Tag: kinders

Nu is het voor écht

Het is één ding om een opleiding te volgen en dan gesprekken te hebben van ‘jullie zijn aanvaard’ en ‘er zijn kindjes gevonden om eventueel bij jullie te komen’ en ‘iedereen is akkoord’, het is helemaal wat anders als het dan ook reëel wordt, als er echte personen mee gemoeid gaan.

Gisteren hadden we namelijk onze eerste, échte ontmoeting: met de papa van de kindjes. Het was redelijk emotioneel en die mens ziet er een capabele mens uit en dan vraag ik mij af, wat er al allemaal moet gebeurd zijn als andere mensen in uw plaats beslissen wat er met uw kinderen gaat gebeuren. Hij ziet zijn kindjes duidelijk zeer graag en moet dat maar toestaan dat niet hij, maar wildvreemden ze nu (tijdelijk) gaan opvoeden. Hij heeft geen keuze.

Maar we hebben veel gebabbeld en informatie uitgewisseld en vragen gesteld en beantwoord. Er werden foto’s getoond en over de kindjes gebabbeld en verteld hoe ze zijn.

Het was een lange kennismaking, langer dan ik voorzien had, maar niet té lang. Nooit té lang als het om kinderen gaat en om vertrouwen proberen krijgen en iemand gerust proberen stellen dat we echt ons best gaan doen en dat wij echt niet zijn plaats willen innemen. Nooit te lang om iemand proberen gerust te stellen.

Het was emotioneel. Maar wel de moeite, want ik denk dat hij het echt wel ziet zitten met ons. Ik hoop het toch voor hem.

Update: er komt gezinsuitbreiding

We kregen het telefoontje al enige tijd geleden, maar daar zaten nog heel veel ‘als’-en tussen:

  •  als de rechtbank akkoord is
  • als de ouders akkoord zijn
  • als de begeleiders van de kinderen akkoord zijn
  • als, als, als …

Maar ondertussen zijn die als-en opgelost en is het officieel: we worden, als alles goed gaat, pleegouders van een broer en zus van respectievelijk 3,5 en 4,5 jaar.

Volgende stappen: kennis maken met de ouders en dan kennis maken met de kinders.

Het blijft ‘als alles goed gaat’. De ouders hebben wel hun fiat gegeven, maar uiteindelijk hebben de kinderen zelf er ook nog een zegje over.

Maar we zien het helemaal zitten en als de timing van pleegzorg klopt, dan zullen de kindjes ergens midden augustus definitief bij ons komen wonen. En als jullie je nog steeds afvragen of dit een bevlieging was of niet, lees dan de historiek maar bij den anderen: we hebben hier al zeer lang en zeer veel over nagedacht. Echt wel 😉

Weet ge nog, die ‘opleiding’?

Awel, we zijn geslaagd. T.t.z. we hebben geen examen of toetsen of zo moeten afleggen. We zijn eerder ‘goedgekeurd’.

De laatste maanden zaten we op maandagavond in een CAW-zaal. We volgden er vormingsavonden rond pleegzorg. ‘Maanden’ klinkt zo veel, want uiteindelijk duurde die vorming welgeteld 5 weken (niet zo veel dus) en zijn ze 3 maal bij ons thuis geweest om enerzijds zowel den anderen als ikzelf te ‘doorgronden’ en anderzijds om met de kinderen te praten. Een dergelijke stap zet je namelijk niet zonder dat elk gezinslid erachter staat.

Gisteren kregen we dan de bespreking van de afgelopen weken en evaluaties en het bijhorende verslag en we werden als gezin aanvaard.

We staan nu dus officieel op de lijst als pleegouder. Benieuwd hoe lang het gaat duren vooraleer we iets horen.

Opleiding

We zijn een paar weken geleden met een nieuwe opleiding begonnen. ‘We’ als in den anderen en ik.

Eentje van kortere duur dan de kooklessen die we nu bijna 3 jaar geleden begonnen zijn (en waar den anderen door zijn gezondheid heeft moeten mee stoppen) en eentje met een veel grotere impact op de rest van ons leven, als we zouden slagen. Eentje die ook gevolgen zal hebben op en voor de kinders.

Als alles goed verloopt én we slagen, dan volgt er wel meer nieuws. Nu is het allemaal nog te spannend en onzeker.

Magische dieren

Begin dit jaar is Anna met een nieuwe hobby begonnen: Woord. Zeer toevallig eigenlijk. De juf woord zat in de zaal bij de inschrijving voor AMV en vroeg of Anna geen zin had om een les bij te wonen, gewoon om te zien of ze het niet leuk zou vinden. Ze kwam dolenthousiast terug en we schreven haar dus in.

Vrijdag was er een optreden/toonmoment, samen met enkele leerlingen piano. Afwisselend waren er een paar pianostukjes en een toneeltje.

IMG_20151211_183651

Op het programma stond Anna’s stukje in het midden geprogrammeerd, en dat was maar goed ook, want ik kon niet tot het einde blijven (vandaar de slechte foto’s: ik stond achteraan in het lokaal om zo weinig mogelijk te storen als ik weg ging. Grote zus kon gelukkig wel blijven en zat helemaal vooraan).

IMG_20151211_183721

En zie: je zag duidelijk dat ze er ongelooflijk haar kot in had om te doen en ook: ze deed dat zelfs zeer goed. Ze speelde een oud vrouwtje en ik geloofde het zelfs 😉

In mei treden ze nog eens op, blijkbaar dan in een ‘echte’ zaal. Ik kijk er al naar uit om dan te genieten van op een stoel, én vanop de eerste rij.

Vandaag

De dag leek zo te gaan eindigen:

[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=ipSWMSqEe_8[/embedyt]

Maar dankzij de vele knuffels in huis, mijn twee kleine schatten die mij chocolaatjes meebrachten na school, nog een prachtig cadeau van mamie, vriendinnen E. en B. die mij onverwacht meenamen op café, en de vele internetwensen, werd ik toch nog een ‘stars onof 45′.

[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=7skQvj-aBV8[/embedyt]

Bedankt voor de vele en lieve wensen. En ook ‘hiephiephoera voor mijn blog’: 10 jaar is ook al een mooie leeftijd.

De kinders #boostyourpositivity

Een onderwerp waar ik niet goed van weet wat erover te schrijven. Klinkt misschien een beetje raar, maar uiteindelijk schrijf ik al heel veel over mijn kinders hier, kan je al sinds ik begon meelezen hoe ze groeien en bloeien, waar ze goed of minder goed in zijn. De leuke momenten en de mindere staat hier ook. Van vroeger, nu en dat blijft waarschijnlijk zo ook in de toekomst. Dus wat nu nog?

Misschien dat ik altijd al geweten heb dat ik kinders wou hebben. Ik denk dat ik 10jaar was toen ik verkondigde dat ik 4 kinderen wou. Met ouder te worden heb ik dat verlangen dan wel bijgesteld naar realistische, praktische doelen (altijd de pragmaticus, ikke): eerst zien of ik wel kinderen kón krijgen, dan zien of ik een vent vond die ook kinders wou, en dan één voor één: wie weet had ik het gehad na eentje. Dus eens ik volwassen was beperkte mijn verkondigingen zich tot: ja, ik wil kinders. En we zien wel of dat lukt.

Dat het gelukt is, dat staat ondertussen vast. Dat ik alles gekregen heb waar ik als kind van droomde, dat ook. Dat de ‘be carefull what you wish for’ in dit geval NIET van toepassing is, dat ook. Want ik heb nog geen moment spijt gehad van ‘al’ die kinders. Ze waren stuk voor stuk gewenst, gepland en welkom.

En net zoals alle mensen (of dat nu kinders zijn of volwassenen) hebben ze hun goede en slechte dagen, maar al bij al mag ik mijn beide pollekes kussen: ze zijn braaf, ze luisteren, ze zijn open (tegenover ons toch: ze praten met ons), ze komen met elkaar overeen (zo een schrik voor gehad, dat dat niet zou klikken), ze zijn verstandig (en dan heb ik het niet over dat ze kunnen studeren, maar gewoon in hun doen en laten), ze zetten zich in voor anderen en durven op te komen voor waar ze in geloven, nu al (uiteraard de ene dag al meer dan de andere), ze engageren zich.

En neen, het zijn geen heiligen, maar dat zijn wij ook niet en ik zou denk ik horendol worden moesten zij het wel zijn. Maar ongelooflijk tevreden en trots op mijn kinders, dat ben ik wel.

Surprise!

Wij zijn hier thuis grote fans van Studio Orka. Hier heb ik dat nog niet neergepend, maar bij Gentblogt des te meer. Sinds ik ze leerde kennen in 2012 heb ik geprobeerd om geen voorstelling meer te missen en hebben we al ongelooflijk genoten van hetgeen we konden meepikken.

En toen zag ik in september passeren (o.a. bij P.) dat ze een nieuwe voorstelling hadden, De Spreeuw. En in plaats van op lokatie, in een gewone theaterzaal dan nog wel. En ik had dat gemist. Erg! Niet alleen ik vond dat erg, maar de kinders ook.

Beginnen rondkijken op hun site om te zien wanneer en waar ze nog optraden en dan kijken of ik niet nog aan ticketjes kon geraken, want in Gent was het tegen dan uiteraard al volledig uitverkocht. Het moest nog passen in de agenda (met 4 kinders is dat niet altijd gemakkelijk) en we moesten er ook vlot kunnen geraken.

En zie, vorige week zag ik dat er nog een extra voorstelling ingelast was in Antwerpen en dus reserveerde ik prompt kaartjes en zei tegen de kinders dat we zaterdagnamiddag op uitstap gingen naar Anwerpen, zonder hen te zeggen waarvoor.

Gisteren met 4 zeer nieuwsgierige kinders naar Antwerpen vertrokken. Mooi op tijd om daar dan nog eerst frietjes te eten. Zelie had voor we vertrokken al geraden waar we naartoe gingen en tijdens het frietjeseten hebben de andere drie het uiteindelijk (met de nodige tips) ook geraden. Iedereen was content en dolenthousiast om ze nog eens aan het werk te zien.

We zagen Studio Orka in een gewone zaal, maar zonder dat het een gewone voorstelling was. Opnieuw een zeer verrassende voorstelling waar we meer dan van genoten hebben en waarvan we niet anders kunnen zeggen dan: als ge nog kunt gaan kijken, DOEN! En zelfs moest ge geen tickets voor De Spreeuw meer kunnen bemachtigen, Zoutloos spelen ze ook nog en mocht je ook nog niet gemist hebben.

 

Voetbalplezier zonder voetbal

We zitten al een aantal jaar met grotendeels dezelfde ouders bij de voetbal. Hier en daar komen er kinderen bij en gaan er weg, maar het merendeel is er toch al een 3-tal jaar.

Vorig jaar zijn we met de ploeg van Jan naar Bellewaerde geweest. Een zeer leuke dag, zowel voor de kinders als voor de ouders. Weg van de voetbal en gewoon samen zijn op een andere manier.

We hebben ons zo goed geamuseerd dat we het dit jaar opnieuw wilden doen, naar een pretpark en gezien de kinders al wat groter zijn kozen we dit jaar voor Bobbejaanland. Dit keer met de 2 ploegen. Dat was een groep van 69, ouders, kinders, broers, zussen en zelfs een paar vriendjes.

Kort: we hadden prachtig weer, er waren amper wachtrijen (op één attractie na) en we hebben ons ongelooflijk goed geamuseerd, wel op een heel andere manier dan vorig jaar: de kinders liepen in groepen met elkaar rond en de volwassenen ook in een aantal groepjes.

Op naar volgend jaar.

Oudercontact oktober

Als je de uitnodigingen voor het oudercontact krijgt, dan weet je dat het schooljaar al goed bezig is.

Drie weken op rij oudercontact gehad: 16/10 Zelie en Anna, 23/10 Jan en gisteren Louis.

Zelie is goed bezig, zei de klastitularis. Mooie punten, goed meewerken in de klas, geconcentreerd. We hadden niet echt anders verwacht. Ze weet eigenlijk zeer goed wat ze moet doen en hoe het te doen. We hebben er geen omkijken naar. Anderzijds had ik toch een beetje schrik: ik had zo de indruk dat Zelie, sinds de vakantie, maar in vakantiemodus bleef hangen. Maar kijk, mis dus. Oef!

Van Anna dezelfde opmerkingen als altijd: zeer lief, zit in met de juf, goede punten, kan zeer goed mee in de klas, soms beetje onzeker en beetje meer doorwerken. Alles OK dus.

Ook bij Jan geen problemen. Vrolijk in de klas zonder te storen, werkt goed maar soms te rap waardoor hij stomme foutjes maakt maar gezien hij toch zeer goede punten heeft (behalve een zeer klein dipje: 3 buizen op één week) is er op leervlak geen enkel probleem. Jan kampt wel met pesters dit jaar en we hebben het er met de juf nog eens goed over gehad. Zij volgt het op zoveel ze kan en heeft benadrukt dat hij haar sowieso alles moet komen vertellen. Nu hem nog zo ver krijgen.

Het meest nieuwsgierig was ik naar Louis. Nieuwe school, nieuwe richting en aangezien Louis gene prater is wou ik toch eens de kant van de school horen. Maar kijk, behalve dat hij al teveel te laat gekomen is op school (pubers!), gaat alles meer dan goed. We hebben zijn rapport meegekregen en zijn punten zijn belachelijk hoog. Fantastisch gewoon. De studiedomeinbegeleider die ons ontving zei ook dat het in het begin van het jaar een beetje stroef ging in de klas, maar dat alles nu zeer goed gaat. En Louis zelf is opengebloeid van een stille teruggetrokken jongen naar een stille, vrolijke jongen 🙂

Het was de goed-nieuw-show dus. Voor herhaling vatbaar.