kinderen zich over de auto’s om te carpoolen. Bleek dat er zo veel ouders echt wel zelf wouden rijden, dat mijn vier extra plaatsen onbemand zouden blijven. Bovendien was er in verschillende auto’s nog plaats en uiteindelijk is Zelie dus meegereden met iemand anders. Geen probleem, want ik had sowieso al voor een lift gezorgd voor de terugtocht.

Nog een dikke knuffel en een paar kusjes, en weg was ze. De valies werd gedragen door één van de ouders met wie ze meereed en ik kon nog net een traan inslikken.

Ik had dus geluk: in plaats van mijn namiddag door te brengen in de auto, mocht ik terug naar huis. Een alternatief was rap gevonden. Ik heb Anna uit haar bed gehaald en ben dan met de (rest van de) kinderen naar de Big Jump geweest.

Een namiddag op de kaai in de zon in goed gezelschap naar mensen zitten kijken die in koud water springen: een aanrader.

Er zijn zo van die dagen … zalig

We hadden vandaag eens niets te doen. Geen plannen, geen afspraken, niets. Eindelijk.

En zo kwam het dat ik deze ochtend op het gemak om koeken gegaan ben met Jan. Dat we na het ontbijt eerst een beetje op straat gelezen/gespeeld. Dat ik tegen de middag de kip op het vuur zette en ik daarna met de kinderen nog even naar het park ben gegaan.

Zo zijn we na het middageten nog eens gaan zwemmen, samen met de vriendinnen. En om naar het zwembad te gaan, hebben we de fiets genomen, zelfs Jan reed zelf en hij heeft dat zeer goed gedaan.

Na het zwemmen hebben we dan de fietsen thuis afgezet en zijn we gaan wandelen. Doel: een pannenkoek gaan eten. Onderweg kwamen we op een buurtfeestje uit in de Oudburg alwaar we per toeval H. en tvdv tegekwamen en alwaar ons spontaan gratis drank en chips werd aangeboden … dat wij met graagte aannamen. Na een half uurtje kletsen (ik) en spelen (de kinderen) trokken we verder op zoektocht naar pannenkoeken.

Uiteindelijk belandden we in de Gwenola voor een pannenkoek (met respectievelijk banaan, chocoladesaus, witte suiker en bruine suiker) voor de kinderen en een boekweitkoek (met paddenstoelen en tomaat) voor mij. In het naar huis gaan nog gestopt voor een dessertje in de Illy shop op de Korenmarkt: ijs (aardbei-in-een-potje, aarbei-in-een-hoorntje, muntchoc-in-een-hoorntje en speculaas-in-een-potje) voor de kinderen en een lungo (koffie) voor mij.

Thuis tegen twintig na zes, kinderen die nog even rondliepen en speelden maar tegen tien voor zeven zaten Anna en Jan al in bed. Louis en Zelie zaten ook op (hun) tijd in bed. Nog een laatste keer de wekelijkse avondroutine gestart voor de grote vakantie. Daarna mag het allemaal iets losser.

Alles op het gemak vandaag en gewoon zien wat er gebeurd, zonder verplichtingen en met het meest fantastische weer ervoor: lekker warm met een zalig koele wind. Van doefheid heb ik alleszins niets gemerkt.

Avondje uit

Michel heeft mijn nieuwe nichtje nog niet gezien en toen ik hem donderdag vroeg wanneer hij dacht tijd te hebben, zei hij zaterdag. Vandaag dus.

Maar de voormiddag zat al vol en in de namiddag ging ik bezoek krijgen van mijn vriendin die ik al een paar jaar niet meer gezien heb en vorige week toevallig tegen het lijf liep, dus de vraag stelde zich: wanneer juist? En toen kreeg ik een ‘briljant’ idee.

Ik stuurde een mailke naar onze babysitprovider (niet haar belangrijkste functie, die functie is die van ‘vriendin’, maar in odergeschikte orde dus wel) of er daar iemand ter beschikking was. Gelukkig kwam er positief antwoord. Vervolgens telefoneerde ik naar mijn vader om te vragen of hij wou gaan eten met ons, zaterdagavond, wegens dat wij morgen, op vaderkesdag al andere plannen hebben. Gelukkig kwam er ook een positief antwoord.

Zo gaan we dus deze avond op babybezoek: gewoon den anderen en ikzelf, zonder kinderen, zonder drukte. Even een glaasje gaan drinken op de gezondheid van het nichtje, een klapke gaan doen en daarna op het gemak vervroegd vaderkesdag gaan vieren met mijn papa. Onze traktatie.

Ik kijk daar zo al naar uit.

Dé dag + één

Vandaag was het het schoolfeest van mijn neefjes, de zoontjes van mijn zus. Het plan was om met de kinderen te gaan kijken en daarna allemaal (zus, schoonbroer, vader, schoonouders-van-zus en kinderen) samen naar zusje thuis af te zakken om nog ‘nen sandwich’ te eten.

Bleek dat, tegen dat wij besloten hadden om te gaan, de zaal al volzet was en dus veranderde de planning: we zouden gewoon een beetje later naar Oudenaarde gaan en dus de neefjes/kozijntjes niet zien optreden maar er gewoon nadien bij gaan spelen.

Uiteindelijk was het plan sowieso niet rotsvast want mijn zus was uitgerekend voor gisteren, dus voor hetzelfde geld gingen we gewoon op ziekenhuisbezoek gaan en dan terug naar huis om te eten in plaats van in Oudenaarde te blijven. Maar mijn zus hoopte toch dat ze naar het schoolfeest zou geraken en haar hoop is dus uitgekomen: dé dag + één en nog geen teken van de baby.

En zo zaten we deze namiddag in Oudenaarde, in de tuin te apperitieven terwijl de kinderen zich rot amuseerden met elkaar. Daarna gegeten en nog wat blijven kletsen en spelen en zo was het plots al veel te laat voor de kinderen: half negen zijn we eindelijk naar huis vertrokken. Het zal er morgen aan te merken zijn.

Wat mij dus zo doet verlangen naar de zomervakantie: gewoon kunnen blijven plakken zonder er gevolgen aan over te houden in de vorm van lastige kinderen (wegens te moeten vertrekken maar ook wegens te weinig slapen want geen tijd om zo een avondje in te halen), om gewoon te kunnen genieten en te onspannen. Ik ben dus al serieus aan het aftellen en door de sfeer op het werk nu eigenlijk nog meer dan vorig jaar.

Einde vakantie

Niet echt natuurlijk maar zo voelt het gewoon aan.

Vier dagen thuis met dit zalige weer, vier avonden op rij dat wij, en dus ook de kinderen, later dan normaal in bed zaten, en dan komt die laatste dag en moet ge uzelf voorhouden dat het nog lang geen vakantie is, alleen maar een lang weekend.

Maar zo’n fijn weekend: vrijdagavond naar de schoonouders voor de verjaardag van schoonvader te vieren. De kinderen waren uiteraard ook mee. Spaghetti gegeten, taart en fruitsla als dessert en nonkels en tantes als bijkomend gezelschap en dat allemaal buiten op het terras. Het was zeer aangenaam en ik ben iets vroeger doorgegaan met de kinderen, maar we waren nog maar pas tegen half elf thuis.

Zaterdagavond naar de dernière van Loebas. De kinderen bleven slapen bij de schoonouders en zaten dus ook niet op hun ‘gewone schooldaguur’ in bed, maar voor één keer kan dat geen kwaad hé. Wij waren pas tegen half drie terug. Toen de kinderen mij om 5u45 wakker maakten viel dat nogal zwaar, maar dat werd rap opgelost.

Zondagavond zijn we hesp met meloen gaan eten bij de schoonouders: nog eens lekker buiten op het terras, de kinderen die vrolijk rondliepen en uiteindelijk was het weer tien uur tegen dat we thuis waren.

Vanavond dan afgesloten zoals we begonnen: op een terras bij iemand thuis in wreed aangenaam gezelschap. We waren uitgenodigd om kliekjes te komen opeten maar in de plaats daarvan kregen we een uitgebreid buffet voorgeschoteld. Opnieuw was het tien uur tegen dat de kinderen in bed zaten.

Lange, ontspannen avonden maar genoten hebben we alle zes. De drie oudste kinderen hebben nog twee dagen om te recupereren: zij hebben donderdag pas weer school. Morgen een rustige dag met papa thuis en overmorgen bij de schoonouders. Er nu wel voor zorgen dat ze beide avonden op tijd in bed zitten of we sturen donderdag drie zombies terug naar school. Anna mag morgen al terug naar de peutertuin. Morgen zal zij het wel wat lastiger hebben, maar dat zal rap genoeg ingehaald zijn.

Maar zo’n weekends doen mij wel ongelooflijk verlangen naar de grote vakantie. Ik heb weer ouderschapsverlof genomen en in combinatie met mijn ‘gewone’ vakantie ben ik dus weer de volle twee maanden thuis. Als het weer dus zo blijft en met onze families en vriendenkring kan het niet anders dan een zalige vakantie worden.

Avondstond

De avond is volledig geworden zoals ik het mij voorgesteld had. Terwijl ik de pasta kookte en het vlees sneed zorgden de kinderen voor het tafeldekken: (kinder)tafel buitenzetten, stoelen erbij, kommetjes op tafel, bestek en bekers. Ik zette dan mijn strandstoel erbij en zo zat ik laag genoeg om aan hun tafeltje bij te zitten.

En daar zaten we dan alle vijf smakelijk te eten. We zagen de helft van de straat passeren en zeiden tegen iedereen goededag en iedereen zei smakelijk terug. ik zag er zelfs een paar jaloers kijken. Er was zelfs genoeg zodat het buurmeisje ook nog meegegeten heeft.

Daarna was het tijd om Jan en Anna in bad en bed te steken. Even was er wat tegenstribbeling van Jan want de andere buur(t)kinderen kwamen net allemaal op straat om te spelen, maar uiteindelijk ging hij toch braaf mee. Terwijl Jan in bad zat kreeg Zelie Anna ook eindelijk naar boven dus tegen dat hij eruit was kon zij erin en zo zaten de twee kleinsten op tijd in bed.

Eens Anna doorhad dat Zelie terug naar beneden was is ze wel drama beginnen maken, maar uiteindelijk is ze gekalmeerd en braaf meegegaan naar boven om een verhaaltje te lezen. Na het verhaaltje begon ze opnieuw tegen te stribbelen, maar uiteindelijk ben ik maar één keer terug moeten gaan en is ze daarna onmiddellijk in slaap gevallen.

Dan nog een half uurtje naar beneden om gezellig in mijn strandzetel te lezen terwijl Louis en Zelie wat verderop speelden. Toen het tijd was voor Louis om te gaan slapen ging hij zonder problemen in bad en naar bed. Eens hij in bed zat opnieuw verder gelezen, buiten, in de zetel en toen Zelie moest gaan slapen was er deze keer ook absoluut geen probleem om naar bad en bed te gaan.

Eens de kinderen binnen waren ben ik ook binnen gebleven: alles was inmiddels opgeruimd en zo alleen op straat gaan zitten is nu ook niet je dat. Maar aangenaam, dat was het wel geweest.

De komende vier dagen ben ik thuis en ik weet nu al, we gaan nog van die avonden tegemoet, te beginnen bij morgenavond: gezellig in de tuin bij de schoonouders.