Op 5 mei zal het vijf jaar zijn dat mijn mama overleden is.
De kwaadheid is over, de ergste pijn is gesleten maar het gemis blijft. Normaal vermoed ik want mijn moeder was toch zoiets als een beste vriendin, voor zover je mama je beste vriendin kan zijn: bepaalde dingen vertel je nog altijd aan beste vriendinnen die je niet aan je mama vertelt, hoe goed je er ook mee overeenkomt.
Relatief kort na haar overlijden hebben mijn zus en ik haar kleerkast leeggemaakt, ook op vraag van mijn papa die het moeilijk had om, telkens hij de kleerkast opendeed, haar kleren te zien hangen.
Veel van haar kleren hebben mijn zus en ik niet kunnen houden: mijn moeder was toch zo’n 5 cm kleiner dan mezelf en 7 cm kleiner dan mijn zus. Daarnaast was ze ook ongelooflijk slank en zowel mijn zus als ikzelf zijn dat niet (niet dat we dik zijn, dat nu weer niet, maar noch zij noch ik hebben ooit het maatje van mijn mama gehad eens we ouder werden dan 16).
Een aantal stuks hebben we wel kunnen en willen houden en dan gaat het voornamelijk over bovenstukken en een paar rokken (mijn moeder had bv. ‘geen gat’, zoals ze het zelf zei, waardoor haar middel ongeveer recht doorliep. Ik heb altijd een relatief smalle taille gehad waardoor mijn maat in rokken overeenkwam met haar maat – zolang het een los model over de poep betrof uiteraard want mijn gat kan voor twee tellen ;)).
Zo heb ik (o.a.) twee wintertruien gehouden die ik heel mooi vind en veel aandoe en het leuke eraan is: de geur van mijn mama zit er in. Eigenlijk de parfum die ze gebruikte, maar voor mij is dat hetzelfde want net zoals ik hield mijn mama zich aan één parfum.
Het ambetante daaraan is, is dat ik die twee truien niet wil wassen. Ge zoudt nu denken, na 5 jaar, dat die ondertussen al serieus moeten stinken, maar gelukkig is dat niet zo. Zo heel heel veel doe ik ze niet aan en ik pas er erg voor op om ze niet echt vuil te maken (door te morsen of zo). Als ik ze heb aangehad hang ik ze dan gewoon te verluchten.
De geur is al fel verminderd ondertussen. Logisch ook, en ik weet dat er een dag komt dat die volledig weg zal zijn. Dat is ofwel de dag dat ik ze moeten wassen heb, of als het vanzelf gaat, dat ik ze zal wassen.
En die gedachte maakt me eigenlijk serieus triest, want ik heb zo de indruk dat het dan zal het zijn alsof mijn mama voorgoed weg is. Intellectueel gezien weet ik dat dat zo niet is, emotioneel is dat heel andere koek.
