Ja ja, ’t is alweer een volle twee en een halve dag geleden dus kan ik zeggen: terugblik.
Het begon allemaal op een mooie (?) zondagavond rond een uur of 10: een serieuze voorwee. Niet zo een zwakke om te negeren, maar eerder zo een naar de pijnlijke weeën kant op. Even in de gaten gehouden en ja hoor, een 15 minuten later nog een. En dan nog één 15 minuten later … dus Michel maar eventjes gewaarschuwd dat het nu wel eens prijs zou kunnen zijn.
Nog een uurtje afgewacht en toen versnelde het tempo: om de 10 minuten al. Dan maar als bezige bij beginnen rondcrossen: bed verversen, valiezen voor de drie reeds aanwezige kindjes maken, laatste was insteken en de voorlaatste was in de droogkast steken, lijstje overlopen over wat er mee moet.
Tijdens de bezigheden de indruk dat de voorweeën verminderd waren, maar toen ik me eventjes zette bleek van niet: door actief te zijn waren ze alleen niet zo pijnlijk en dus minder voelbaar.
Tegen middernacht een badje genomen: kwestie dat we toch proper gewassen en goed ruikend zouden toekomen in het ziekenhuis (het oog (en de neus) wil ook wat :)). Voor het bad kwamen de voorweeën al om de 8 minuten. Eens in bad weer dezelfde gewaarwording als voordien toen ik actief was: het proces was stilgevallen. Edoch, mij herinnerend dat een warm bad veel leed kan wegnemen op zo’n momenten (ervaring gehad bij Zelie toen ze me met echte weeën in bad lieten plaatsnemen) wachtte ik met conclusies trekken tot ik eruit zou zijn. En ja, eens uit het bad waren de voorweeën er nog steeds: om de 7 minuten.
Toen geprobeerd om te gaan slapen maar 1) omdat ik nerveus was dat mijn water zou breken in het verse opgemaakte bed en 2) omdat de voorweeën nu eenmaal niet van de minste waren geraakte ik niet in slaap, dus maar weer opgestaan en in de living het verdere verloop van de historie afgewacht. Een boekje gelezen en met een half oog naar een slechte griezelfilm gekeken en tegen dan was het 2 uur en kwamen de weeën ongeveer om de 5 minuten (tenminste als ik erop lette).
Discussie met Michel wat te doen: op 4 uur tijd waren het nog altijd maar voorweeën en het kon zo nog uren doorgaan maar wat als het opeens versnelde? Uiteindelijk toch maar mamie gebeld om haar op de hoogte te brengen, en dat het nog uren kon duren, en dat er dus geen haast bij was, maar misschien, voor de zekerheid, eh? en zij zei dat ze er binnen een uurtje zou zijn maar als het veranderde moesten we maar bellen en ze zou vlugger afkomen.
Mamie was er tegen 3 uur en ondertussen waren wij nog aan het wachten. De voorweeën waren niet echt veel vooruit gegaan maar hielden ook niet op.
Michel was ondertussen hard aan het doorwerken om iets klaar te krijgen voor het werk zodat hij het kon opsturen voor we vertrokken.
Tegen 4 uur kwamen de voorweeën om de 3 minuten en vanaf dan: geen vooruitgang meer. Michel was klaar met zijn werk tegen 5u15 en toen besloten we toch maar eens tot aan het ziekenhuis te gaan (met een schop in ons gat van mamie :)).
Grappige situatie in het ziekenhuis. Gezien Michel niet rijdt deed ik het dus maar zelf (hoe zouden we er anders geraken met al die bagage en al) en toegekomen op de spoed moet ge u aanmelden. Ik dus zeggen: “goedemorgen, ik kom denk ik bevallen” en we werden binnengelaten.
Toen ik moest bevallen van Zelie moesten we ook langs de spoed en toen werd ik in een rolstoel neergepoot en reden ze mij naar de kraamafdeling. Deze keer wou ik mijn papieren aanbieden, en de mens aan de balie zei gewoon: “ga maar door naar de kraamafdeling, straat 6” en tot daar de betrokkenheid van de spoed: geen rolstoel nodig voor madam en als ze onderweg bevalt moet ze haar plan maar trekken 🙂 (’t is namelijk wel nog een eindje lopen tussen de spoed en straat 6).
Eens op straat 6 toegekomen was er dezelfde “bezorgdheid”: of we ons nog eventjes wouden zetten, ze zouden zo dadelijk komen. De zetel waar we ons mochten zetten was vlak naast een kamer waar een vrouw duidelijk weeën had want ze schreewde gelijk een varken dat geslacht wordt. Eerst ging één vroedvrouw binnen, twee seconden later een tweede vroedvrouw op de voet gevolgd door de anesthesist.
Michel en ik kwamen bijna niet meer bij van het lachen: absurde situaties. Voor hetzelfde geld moest ik op dat moment bevallen en was er dus niemand om het mee te maken.
Eens die vrouw geholpen was waren wij aan de beurt: naar een arbeidskamer gebracht, onderzocht voor opening (bijna 2 cm); geïnstalleerd aan de monitor en dan was het afwachten hoe het verder zou gaan. Ondertussen was het zowat 6u ’s ochtends.
Michel had een paar afleveringen bij van The Daily Show en daar hebben we dan een tijdje naar gekeken tot ik te moe werd en mijn ogen dichtvielen. Jammer genoeg niet om te slapen want telkens ik wegedommelde kwam er weer een voorwee. Uiteindelijk op mijn zij gerold en rond 7u15 ben ik blijkbaar dan toch in slaap gevallen … tot de volgende voorwee een half uur later.
Ik dacht dus dat het hele proces was stilgevallen en toen ze mij onderzochten om iets voor 8u had ik nog altijd maar amper 2 cm opening. Ze lieten mij nog een tijdje aan de monitor en gezien mijn gyneacoloog blijkbaar ook de gyneacoloog was van de schreeuwende vrouw verder op de gang zou hij later langskomen om te beslissen wat er moest gebeuren.
Eerst nog een onderzoekje om 8u30 (een goede 2 cm al) en rond 8u45 kwam de dokter dan kijken. Hij constateerde bijna 3 cm en besloot dat mijn vliezen zouden gebroken worden om het proces in een stroomversnelling te brengen. Een enorme opluchting voor mij: ik was er bijna van overtuigd dat ik terug naar huis zou mogen gaan tot het “echte” werk begon.
Eens de vliezen gebroken ging het een beetje beter vooruit. Op een half uur tijd had ik plots 4,5 cm opening en vroeg ik een epidurale: ik wou geen risico’s nemen dat het plots té rap voorruit zou gaan en ik dan geen tijd meer zou hebben voor een epidurale. Zelie epiduraalloos proberen op de wereld brengen was poging genoeg. 🙂
Eens de epidurale zat kwam er weer een pauze aan: de frequentie van de weeën vertraagde weer en dus werd een baxter bijgestoken om de weeën weer op te wekken. En de volgende uren ging het zo door: beetje meer druppels uit de baxter, beetje verminderen, een centimetertje bij, nog een halfje … en wij maar wachten.
Tot ik plots te veel pijn kreeg. Het zat eigenlijk zo: de epidurale werkt gemiddeld anderhalf uur en die begon tegen 11u15 uit te werken. Ik bellen dus voor nog een “shot” (de knop lag buiten mijn bereik) en dat kreeg ik zonder problemen. Ondertussen nieuw onderzoekje: 7cm ontsluiting en nog een halve cm voor de baarmoederhals nodig dus we waren er nog belange niet. Een half uur later kreeg ik dus plots toch opnieuw te veel pijn: alsof de epidurale niet werkte. Opnieuw gebeld. De verpleegster wou (kon) niet bijdrukken gezien pas gedrukt een half uur er voor en besloot dus om te onderzoeken: en ja, ik had bijna volledige ontsluiting en de baarmoederhals was zo goed als volledig verstreken. De vroedvrouwen waren dus rap weer aan de telefoon met de dokter: ze hadden hem nog maar pas gemeld dat het nog een tijdje kon duren en dus wouden ze hem tegenhouden voor hij eventueel het spreekuur zou sluiten en naar huis zou gaan (in Drongen).
En plots ging het heel snel. Vreselijke pijnen van de kleine die zat te duwen om eruit te komen. Blijkbaar is het normaal dat er een deel niet verdoofd is door de epidurale, het deel waar het hoofdje tegen duwt om eruit te geraken. Ik dus puffen en doen en eerst had niemand het door omdat de weeën al een tijdje niet meer geregistreerd werden (small hiccup). Na onderzoek bleek ik klaar om te bevallen en werd ik in zeven haasten naar de bevallingskamer gerold met ondertussen de boodschap om vooral niet te persen. Het rare was dat ik eigenlijk helemaal geen persdrang had en ik gewoon pijn had, pijn die ik wel deftig kon opvangen.
Enfin, eens in de verloskamer werden we eerst gevraagd of er een eerstejaarsstudente de bevalling mocht meemaken. Daar hadden wij geen problemen mee. Volgende stap was dat ik even (heel kort) mocht meeduwen met de volgende wee en dat gaf als resultaat dat de vroedvrouw in de gang begon te roepen naar iedereen die het horen kon “dat de dokter moest lopen”: humor.
De dokter was er net op tijd bij voor de volgende wee en met die wee hebben we Anna dan maar op de wereld gebracht.
Supergemakkelijke en -vlugge bevalling dus … alhoewel ze wel een lange aanloop had en het resultaat mag er wezen, al zeg ik het zelf.