Tag: School

To school or not to school

Toen we gisteren thuiskwamen zei Anna dat ze vandaag al naar school wou. Ze is al bijna een hele week zonder medicijnen, is helemaal niet ziek, dus waarom niet. Het ging toch maar een halve dag zijn gezien we ’s middags haar handje moesten laten verzorgen in het UZ.

Deze morgen was ze nog steeds enthousiast. Ja, ze ging naar school gaan, dus samen met de anderen klaargemaakt, op de fiets en richting school.

Eerst Zelie, Louis en Jan afgezet en toen had ik al kunnen denken dat die eerste schooldag  toch niet zo vlot zou verlopen, want ze ‘wou bij Zelie en Louis en Jan op school’. Toch maar doorgefietst naar haar schooltje en zien wat het gaf.

Afstappen was geen probleem. Binnengaan ook niet, maar haar achterlaten is niet gelukt. Toen ze alle kindjes en de juffen zag was haar goesting om al terug naar school te gaan volledig voorbij. Ze klampte zich vast aan mijn hals en was met geen stokken los te krijgen … niet dat ik geprobeerd heb hoor 🙂

Maar Anna is ondertussen toch al eens op bezoek geweest en heeft de juf en de kindjes gezien. We gaan nu een kalender maken waarop we de dagen gaan afkruisen wanneer ze weer met school ‘moet’ beginnen en dan die dag aanhouden dat ze zeker moet gaan. Het zal sowieso een drama worden, die eerste dag. Met al die verwennerij en aandacht van de laatste twee  weken is dat te verwachten.

Maar nu krijgt ze nog even respijt.

Nieuws

We zijn al zo ver: doktersbezoek vandaag.

Stand van zaken: vandaag kreeg Anna haar laatste antibiotica en wat de dienst pediatrie/virologie betreft mag ze naar huis. Ze is volledig genezen verklaard, alleen nog een beetje zwak en het komt er nu op aan haar krachten weer op te bouwen, maar met de sprongen die we haar dagelijks zien maken, komt dat goed in orde.

Hand. Vandaag is de plastisch chirurg (eindelijk) langs geweest. Ik kan niet zeggen dat dat ik die dokter(s?) gezien heb want ze waren onooglijk vroeg voor hun doen (8u ’s ochtends; de pediater-assistente zei zelf dat ze dat nog nooit meegemaakt had). Gezien het vandaag de eerste schooldag was en Anna normaal gezien slaapt tot 9u was ik even over en weer naar huis-en-school om de andere kinderen op hun eerste schooldag te begeleiden. En zo heb ik dus de dokters gemist en weet ik alleen wat ze verteld hebben aan de verpleegsters en de assistente.

Anna gaat de volgende dagen een behandeling krijgen met UV licht en donderdag én vrijdag zal iemand langskomen om de evolutie te bekijken. Vrijdag zouden we dan eindelijk een soort uitsluitsel moeten krijgen: operatie of niet. En vrijdag weten we dan waarschijnlijk ook of Anna naar huis mag of of het beter is dat ze hier blijft om haar behandeling voort te zetten.

Ondertussen heeft Anna deze ochtend ‘les’ gekregen van de ziekenhuisjuf en mocht ze deze namiddag mee voor revalidatie van haar handje. Haar komende dagen hier zullen dus meer gevuld zijn en zullen dus rapper voorbijgaan.

Voor mij zullen het hectische ochtenden/dagen worden deze week met wekker vroeg zetten, naar huis rijden, Zelie, Louis en Jan naar school brengen en terug naar het ziekenhuis bij Anna en dan in de namiddag kinderen weer afhalen. Gelukkig kunnen broers en zus hier beneden terecht tot ze ’s avonds naar huis gaan.

Over mysterieuse kastelen

Ik kon het niet beter gezegd hebben.

Dan zit ge zo te kijken naar iets waar uw kind (en alle andere kinderen uit de klas) een heel jaar enthousiast heeft over gedaan, en dan moet ge toch wel een paar keer heel hard slikken want dat is wel ongelooflijk ontroerend. Zo uw kind op het scherm te zien.

Zelie was zo trots en enthousiast en heeft vriendin E. uit de straat meegenomen en vriendin E. zei achteraf iets in de zin van: “jullie film heeft misschien maar 20′ geduurd, maar hij was zeer goed. De film van x duurde anderhalf uur en die was zeer slecht’. Om maar te zeggen: het moet niet lang zijn, als het maar goed is en dat zij het ook heel goed vond.

En zo wordt het einde van het schooljaar ook een beetje aangekondigd. Nog anderhalve week en het zit er weer op voor dit jaar.

Eén nacht

De afgelopen nachten, voor ik ging slapen, heb ik mijzelf met geweld (moest dat gaan, that is) moeten wegsturen van het bed van Zelie. Want elke avond weer ging ik haar instoppen om dan te beseffen dat zij niet in haar bed lag. Dat ze niet thuis is.

Vanavond dus de laatste keer, want morgen komt ze terug thuis.

We kregen een heel mooi kaartje, volledig zelf gemaakt, en waarop met de letters van ‘zeeklas’ een tekstje was geschreven. Vandaag zat er dan een nog zaligere brief in de bus. Heel grappig en scherp geschreven. Veel humor en ook wel droog.

’t Is niet de eerste keer dat ze weg is en het zal alleszins niet de laatste keer zijn, maar het blijft toch raar doen, als ze zo weg is.

Weg! Weeral!

Deze ochtend eens met de auto naar school in plaats van met de fiets. Niet uit luiheid, want eigenlijk vond ik het jammer. Het was een prachtige ochtend en ik had veel liever gefietst (nooit gedacht dat ik dat ooit ging schrijven, pff). Neen, uit noodzaak.

Vandaag had Zelie namelijk geen boekentas mee naar school, maar een valies. Met een valies op een fiets is niet zo handig, vandaar de auto dus. En eigenlijk had ze die valies zelfs niet mee naar school. Dochter en valies moesten afgezet worden aan het Zuid. Daar stonden de meester en de juffrouw-van-de-andere-vierde te wachten om samen met ‘hun’ kindjes op de bus te stappen richting De Panne.

Zelie is op zeeklas vertrokken en dat tot vrijdag. Geen vakantie, werd ons op het hart gedrukt, maar school-aan-zee en ze keek er toch al een tijdje naar uit. Aan de opgewonden kinderen te zien deze ochtend was ze duidelijk niet alleen.

Zaterdag had ze het meeste van haar valies al klaargelegd en gisterenavond, na de terugkeer van communiefeest #2, werd alles dan definitief ingepakt, uiteraard met de nodige stress en gezoek naar de laatste dingen. Maar alles zou ze nu toch mee moeten hebben.

We kunnen nu weer beginnen aftellen naar vrijdag: om 15u mogen we haar weer gaan afhalen op dezelfde plaats waar we haar deze ochtend hebben afgezet. ’t Zal beduidend stiller zijn deze week. En kalmer.

Feestweekend

Op twee dagen, vier feesten. Het is eens wat anders. En het is eigenlijk nog erger dan het klinkt want de feesten zijn niet evenredig verdeeld: vandaag één, morgen drie. Ge moet het maar doen, nietwaar.

Dat het dus een druk weekend is moet ik niet meer zeggen. Vandaag viel het gelukkig nog mee met ‘maar’ één feest. Het was namelijk het jaarlijkse schoolfeest dat dit jaar in het teken stond van techniek.

In plaats van de ‘gewone’ volks(achtige)spelletjes stonden er nu koffers op de koer van Technopolis en daar konden de kinderen allerlei proefjes en puzzels en dingen doen. Daarnaast waren er nog veel dingen te doen, zoals optredens van de kinderen (de eerste keer voor Anna en ze deed dat fantastisch), een cafetaria, knutselatelier, schaakwedstrijd, … Enfin, genoeg te doen een hele namiddag.

’s Avonds kon er gegeten worden in het humaniora en daar hebben we gretig gebruik van gemaakt. Daar is het ook een beetje ‘mis’ gelopen want ik ben blijven hangen, en de kinderen daardoor dus ook, en plots was het bijna 22u en verschoot ik mij een bult. Het was zoals altijd weer wreed leuk en ik kijk nu al uit naar volgend jaar.

Morgen dus nog drie feesten: moederdag (niet dat er daavoor – gelukkig – iets speciaals te doen is), feest bij de turnclub en verjaardagsfeest van mijn schoonvader en ik ben er zeker van dat het veel te laat zal worden, maar dat het mij niets zal kunnen schelen 🙂

Even rust

Ja ik weet het. Het was hier niet zo druk als anders, maar vermoeidheid zit daar voor veel tussen. ’t Is niet alsof er niets te vertellen valt. ’t Is gewoon dat ik ’s avond zo moe ben dat ik mij niet meer kan herinneren wat ik nu allemaal wou schrijven.

Zoals dat ik opgeroepen ben om als bijzitter te gaan meetellen bij de verkiezingen. In de namiddag dus. Om 14u of om 16u. Kwestie om u zo lang mogelijk in spanning te laten zodat ge geen al te vaste plannen kunt maken. Bij de vorige verkiezingen mocht ik ook opdagen om te tellen. Tot bleek, toen ik er aan kwam, dat ik eigenlijk pas derde reserve bijzitter was. Derde. Reserve. Toen de tweede reserve toekwam wist ik al dat ik mocht naar huis terugkeren, kwestie dat er toen al genoeg bijzitters aanwezig waren. Maar neen. De voorzitter volgde het boekje en liet ons blijven tot het uur er was. Tegen dat het 14u was (of was dat toen om 13u?) waren alle bijzitters én alle reservebijzitters aanwezig en mochten alle reserves dus beschikken.

Ik begrijp wel dat ze er niet opzetten of ge nu effectief of reservebijzitter zijt. Moesten ze dat doen, dan zouden de reservebijzitters waarschijnlijk systematisch te laat komen of niet komen opdagen. Maar moeten we nu echt blijven als blijkt dat het telbureau al voltallig is zonder u? Enfin. We zien dus wel wat het dit jaar zal geven. Ergens hoop ik dat ik effectieve bijzitter ben. Toen ik nog advocaat was, was ik eens voorzitter en ik heb dat wreed graag gedaan. Ik zou het dus niet erg vinden. Wachten om te horen dat ik niet moet blijven, dat vind ik wel erg.

Of zoals dat er vandaag bezinningsdag was voor de eerste communie. Bij de kinderen op school wordt de eerste communie in het tweede leerjaar gevierd en dus is het dit jaar Louis zijn beurt. Niet dat Louis zijn communie doet, maar ze zitten nu eenmaal op een katholieke school en alhoewel niemand verplicht wordt zijn communie te doen, moet elk kind wel verplicht alle voorbereidingen meemaken. En daar ga ik volledig mee akkoord hoor. Dus een bezinningsdag hoort daarbij.

De bezinningsdag is dus met alle kinderen van het tweede leerjaar én met hun ouders, of tenminste de ouders die zich hiervoor kunnen vrijmaken. Vorige keer waren wij er alletwee bij. Dit jaar moest Michel afblazen op het laatste moment en dus was het ik alleen met Louis … en 67 anderen. Een grote groep dus. We hebben een bezoek gebracht aan de luchthaven van Zaventem, een rondleiding en zo een beetje een blik achter de schermen gekregen. De gids deed zijn rondleiding op maat van de kinderen, maar ik (en nog een heel aantal ouders) vonden het even interessant. Een zeer leerijke, aangename, maar ook vermoeiende dag dus.

Of zoals dat er hier weer iets rondhangt. Vorig weekend is Anna op zondagochtend wakker geworden met lichte koorts. Tegen dat wij opstonden was zij voor de TV weer in slaap gevallen maar tegen de middag was er niets meer te merken. Diezelfde namiddag heeft Louis zijn volledige middagmaal weer uitgek*tst en daarna niets meer. Vandaag is Zelie met koorts thuisgekomen maar nu lijkt het erop dat het niet iets van korte duur zal zijn. Een dokterbezoek lonkt dus morgen.

Maar vanavond lonkt eerst een vroege nacht.

Oeps

Er zijn een aantal dingen aan de hand waar ik mij ongelooflijk bezorgd om maak en die dan ook de laatste twee weken serieus aan mijn humeur tornen. Ze zijn negatief en hebben effect op ongeveer elk vlak van mijn leven. Dat ik daardoor tegenwoordig niet altijd vrolijk loop is niet verwonderlijk.

Over Zelie had ik het al. Ding één dus. Het gaat niet slechter en zelfs iets beter, maar veel beter? Ik weet het niet. Ze zegt ergens van wel. Ze probeert het van zich af te zetten en met andere kinderen te spelen. Maar langs de andere kant, als ze dan al twee weken constant van bij het opstaan tot aan het slapen gaan rondloopt met hoofd- en buikpijn, dan denk ik toch dat ze het zich nog genoeg aantrekt.

Het tweede is dus vandaag relatief definitief geworden. Waar we (bijna) vijf jaar geleden al voor gewaarschuwd werden is dus waarheid geworden: een spil in Michel zijnen rug is gebroken. Niet het nieuws waar we naar uitkeken en als ik u zeg dat ik in lichte paniek was vandaag, dan is dat nog een understatement. Enfin, de paniek is nu weg en nu kunnen we alleen afwachten wat de neurochirurg te vertellen zal hebben na nieuwjaar. Doemscenario’s spelen zich al af voor mijn ogen, maar langs de andere kant probeer ik toch positief te blijven. Positief dat hij het gemerkt heeft en dat het dus niet van de ene dag op de andere totaal ineengestuikt is zodat zijn ruggemerg doorgesneden zou zijn (één van de mogelijke scenario’s). Positief dat de breuk boven zijn beschadigde wervels is en niet in het stuk over de wervels. Afwachten dus, dat is de boodschap.

De andere dingen, daar kan ik nog niets over zeggen. Nog te ver in de toekomst om iets concreets mee te kunnen doen, maar desalnietemin dichtbij genoeg om er mij nu al zorgen over te maken.

Niet verwonderlijk dus dat ik er uitgeput bijloop. ’s Nachts een paar keer wakker worden is niet echt goed om u uitgeslapen te voelen. ‘k Heb het ook lastig om naar mijn bed te gaan. ‘k Zie op tegen de nacht en dus blijf ik naar het ene (opgenomen) programma naar het andere kijken tot ik stuik.

Maar het is vakantie. Er zijn een paar zekerheden en, hoe negatief die ook mogen zijn, dat helpt tenminste al om er mij mee te verzoenen. Onzekerheid, dat is eigenlijk het ergste en die is dus weg. Of toch grotendeels. Dus ga ik proberen genieten van de vakantie. Ga ik proberen om mij niet op te jagen in het feit dat den anderen van plan is om die voornamelijk in zijn bed en zijnen zetel door te brengen 🙂 (en jawel, ik weet wel dat dat het beste is)

De plannen? Ik ga helpen koken voor de familie voor Kerstavond, of toch zoveel mogelijk, kwestie dat mijn zus niet alles alleen moet doen op Kerstavond. Ik ga mamie zoveel mogelijk helpen om oudejaar voor te bereiden en gezellig samen te zijn en ga ik vooral genieten van de kinderen en van het samenzijn met hen en onze families.

Een rustige vakantie. We gaan er allemaal geniet van hebben.

Gestart

Om 16u deze namiddag is de vakantie voor mij begonnen. De kerstvakantie dus, want op mijn werk krijgen wij dat er gewoon kado bij, de kerstvakantie, zo bovenop onze ‘gewone’ vakantiedagen.

Uiteraard heb ik er nog niet van ‘genoten’ in de zin van vakantiedingen te doen. Want uiteindelijk was het een gewone werk- en schooldag en morgen is het nog school dus de routine blijft nog even. Maar ik heb al wel genoten van de gedachte.

De gedachte van ’twee weken weken vakantie’ of om meer accuraat te zijn: een volle 17 dagen. Geen stress, geen deadlines, geen wekker (behalve morgenochtend dus nog een laatste keer), … Ge hebt geen gedacht hoe welkom dit nu allemaal is.

Morgen is er ook nog, voor het derde jaar op rij, de Kerstdrink op school, waarmee we de school afsluiten voor de Kerstvakantie en daar kijk ik ook naar uit. Een ideale manier om nog eens bij te kletsen met de andere ouders en in schoonheid het jaar uit te gaan, dus wie weet, tot morgen?

Te laat

Zondag is mijn uitslaapdag. Dan blijf ik dus al wat langer in bed liggen. Maar deze ochtend kon het niet. Behalve dat ik dat vergeten was.

Gisteren had ik het nochtans nog gezien in de agenda: deze voormiddag gingen we iets doen met de klas van Zelie. Afspraak in het Design museum om half elf. Maar toen ik deze ochtend om 10u wakker kwam wist ik dat totaal niet meer, en dus draaide ik mij nog even om om dan een half uur later mijzelf eindelijk uit bed te kunnen hijsen.

Toen ik nog 10min later op mijn gemak een koffie zat te drinken en een ontbijtkoek at, vroeg Zelie of het niet vandaag was dat we iets met haar klas gingen doen. Mijn ogen schoten verschrikt open en ik haastte mij recht om mij te gaan aankleden, onderwijl de kinderen aanmanend om zich ook rap aan te kleden.

40min later kwamen we aan in het museum, bijna een volledig uur te laat. Gelukkig was het niet zo erg en konden we nog een deel van de zoektocht meedoen en vooral, we waren nog op tijd om de afsluiting (een theelichtje in elkaar knutselen) mee te maken.

Een klein uur gemist, anderhalf uur nog deelgenomen. Toch geen echt goede beurt te noemen.