Een paar jaar geleden kreeg ik last in mijn tenen. Ze voelden alsof ze in slaap waren en nochtans gebruikte ik mijn voeten niet anders dan ervoor. Dus ging het richting dokter.
De huisarts verwees mij door naar een orthopedist en voor ik het wist had moest ik een voetafdruk zetten en had ik een voorschrift voor steunzolen op zak.
Mijn tenen raken namelijk de grond niet als mijn voeten plat staan en het is blijkbaar zo’n uitgesproken vorm van afwijking dat de specialist vond dat, moest ik in de les komen om dat te tonen aan de leerlingen, ze zouden direct weten over wat het gaat (vraag het mij nu niet hoe de afwijking juist heet, want dat ben ik vergeten). Hij vroeg zich af hoe het kwam dat ik daar nu pas, in mijn dertiger jaren, mee afkwam wegens dat het iets was dat ik blijkbaar al van kindsafaan moet gehad hebben. .
Dus met het voorschrift naar de juiste orthopedische zaak om de steunzolen te laten maken en daarna beginnen dragen.
In het begin deed dat dus serieus veel zeer, zoveel dat ik dacht dat ze iets mis gedaan hadden bij het maken. Maar na verloop van tijd ging de pijn weg en begon ik er de voordelen van te merken. Want ik had ook beduidend veel minder last in mijn rug.
De steunzolen mocht ik een jaar dragen, daarna moest ik er nieuwe hebben en maar om de twee jaar werd er dus een paar terugbetaald. So be it. Er zat een voorschrift voor vernieuwing in mijn portefeuille dus ik kon eventjes voort.
Maar toen werd mijn handtas gestolen en was ik eigenlijk vergeten dat dat voorschrift daarin zat, toch tot een hele tijd later. En tijdens de zomer deed ik de steunzolen uit want dat pastte niet echt in een open schoen. En toen was de zomer voorbij en wist ik de zolen niet meer liggen en ondanks de goede intenties kwam het er niet meer van om terug naar de orthopedist te gaan.
Sinds een paar weken beginnen mijn tenen weer gevoelloos te worden en de laatste maanden heb ik ongelooflijk veel pijn in mijn rug, genoeg om Anna zelfs amper meer op te kunnen heffen. Gisteren moest ik om geheel andere redenen in het ziekenhuis zijn en toen passeerde ik de afdeling orthopedie en ben ik wijselijk binnen gesprongen.
Een beetje met schaamrood op de wangen vroeg ik de verpleegster of ze mij kon helpen, want het was al een tijdje geleden (en jaar of 4 dacht ik) en ik wist de dokter niet meer. Geen probleem. Mijn naam moeten opgeven en ze ging mijn dossier halen. Bleek dat het van 2003 geleden was, dat eerste voorschrift. Slik. Ik kan het geloven dat ik nogal veel pijn heb ondertussen.
Ik heb dus eindelijk een nieuwe afspraak en binnenkort zal ik dus weer met steunzolen rondlopen. Ben ik nu eventjes blij dat al mijn laatste paar (winter)schoenen die ik gekocht heb allemaal een maat te groot zijn.