Tag: Pijn

Gevallen

Woensdag was ik Zelie en Louis na de schaakles gaan afhalen. ’s Middags had ik al de boekentassen in de auto geladen zodat ik hen dan, samen met Jan, te voet zou afhalen en we zo op het gemak, al wandelend door het centrum, terug naar huis zouden gaan.

Toen we aan het einde van de Langemunt kwamen liepen Zelie, Louis en Jan al voor om nog even op de Dulle Griet te klimmen, één van hun favoriete bezigheden. Louis en Jan waren al aan het klimmen en Zelie was het langst bij mij blijven lopen, dus zag ik haar haar sprintje doen naar het kanon.

Hoe ze het gedaan heeft begrijp ik nog altijd niet, maar toen ze over de ketting, die rond het kanon hangt, sprong bleef ze haken, maakte ze een draai en landde keihard op haar zij. Niet op haar bekken,  niet op haar ribben, maar op het zachte deel ertussen. Haar flank. ‘k Heb het zien gebeuren. Ik stond erop te kijken. ‘k Heb haar zien vallen en mijn hart sloeg een paar slagen over.

Krijsen, uiteraard. Vreselijk veel pijn, maar ondankts dat kon ze nog lopen zodat een breuk al uitgesloten leek, en na een paar meter leek het al zo goed als vergeten.

Donderdagavond, toen ik haar van school afhaalde, klaagde ze dat ze al de hele dag pijnscheuten had gehad: haar zij deed af en toe pijn en af en toe afgrijselijk veel pijn. Zo veel dat ze bijna dubbel sloeg van de pijn en begon te wenen. Het was gene cinema, dat zag je duidelijk. Het was al laat tegen dat Michel thuis kwam, dus een doktersbezoek zat er niet direct meer in. Dan maar besloten dat, als het vrijdag niet beter zou zijn, we vrijdagochtend zouden gaan.

Vrijdag opgestaan en na een tijdje kreeg ze dezelfde klachten, dus eens iedereen klaar was (vrijdag was een vrije dag voor alle kinderen) zijn we op het gemakje naar de dokter getogen. Na onderzoek besloot deze dat een echografie het veiligst was: zo met een ‘gewoon’ onderzoek kon hij niets met zekerheid zeggen. Wat wel zeker was, was dat er nergens een breuk of barst was in haar beenderen, maar dat, áls er iets was, dat het aan haar ingewanden was. Juist de diagnose waar ik bang voor was.

In de namiddag dan naar de radioloog getrokken. We hadden een afspraak en ondanks het feit dat de wachtzaal vol zat hebben ze er ons mooi op uur tussen genomen.

De echografie bracht niets dan goed nieuws: er was niets te zien. Geen interne bloedingen dus. Geen beschadigingen opgemerkt. Oef! Ondertussen ook eens laten kijken naar haar navelbreuk en die blijkt ook volledig toe. Dubbel goed nieuws dus. Een navelbreuk verergert normaal gezien met de jaren en dus zou ze anders één van deze jaren/maanden/dagen geöpereerd moeten geworden zijn, dus dat is ook een zorg minder. Nu maar hopen dat de navelbreuken bij de drie anderen zichzelf ook gaan ‘genezen’. 

‘Kleine kindjes, kleine zorgen’ wordt wel eens gezegd en tot nu toe heb ik toch wel al sjans gehad: misschien soms grote zorgen, maar die zijn tot nu toe al van heel korte duur geweest.

Padaboem

’t Is blijkbaar de moment van accidenten: eerst mijnen vinger en nu de bal van mijn hand en mijn gat.

Toen ik van het werk naar het station fietste ben ik namelijk gevallen. Stom. Zoals gewoonlijk. Een beetje te gehaast, een andere fietser willen voorbijsteken in een bocht, niet zien dus dat er een fietser van de andere kant kwam (het was een eenrichtingsstraat dus er ging zeker geen auto tegenkomen), zowel de fietser die ik voorbij stak als de tegenligger willen/moeten ontwijken en recht de bordure op: padaboem.

Geland vlak op mijn rechterbil en de bal van mijn hand en hoe langer geleden het is gebeurd, hoe meer zeer het begint te doen. ’t Zal een serieuse blauwe plek worden (of toch zeker twee), maar voor de rest geen schade, niet aan het lichaam en niet aan de fiets. ‘k Was wel serieus geschrokken en de twee andere fietsers ook, die nog zo vriendelijk waren om te blijven wachten tot het ergste gebeef voorbij was.

Haast en spoed en alles.

Het plan was om vanavond te fietsen naar de plaats van de vergadering maar het zal de auto worden want Michel heeft mij het beste excuus gegeven: hij heeft een kapotte band en kan dus niet fietsen en gezien het toch een paar kilometer verder is en Michel het moeilijk heeft om lang te wandelen … Maar ik ben er niet treurig om.

Het andere plan was om morgenvroeg met de kinderen naar de schoonouders te fietsen: zij hebben nog een dagje vrij van school en mamie en grandpère willen van babysit doen. Maar ik ga dus eerst eens afwachten hoe veel pijn het morgen allemaal nog gaat doen en dan een beslissing nemen.

Dink

Ge hebt zo van die dingen, weet ge. Zo van die dingen die ze op de markt verkopen en zo’n scherpe messen hebben en waar ge verschillende plankjes kunt insteken om reepjes/blokjes/schijfjes mee te snijden in één, twee, drie.

Dat ding, dat ken ik al van mijn moeder. Zij had nog een (dunnere) oranje versie en toen ik alleen ging wonen en ik eens op de jaarbeurs hier in Gent was heb ik er mijzelf ook één aangeschaft: een nieuwere, dikkere en witte versie. We hebben ding nu toch al een goede tien jaar en dat werkt nog altijd fantastisch.

Dat ding is gevaarlijk. Het wordt verkocht met een beschermhoedje voor uw vingers in te steken. Kwestie dat als ge niet oplet, dat ge evengoed uw vingers in schijfjes/reepjes/blokjes kan snijden. En dat is niet overdreven want indertijd, toen ik dus nog een kind was en thuis woonde en wij een babysit hadden die op ons lette tot ons ouders gedaan hadden met werken en zij voor het eten zorgde, indertijd zijn mijn ouders eens met de babysit in allerijl naar het ziekenhuis moeten rijden want zij had dat ding gebruikt zonder beschermhoedje en toen hebben ze er in het ziekenhuis haar vingertopje terug moeten aannaaien.

Om maar te zeggen dat ik dat ding vandaag gebruikt heb om een komkommer in schijfjes te snijden. Dat een komkommer lang is en je dat hoedje dan niet kan gebruiken want anders breekt die in stukken. Dus dat je dan de komkommer maar eerst een tijdje in je blote handen neemt tot hij kort genoeg is om in het hoedje te steken. En dat je dan zeer voorzichtig moet zijn.

Blijkbaar had ik de lengte van de komkommer verkeerd ingeschat, vandaag. En nu is er een serieus stuk vel (met een beetje huid) van mijn pink af en is er vreselijk veel bloed, of m.a.w. dat ding werkt nog altijd fantastisch.

Het doet pijn. Zo van die pijn die geen jankpijn is maar die op uw maag slaat en waar ge dus nogal onpasselijk van zijt. Bwèrk!

Opluchting

Na een tweetal weken door allerlei omstandigheden niet naar mijn zus te kunnen gegaan geweest zijn ben ik eergisteren voor het eerst terug geweest.

De opluchting de dag nadien, het had geen naam. Zo’n hemelsbreed verschil. Toen ik het haar vandaag zei, kwestie dat het anders wel helpt maar zo’n onmiddellijk enorm positief resultaat had ik nog nooit gehad, zei ze dat het maar normaal was: niet alleen mijn bekken zat volledig geblokkeerd maar mijn hele rug (anders is het dus voornamelijk mijn bekken).

En toen vielen de puzzelstukjes ineen: ze had aan mijn hoofd zitten trekken en doen (wat ze dus anders niet doet) en op plaatsen zitten duwen en trekken die ze ook niet zeer regelmatig doet en vandaar dus dat ik mij zo goed voelde nadien. Twee weken zonder behandeling is dus niet wreed positief.

Vanavond terug geweest en volgende week sta ik er ook voor twee dagen op en hopelijk laten de agenda’s toe dat het de komende weken telkens twee keer per week kan, alhoewel ik al zie dat ik over twee weken weer een dinsdagavond vergadering heb maar tegen dan zal het al een stuk beter gaan met de rug.

Zaag

Kwestie van waarschuwing kan dat dus tellen: ‘k ga hier een potje zagen dus als ge niet geïnteresseerd zijt, niet verder lezen. Zo simpel als bonjour.

Sinds mijn tandontsteking gaat het eigenlijk niet. Wanneer mogelijk ben ik op tijd in bed gekropen, maar het vele uithuizig zijn de laatste weken heeft me de das omgedaan. Vorige zondag serieus gestuikt maar er echt bovenop ben ik niet.

Een snotvalling die niet overgaat, mij serieuse koppijn bezorgt en maakt dat ik mij door de dagen sleep. Ik ben moe, lastig, ambetant en kan nergens tegen. Vrijdagochtend zelfs wakker geworden met tandpijn en ik dacht: niet weer hé, maar het is gelukkig mijn tand niet, alleen de zenuw die er naartoe leidt en door mijn barsende koppijn doorklopt tot in mijn tand.

In tegenstelling tot toen ik tandpijn had helpen pijnstillers nu wel, maar leuk is anders. Vorige week was het gelukkig kalmer en zat ik op één dag na telkens ten laatste tegen half elf in bed … waar ik als een blok in slaap viel.

Een opeenstapeling dus van teveel op te korte tijd en ik vrees dat het nog even gaat duren vooraleer ik erdoor ben, maar gelukkig is mijn agenda relatief leeg voor de komende weken.

Lachen

Sinds gisterenmiddag kan ik weer lachen. De tandarts had het mij beloofd maar tegen dat het 12u was had ik de hoop eigenlijk al opgegeven.

De pijn was nog altijd niet te harden en om mijn antibiotica te nemen moest ik eten. Maar omdat ik zoveel zeer had had ik absoluut geen zin in eten. ’s Middags ben ik dan toch meegegaan met de collega’s naar de kantine en heb ik eten genomen.

Naarmate ik meer at, begon de pijn te verminderen. Uiteraard kwam dat niet door het eten, maar doordat de antibiotica eindelijk begonnen te werken en tegen dat ik gedaan had met eten had ik geen greintje pijn meer.

De opluchting die ik voelde, ge kunt u dat niet inbeelden. Of misschien ook wel: ik denk dat iedereen wel al eens tandpijn gehad heeft.

Een groot geluk dus, want ’s avonds wou ik gaan kijken naar een try-out van Henk. Terwijl ik er ’s middags nog van overtuigd was dat ik er absoluut niet ging geraken, was alle twijfel verdwenen tegen ’s avonds: ik voelde mij kiplekker (zij het wel zeer moe wegens gruwelijk korte nacht voordien) en achteraf gezien ben ik zeer blij dat ik er geraakt ben.

De Lunatics waren zeer goed. Daarna kregen we stand-up van Jeroen Leenders. Niet gedaverd van het lachen, soms een beetje flauw, maar over het geheel wel grappig. Als kers op de taart Henk. Veel en hard gelachen. Na zijn vorig ‘werk’ begint ge een zeker niveau te verwachten, ook al weet ge dat het nog in een beginstadium zit, en hij heeft niet teleurgesteld: we hebben materiaal gezien voor weer een zeer goede show. Ik kijk al ongelooflijk uit naar het eindresultaat.

Wat begon als een rotdag is dus fantastisch geëindigd.

Wakker

Vijf uur in bed gelegen waarvan toch veel geslapen … denk ik. Een uur geleden wakker geworden met zoveel pijn dat het niet meer te houden was en dus ben ik nu klaarwakker.

De pijnstiller die de tandarts had voorgeschreven zou zwaar moeten zijn en 12uur werken. Blijkbaar is tandpijn daar een uitzondering op: de pijn is nooit weggegaan en dus een uur geleden in alle hevigheid terug gekomen. Op eigen risico heb ik dan maar nog iets genomen (minder straf) en nu is het weer iets draaglijker – alhoewel, wat is draaglijk, nietwaar.

Ondertussen ben ik wel klaarwakker en dus ben ik nog wat aan het prutsen en is het een ideaal moment om TV programma’s te bekijken die ik opgenomen had.

Jeej! En dat op de avond dat ik heel vroeg ging slapen wegens een week waarin ik elke avond iets te doen heb.

Tandpijn

It’s a bitch. En pijn dat dat doet. Kloppende tand. Barstende koppijn.

Leve ‘drugs’: na tien minuten voel ik al een groot verschil, binnen een kwartier zal ik al vergeten zijn dat ik pijn had.

’t Is gisterenavond begonnnen. Eens kijken hoe het evolueert en als het tegen morgen niet betert de tandarts bellen. Blèh.

Update: de pijn verbeterde er niet op, zelfs met pijnstillers en dus belde ik deze middag voor een afspraak met de tandarts: geen plaatsje te vinden tot vrijdag en dan er ook tussen gepropt.

In eerste instantie dus aanvaard, maar tegen dat ik vanavond thuiskwam stond ik te beven van de pijn en was ik zo misselijk als een zieke hond. Eens Michel thuiskwam heb ik dan maar mijn fiets gepakt en ben ik gewoon bij de tandarts gaan aanbellen. Opdagen is over het algemeen overtuigender dan telefoneren.

Ik mocht (gelukkig) blijven en na een uur wachten kon hij mij zien. Diagnose: een ontsteking in mijn (reeds ontzenuwde) tand. Hij heeft geboord, zonder verdoving want anders kon ik hem niet zeggen waar het pijn deed :s, maar uiteindelijk deed het niet meer zeer dan het al deed.

Nog een uur later buiten gestapt met watjes met ontsmettingsmiddel in mijn tand, een voorschrift voor antibiotica, een serieus zwaardere pijnstiller dan die ik al had en een graadje minder pijn wegens een deel van de druk weggenomen.

Volgende week dinsdag terug om alles terug in orde te stellen en nu is het wachten tot de pijnstiller zijn werk begint te doen (moest eerst eten voor ik mocht pillen pakken).

Vergeten

Aan tafel vanavond waren we bezig over gaan zwemmen met de kinderen en toen dacht ik, het is al een paar weken geleden, misschien morgen maar weer eens gaan zwemmen met de kinderen.

Tot mijn frank viel toen ik Louis in bed stak en hij klaagde over pijn aan zijn oor: misschien toch beter nog een weekje wachten tot zijn ooronsteking genezen is.