Timing kon beter

Typen met negen vingers, het is een keer iets anders. De duim doet het niet wegens een ontsteking … denk ik toch.

Ondertussen al gemerkt dat ge, om blind te typen, uw duim niet echt nodig hebt, alleen om de spatiebalk in te duwen, dus valt de ‘schade’ nogal mee. Want de timing is niet zo goed, om nu een ontsteking te hebben op mijn duim: er moeten nog 3 taken getypt worden tegen 5 juni.

Gelukkig zijn alle taken toch al voor een deel gedaan, maar ik vrees dat ik nog een beetje zal afzien tot aan de deadline.

‘k Heb het al eerder gezegd: nog een paar weken op mijn tanden bijten en dan kan ik rusten … en mijn duim ook 🙂

Pijn

Het laatste kind ligt al meer dan een uur in bed, dus het zou stil moeten zijn boven. Maar ik hoor iets, zet het geluid van de TV uit en luister.

Jan ligt te kermen in bed. Eerst zacht en dan steeds harder. Hij weent half en heeft duidelijk pijn, dus loop ik naar boven om te ontdekken wat er aan de hand is. Toch wel ongerust, want Jan heb ik nog weinig zo horen kermen.

Ik: Jan, wat is er? Heb je pijn?
Jan: Ja *kermt voort*
Ik: waar heb je pijn?
Jan kermt
Ik: Jan, ik ga het licht even aandoen zodat ik kan zien waar het pijn doet *doe het licht aan*
Jan draait zich weg van het licht en blijft kermen. Ik ga zo staan dat mijn schaduw over zijn gezicht valt en vraag hem nog eens waar het pijn doet
Jan: aan mijn slurf
Ik: Jouw slurf?
Jan: Ja *kermt hard verder*

Ik besluit dus maar om het licht uit te doen en te blijven zitten, aaiend over zijn hoofd, tot dit deel van zijn droom voorbij is 🙂

Intens

Louis en Jan zijn met de gogo’s aan het spelen, zeer geconcentreerd. Met heel wat over en weer gehakketak en tactiek en weetikveelwatnogallemaal.

Plots gerommel, luid geroep en gehuil. Ik spring uit de zetel want het zijn geluiden die ik ongelooflijk goed kan thuisbrengen: Louis is van de trap gevallen.

Hij is gelukkig niet ver gevallen: een viertal treden. Twee striemen op zijn onderarm en een beetje geschaafd aan zijn rug, het kon veel en veel erger.

Maar dus gewoon in het spel, beetje bij beetje achteruit geschoven en voor hij het wist lag hij van de trap.

Concentratie kan er soms ook over zijn 🙂

Nog trunten

Gisteren Zelie (alles OK tussen haakjes, dokter heeft haar wel een briefje geschreven voor 2 daagjes en uiteraard heeft ze daar volledig gebruik van gemaakt), vandaag Jan.

Of neen, eigenlijk is het al van maandag dat hij klaagt van pijn aan zijn been. Gisteren zo erg eigenlijk dat we toch maar met de auto naar school gegaan zijn.

Deze morgen leek het beter, maar toen we naar de voetbal moesten vertrekken deed zijn been (plots) weer pijn. Maar ‘k heb hem kunnen overtuigen om toch te proberen. Ik ging even aan de kant blijven kijken zodat, als zijn been weer te veel pijn zou doen, hij kon stoppen met de training.

Jan voetbalt ongelooflijk graag. Ge ziet zijn gezicht zo veranderen eens hij op het veld staat. En wat ik dacht was waar: hij had geen pijn aan zijn been, maar hij was aan het tekenen en hij had dus gewoon geen zin om te vertrekken.

We zijn toch een kwartier blijven kijken en dan moest Zelie naar de muziekles gebracht worden.

Toen ik hem weer afhaalde vroeg ik hem hoe het met zijn been was en hij wist gelijk niet meer waarover ik het had 🙂

Trunten

Anderhalf uur heb ik mijn been stijfgehouden, maar de laatste kreun was er plots teveel aan.

De kreun kwam van Zelie en sinds ze opgestaan was klaagde en kreunde ze van buikpijn. Naar toilet gaan, iets eten, beetje rusten, zelfs Junifen, niets hielp. Ik dacht, dat gaat wel voorbij zijn binnen een uurtje maar toen we eindelijk allemaal klaar waren om naar school te vertrekken kwam er nog een kreun en heb ik toegegeven: ze mocht thuisblijven.

De aanhouder wint soms en voor een keer was zij de aanhouder. Maar straks toch even bij de dokter langs want ik heb horen waaien dat er vies buikvirus de ronde doet.

Productief

Een productieve dag vandaag en deugd dat dat doet, mentaal dan toch, want fysiek … Maar wat meer is: het is allemaal zichtbaar en te bewonderen.

Terwijl de kinderen op school waren is vriend C. nog eens langs gekomen en zijn we het volgende stadium van ‘project gang’ begonnen: vliesbehang gehangen.

De hele lange muur is gedaan en dan het stukje boven de (toekomstige keuken)deur. Opmeten, aftekenen, knippen, lijmen, plakken, wrijven, … ‘k Heb het serieus mogen voelen in mijn rug.

Tussendoor een paar machines gewassen en eten gemaakt (als mensen u komen helpen is dat toch het minste wat ge kunt doen).

In de namiddag de kinderen afgehaald, nog eens eten gemaakt, Louis van de muziekschool gehaald, na het avondeten cakejes beginnen bakken voor de kinders in Jan zijn klas morgen en nog een paar machines gewassen.

Sinds 21u15 in mijnen zetel en ik zal er niet meer uitkomen tot ik naar mijn bed kruip.

Voeten

Een paar jaar geleden kreeg ik last in mijn tenen. Ze voelden alsof ze in slaap waren en nochtans gebruikte ik mijn voeten niet anders dan ervoor. Dus ging het richting dokter.

De huisarts verwees mij door naar een orthopedist en voor ik het wist had moest ik een voetafdruk zetten en had ik een voorschrift voor steunzolen op zak.

Mijn tenen raken namelijk de grond niet als mijn voeten plat staan en het is blijkbaar zo’n uitgesproken vorm van afwijking dat de specialist vond dat, moest ik in de les komen om dat te tonen aan de leerlingen, ze zouden direct weten over wat het gaat (vraag het mij nu niet hoe de afwijking juist heet, want dat ben ik vergeten). Hij vroeg zich af hoe het kwam dat ik daar nu pas, in mijn dertiger jaren, mee afkwam wegens dat het iets was dat ik blijkbaar al van kindsafaan moet gehad hebben. .

Dus met het voorschrift naar de juiste orthopedische zaak om de steunzolen te laten maken en daarna beginnen dragen.

In het begin deed dat dus serieus veel zeer, zoveel dat ik dacht dat ze iets mis gedaan hadden bij het maken. Maar na verloop van tijd ging de pijn weg en begon ik er de voordelen van te merken. Want ik had ook beduidend veel minder last in mijn rug.

De steunzolen mocht ik een jaar dragen, daarna moest ik er nieuwe hebben en maar om de twee jaar werd er dus een paar terugbetaald. So be it. Er zat een voorschrift voor vernieuwing in mijn portefeuille dus ik kon eventjes voort.

Maar toen werd mijn handtas gestolen en was ik eigenlijk vergeten dat dat voorschrift daarin zat, toch tot een hele tijd later. En tijdens de zomer deed ik de steunzolen uit want dat pastte niet echt in een open schoen. En toen was de zomer voorbij en wist ik de zolen niet meer liggen en ondanks de goede intenties kwam het er niet meer van om terug naar de orthopedist te gaan.

Sinds een paar weken beginnen mijn tenen weer gevoelloos te worden en de laatste maanden heb ik ongelooflijk veel pijn in mijn rug, genoeg om Anna zelfs amper meer op te kunnen heffen. Gisteren moest ik om geheel andere redenen in het ziekenhuis zijn en toen passeerde ik de afdeling orthopedie en ben ik wijselijk binnen gesprongen.

Een beetje met schaamrood op de wangen vroeg ik de verpleegster of ze mij kon helpen, want het was al een tijdje geleden (en jaar of 4 dacht ik) en ik wist de dokter niet meer. Geen probleem. Mijn naam moeten opgeven en ze ging mijn dossier halen. Bleek dat het van 2003 geleden was, dat eerste voorschrift. Slik. Ik kan het geloven dat ik nogal veel pijn heb ondertussen.

Ik heb dus eindelijk een nieuwe afspraak en binnenkort zal ik dus weer met steunzolen rondlopen. Ben ik nu eventjes blij dat al mijn laatste paar (winter)schoenen die ik gekocht heb allemaal een maat te groot zijn.

Gebroken

Mijn projectje is waarschijnlijk af. ‘Waarschijnlijk’ want het moet nog getest worden, zien of alles klopt. Of ik alles goed gemeten en geregen heb.

Morgen is dus Test-dag. Dan mag Anna haar benenzak uittesten. Zien of hij dus past en nergens hapert. Want morgen gaat het niet vriezen en dus gaan we weer (eens) met de fiets naar school.

Als er geen aanpassingen meer nodig zijn, dan volgen morgen ook een paar foto’s.

Woensdag begonnen en moeten stoppen wegens zo ongelooflijk veel pijn in mijnen rug van het voorovergebogen staan naaien en van het stikken. Vandaag de boel afgewerkt, ook al deed mijn rug op het einde weer wreed veel pijn, maar aangezien dat het nu wel af moest zijn, heb ik maar doorgedaan.

En aangezien het toch al naar de vaantjes was voor vandaag, heb ik maar de kinderen allemaal ook in bad gestoken: zeer goed idee als ge last hebt van uwen rug.

Dus nu in de zetel, tot mijn rug een beetje gerecupereerd is en dan naar bed.

Hoofd of tand

Zaterdagavond lag ik te zieltogen in de zetel.

Een stekende pijn in mijn hoofd, gaande van aan de bovenkant van mijn neus, over mijn linkerwenkbrouw en -oog, mooi naar beneden langs mijn wang om door mijn tanden (maaltand linksboven en linksonder) te eindigen onder mijn kaak, naast mijn kin.

Het deed mij vaag denken een een scène die ik ooit ergens zag (film? reportage? serie?)  waar een man een volkomen gezonde tand eigenhandig uittrok wegens zoveel pijn, terwijl hij wist dat die tand niet de oorzaak was, maar dat hij van die pijn af wou zijn. Dat gevoel had ik ook.

De oorzaak zat namelijk in mijn sinussen, maar tandpijn dat ik had. Ik had zo zin om mijn tanden eruit te trekken. De pilletjes werkten niet goed die avond. Gelukkig was het deze morgen al een pak beter.

Ziekjes

Deze ochtend om 5u hoorde ik luid ‘mama’ geroep. Ik schoot een meter omhoog van het verschieten en terwijl ik langzaam wakker kwam, werd er aanhoudend ‘mama’ geroepen. Het kwam van boven en ik herkende Louis zijn stem en dus sleepte ik mij uit mijn bed om te gaan kijken.

Louis zat volledig verkrampt op het toilet en had diarree. Zo van die leuke die gepaard gaat met ongelooflijk erge buikkrampen. Eventjes bijgebleven tot hij gedaan had en hem terug in bed gestoken. Maar een half uur later was het weer van dat, en 15 minuten nadien nog eens.

Tegen dat ‘we’ moesten opstaan, om 6u30, zat Louis eigenlijk pas weer in zijn bed. Nog steeds met buikpijn, maar hij moest niet meer naar het toilet lopen. Ik liet hem dan maar liggen, want voor vandaag had ik toch een dagje thuiswerken ingepland, en zo kon hij zijn verloren slaap een beetje inhalen (én vergeten dat hij buikpijn had).

Voor hij in slaap viel had ik hem gezegd dat ik hem niet ging wakker maken als ik zijn zussen en broer naar school bracht, dus dat hij niet ongerust moest zijn als hij zou wakker worden en dat er niemand thuis zou zijn. Hij zei nog zwak ‘OK’ en viel toen als een blok in slaap.

Om 8u vertrokken naar school en om 8u40 was ik alweer thuis en het was hier doodstil. Nog geen spoor van Louis en ik was daar blij om, want slaap is altijd het beste medicijn. Maar toen ik om 10u30 nog steeds niets gehoord had werd ik een beetje ongerust. Louis is namelijk de jongen die tijdens de vakanties al om 6u30 aan ons bed staat, klaarwakker om de dag te beginnen, dus zo lang slapen, zelfs als hij ziek is, is niet van zijn gewoonte.

Op kousevoeten en met een bang hartje ben ik dan maar gaan kijken en oef, hij sliep nog altijd gewoon. Zo vast en zo diep dat hij zelfs niet bewoog toen ik over zijn hoofd wreef.

Hij heeft nog 20min geslapen en is dan eindelijk opgestaan. Nog steeds met buikpijn, maar hij ligt niet meer dubbel van de pijn. Eens kijken hoe het verder evolueert.