We doen een projectje met de oudervereniging en hebben daarvoor de medewerking van enkele bekende Vlamingen nodig, wat ikzelf niet zo evident vind want hoeveel vragen voor medewerkingn moeten die mensen wel niet ontvangen.
Maar kijk zie, het zijn sympatieke mensen die we aangeschreven hebben want tot nu toe heeft de helft al geantwoord én het antwoord was positief.
Nu duimen dat de andere helft even positief is.
Zo thuis zijn heeft dus zijn voordelen. Er werd hulp gevraagd aan de ouders van Louis zijn klas om te helpen met het vervoer voor een uitstap en dat is dan geen probleem.
Het was de tweede keer dit jaar dat ik er naartoe reed. In het najaar voerde ik Zelie al naar de Kaaihoeve en nu was het tijd voor Louis zijn klas.
Ik vroeg mij een beetje af wat het zou worden en of ik hetzelfde ging doen als vorige keer, maar uiteraard niet. Er zijn verschillende programma’s voor verschillende leeftijden. Deze keer hebben we vogels gezocht met de verrekijker en een beetje kompas gelezen, maar dan zonder de windroos.
Het was prachtig weer, de natuur begon te ontluiken, de kinderen waren zeer enthousiast en opnieuw dingen bijgeleerd.
Toch echt een goede plaats, die Kaaihoeve en altijd leuk om eens een schooldink te kunnen meedoen met één van je eigen kinderen.
Er was weer eens oudercontact en dat is een aangelegenheid die we altijd proberen bij te wonen. In principe weten we wel dat de kinderen het goed doen op school, puntengewijs dan, maar het is toch altijd interessant om eens de kant van de leerkrachten te horen.
Gisteren bij Louis zijn leraar en alles OK. Meer dan OK zelfs, zeer goed. De leraar is content, Louis doet zijn best en werkt goed mee, hij ligt goed in de klasgroep, heeft goede resultaten, dus wij buiten met een blij gevoel.
Vandaag waren Jan en Zelie aan de beurt. Michel kon er niet bij zijn vandaag, dus ging ik maar alleen. Opnieuw niets dan goed nieuws.
Jan zijn juf is ook zeer content van Jan: hij is lief, luistert, werkt mee, heeft veel vriendjes, blabla. Met dat Jan soms toch wel wat wild kan zijn had ik toch een kleine opmerking verwacht, maar blijkbaar gedraagt hij zich in de klas als een engeltje.
Bij Zelie ook alles zeer goed: goede resultaten, werkt goed mee in de les, ligt ook goed in de klasgroep, speelt goed op de speelplaats.
Een leuke manier om het weekend in te zetten.
Vanavond is het retoricabal van het Sint-Barbaracollege en aangezien ik in de oudervereniging zit, werk ik daaraan mee vanavond.
Jaja: op het retoricabal zijn ouders aanwezig. Niet op het bal zelf, maar wij staan aan de ingang en controleren de kaarten en de kledij (zo’n bal heeft nu eenmaal een dresscode), op de parking om het afzetten en ophalen in goede banen te leiden en lopen hier en daar rond om waar nodig de gemoederen te bedaren en de al te zatte feestvierders eruit te halen.
Toen ik het de eerste maal deed kreeg ik op een of andere manier de gastenlijst in de handen en sindsdien ben ik de de verantwoordelijke voor die lijst én de hoofdingang. Wreed leuk werk vind ik en leuk om al die jongeren te zien passeren.
Maar het is dus werken en niet uitgaan en aangezien ik, nu ik thuis ben, niet de neiging heb om vroeg in mijn bed te kruipen (want ik kan dat overdag toch inhalen moest ik willen – maar doe dat dus niet) was ik een beetje moe.
Zo had ik een heel strak plan voor vandaag. Ik moest met Anna op controle in het ziekenhuis en nadien zou ik haar afzetten en eens thuis gewoon slapen tot ik de kinderen weer moest afhalen. Zo zou ik uitgerust zijn voor vanavond/-nacht en tot het einde kunnen blijven.
De uitvoering van het plan begon goed. De kinderen waren op tijd op school, Anna kon nog mee met vriendin en mijzelf om een koffie/chocomelk te drinken, terug naar huis (met de fiets) om de auto op te halen en naar het ziekenhuis te rijden, niet moeten wachten en dus rap weer buiten, Anna afzetten op school en op weg naar huis … en toen begon de miserie.
Ergens op weg moest een vrachtwagen iets lossen en hij had er niet beter op gevonden dan dwars over de baan te staan (oprit was niet lang genoeg) zodag hij heel het verkeer blokkeerde. Tegen de tijd dat ik besloten had om een alternatieve route te nemen, stond die eerste file als zo ver dat die de alternatieve route (onrectstreeks) ook blokkeerde. Lang verhaal kort: het heeft een uur geduurd vooraleer ik thuis was.
Uiteraard moesten er nog een paar boodschappen gedaan worden, moest ik nog een paar voorbereidingen doen voor het avondmaal en ik was dan nog vergeten dat ik straks een afspraak heb om 14u …
Van slapen is dus niets in huis gekomen. Oh ja, als het druk is (en dat wordt het wel met 2500 aanwezigen) zal ik wel geen tijd hebben zeker om moe te worden zekers?
Het eerste deel van het schooljaar zit er ook weer op.
Op school werd afgesloten met de inmiddels traditionele Kerstdrink, waar ik al sinds de eerste editie in 2006 bij help. Er worden cakes gebakken door een paar bakvaardige ouders, er is gluhwein, warme en koude chocomelk en fruitsap en alles wordt verkocht ten voordele van de Bloemekenswijk, een sociaal project dat door de school gesteund wordt. Het is druk, maar gezellig en het is elk jaar afwachten of het niet te koud zal zijn zodat de mensen nog een beetje blijven hangen na school. Dit jaar was een zeer goede editie.
De twee oudsten zijn met hun rapporten naar huis gekomen en ook daar geen klagen: allebei een fantastisch goed gedrags- én puntenrapport, dus ze kunnen met een gerust hart aan hun vakantie beginnen.
En Anna zat er door vandaag. Eigenlijk merk ik het al de hele week dat het tijd werd dat het vakantie werd, maar deze namiddag bleek het opeens hoogtijd. Ze was koud en moe en dus heeft ze veel gehuild. Ze was zelfs zo moe dat ik haar meer dan een half uur vroeger in bed heb gestoken en dat ze dat niet eens erg vond.
Morgen nog een paar kinderactiviteiten en het Kerstfeest van de turnclub en dan kan de vakantie voor echt beginnen.
Deze morgen moest ik toch al vrijnemen voor iets anders, dus toen bleek dat de klas van Zelie vervoer nodig had om een uitstap naar de Kaaihoeve te kunnen doen, was ik dus één van de ouders die de kinderen zouden voeren naar Meilegem.
In het hartje van de Vlaamse Ardennen, een streek die ik goed ken (toch wat het uitzicht betreft), kregen we eerst een beetje uitleg over kaart- en kompaslezen en daarna trokken we erop uit.
Een zalige wandeling van anderhalf uur. We hadden jammer genoeg een beetje tijd te kort zodat we serieus mochten doorwandelen, maar dat gaf ons tegelijkertijd een goede oefening. We hadden ongelooflijk veel geluk met het weer, want geen wolk in de buurt, laat staan een druppel, een prachtige zon en blauwe hemel en een strakke wind die nog net nog ‘warm’ genoeg was. Wandelen in de wind, zalig gewoon.
Heel leuke namiddag gehad, gezellig met de dochter kunnen samenzijn én (eindelijk) geleerd hoe kompas te lezen. Wat moet dat nog meer zijn?
Het was vanavond eetfestijn op school. We gaan er al naartoe sinds Zelie in de eerste kleuterklas zat. Eerst zaten we daar alleen. Ik zie ons daar nog steeds aan tafel zitten met een kleuter die met moeite over de tafel kon kijken en een buggy naast de tafel met Louis erin.
De jaren nadien zaten we met meer en meer volk aan tafel, wegens meer en meer mensen kennen. Het werd ook altijd later en later. Het gemak was dat er ook een bar was ingericht waar je terecht kon om na te praten terwijl de kinderen buiten op de speelplaats speelden.
Dit jaar waren we er voor het eerst weer zonder vooraf met andere ouders afgesproken te hebben. The usual suspects konden dit jaar niet komen of ze kwamen naar de late shift. Maar eigenlijk zit ge daar nooit alleen, dus zaten we in zeer aangenaam gezelschap van ouders – die we eigenlijk al een paar jaar kennen van zien en ook omdat 2 van onze (elk) 4 kinderen in hetzelfde jaar zitten maar pas dit jaar beter leren kennen.
Tegen dat de 2e shift begon zijn we naar huis gegaan, want dit jaar was er (jammer genoeg) geen bar om verder na te praten. Maar hoe dichter we bij de fietsen kwamen, hoe ongelukkiger Zelie werd: de meeste van haar vriendinnen waren pas toegekomen voor de 2e shift en ze wou dus (begrijperlijkerwijs) nog blijven.
Dus ben ik een slechte moeder geweest en heb ik haar maar op school achtergelaten terwijl ik met Michel en de andere kinderen naar huis ben gegaan … om uiteraard, eens Anna, Jan en Louis in bed zaten, terug te keren.
In plaats van om 20u45 thuis, waren Zelie en ik dus pas om 22u45 thuis. Maar het was gezellig. Mijn vriendin H. zat er dus voor de 2e shift en aangezien ik er vanavond nogal door zat, heeft mij dat ongelooflijk opgebeurd om daar te zitten, te babbelen, iets te drinken en mij te amuseren.
Nu aftellen naar het schoolfeest op 1 mei.
Kijk zie. Vanavond ben ik totaal onverwacht gebombardeerd geweest tot voorzitter van de vergadering. Amper een klein uur op voorhand. Onvoorziene omstandigheden en zo. Dus ook zenuwen bij mij. Want voorzitter spelen, dat heb ik nog niet (veel) gedaan.
Maar kijk. Ik had gelukkig nog veel staan op de computer en de echte voorzitter had nog iets kunnen doormailen en zo is het al bij al wel meegevallen. Ik had gevreesd voor veel daveringen en gebeef wegens de zenuwen, wat zich meestal omzet in mijn spreken in hakkelen en dingen herhalen, maar vanavond is dat niet gebeurd. Het ging redelijk vlot.
’t Is een wijze vergadering geworden. Veel nieuwe gezichten en ook een paar oude. Er komen er nog 2 dit jaar met deze groep en ik heb er een goed oog in. ’t Gaat leuk worden.
Volgende keer alleen niet vergeten om de mensen te vragen zichzelf voor te stellen. Zo op een eerste ontmoeting is dat eigenlijk toch wel handig én leuk.
Toen ik Anna deze ochtend afzette was alles eerst OK, maar daarna kwamen er toch traantjes en zo heb ik haar daar achter gelaten, in tranen. Mijn hart brak.
De hele voormiddag heb ik mij zeer zenuwachtig en ongerust gemaakt: gaat het wel lukken? Hoe lang zou ze nog geweend hebben? Gaat ze de klas niet overhoop halen? Gaat ze zich daar wel goed voelen? Is ze er al klaar voor? …
Maar kijk. Om 11u40 stond ik aan de poort en kwam een zeer vrolijke en enthousiaste Anna naar het hekje gelopen. Ze had een zeer leuke voormiddag gehad en in de klas was het zeer goed gegaan. De kinderen waren allemaal zeer blij geweest dat Anna er nu ook bij was (de juf had elke dag Anna afgeroepen en uitgelegd waarom ze er nog niet bij was) en blijkbaar hebben ze het grootste deel van de ochtend over het ziekenhuis en haar ervaringen gepraat en gevraagd.
Voor herhaling vatbaar dus. Morgen nog een halve dag.
Met al die miserie rond Anna zoudt ge bijna vergeten dat er nog drie kinderen rondlopen. Niet echt natuurlijk, maar blogsgewijs is daar de laatste tijd toch niet al te veel meer over gezegd. Bij deze dus even proberen dit een beetje recht te trekken.
1 september is ondertussen al een week voorbij maar dit jaar hebben we dus drie kinderen in ‘de grote school’ (3e kleuter + lagere school)Â en eentje in ‘de kleine’ (1e en 2e kleuter), wat het traject toch wel iets verrapt (zo heb ik deze ochtend gemerkt).
Jan zit nu in de derde kleuterklas. De hele zomer heeft hij zitten aftellen naar 1 september. Ik overdrijf dus echt niet als ik zeg dat hij op 5 juli al vroeg ‘hoeveel keer nog slapen voor we naar school gaan?’. Hij stond te popelen. Hij gaat sowieso (nog?) graag naar school, maar het vooruitzicht dat hij nu naar ‘de grote school’ mocht, dat vond hij gewoon fantastisch.
Fier als een gieter stapte hij die eerste schooldag dan ook de schoolpoorten door. Bravoure tot we op de speelplaats boven kwamen en toen bleef hij aan mijn benen plakken. De massa kinderen is een enorme verandering tegenover het aantal in het schooltje waar de eerste en tweede kleuterklas gevestigd zijn, dus hij was toch lichtjes overrompeld. Ik heb hem even kunnen overtuigen om te spelen met zijn vriendjes, maar na een paar minuten was hij toch al terug.
Eens de bel ging was alle angst verdwenen: zo vlug als tel liet hij mij los, amper tijd om nog een kus te geven en hij vloog naar de rij van zijn klas. Stralen deed hij.
Zolang ik de kinderen met de auto afzette aan de schoolpoort (tot maandag dus, toen Anna eindelijk naar huis mocht) eiste hij dat ik mee naar binnen ging tot op de speelplaats en dan nog liet hij mijn hand moeilijk los. Het is toch wel even wennen als kleintje tussen al dat groot geweld. Maar gisteren zijn we voor het eerst weer met de fiets naar school gegaan en heb ik hem, met broer en zus, gewoon achtergelaten aan de garage waar ze hun fietsen parkeren, en hij maakte er geen enkel probleem van.
Hij voelt zich duidelijk zeer goed daar op ‘de grote school’ en de juf kennende, zal dat alleen maar verbeteren. Vorige week was het infoavond en de juf zei ook dat hij het goed zag zitten.
Louis is dit jaar in het derde leerjaar begonnen en hij was ook blij op de eerste schooldag toen hij de lijst met de klasindeling zag. Niet alleen zat hij bij ‘de meester’ (zijn eerste mannelijke leraar in zijn schoolcarrière), hij was ook content met zijn klasgenootjes.
Gisteren was er dan infoavond voor zijn klas en toen ik deze morgen opmerkte dat hij dus vooraan zat, bijna tegen de bureau van de meester, blonk hij: hij vindt het duidelijk een fantastische plaats om te zitten. Ze hebben zelf mogen kiezen en het is duidelijk dat hij die plaats gekozen heeft, niet dat dat de plaats was die ‘overbleef’.
Louis is een kind van weinig woorden en weinig onthullingen. Veel hebben we dus nog niet gehoord van hem, maar de meester zei dat hij het (tot nu toch 🙂 ) goed deed in de klas. Hij maakt elke dag mooi zijn huiswerk en ik kan er wel van genieten om hem zo geconcentreerd bezig te zien, aan de keukentafel met zijn hoofd gebogen en zijn tong tussen zijn tanden.
En Zelie is ook content. Na het afschuwelijke jaar van vorig jaar had ik serieus schrik dit jaar in welke klas ze zou terechtkomen. Zijzelf stond ook een beetje te treuzelen de eerste schooldag en is lange tijd bij ons en haar broers gebleven op de andere speelplaats. Maar de bel ging en toen moest ze zich wel in de rij zetten en zo stond ze er een beetje verloren bij helemaal alleen op het einde. Niet dat ze geen kinderen kende, maar ik denk dat ze schrik had voor de reacties na vorig jaar. Ze zit helemaal gescheiden van haar klas van vorig jaar, of tenminste, van de kinderen waar ze het vorig jaar niet (meer) mee kon vinden, dus daar was ze wel blij om, maar aangezien ze na vorig jaar geen enkel echt vriendinnetje meer had, wist ze dus niet goed waar draaien.
Maar ’s avonds kwam ze helemaal blij thuis. Dat ze in een zeer leuke klas zat met allerlei soorten kinderen en dat ze een zeer leuke meester had. Tegen het einde van de week was ze nog contenter: ze vindt het vijfde leerjaar fantastisch en is zeer gelukkig in haar klas, een verademing na vorig jaar dus.
Een van de meisjes is nieuw en blijkbaar klikt het wel (‘het is ook een rare’ dixit onze ‘rare’). Met een ander meisje was ze tot en met het eerste leerjaar zeer goed bevriend, maar daarna zaten ze in een andere klas en was de vriendschap een beetje ‘gekoeld’. Nu ze weer samen zitten blijkt het weer zeer goed te klikken en Zelie ziet het dit jaar volledig zitten.
Vandaag doet Anna haar eerste schooldag in het tweede kleuterklasje. Eens zien deze middag wat dat gegeven heeft.