Tag: Muziek

In spanning

Het stond al in mijn agenda van de moment dat het bekend geraakte: Coldplay komt nu toch naar België en de voorverkoop startte vandaag, 10u.

Deze ochtend mijn vrijdagse koffieafspraak zeer kort gehouden om op tijd thuis te zijn en mij voor de computer te kunnen installeren: ge zag dat van hier dat die site al ruim vóór 10u overbelast zou zijn, dus ik moest op tijd zijn.

9u15: ik sta aan mijn voordeur … die (uiteraard) gesloten is (want iedereen is naar school/werk) en ik besef dat mijn sleutels binnen liggen want wegens teveel op moeten jagen deze ochtend vergeten mee te nemen 🙁

9u17: ik bel naar den anderen: ik zou zijn sleutels wel halen op zijn werk. Resultaat ging uiteraard zijn dat ik nooit terug thuis zou zijn om op tijd achter die computer te zitten. Dat ik ‘verdrietig’ was, was zacht uitgedrukt. Kalle dat ik ben.

9u33: aangekomen bij Michel op het werk en ik heb toch een schatje van een wederhelft: hij zou wel op zijn werk proberen aan kaarten te geraken (hij heeft ook een schatje van een baas, want die stelde zelfs voor om met heel de bureau te proberen in te loggen … aanbod vriendelijk afgeslagen, maar toch …).

9u44: x-te keer op refresh geduwd (zo ongeveer elke seconde) en kijk: plots is het meer dan 60min wachttijd omdat er zoveel mensen voor ons ingelogd zijn. Zomaar, van de ene seconde op de andere.

9u58: het lijkt geen 60 min te zullen duren: het ‘oplaadklokje’ is al meer dan over de helft.

10u23: boodschap dat de wachttijd nu ‘maar’ 30min meer is: dat klokje is al een hele tijd op hetzelfde niveau blijven staan.

10u48: de pagina is eindelijk opgeladen. Ik kan beginnen bestellen. Klikety Klik – dag: 21 juni – aantal personen: 2 – best available seats: OK … Boodschap dat er wel nog 2 plaatsen zijn, maar niet meer naast elkaar. De plaatsen worden getoond: zelfs niet meer in dezelfde blok én, net zoals in Kopenhagen, volledig in de nok van het stadion.

Ik bestel en klik door voor betaling terwijl ik mijn vriendin bel met de info: prijs (91€!), plaatsen … Ze neemt haar telefoon op maar kan niet spreken. Ik heb nog 5 minuten om te beslissen en zeg haar dat. Ze zal terugbellen. Ik wacht. Ondertussen wijst den anderen mij er fijntjes op dat het toch wel heel veel geld is (echt wel) voor dezelfde plaats als in Kopenhagen (true) voor een concert dat ik dus al gezien heb. Ik denk verder na.

10u51: vriendin belt terug en ziet het niet zitten om zo’n duur ticket te kopen als we dan toch eigenlijk niet samen zullen zitten.

10u52: met nog een minuut op de klok klik ik op ‘annuleren’: zowel den anderen als de vriendin hebben groot gelijk. Geen concert op 21 juni voor mij. Ik laat de kans aan 2 andere personen.

Het was de juiste beslissing, wat niet wil zeggen dat ik er niet een beetje verdrietig om ben.

 

Salonconcert

Gisteren een mailtje in de bus:

Beste vrienden,

Gabriel Rios houdt morgen – donderdag 14/7 om 20u  – een try-out in ons huis.

Indien grote fan, zijn jullie meer dan welkom!!  (Ook welkom als je Gabriel Rios nog moet ontdekken trouwens  😉

Wel graag een seintje geven, want er zijn slechts 50 plaatsjes te geef.

Met vriendelijke groeten

En ja, ik ben wel fan. Ik heb hem al 2 keer zien optreden (1 x op Polé Polé, 1 x met El Tattoo del Tigre) en vond het meer dan goed. Dus direct geantwoord dat ik erbij zou zijn.

En zo zaten we met 68 personen (ja, die 50 man kon blijkbaar echt niet aangehouden worden 🙂 ) vanavond bij Gabriel op de schoot, in een zeer intieme en mooie omgeving.

Het zou zogenaamd een try-out zijn, maar daar hebben wij niets van gemerkt: alles liep vlot, geen haperingen en veel ambiance. Hij en zijn band hadden er duidelijk veel plezier in, met als resultaat: wij ook.

De mensen die vrijdag op Boomtown zullen gaan kijken, zullen niet teleurgesteld zijn.

Een concert op verplaatsing

Laten we beginnen met te zeggen dat de verplaatsing voor het concert van Coldplay meer, maar echt meer dan de moeite waard is geweest.

Ik vermoed dat ik één van de slechtste zitplaatsen in heel de arena had: een één-zittertje ergens bovenaan in de nok van de arena en vlak voor mijn neus, knal voor het midden van het zicht op het podium, een mega-geluidstoren.

Maar dat zijn allemaal details. Er waren altijd nog de grote schermen en uiteindelijk bleek dat ik het midden van het podium wel kon zien (en dus ook Chris Martin) omdat de geluidstoren toch net iets meer naar links stond, en zo heb ik niets moeten missen. Van uw plaats af gaan om ergens op de trappen te gaan kijken was namelijk geen optie: de stewards hielden alles goed in de gaten en iedereen moest mooi op/aan/voor zijn stoeltje blijven.

Bij de ingang kregen we allereerst dus onze parafernalia: een bandje en een schattige pin. Dus klaarmaken maar en dan afwachten.

Voor de rest was er niet veel meer over te zeggen dan dat het gewoonweg een fantastisch goed concert was. Het zat visueel ongelooflijk goed ineen, een fantastisch rockspektakel. De show stormde vooruit met de ene lading meezingbare hits na de andere: van hun oudste albums naar hun laatste en terug in de tijd. Zalig gewoon. En als je denkt ‘overdaad schaadt’: niet altijd dus. Vuurwerk, confetti, de show van de lichtgevende armbandjes, oprijzende ballonnen, lasershow, … we kregen het allemaal en nog veel meer en het was écht niet te veel.

Maar dus niet alleen was het visueel zeer sterk: auditief was het ook fantastisch en dat is toch nog altijd het belangrijkste. De mannen gaven zich volledig en dat voelde je ook in de zaal.

Voor de bis-nummers kwamen ze op een klein podium dat net naast de storende geluidstoren stond en zo zag ik ze nog eens van dicht(er)bij. Samen met Lianne Lahavas heeft Chris Martin dan nog een prachtig duet gedaan, een cover van Prince: Sometimes it snows in April.

duet

De foto’s doen het concert zeker geen eer aan, maar het is wat het is. Het geeft wel alleszins een klein beetje een beeld van wat er zoal te zien was.

Zoals reeds gezegd: de trip méér dan waard. We want more!

Stap 3: verblijf

Ja, met een concertticket en een vliegtuigticket zijt ge er nog niet, niewaar: eens je daar bent moet je nog ergens kunnen overnachten.

Nog een zoektocht dus die begon en opnieuw deed ik er weken over: kijken en zoeken naar hotels/jeugdherbergen/hostels via verschillende sites en mens, Kopenhagen is duur. Niet dat ik dat niet wist, maar toch: het bleef verschieten. Onder de 100€ per nacht vond ik niet direct iets en 500€ kwijt zijn voor 5 dagen, dat vind ik toch nog veel.

Overgeschakeld dus naar AirBnB en ook hier weer weken over gedaan: wat vandaag niet beschikbaar is, is het morgen wel en wat morgen beschikbaar is verdwijnt dan weer tegen overmorgen.

Er waren wat ‘voorwaarden’ die ik mezelf ook oplegde: ik wou een kamer huren, geen volledig appartement/huis want zo bestaat er toch een kans dat ik nog een beetje klap ga hebben. De kamer bij voorkeur bij een vrouw in huis. Mogelijkheid om gebruik te maken van de keuken en living i.p.v. alleen van de kamer en de badkamer: ik zou mij anders opgesloten voelen.

Soit, eindelijk toch de knoop doorgehakt en de logies zijn ondertussen dus ook in orde.

En als mijn verlof nu nog goedgekeurd wordt, dan is het volledig in orde.

Stap 2: flying away

Mijn ticket had ik al, maar ik bleef maar treuzelen om de effectieve reis te boeken.

Veel heeft ermee te maken dat ik momenteel weer (voor een tijdje toch) aan het werk ben. Zalig werk, ik amuseer mij rot, maar jammer genoeg maar tijdelijk (tot eind augustus) en dan is dat ook weer gedaan.

Soit, tijdelijk werk én dan direct verlof nemen … een beetje bizar, nietwaar. Dus dacht ik een hele tijd dat ik dan toch niet in Kopenhagen zou geraken. Maar ik werk voor een overheid, en ik heb gewoon x aantal vakantiedagen die op moeten voor het einde van mijn contract én ik heb een zeer gezapige baas die dat maar normaal vindt dat je die ook effectief opneemt en dus heb ik vandaag mijn stoute schoenen aangetrokken en heb ik mijn vliegtuigtickets geboekt.

Het ligt dus vast: op 5 juli vertrek ik naar Kopenhagen om op 10 juli terug te keren: kan er maar evengoed een paar dagen citytrip aan vasthangen want hoeveel kans krijg ik nog om eens naar Kopenhagen te gaan.

Nu nog overgaan tot stap 3: logement vastleggen. Maar we geraken er, langzaam maar zeker.

Afscheid van een stukje jeugd

De hele heisa rond de nieuwe K3 werd hier zeer hard gevolgd. De hele TV show werd gevolgd van begin tot einde en de gekozen combinatie was ook één van onze favorieten, dus eigenlijk zijn we wel content.

Toen een vriendinnetje van Anna vroeg of zij en een andere vriendin, én de mama’s, samen met haar naar de afscheidsshow wilden gaan kijken, wou ik dat wel: ook bij mijn kinders werd K3 heel veel gedraaid toen ze kleiner waren en ik vond het een mooi afscheid van een stukje van hun jeugd. Gevraagd aan de rest van het kroost hier thuis en Zelie was zeer enthousiast en zelfs Jan wou heel graag mee. De enige die niet geïnteresseerd was was Louis.

Op zoek dus naar tickets, want alles bij elkaar geteld zouden we met 10 zijn. Na veel zoeken bleek er enkel nog plaats tijdens de Krokusvakantie voor zo’n grote groep, en toen waren er ook maar 9 meer: één iemand had al plannen.

En kijk: woensdag was het dan zo ver en ik moet zeggen: het was een heel leuke show. Het verschil tussen de ‘oude’ en de ‘nieuwe’ meisjes is duidelijk zichtbaar en er zal nog moeten geschaafd worden aan het acteertalent van de nieuwkes (logisch wel), maar ze doen dat echt al zeer goed.

Het leukste vond ik eigenlijk wel het publiek dat vlak voor ons zat: een bende van ongeveer 8 jongeren (einde tieners? begin twintigers?) die ongelooflijk enthousiast meededen en zelfs bijna hysterisch deden. Zalig om zien 🙂

En zo dacht ik dat we er wel vanaf zouden zijn, maar noppes dus: de nieuwe meisjes hebben blijkbaar zo’n goede indruk nagelaten zodat zelfs Zelie opnieuw de plaat van voor naar achter beluistert en alles al kan meezingen. Binnen een paar jaar maakt zij dus deel uit van die enthousiaste 20-ers, samen met haar vriend(inn)en 🙂

Bowie

‘David Bowie is gestorven’, dat waren de eerste woorden die Zelie deze ochtend zei. Niet ‘goedemorgen’, niet ‘hallo’, maar David Bowie is gestorven.

Ik kreeg een shock. Hij had pas een nieuwe plaat uit, hoe kan dat?  En zelfs zij was er van onder de indruk, ook al kan ze hem nog niet echt gekend hebben, of zijn muziek.

Ik dacht misschien een ongeval, maar neen: kanker, die vuile beeste. De smeerlap. Maar hoe moedig, en hoe verwondert mij dat niet, dat Bowie zijn laatste maanden, weken, uren nog een plaat ineen bokst en zijn toestand verbergt voor de wereld.

Mijn favoriet nummer van hem. Koude rillingen, keer op keer. Nu nog meer.

http://youtu.be/cYMCLz5PQVw

Though I’m past one hundred thousand miles

I’m feeling very still

And I think my spaceship knows which way to go

Tell my wife I love her very much, she knows

Impuls

Ha! Coldplay brengt vandaag hun nieuwe plaat uit en in maart beginnen ze aan hun tournee. In mei komen ze naar Europa … maar niet naar België.

Ik was er bij in 2008 en in 2011 en het zag er naar uit dat ik dit concert dus ging missen. Want naar één van de onmiddellijke buurlanden gaan kijken zit er niet in: nét iets te ver om rap over-en-weer te gaan, en ik wil dan wel rap over-en-weer kunnen gaan want tijdens de examens.

Beetje verder gekeken en zie: er kwamen extra data bij, maar opnieuw: niet in België. Maar! Maar! Wel een extra datum in juli. Begin juli. Als alle kinderen weg zijn met de scouts op kamp. Alleen, het is in Kopenhagen.

Kopenhagen. Al gehoord dat het een mooie stad is. En als de kinderen niet thuis zijn, dan moeten wij ook niet thuis zijn. Niet dat den anderen geïnteresseerd is om naar Coldplay te gaan, maar een citytrip … Hij móet niet mee hé, naar het concert. Anderzijds is het niet zeker dat den anderen zelfs mee zal kunnen gaan of dat ík tegen die tijd nog weg zal willen gaan.

Vandaag met vriendin S. gesproken en zij zei: gewoon doen. Bestel dat ticket en dan kan je nog zien of je er geraakt of niet. En gelijk had ze: de toekomst is toch niet te voorspellen, dus thuisgekomen en onmiddellijk besteld.

Et voila, dit net ontvangen:

Bevestiging bestelling Coldplay Kopenhagen

Thank you for purchasing tickets from Billetnet. Please save this receipt.
This e-mail is merely a confirmation of your purchase.

Information about your purchase
Purchase date: Friday, December 4, 2015
Quantity: 1
Method of delivery: TicketFast

You have purchased tickets for
COLDPLAY – A Head Full Of Dreams Tour
Parken
Wednesday 6 July 2016 at 19:00
B TRIBUNE UNIBET ØVRE B11 Entrance B7/11 – Row 16, Seat 158 – Standa

Het zijn niet de beste tickets (uitverkocht uiteraard), maar ik kán dus naar het concert. Nu nog zien of we er effectief gaan geraken.

Bis: Morrissey rules

Dat had ik blijkbaar 6 jaar geleden al geschreven en ik blijf erbij: Morrissey live is een streling voor het oor.

Het concert was niet op een uur uitverkocht, maar ik heb toch maar mijn tickets kunnen bemachtigen een half uurtje voor het uitverkocht was. Net op tijd dus.

Ik vreesde er een beetje voor dat we nog goede plaatsen zouden hebben: ’s ochtends op Stubru hadden ze fans geïnterviewd die er al van de avond voordien stonden. Maar kijk, dat waren blijkbaar de freaks, want we waren er rond 19.15u en konden toch nog een mooi plaatsje bemachtigen op het balkon: zeer goed zicht en voor iemand met een slechte rug (ikke dus) ideaal, want dan kon ik nog wat leunen ook. De zaal was toen zelfs nog niet voor 1/3 gevuld.

FB_IMG_1443461810375Het concert zelf was de max: die mens kan nog steeds fantastisch goed zingen. De gitaren waren snerpend, hard en ongelooflijk goed. De ambiance in de zaal was zinderend en de die-hard fans nog steeds zo geschift als maar kon zijn: iemand kreeg bijna een beroerte omdat hij een hand had gekregen van Morrissey zelve en op het einde van het concert, nadat Morrissey zijn bisnummerhemd in het publiek had gegooid, keken wij met veel amusement toe hoe die fans bijna vochten om toch maar een centimetertje stof te kunnen bemachtigen. Nog goed dat de security voorzien was en een schaar bij de hand had om zoveel mogelijk stukjes te kunnen snijden. Hilarisch.

De pers was minder positief: blijkbaar speelde hij veel onbekende nummers, maar omdat ik toch met geen kennis van zijn laatste platen naar daar was gegaan, merkte ik dat niet. De kwaliteit was er gewoon en de sfeer ook.

Ik moet wel zeggen, ik had geen echt daverend applaus verwacht op het einde van het concert (voor het bisnummer): Morrissey trakteerde ons op een keiharde versie van ‘Meat is murder’, voor de gelegenheid omgedoopt tot ‘Kill is murder’, met een daarbijhorende zeer grafische film van slachthuizen en slachtwijzen op alle mogelijke manieren (gewoon, hallal, koosjer, vis, vlees, pluimvee, … noem maar op). Ik was redelijk onder de indruk en zo te horen aan het applaus waren de meeste concerthangers dat ook. Maar uiteindelijk maakte de indruk plaats voor luid gejoel en geroep om een bisnummer, wat we dan ook kregen. Het mocht dan maar één bisnummer zijn, het was wel één van mijn persoonlijke favorieten: Everyday is like Sunday.

Er waren geruchten als dat Morrissey in Engeland zou gezegd hebben dat het zijn laatste concert zou zijn daar, maar hier in België kregen we zo geen boodschap. Áls het zijn laatste concert zou geweest zijn, ben ik heel blij dat ik er toch bij was.

En kijk, het blijkt nog eens de plaats voor een toevallige ontmoeting met een held van mijzelve ook geweest te zijn: Guido Belcanto. Zo een gelegenheid kon ik moeilijk laten voorbij gaan zonder met hem op de foto te gaan, nietwaar.

IMG_20150928_194259(en sorry voor de afschuwelijk slechte foto’s, maar de camera van mijn gsm is jammer genoeg niet de beste).

Tranen

Lichte paniek. Dat was te zien in de ogen van Anna. Niet zo ongewoon, daar niet van. Faalangst is haar niet onbekend. Dus ging ze in de zetel liggen, met haar rug naar ons toe, en deed ze alsof we er niet waren. Alsof, als ze zo zou blijven liggen, het niet waar was. Het ging weggaan.

Aanleiding? Toets AMV, zichtles zang, een zangoefening die ze vandaag zelf nog kort inoefenen in de klas. Daarna zingen alle leerlingen individueel de les. ‘Want ik kan dat niet!’ klonk het.

Maar negeren en ontkennen maken niet dat het zal weggaan. Het enige wat ik kon doen was haar proberen geruststellen. Dat het wel ging gaan en dat, zelfs al zou het toch niet gaan, dat niet het einde van de wereld was. Dat dingen leren er nu eenmaal bijhoort. Dat sommige dingen gemakkelijk gaan en andere (veel) moeilijker en soms zelfs helemaal niet. Dat dat geen probleem is.

Ik moest toch mee naar de juf, om een andere reden, en heb het wel even laten vallen. En onmiddellijk waren daar de tranen weer. De paniek.

Hindernissen die overwonnen moeten worden. Hopelijk zie ik haar straks terug met een glimlach. Met een schaapachtige blik zeggend dat het toch niet zo moeilijk was.

Hopelijk.