Tag: Jan

Ik had het al eerder gezegd: sinds de Paasvakantie heeft Jan het lastig om afscheid te nemen.

Even zag het er naar uit dat het weer de goede kant op ging: een tweetal weken geleden heeft hij gedurende een dag of drie braaf (een) kusje(s) gegeven, een dikke knuffel en weg was hij, zonder wenen en direct aan het spelen met de kindjes.

Het heeft niet mogen duren want behalve die paar dagen is het weer elke ochtend groot drama: een kusje, een knuffel, nog één, nog ééntje, de allerlaatste, nog ééntje, … en dat blijft zo maar doorgaan tot ik hem relatief hardhandig van mij moet aftrekken en aan de juffrouw geven.

Gelukkig duurt het allemaal niet lang want tegen dat ik mijn rug goed gekeerd heb is de huilpartij al over, maar leuk is anders.

Het ambetante is, is dat ik de indruk heb dat het aan het escaleren is, want nu begint hij ook ’s avonds lastig te doen. Hetzelfde ritueel als als ik hem afzet aan school, begint hij nu toe te passen als ik hem in bed steek: een kusje en knuffel, nog één en nog één en nog één… het houdt niet op als het van hem afhangt.

Gisteren is uiteindelijk Michel naar boven moeten gaan, want hij wist niet van ophouden. Echt niet leuk, want ik hoor hem zo roepen en verdrietig zijn en het breekt mijn hart, maar aan de andere kant: ik kan toch moeilijk bij hem blijven zitten en zijn handje vasthouden tot hij slaapt.

Ik hoop dat het een fase is en dat het vlug voorbij gaat. Als het effectief te maken heeft met het in de opvang verblijven tijdens de Paasvakantie, dan heb ik tenminste de juiste beslissing genomen wat betreft de grote vakantie, want dan heb ik een maand ouderschapsverlof opgenomen zodat ik bijna de twee maanden thuis zal zijn.

En ik denk dat ik ook een beetje kordater zal zijn vanaf nu, want uiteindelijk werk ik het een beetje in de hand vermoed ik zo: één kusje en knuffel en dan resoluut weg. Eens zien of het dan verbetert.

Jan doet het goed op school. De juffrouwen spreken vol lof over hem en je ziet het ook hoe hij zich ontwikkelt.

Toen hij begin dit jaar begon was hij amper 2,5 jaar: hij is van 18 februari dus hij was twee weken voor de aanvang van het schooljaar 2,5 geworden en, mits hij zindelijk zou zijn (en dat was hij ook), mocht hij dus op 1 september beginnen.

Je zag toen dat hij toch de jongste was en zo een klein manneken in dienen hoop.

Maar ondertussen is hij dat al lang niet meer: hij is één van de haantjes de voorste en doet meer dan goed mee met ‘den hoop’. Hij moet zeker niet onderdoen van de drie-jarigen (allez, de kindjes die drie waren voor het nieuwe jaar), integendeel. Ik hoor dat hij het soms beter doet dan die ‘oudere’ kindjes.

Waaraan je het heel goed ziet dat hij vooruitgang boekt is aan zijn kleuren. In september was het vooral ‘kriebel-krabbel’: veel lijnen op een blad maar geen enkele tekening werd eigenlijk ingekleurd. Sedert een maand of twee begint hij echt te letten op zijn kleuren en op de tekeningen en probeert hij binnen de lijntjes te kleuren. En trots dat hij is als een tekening mooi ingekleurd geraakt.

Pff. Nog een klein kindje dat langzaam maar zeker groot wordt. Gelukkig is hij een grote knuffelaar en emotioneel nog echt mijn kleine jongen (maar zeg hem dat niet hoor want nu hij drie is, is hij al groot 😉 )

Sinds de vorige post hierover heeft Jan nog één keer in zijn pamper geplast. Sindsdien was hij droog gebleven.

Twee dagen geleden ging ik met hem naar boven en ik was zijn pamper vergeten. Omdat hij een beetje moeilijk had gedaan om te gaan slapen wou ik niet direct met hem terug naar beneden en dus heb ik de beslissing genomen om hem zonder pamper te laten slapen.

Eerst nog eens met hem naar het toilet (‘maar ik heb al pipi gedaan’, ‘we gaan toch nog eens proberen hoor schat’, ‘maar ik moet niet meer hoor’, ’toch hoor Jan, je weet nooit’ – op toilet gezet en uiteraard moest hij wel), en dan gezegd dat hij, als hij ’s nachts moest plassen, hij mij maar moest roepen en dus niet in bed plassen.

Hij heeft mij ’s nachts niet wakker gemaakt en ’s morgens was zijn bedje droog. De nacht erna werd dit herhaald en opnieuw succes.

Telkens toen hij opstond vroeg ik of zijn broek nog droog was en apetrots, met een glimlach zo breed als zijn gezicht, zei hij ‘Ja!’.

Het is nu de derde nacht op rij dat Jan zonder pamper gaat slapen. Hopelijk zet hij de trend verder.

Jan zijn terrible two’s zouden voorbij moeten zijn. Uiteindelijk is hij onlangs drie geworden.

Maar sinds een paar dagen, een week, is hij een nieuwe toer opgegaan, een niet al te aangename.

Hij begint ongelooflijk koppig te worden. Als hij zijn zinnen op iets heeft gezet heeft moet en zal hij het krijgen. Of, dat denkt hij toch.

Hoe? Hij vraagt het. Eerst vriendelijk, dan nog eens en nog eens en hoe langer ik neen zeg, hoe meer hij begint te zagen. Onophoudelijk. Doordrammen om uiteindelijk te eindigen in hartgrondig gehuil. De tactiek van ‘de aanhouder wint’.

Alleen, als bij ons iets neen is, blijft het zo.

Niet aangenaam, dat kan ik u wel verzekeren. De huilbuien en crisissen van de laatste dagen zijn niet meer bij te houden. Hij weet echt niet van ophouden, alsof, als hij lang genoeg doordoet, hij toch zijn zin kan krijgen.

Eens zien hoe lang deze fase zal duren.

Het ziet er naar uit dat Jan nu ook zindelijk aan het worden is ’s nachts: al vier nachten op rij heeft hij een droge pamper. Eigenlijk drie nachten want die eerste nacht was ik vergeten hem een pamper aan te doen en hij is ’s ochtends opgestaan met een droge broek … en dus een droog bed.

Ge zoudt zijn gezichtje ’s ochtends moeten zien als hij ontdekt dat hij weer geen pipi gedaan heeft ’s nachts: zooooo trots en blij.

Tot nu toe heb ik het mij nog niet geriskeerd om hem ’s nachts geen pamper aan te doen want ge zult het altijd zien: net die ene nacht dat ik het bewust niet doet zal ik mogen opstaan om zijn bed te verversen.

Ik ga het nog een paar dagen bezien en als het zo doorgaat de pamper toch weglaten. Sowieso zal er af en toe nog een accidentje zijn in het begin (dat hadden Zelie en Louis ook), maar alleen zonder pamper zal hij het echt leren nietwaar.