Tag: Moe

Terug van weggeweest

Toegekomen rond half twaalf deze morgen, vertrokken rond kwart na zeven ’s avonds. Geen BBQ of vuurwerk dus: de ouders waren een beetje kapot (vooral Michel zijn rug dan maar ik moet niet echt onderdoen) en de kinderen eigenlijk ook, ook al wilden ze het niet beseffen. Het laatste uur vloeiden de traantjes nogal rijkelijk en vlug, en dan weet ge hoe laat het is.

Maar anders was het wel een leuke dag, min of meer. Vriendin E. en gezin waren dus ook wat ons aantal op tien bracht. En zo had ge nog eens iemand om mee af te wisselen op bepaalde attracties en in de wachtrij een babbelken mee te slaan. Want wachten hebben we gedaan. Geduldig aanschuiven. Maar wat had ge anders verwacht? Lang weekend, ideaal weer zijnde net warm genoeg zonder dat ge moest zweten en puffen én nocturen zodat niemand gehaast was en alle tijd van de wereld had (en nam). Maar we hebben alle attracties gedaan die we wilden doen en die de kinderen wilden doen en dat is het belangrijkste.

In plaats van te BBQen ter plekke zijn we op de terugweg naar huis gestopt bij de drive-in van de Quik, de kinderen hadden zin in kipnuggets en voor hen was het dan een beetje de kers op de taart. Gezien het drive-in voedsel was konden ze het ook al opeten op weg naar huis.

En zo waren we thuis tegen kwart voor negen. Anna was in slaap gevallen in de auto net nadat we vertrokken waren, dus zij moest nog eten toen we thuiskwamen, maar uiteindelijk zaten alle kindjes tegen half tien in bed. Tijd voor mij om hetzelfde te doen.

Vakantiemoe

Tegen dat het late namiddag/avond wordt zijn de kinderen hyperactief en onhandelbaar. Oververmoeid van ganse dagen nietsdoen, denk ik en doodverveeld. Nochtans hebben we al veel gedaan en zo, maar toch.

Nog een week en dan vertrekken we op reis en als we dan terugkomen is de vakantie zo goed als voorbij. Nog twee weken en een half dus en het is weer school en mag ik weer gaan werken.

Het wordt tijd, want ik heb er eigenlijk ook een beetje genoeg van.

Niets doen

Eindelijk nog eens een rustige dag vandaag. Ganse dag niets gedaan en deugd dat dat kan doen.

Anna heeft deze ochtend geslapen tot bijna 11u. Het was de de laatste dagen al overduidelijk dat ze dringend aan rust toe was en ze heeft dat vandaag duidelijk genomen. Een ander kind krijgt ge dan. Geen drama’s meer voor het minste. Goed voor ouders en kind dus.

In de namiddag zijn we even tot bij mamie gereden. Even een bezoekje en ook een paar dozen halen want het wordt tijd dat we de keukenkasten leegmaken: we hebben nieuws gekregen dat ze hier volgende week beginnen.

Jan is duidelijk ook moe want tegen dat we toekwamen was hij in slaap gevallen. Geen slecht humeur van deze keer toen ik hem wakker maakte, ’t was nog dat geluk. Voor de rest was het gezellig, zoals altijd en we hebben het niet te laat getrokken. Ik wou dat de kinderen vanavond zeker op tijd in bed zaten, vooral Jan en Anna dan want ze hebben duidelijk opnieuw nood aan een vaster ritme.

Voor het het eerst in weken zaten Anna en Jan op uur in bed. Op tijd gegeten, in bad en zelfs nog tijd over voor een verhaaltje. Eens in bed heb ik geen kik meer gehoord en ik vraag mij af hoe lang ze morgenvroeg zullen slapen.

Voor de komende weken, tot we op vakantie vertrekken, staat er niets speciaals meer op de kalender, en dat is maar goed ook. Af en toe gaan we nog een uitstapje maken, maar het zal nu echt op vakantieritme zijn: op het gemak en niets moet, alles mag.

Amai mijn voeten

Na al dat getsjol gisteren was het vandaag niet veel beter. In de voormiddag was er doop, ’s middags werd er lekker gegeten (vol-au-vent, verse frietjes, sla, tomaat en aardbeientaart toe) en dan was het alle hens aan dek voor de babyborrel.

Er werd een 100-tal mensen verwacht en dat zal zo ongeveer kloppen en dus heb ik, samen met mijn nicht, mijn zus haar schoonmoeder, schoonzus en enkele vriendinnen, de rest van de namiddag hapjes klaargezet en opgediend en al de vuile glazen en bordjes en whatnot direct afgeruimd en afgewassen en dat tot ’s avonds relatief laat.

Twee dagen rondhotsen gelijk zot en ik voel mijn benen niet meer. Om nog niets te zeggen van mijnen rug. En mijn voeten.

Voorbereidingen

Morgen wordt mijn nichtje dus gedoopt. In de voormiddag de mis, ’s middags eten onder familie en in de namiddag is het dan meteen ook babyborrel voor de vrienden en kennissen. ’s Middags zouden we met een kleine 20 personen zijn, ’s namiddags verwacht zuslief en gezin een 100 man. En dat moet dus allemaal van hapjes, drankjes en ook meer substantieel voedsel worden voorzien.

Deze ochtend opgetrokken richting Oudenaarde om mijn zus te helpen bij de voorbereidingen. Balans van 9 uur koken/werken: groenten gekuist voor dan 8 tortillas te maken (vier met ei-ui-paprika-aardappel, vier met ei-paddenstoel-spek), waarvan er 7 het overleefd hebben (we hebben er één soldaat gemaakt); drie zakken met scampis gepeld, 3kg gehakt ‘geprepareerd’, in kleine balletjes gedraaid en dan gebakken, 2 kippen en 2 kippenbillen van hun vlees ontdaan. Tussendoor en achteraf afgewassen en opgekuist en ’s middags dan nog ook zes kinderen een middagmaal voorgeschoteld.

Deze ochtend om half tien vertrokken, vanavond om kwart voor acht thuisgekomen. Kinderen eten gegeven en in bad gestoken kwestie dat daar morgenvroeg geen tijd meer voor is, zelf ook gegeten en dan nog vlug even naar het Parkkaffee om Eve een zeer gelukkige verjaardag te wensen.

En nu rap naar bed want morgen wordt het een lange dag.

Oef!

Het is voorbij voor dit jaar. De Gentse Feesten zijn nu officieel afgelopen voor mij en de kinderen.

Vandaag was zoals gedacht. Met dat het gisteren zo laat was hebben de kinderen zeer lang geslapen. De jongens tot bijna tien uur en de meisjes zelfs nog twee uur langer. Laat geontbeten dus en dan daar direct maar het middagmaal van gemaakt. Op het gemakje boodschappen gedaan voor deze avond en morgen en dan naar Bataclan II om daar te zitten in de zon en bekenden te zien toekomen en allemaal gezellig samen te zitten en te kletsen.

En zo waren we tegen half acht thuis vanavond, hebben we (zelfgemaakte) américain met frietjes, sla, tomaatjes en komkommers gegeten, heb ik de twee kleinsten tegen negen uur in bed gestoken terwijl Zelie en Louis nog een laatste toemaatje kregen doordat ze met papa nog even meemochten, terug naar Bataclan. Een uurtje later waren zij ook weer thuis en zijn ze rechtstreeks naar bed gegaan.

Vroeg naar bed vanavond, laat opstaan morgen en langzaam maar zeker opnieuw een normaal ritme invoeren in ons leven. ’t Is hoognodig.

Het einde is nabij

Van de Gentse Feesten dus. Ge moet daar nu niet plots iets meer dramatisch achter zoeken.

Nu ja, eigenlijk hebben wij, zijnde de kinderen en ik, ze vanavond afgesloten. Op maandag is er toch niets meer te doen voor kinderen: circusfestival is afgelopen sinds vrijdag en Puppetbuskers en MiramirO hadden allebei hun laatste dag vandaag. Vorig jaar hebben we dan zo’n maandagnamiddag rondgelopen op de Feesten en het is toch maar triestig en de kinderen meenemen naar één of ander optreden, dat zie ik nog zo niet direct zitten.

Maar vanavond hebben we afgesloten in schoonheid … en laatheid: nog een laatste dag genieten van MiramirO. We hebben de namiddag doorgebracht op de Sint-Baafssite en het Spaanskasteelplein, zijn naar huis gekomen om iets te eten en dan zijn we met ons vijven terug gegaan om verder van de optredens te genieten. We hebben nog een paar pareltjes mee kunnen pikken: de fantastische sprongen in The Bounce, nog een stukje Living Room: een fantastisch stukje koorddansen, een ballet op koord en soms zelfs in spiegelbeeld en daarna de gekke paarden en ruiters van The Horsemen. Na het etenzeer mooie flamenco en zo veel meer in Un Poco Carmen om de avond af te sluiten met Menus Larcins en dus achter een reuzenhand aan te lopen om te zien waar het volgende stukje zou gespeeld worden.

Tegen 23u dus naar huis terug gekeerd met drie kinderen. Er waren vriendjes aanwezig van Zelie en Louis en Zelie mocht nog voor één voorstelling bij hen blijven. Achteraf zouden zij dan Zelie thuis afzetten. Cliffhanger vond ik namelijk ook een ideale voorstelling om met kinderen naar te gaan kijken en het was Zelie volledig gegund. Had ik een babysit gevonden voor vanavond, dan had ik ook nog eens gekeken samen met Zelie én Louis, maar Anna en Jan moesten dringend naar bed en zodus zijn wij naar huis gegaan.

Ondertussen is het laatste kuiken ook thuisgekomen. Op de valreep hebben ze nog een bui op hun hoofd gekregen, maar blijkbaar nét op het moment dat de voorstelling afgelopen was. Qua timing gesproken.

Morgen zal het dus kalm zijn en ik denk dat we niet verder gaan dan twee straten verder: Bataclan II heeft morgen zijn laatste dag en hoogstwaarschijnlijk sluiten wij de feesten daar af … als het niet regent natuurlijk.

Maar het werd tijd dat het gedaan is: Anna weet niet meer waar ze staat van vermoeidheid (één keer een middagdutje gedaan op tien dagen én veel late avonden), Jan volgt op een haar na en eigenlijk kunt ge mij ook ongeveer bijeenvegen. Vanaf overmorgen er opnieuw dus een beetje routine insteken en het eerste dat terugkomt is het middagdutje voor Anna … en ik denk dat ik er hier en daar ook wel eentje zal meepikken.

Vermoeiend

Sinds Louis weg is vind ik Jan zeer vermoeiend. Alles wat hij ziet, wil hij hebben. Of het nu om een ijsje gaat of kleren of drinken of …, dus buiten de deur komen is een opgave en een constant neen-zeggen. Ook thuis is het constant ‘ik wil’. Geen vijf minuten kan of wil hij zich bezighouden met iets of hij vraagt al naar iets anders. Het is dus al vier dagen een constante aanslag geweest op mijn  wilskracht.

Is het omdat broer en zus weg zijn dat hij zo doet of doet hij altijd zo en valt het nu alleen op omdat Zelie en Louis weg zijn, ik weet het niet. Maar als ik dus dacht dat het een paar kalme dagen zouden worden zonder de oudsten, dan had ik het dus goed mis: ik ben uitgeput.

Nochtans had ik er zin in voor vandaag: te helpen met de verhuis van mijn nicht en haar gezin. Zin op voorhand dus want de laatste dagen ben ik dus niet te fris opgestaan en deze ochtend was het niet veel beter en dus kon ik mijn moed niet bijeen rapen om te gaan helpen.

Straks gaan we dan maar de wekelijkse boodschappen doen en vanavond gaan Michel en ik gaan eten. Misschien dus maar best dat ik niet opgetrokken ben deze ochtend of ik zou vanavond niets meer waard geweest zijn: tafelgezelschap dat in slaap valt is niet het meest aangename dat er is.

Lap!

Als Jan te moe is dan maakt hij koorts en vanavond heeft hij het dus weer zitten.

Niet dat de koorts hoog is, maar het is toch maar koorts en hij voelt zich allesbehalve goed dan want hij heeft hoofdpijn en neut enorm veel dan. Leuk is anders, zowel voor hem als voor de mensen in zijn omgeving.

‘k Had het uiteraard zien aankomen. De laatste weken slaapt hij gewoon veel te weinig want tegen half zeven ’s ochtens is hij al wakker en meestal zit hij niet voor half acht ’s avonds in bed. Zeven uur is eigenlijk bedtijd, maar als het half acht is dan hebben we geluk: tegen dat ik alle kinderen heb kunnen afhalen, dat we gegeten hebben, dat ze gewassen zijn, de pyjama aan is en de tanden gepoetst, … Enfin, ik moet er geen tekeningetje bijmaken.

En zo slaapt Jan zijn 12 uur niet ’s nachts en na een tijdje wreekt zich dat: tegen dat het namiddag is krijgt hij lichte verhoging en tegen ’s avonds is dat al koorts.

Vanavond zat hij om twintig voor zeven in bed. Gelukkig eens ‘vroeg’ thuis kunnen zijn zodat hij rap heeft heeft kunnen eten (had toch geen honger). Zo heeft hij dan ook een langer verhaaltje gekregen dan anders en zat hij voor één keer op tijd in bed.

En nu hopen dat hij morgen niet om zes uur (of vroeger) opstaat :) 

Vegeteren

Deadlines op het werk, en dan moet ge een tandje (of meer) bijsteken om de datum te halen.

Gelukkig heb ik een laptop van het werk thuis. Alle programma’s die ik nodig heb staan er op en zo kan ik ’s avonds gezellig voor de TV verder werken: kussentje in de rug, deken op de schoot en laptop erop. Zeer comformabel.

Maar nu zijn er dus deadlines én ik werk niet op vrijdag. Met de laptop zou ik, in theorie, ook op vrijdag kunnen werken, van thuis uit, maar dat is dus de theorie. Want de vrijdagen die zitten zó vol dat ik op voorhand weet dat er toch niets van thuiswerken in huis komt.

Dan blijven de avonden over en zo werd het gisterennacht 2u vooraleer ik eindelijk kon afsluiten. Met dat ik om half zeven opsta (ja hoor, zelfs op mijn ‘vrije’ dag: de kinderen moeten nog altijd naar school) heb ik vannacht dus maar iets meer dan vier uur geslapen en dat heeft mijn oude(r wordende) lijf goed gemerkt vandaag.

De kinderen liggen in bed en ik ga nu een beetje vegeteren voor de TV en ja, ik weet dat ik beter in bed zou kruipen, maar daar heb ik gewoon de energie niet voor momenteel.